Πάνε ήδη δυόμιση χρόνια από τη μέρα που ανταμώσαμε για πρώτη φορά, από τη μέρα που ήρθες στον κόσμο και αναγκαστικές να ζήσεις έξω από το σώμα το δικό μου. Όμως κάθε φορά που το σκέφτομαι, είναι σα να ζω εκείνες ακριβώς τις στιγμές, εκείνα ακριβώς τα λεπτά, ξανά και ξανά, σαν να μην πέρασε ούτε μια μέρα, ούτε καν μια ώρα, με κάθε λεπτομέρεια! Και είναι εκείνη ακριβώς η στιγμή που μου έχει εντυπωθεί περισσότερο από όλες. Η στιγμή που η μαία δίπλα μου, μου είπε…”άνοιξε τα μάτια σου και κοιτά”. Και είδα! Είδα το θαύμα να βγαίνει από τα σπλάχνα μου, είδα το δημιούργημα από τη ένωση δυο ανθρώπων να παίρνει σάρκα και οστά, είδα τον καρπό ενός έρωτα να ανθίζει… είδα εσένα!!!

Χρειάστηκαν δώδεκα ώρες από τη στιγμή της εισαγωγής μου στην κλινική για να έρθεις στο φως… δύσκολη περίπτωση… Αρχικά γιατί ενώ οι συσπάσεις της μήτρας ήταν απόλυτα συγχρονισμένες, ολοένα και πιο συχνές και με μεγάλη διάρκεια, από την άλλη ο τράχηλος παρουσίαζε σχεδόν μηδενική διαστολή! Παρόλα αυτά έγινε η εισαγωγή και ο τοκετός ξεκίνησε! Χρειάστηκε να μου χορηγήσουν τεχνητούς πόνους προκειμένου να επισπεύσουμε τη διαδικασία, αλλά και πάλι η διαδικασία καθυστέρησε αφού σε μια από τις ψηλαφίσεις που έκανε ο γιατρός κατά τη διάρκεια του τοκετού, διέγνωσε πως θα ερχόσουν με προκεφαλή! Αυτός ήταν ο λόγος που πέρασαν τόσες ώρες μέχρι να σε σφίξω στην αγκαλιά μου.

Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου εδώ: https://www.paidorama.com/lemonia-matsoyri-otan-se-protoeida