Tag: ανάπτυξη

 

Η στιγμή που πια τα σημάδια ωρίμανσης για τη διακοπή της πάνας γίνονται εμφανή, είναι διαφορετική για κάθε παιδί και πρέπει η μαμά να είναι σε θέση να διακρίνει αυτά τα σημάδια και να τα αξιοποιήσει ώστε να πετύχει τη διακοπή, με όσο το δυνατόν πιο ανώδυνο για το παιδί τρόπο! Πρόκειται για μια από τις πιο δύσκολες διαδικασίες! Πώς να καταφέρεις ένα παιδί, που έχει συνηθίσει να κάνει τις φυσικές του ανάγκες σε μια πάνα, ως μια συνήθεια άκρως φυσιολογική, να καταλάβει πως αυτό πρέπει πια να πάψει να το κάνει και πως πρέπει να μάθει να το κάνει με άλλο τρόπο?

[vc_blockquote type=”type3″]Είναι πολύ καλό να μιλάς διαρκώς στο παιδί και να του εξηγείς…[/vc_blockquote][vc_column_text]Αρχικά όπως είχα πει και στο άρθρο για τη διακοπή του θηλασμού, με πολύ κουβέντα! Είναι πολύ καλό να μιλάς διαρκώς στο παιδί και να του εξηγείς πως μεγαλώνοντας αλλάζουμε κάποιες συνήθειες, καθώς ήταν παροδικές όπως επίσης και ο τρόπος σίτισης, και από την άλλη το παράδειγμα είναι η καλύτερη απόδειξη και ο καλύτερος τρόπος μύησης, μιας και δεν γνωρίζω κανένα παιδάκι μέχρι στιγμής, στην ηλικία των 2 ετών να μένει εκτός τουαλέτας όταν την επισκέπτεται η μαμά του! Εκείνη η στιγμή, είναι ίσως η ιδανικότερη να εξηγήσεις στο παιδί τί είναι αυτό που κάνουν οι μεγάλοι στο συγκεκριμένο χώρο και ότι θα πρέπει σιγά – σιγά να το δοκιμάσει κι εκείνο! Επίσης του έλεγα πως οι πάνες τελείωναν και δε θα είχαμε άλλες!

Τουλάχιστον από την ηλικία των 18 μηνών είχα διαπιστώσει, πως ο μικρούλης μου κάθε φορά που έκανε κακάκια στην πάνα, είχε αρχίσει να τα προσφωνεί, οπότε θεώρησα πως ήταν μια καλή στιγμή να ξεκινήσω την εκμάθηση! Πήγαμε λοιπόν σε γνωστό πολυκατάστημα και αγοράσαμε ένα γιογιό! Τότε ήταν που ήθελα να αγοράσω και ένα εκπαιδευτικό βρακάκι αλλά οι κοπέλες εκεί με συμβούλευσαν πως είναι μικρούλης ακόμη και να μην βιαστώ γιατί αν τον πίεζα ίσως να είχα αρνητικά αποτελέσματα! Φυσικά δεν σκόπευα να πιέσω το παιδί! Επίσης μου είπαν πως ένα καλό σημάδι να καταλάβω ότι είναι έτοιμος γι’ αυτό το εγχείρημα, ήταν η στιγμή που θα έβλεπα πως το παιδί ανεβαίνει και κατεβαίνει τις σκάλες με τα δυο ποδαράκια εναλλάξ, πράγμα που θα σήμαινε ότι οι μυς γύρω από το ουροποιητικό του σύστημα ήταν αρκετά ώριμοι και θα μπορούσε έτσι να ελέγξει τους σφιγκτήρες του!

Όταν φέραμε το γιογιό σπίτι και το αφήσαμε κάτω ο μικρός πήγε και κάθισε λες και καθόταν σε θρόνο… εδώ είμαστε σκέφτηκα! Τοποθέτησα το γιογιό στο μπάνιο και χωρίς να τον πιέσω του εξήγησα τη χρησιμότητα του χωρίς επιτυχία! Το πρόβλημα βέβαια ήταν πως και είχα βιαστεί αλλά και το γεγονός ότι εργαζόμουν δυσκόλευε την προσπάθεια εκμάθησης, αφού αυτή η δουλειά θα έπρεπε να γίνεται μόνο τα Σαββατοκύριακα! Επιπλέον ένα άλλο πρόβλημα ήταν η εποχή καθώς στα μέσα του χειμώνα δεν είναι και η πιο κατάλληλη περίοδος να διακόψεις την πάνα!

Άφησα λοιπόν το χρόνο να περάσει μέχρι που διέκοψα την εργασία μου και έμεινα στο σπίτι με το μικρό μου αγοράκι!  Άρχισα λοιπόν πιο εντατικά να προσπαθώ να του μάθω τί έπρεπε να κάνει. Το επόμενο πρωί όταν επισκέφτηκα την τουαλέτα, εννοείται ο μικρός μου ακόλουθος ήρθε από κοντά, οπότε του ζήτησα να καθίσει κι εκείνος στο γιογιό του και να κάνει την ανάγκη του! Φυσικά ήταν κάθετος και εντελώς αρνητικός! Του ζήτησα τότε απλώς να καθίσει χωρίς να κάνει τίποτα και φορώντας φυσικά τα ρουχαλάκια του. Τότε αμέσως έδειξε να είναι πιο διαλλακτικός και πιο συγκαταβατικός και αμέσως κάθισε, μιμούμενος εμένα κατά κάποιο τρόπο. Αυτό συνέβαινε κάθε πρωί μέχρι που πια ερχόταν και καθόταν από μόνος του χωρίς να του υποδείξω εγώ να το κάνει αλλά επουδενί να δοκιμάσει να κάνει την ανάγκη του εκεί! Διαπίστωσα μετά λύπης πως δεν υπήρχε περίπτωση να τα κάνει στο γιογιό!

Παράλληλα ο μικρούλης, έσπασε το χεράκι του και την ίδια χρονική στιγμή ήταν που είχαμε αρχίσει και την προσπάθεια διακοπής του θηλασμού. Οπότε σκεπτόμενη πως μάλλον του έχουν πέσει πολλά μαζεμένα, αποφάσισα να αφήσω τη διαδικασία διακοπής της πάνας στην άκρη! Όταν πια αφαιρέσαμε το γύψο και καταφέραμε να διακόψουμε το θηλασμό, επαναφέραμε στο προσκήνιο την επίπονη διαδικασία διακοπής της πάνας! Ήταν πια εικοσιπέντε μηνών και έδειχνε αρκετά πιο δεκτικός από τις άλλες φορές! Μιας και όμως δεν υπήρχε περίπτωση να χρησιμοποιήσει το γιογιό (πέρα από δυο φορές που το είχαμε βάλει μέσα στο ντους μετά τη θάλασσα πιο πολύ σαν παιχνίδι) πήγαμε και αγοράσαμε ένα μειωτήρα για τη λεκάνη και σκαλάκια για να μπορεί να ανεβαίνει!

Εκπαιδευτικά βρακάκια

Στην αρχή χρησιμοποιώντας πάνες βρακάκια για εύκολο ανεβοκατεβάσματα και δυο εκπαιδευτικά βρακάκια, προσπαθήσαμε να δοκιμάσουμε να κάνουμε χρήση της λεκάνης… άλλοτε με επιτυχία και άλλοτε όχι! Σκέφτηκα λοιπόν πως οι πάνες του έδιναν την ασφάλεια να παραμένει στεγνός έστω και αν του φύγουν και πως αν δεν αισθανθεί την υγρασία πάνω του δε θα μπορούσε να καταλάβει τη διαφορά! Αγοράσαμε λοιπόν μια σειρά κανονικά βρακάκια ώστε να μπορούμε να αλλάζουμε σε περίπτωση ατυχημάτων και αρχίσαμε τις δοκιμές… γρήγορα κατάλαβε πως το αίσθημα υγρασίας που ένιωθε κάθε φορά που του έφευγαν δεν ήταν και τόσο ευχάριστο! Οπότε αμέσως μπήκε στο νόημα και ενημέρωνε για το γεγονός ότι ήθελε τσισάκια πολύ έγκαιρα, με τα ατυχήματα μας βέβαια που και που. Αυτό για τα τσίσα, γιατί για τα κακάκια είχε καταλάβει από την αρχή τι έπρεπε να κάνει και ενημέρωνε πάντα εγκαίρως, χωρίς ατυχήματα με εξαίρεση μια ή δυο φορές που δεν τα είχε προλάβει! Φυσικά μιλάμε πάντα για τη λεκάνη, το γιογιό ούτε να το ακούσει!

[/vc_column_text][vc_blockquote type=”type3″]Στις εξόδους μας δυσκόλεψα εγώ η ίδια το παιδί, καθώς δεν ήξερα πως να το χειριστώ.[/vc_blockquote][vc_column_text]Στις εξόδους αντιμετώπισα ένα θέμα και δυσκόλεψα εγώ η ίδια το παιδί, καθώς δεν ήξερα πως να το χειριστώ. Του φορούσα δηλαδή πάνα βρακάκι για σιγουριά, κάθε φορά που βγαίναμε έξω, αλλά όταν το παιδί ζητούσε τσίσα του έλεγα να τα κάνει στην πάνα μιας και δεν υπήρχε περίπτωση να τον πάω στις τουαλέτες των διαφόρων καταστημάτων. Στην αρχή το καημένο το έκανε, αλλά αυτό μπέρδευε το παιδί καθώς όταν γυρίζαμε σπίτι και του φορούσα το βρακάκι και πάλι, εκείνο νομίζοντας πως φορούσε ακόμη την πάνα της εξόδου, επαφιόταν σε αυτό με αποτέλεσμα να έχουμε περισσότερα ατυχήματα! Αυτό καθυστέρησε κάπως τη διαδικασία και το λάθος ήταν δικό μου!

Αργότερα όμως στις εξόδους μας, το παιδί επέμενε να με ενημερώνει για την ανάγκη του να κάνει τσίσα και έδειχνε να μη θέλει να τα κάνει στην πάνα, πράγμα απόλυτα λογικό και φυσιολογικό! Πήγαμε λοιπόν πάλι στο γνωστό και μη εξαιρετέο πολυκατάστημα και αγοράσαμε ένα τέλειο γκάτζετ για τις εξόδους μας! Πήραμε ένα φορητό γιογιό το οποίο χρησιμεύει είτε ως μειωτήρας για τη λεκάνη είτε ως γιογιό χρησιμοποιώντας τις ειδικές σακούλες μιας χρήσης! Αυτό μας βόλεψε πάρα πολύ καθώς το παίρνουμε μαζί μας παντού, τόσο στο ταξίδι μας στους γονείς μου εκτός Αθηνών, όσο και σε κάθε μας έξοδο! Φυσικά πλέον στις εξόδους, τόσο στις κούνιες όσο και στο εκάστοτε μαγαζί το χρησιμοποιώ ως γιογιό καθώς δεν θέλω επουδενί να ακουμπάνε ούτε καν τα ρουχαλάκια του παιδιού στις λεκάνες! Αυτό ήταν μια αγορά που άξιζε και αμέσως αποσβέσαμε το ποσό αφού το παιδί φοράει κανονικά το εσωρουχάκι του και γνωρίζει τί πρέπει να κάνει χωρίς να μπερδεύεται! Φυσικά για παν ενδεχόμενο κουβαλάω μαζί μου και μια αλλαξιά ρούχα ώστε να μην βρεθούμε προ εκπλήξεως!

Κόψιμο πάνας & νυχτερινός ύπνος

Έπειτα από δυο μόλις μήνες προσπαθειών, αυτό που έχει απομείνει, είναι να κόψουμε την πάνα και στο νυχτερινό ύπνο κάτι που είναι στα άμεσα σχέδια μου αφού παρατηρώ τελευταία πως το παιδί ξυπνάει μετά από αρκετές ώρες ύπνου και η πάνα του είναι στεγνή! Μια φίλη μου είχε πει πως όταν διαπιστώσω πως άλλοτε του φεύγουν στον ύπνο και άλλοτε όχι, είναι η στιγμή που θα πρέπει να κάνω την κίνηση να διακόψω και την πάνα στον ύπνο! Περιμένω λοιπόν να τελειώσουν οι πάνες και να του πω πως δεν έχουμε άλλες, οπότε και τη νύχτα θα φοράμε βρακάκι! Σίγουρα ατυχήματα θα υπάρξουν αλλά μέσα στο πρόγραμμα είναι και αυτά!

Προσπαθήστε να μην βλέπετε όλη αυτή τη διαδικασία ως βουνό, αλλά ως κάτι απαραίτητο για τη σωστή ανάπτυξη του παιδιού! Απλά αφουγκραστείτε τα σημάδια που σας δίνει και αξιοποιήστε τα με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Απλά να είστε ευέλικτες και εφευρετικές! Λύσεις υπάρχουν πολλές! Ψάξτε για εκείνη τη λύση που σας εξυπηρετεί αλλά κυρίως, που ταιριάζει καλύτερα στο παιδί![/vc_column_text]

 

Γράφω και στο paidorama.com για την εγκυμοσύνη, τα δικά μου χόμπι και όσα βιώνω και θέλω να μοιραστώ μαζί σας. Μπορείτε να βρείτε τα άρθρα μου και στο paidorama.com

https://www.paidorama.com/paidoblog/gia-paidi/kopsimo-panas-pos-ta-kataferame-emeis

 

Έπειτα από μια αποχή αρκετών μηνών λόγω ανειλημμένων υποχρεώσεων, δεν υπάρχει καλύτερη στιγμή να επανέλθω στην προσπάθεια καταγραφής των εμπειριών μου και των διαπιστώσεών μου από αυτή, της ημέρας εορτασμού της γιορτής του πατέρα και να μιλήσω για το ρόλο του μέσα στην οικογενειακή ζωή! Όντας γονέας εδώ και 22 μήνες, νομίζω πως μπορώ να αναφερθώ στο ρόλο του πατέρα τόσο στη σωστή ανάπτυξη του παιδιού όσο και στην υποστήριξη της νέας μητέρας και γενικότερα στην ορθή λειτουργία της οικογένειας.

Είναι πολύ σημαντικό για ένα παιδί να μεγαλώνει και με τους δυο γονείς! Σίγουρα βέβαια μια μονογονεϊκή οικογένεια είναι καλύτερη από μια οικογένεια με σοβαρά προβλήματα και μεγάλες εντάσεις μεταξύ του ζευγαριού! Όμως όταν οι γονείς είναι μαζί και αγαπιούνται, είναι πολύ σημαντικό για το παιδί, να έχει ο πατέρας ενεργό ρόλο στην καθημερινότητα του! Αυτό μπορεί να επιτευχθεί είτε συμμετέχοντας στις καθημερινές ανάγκες του μωρού όπως είναι η αλλαγή της πάνας, το τάισμα, το μπάνιο, είτε παίζοντας μαζί του, είτε πηγαίνοντάς το αργότερα, στο Ωδείο, στο ποδόσφαιρο, στο κολυμβητήριο και γενικά στις δραστηριότητες! Με αυτό τον τρόπο, περνώντας το παιδί χρόνο με τον μπαμπά δένεται πολύ περισσότερο μαζί του, απ’ ότι αν όλα αυτά τα έκανε μόνο η μαμά και αναπτύσσεται ένας άρρηκτους δεσμός μεταξύ τους. Το παιδί μαθαίνει πως ο μπαμπάς συμμετέχει ενεργά για την εύρυθμη λειτουργία της οικογένειας και ωριμάζει περισσότερο στο μυαλό του η έννοια του πατέρα σε σχέση με το ρόλο του και τις υποχρεώσεις του! Μαθαίνει ότι ο μπαμπάς δεν είναι απλά εκείνος που «φέρνει τα λεφτά στο σπίτι» και τίποτε περισσότερο, αλλά ότι είναι ισάξια επιφορτισμένος με τις διάφορες υποχρεώσεις της οικογένειας, όπως αυτές τις μαμάς και ότι βοηθάει τη μαμά στα πάντα, καθώς στις περισσότερες περιπτώσεις είναι κι εκείνη εργαζόμενη!

Οι ομορφότερες εικόνες που μπορεί να έχει το παιδί από τους γονείς του, είναι εκείνες όπου ο ένας βοηθάει τον άλλο… και κυρίως όταν ο μπαμπάς, παραμερίζει τα ταμπού του και τον “αστείρευτο ανδρισμό του” και αποδέχεται το γεγονός ότι θα πλύνει και τα πιάτα, θα απλώσει και τα ρούχα, θα καθαρίσει και το σπίτι! Η φυσική συνέχεια αυτών των εικόνων είναι ένας γιος, που θα ακολουθήσει τα χνάρια του πατέρα του και θα βοηθάει τη σύζυγο του και μια κόρη που θα ψάξει να βρει έναν άντρα που θα τη φροντίζει όπως ο μπαμπάς κάνει στη μαμά…
Οι γονείς είμαστε το πρότυπο των παιδιών μας! Συνεπώς η συμπεριφορά του πατέρα προς τη μητέρα αλλά και προς τα ίδια τα παιδιά λειτουργεί ως πρότυπο γι’ αυτά. Όπως ο μπαμπάς φέρεται στη μαμά, με τον ίδιο τρόπο θα φερθεί και ο γιος στη σύζυγο του! Ένας πατέρας που χτυπάει τη σύζυγο του δεν μπορεί να μεταδώσει στην κόρη του το να μη δέχεται να τη χτυπάει ο σύζυγός της  ή ο φίλος της!

Ο πατέρας, τα πρώτα δυο χρόνια της ζωής του μωρού λειτουργεί σαν το απόλυτο στήριγμα της μητέρας! Είναι εκείνος που θα φροντίσει για τα πάντα, όταν η μητέρα αφοσιώνεται στην ανατροφή του μωρού τους πρώτους μήνες της ζωής του! Είναι εκείνος που θα ταΐσει τη μητέρα όταν εκείνη δεν κάνει τίποτε άλλο από το να θηλάζει αποκλειστικά το μωρό, ενδεχομένως έως και 20 ώρες την ημέρα! Είναι επίσης αυτός που θα κρατήσει το μωρό για να μπορέσει η μητέρα να κοιμηθεί μια ώρα, ώστε να ανακτήσει δυνάμεις για να ανταπεξέλθει στο δύσκολο ρόλο της μητρότητας… είναι όμως και αυτός που θα φροντίσει να “κόψει” την αποκλειστική σχέση μητέρας – παιδιού μετά τα δυο χρόνια της ζωής του! Ο ρόλος του πια είναι εμφανής και είναι αυτός που θα φροντίσει και θα βοηθήσει το μωρό, να αποκοπεί από τη μαμά, προσφέροντας του απλόχερα το αίσθημα ασφαλείας και σταθερότητας!

Στη σύγχρονη κοινωνία ο πατέρας προσπαθεί να είναι πιο κοντά στο παιδί και έτσι πρέπει να είναι! Έχει παρέλθει κατά πολύ η εποχή όπου ο πατέρας γνώριζε για το παιδί όσα η μητέρα επέτρεπε να γνωρίζει! Χρειάζεται βέβαια πολύς δρόμος για να επιτευχθεί αυτό στο μέγιστο βαθμό, αφού δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις οπού η μάνα κρατά μυστικά από τον πατέρα προκειμένου να καλύψει τα παιδιά! Αυτό όμως έχει ως αποτέλεσμα να μη δημιουργούνται σχέσεις μεταξύ πατέρα και παιδιού. Το αντίθετο μάλιστα, μεγαλώνει το χάσμα μεταξύ τους και το παιδί δεν καταφέρνει να νιώσει ασφάλεια ώστε να μπορέσει να βρει το θάρρος να κάνει διάλογο με τον πατέρα για πράγματα που το απασχολούν χωρίς ίχνος ενοχής. Φυσικά το λογικό θα ήταν ο πατέρας να δείχνει στο παιδί πως είναι διαθέσιμος να το ακούσει ανά πάσα στιγμή, δίνοντας του το περιθώριο να το κάνει χωρίς να θυμώσει ή να το απορρίψει ή να το τιμωρήσει όσο δύσκολο και αν είναι το θέμα της συζήτησης που θα θέσει το παιδί!

Στα δικά μου παιδικά χρόνια, ο μπαμπάς είχε το ρόλο του «κουβαλητή». Αφιέρωνε πολύ χρόνο στη δουλειά του (χωρίς αυτό να είναι κατακριτέο) προκειμένου να μη μας λείψει τίποτα… Μας έλειπε όμως το βασικότερο! Η παρουσία του! Η μαμά ήταν εκείνη που τον ενημέρωνε για τα πάντα σε σχέση με εμάς! Για την επίδοσή μας, για την επιτυχία μας ή την αποτυχία μας, για τις επιθυμίες μας ή για τις ανάγκες μας! Όσο όμως τα χρόνια κυλούσαν κι εμείς μεγαλώναμε, η μαμά απέφευγε να μαθαίνει λεπτομέρειες για τα προσωπικά μας καθώς αισθανόταν το βάρος πως πρέπει να το πει στον μπαμπά. Αισθανόταν πώς αν την ρωτούσε θα έπρεπε να του πει την αλήθεια. Γι’ αυτό και δεν επεδίωκε να μάθει πολλά. Παρατηρούσε από μακριά όσο μπορούσε προκειμένου να μη χαθεί εντελώς ο έλεγχος αλλά και να μη νιώθει τύψεις απέναντι στο μπαμπά, πράγμα που για εμένα θεωρείται καταστροφικό! Ευτυχώς οι αρχές μας ήταν τέτοιες που μας καθιστούσαν προσεχτικούς στις επιλογές μας (εμένα και τα αδέρφια μου) και δεν μας επέτρεπαν να υποπέσουμε σε ατοπήματα! Ο μπαμπάς όμως, είχε πλήρη άγνοια και δεν διανοούμασταν να το συζητήσουμε μαζί του. Αυτό είναι ένα τρανταχτό παράδειγμα αυτού που περιγράφω στην προηγούμενη παράγραφο και που συνέβαινε κατά κόρον τις προηγούμενες δεκαετίες, στις περισσότερες οικογένειες και δει στην επαρχία όπου μεγάλωσα κι εγώ!

Σύμφωνα με έρευνες, ο πατέρας παίζει τεράστιο ρόλο στην ανάπτυξη του παιδιού – από την ομιλία και τη γνωστική ανάπτυξη στη βρεφική ηλικία ως τις κοινωνικές δεξιότητες αργότερα στο σχολείο. Παιδιά που μεγάλωσαν με την απουσία ή την μηδαμινή παρουσία του πατέρα, παρουσιάζουν σημαντικές μαθησιακές δυσκολίες! Από αυτό και μόνο, καταλαβαίνουμε τη σπουδαιότητα που έχει η παρουσία του πατέρα και η ενασχόλησή του με τα παιδιά του στην εξέλιξή τους!

Ο πατέρας πέρα από το να παρέχει στο παιδί αυτά που χρειάζεται, οφείλει να είναι δίπλα του να το καθοδηγεί, να το προσέχει, να το παρατηρεί και να το ακούει χωρίς να το κρίνει. Όταν ο γονιός κρατά επικριτική στάση, το παιδί δεν ανοίγεται γιατί δε νιώθει άνετα και κατά συνέπεια δε συζητάει μαζί του. Οι αξίες που μεταδίδει ο πατέρας στα παιδιά του, είναι κάτι που γίνεται σε όλη τη διάρκεια της ζωής τους , από τη βρεφική κιόλας ηλικία, και όχι σε κάποια συγκεκριμένη χρονική στιγμή. Ας εδώσουμε λοιπόν κι εμείς οι μαμάδες τον απαιτούμενο χώρο στους μπαμπάδες, να ξεδιπλώσουν το ταλέντο τους στο ρόλο που έχουν να διαδραματίσουν στη ζωή των παιδιών!

Χρόνια πολλά μπαμπά!

Χρόνια πολλά πατέρα του παιδιού μου!

Χρόνια πολλά σε όλους τους μπαμπάδες!