Έπειτα από μια αποχή αρκετών μηνών λόγω ανειλημμένων υποχρεώσεων, δεν υπάρχει καλύτερη στιγμή να επανέλθω στην προσπάθεια καταγραφής των εμπειριών μου και των διαπιστώσεών μου από αυτή, της ημέρας εορτασμού της γιορτής του πατέρα και να μιλήσω για το ρόλο του μέσα στην οικογενειακή ζωή! Όντας γονέας εδώ και 22 μήνες, νομίζω πως μπορώ να αναφερθώ στο ρόλο του πατέρα τόσο στη σωστή ανάπτυξη του παιδιού όσο και στην υποστήριξη της νέας μητέρας και γενικότερα στην ορθή λειτουργία της οικογένειας.
Είναι πολύ σημαντικό για ένα παιδί να μεγαλώνει και με τους δυο γονείς! Σίγουρα βέβαια μια μονογονεϊκή οικογένεια είναι καλύτερη από μια οικογένεια με σοβαρά προβλήματα και μεγάλες εντάσεις μεταξύ του ζευγαριού! Όμως όταν οι γονείς είναι μαζί και αγαπιούνται, είναι πολύ σημαντικό για το παιδί, να έχει ο πατέρας ενεργό ρόλο στην καθημερινότητα του! Αυτό μπορεί να επιτευχθεί είτε συμμετέχοντας στις καθημερινές ανάγκες του μωρού όπως είναι η αλλαγή της πάνας, το τάισμα, το μπάνιο, είτε παίζοντας μαζί του, είτε πηγαίνοντάς το αργότερα, στο Ωδείο, στο ποδόσφαιρο, στο κολυμβητήριο και γενικά στις δραστηριότητες! Με αυτό τον τρόπο, περνώντας το παιδί χρόνο με τον μπαμπά δένεται πολύ περισσότερο μαζί του, απ’ ότι αν όλα αυτά τα έκανε μόνο η μαμά και αναπτύσσεται ένας άρρηκτους δεσμός μεταξύ τους. Το παιδί μαθαίνει πως ο μπαμπάς συμμετέχει ενεργά για την εύρυθμη λειτουργία της οικογένειας και ωριμάζει περισσότερο στο μυαλό του η έννοια του πατέρα σε σχέση με το ρόλο του και τις υποχρεώσεις του! Μαθαίνει ότι ο μπαμπάς δεν είναι απλά εκείνος που «φέρνει τα λεφτά στο σπίτι» και τίποτε περισσότερο, αλλά ότι είναι ισάξια επιφορτισμένος με τις διάφορες υποχρεώσεις της οικογένειας, όπως αυτές τις μαμάς και ότι βοηθάει τη μαμά στα πάντα, καθώς στις περισσότερες περιπτώσεις είναι κι εκείνη εργαζόμενη!
Οι ομορφότερες εικόνες που μπορεί να έχει το παιδί από τους γονείς του, είναι εκείνες όπου ο ένας βοηθάει τον άλλο… και κυρίως όταν ο μπαμπάς, παραμερίζει τα ταμπού του και τον “αστείρευτο ανδρισμό του” και αποδέχεται το γεγονός ότι θα πλύνει και τα πιάτα, θα απλώσει και τα ρούχα, θα καθαρίσει και το σπίτι! Η φυσική συνέχεια αυτών των εικόνων είναι ένας γιος, που θα ακολουθήσει τα χνάρια του πατέρα του και θα βοηθάει τη σύζυγο του και μια κόρη που θα ψάξει να βρει έναν άντρα που θα τη φροντίζει όπως ο μπαμπάς κάνει στη μαμά…
Οι γονείς είμαστε το πρότυπο των παιδιών μας! Συνεπώς η συμπεριφορά του πατέρα προς τη μητέρα αλλά και προς τα ίδια τα παιδιά λειτουργεί ως πρότυπο γι’ αυτά. Όπως ο μπαμπάς φέρεται στη μαμά, με τον ίδιο τρόπο θα φερθεί και ο γιος στη σύζυγο του! Ένας πατέρας που χτυπάει τη σύζυγο του δεν μπορεί να μεταδώσει στην κόρη του το να μη δέχεται να τη χτυπάει ο σύζυγός της ή ο φίλος της!
Ο πατέρας, τα πρώτα δυο χρόνια της ζωής του μωρού λειτουργεί σαν το απόλυτο στήριγμα της μητέρας! Είναι εκείνος που θα φροντίσει για τα πάντα, όταν η μητέρα αφοσιώνεται στην ανατροφή του μωρού τους πρώτους μήνες της ζωής του! Είναι εκείνος που θα ταΐσει τη μητέρα όταν εκείνη δεν κάνει τίποτε άλλο από το να θηλάζει αποκλειστικά το μωρό, ενδεχομένως έως και 20 ώρες την ημέρα! Είναι επίσης αυτός που θα κρατήσει το μωρό για να μπορέσει η μητέρα να κοιμηθεί μια ώρα, ώστε να ανακτήσει δυνάμεις για να ανταπεξέλθει στο δύσκολο ρόλο της μητρότητας… είναι όμως και αυτός που θα φροντίσει να “κόψει” την αποκλειστική σχέση μητέρας – παιδιού μετά τα δυο χρόνια της ζωής του! Ο ρόλος του πια είναι εμφανής και είναι αυτός που θα φροντίσει και θα βοηθήσει το μωρό, να αποκοπεί από τη μαμά, προσφέροντας του απλόχερα το αίσθημα ασφαλείας και σταθερότητας!
Στη σύγχρονη κοινωνία ο πατέρας προσπαθεί να είναι πιο κοντά στο παιδί και έτσι πρέπει να είναι! Έχει παρέλθει κατά πολύ η εποχή όπου ο πατέρας γνώριζε για το παιδί όσα η μητέρα επέτρεπε να γνωρίζει! Χρειάζεται βέβαια πολύς δρόμος για να επιτευχθεί αυτό στο μέγιστο βαθμό, αφού δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις οπού η μάνα κρατά μυστικά από τον πατέρα προκειμένου να καλύψει τα παιδιά! Αυτό όμως έχει ως αποτέλεσμα να μη δημιουργούνται σχέσεις μεταξύ πατέρα και παιδιού. Το αντίθετο μάλιστα, μεγαλώνει το χάσμα μεταξύ τους και το παιδί δεν καταφέρνει να νιώσει ασφάλεια ώστε να μπορέσει να βρει το θάρρος να κάνει διάλογο με τον πατέρα για πράγματα που το απασχολούν χωρίς ίχνος ενοχής. Φυσικά το λογικό θα ήταν ο πατέρας να δείχνει στο παιδί πως είναι διαθέσιμος να το ακούσει ανά πάσα στιγμή, δίνοντας του το περιθώριο να το κάνει χωρίς να θυμώσει ή να το απορρίψει ή να το τιμωρήσει όσο δύσκολο και αν είναι το θέμα της συζήτησης που θα θέσει το παιδί!
Στα δικά μου παιδικά χρόνια, ο μπαμπάς είχε το ρόλο του «κουβαλητή». Αφιέρωνε πολύ χρόνο στη δουλειά του (χωρίς αυτό να είναι κατακριτέο) προκειμένου να μη μας λείψει τίποτα… Μας έλειπε όμως το βασικότερο! Η παρουσία του! Η μαμά ήταν εκείνη που τον ενημέρωνε για τα πάντα σε σχέση με εμάς! Για την επίδοσή μας, για την επιτυχία μας ή την αποτυχία μας, για τις επιθυμίες μας ή για τις ανάγκες μας! Όσο όμως τα χρόνια κυλούσαν κι εμείς μεγαλώναμε, η μαμά απέφευγε να μαθαίνει λεπτομέρειες για τα προσωπικά μας καθώς αισθανόταν το βάρος πως πρέπει να το πει στον μπαμπά. Αισθανόταν πώς αν την ρωτούσε θα έπρεπε να του πει την αλήθεια. Γι’ αυτό και δεν επεδίωκε να μάθει πολλά. Παρατηρούσε από μακριά όσο μπορούσε προκειμένου να μη χαθεί εντελώς ο έλεγχος αλλά και να μη νιώθει τύψεις απέναντι στο μπαμπά, πράγμα που για εμένα θεωρείται καταστροφικό! Ευτυχώς οι αρχές μας ήταν τέτοιες που μας καθιστούσαν προσεχτικούς στις επιλογές μας (εμένα και τα αδέρφια μου) και δεν μας επέτρεπαν να υποπέσουμε σε ατοπήματα! Ο μπαμπάς όμως, είχε πλήρη άγνοια και δεν διανοούμασταν να το συζητήσουμε μαζί του. Αυτό είναι ένα τρανταχτό παράδειγμα αυτού που περιγράφω στην προηγούμενη παράγραφο και που συνέβαινε κατά κόρον τις προηγούμενες δεκαετίες, στις περισσότερες οικογένειες και δει στην επαρχία όπου μεγάλωσα κι εγώ!
Σύμφωνα με έρευνες, ο πατέρας παίζει τεράστιο ρόλο στην ανάπτυξη του παιδιού – από την ομιλία και τη γνωστική ανάπτυξη στη βρεφική ηλικία ως τις κοινωνικές δεξιότητες αργότερα στο σχολείο. Παιδιά που μεγάλωσαν με την απουσία ή την μηδαμινή παρουσία του πατέρα, παρουσιάζουν σημαντικές μαθησιακές δυσκολίες! Από αυτό και μόνο, καταλαβαίνουμε τη σπουδαιότητα που έχει η παρουσία του πατέρα και η ενασχόλησή του με τα παιδιά του στην εξέλιξή τους!
Ο πατέρας πέρα από το να παρέχει στο παιδί αυτά που χρειάζεται, οφείλει να είναι δίπλα του να το καθοδηγεί, να το προσέχει, να το παρατηρεί και να το ακούει χωρίς να το κρίνει. Όταν ο γονιός κρατά επικριτική στάση, το παιδί δεν ανοίγεται γιατί δε νιώθει άνετα και κατά συνέπεια δε συζητάει μαζί του. Οι αξίες που μεταδίδει ο πατέρας στα παιδιά του, είναι κάτι που γίνεται σε όλη τη διάρκεια της ζωής τους , από τη βρεφική κιόλας ηλικία, και όχι σε κάποια συγκεκριμένη χρονική στιγμή. Ας εδώσουμε λοιπόν κι εμείς οι μαμάδες τον απαιτούμενο χώρο στους μπαμπάδες, να ξεδιπλώσουν το ταλέντο τους στο ρόλο που έχουν να διαδραματίσουν στη ζωή των παιδιών!
Χρόνια πολλά μπαμπά!
Χρόνια πολλά πατέρα του παιδιού μου!
Χρόνια πολλά σε όλους τους μπαμπάδες!