Category: Personal

Posted on

Επισκληρίτιδα, πάθηση ή κόπωση;

Ένα σημάδι που μπορεί να σημαίνει πολλά, ή και τίποτα!

 

Λίγες εβδομάδες μετά τον πρώτο τοκετό, παρουσιάστηκε στα μάτια μου, στην εξωτερική πλευρά των βολβών, ένα πολύ έντονο κοκκίνισμα και αισθανόμουν διαρκώς τα μάτια μου να με κόβουν.  Λόγω του θηλασμού προσπάθησα να το  “θεραπεύσω” με φυσιολογικό ορό αφού γενικά δεν μπορούσα και δεν ήθελα να πάρω φάρμακα! Το πρόβλημα όλο και επιδεινωνόταν!

Μετά από μια εβδομάδα συμβουλεύτηκα οφθαλμίατρο. Ο άνθρωπος όπως ήταν φυσιολογικό μου ζήτησε να πάω στο ιατρείο του να με δει… Επιστράτευσα το σύζυγο μου, πήραμε εννοείται μαζί και το μωρό ώστε όσο θα με εξετάζει ο γιατρός να το κάνει βόλτες ώστε να μην κλαίει έως ότου  τελειώσω! Εκεί αφού με εξέτασε εκτενώς και μου έκανε και αρκετές ερωτήσεις, διέγνωσε πως αυτό που συνέβαινε στα μάτια μου ήταν από την κούραση και λεγόταν επισκληρίτιδα! Μου συνταγογράφησε κάποιες σταγόνες συμβατές με το θηλασμό, για μια εβδομάδα και μου συνέστησε να κοιμηθώ όσο το δυνατόν περισσότερο προκειμένου να τα ξεκουράσω αφού θεωρούσε πως οφειλόταν κυρίως στην κούραση από το ξενύχτι των πρώτων ημερών μετά το τοκετό!

Φυσικά σαν γνήσια Ελληνίδα όταν γύρισα σπίτι, άρχισα να ψάχνω στο διαδίκτυο τί ακριβώς ήταν η επισκληρίτιδα και που οφειλόταν! Εννοείται πως δε βρήκα ούτε ένα άρθρο που να σχετίζεται με τη μητρότητα και την κόπωση των πρώτων ημερών ενός μωρού στο σπίτι! Το μόνο που βρήκα ήταν άρθρα τα οποία αναφέρονταν σε σοβαρές παθήσεις και οι οποίες είχαν σαν κύριο σύμπτωμα την επισκληρίτιδα! Αντιλαμβάνεστε συνεπώς ότι όλα αυτά που διάβασα με θορύβησαν αρκετά και με έβαλαν στη διαδικασία να σκέφτομαι πολύ αρνητικά για την υγεία μου γενικότερα! Προσπάθησα να αποβάλλω όλες τις αρνητικές σκέψεις που με κατέκλυσαν και να ακολουθήσω τις οδηγίες του ιατρού που με είχε εξετάσει κλινικά και είχε περισσότερη γνώση από μια αγχωμένη και κουρασμένη νέα μητέρα!

Επί μια εβδομάδα έκανα την αγωγή που μου έδωσε χωρίς ιδιαίτερο αποτέλεσμα, μίλησα ξανά μαζί του τηλεφωνικά και του είπα πως είχε η κατάσταση! Εκείνος μου συνέστησε να συνεχίσω για το Σαββατοκύριακο που ακολουθούσε την ίδια άγωγη και να κοιμηθώ όσο το δυνατόν περισσότερο! Για την ακρίβεια μου είπε, πως ακόμη και αν δεν μπορώ να κοιμηθώ, θα ήταν καλό να κλείνω τα μάτια μου όσο κοιμόταν το μωρό και να τον ξανά καλέσω μετά από μερικές μέρες! Πράγματι, αυτό έκανα και τα πρώτα σημάδια βελτίωσης ήταν ορατά! Μίλησα μαζί του ξανά και μου συνέστησε να συνεχίσω μέχρις ότου εξαλειφθεί η βλάβη. Παρόλα αυτά και κατόπιν αρκετής πίεσης από το σύζυγο μου, επισκέφθηκα και δεύτερο γιατρό για μια επιπλέον γνώμη! Ο δεύτερος γιατρός αφού άκουσε τί είχα να του πω, και αφού με εξέτασε ιδίοις όμμασι, αποφάνθηκε ακριβώς το ίδιο! Μου είπε κι εκείνος πως όντως ήταν επισκληρίτιδα η οποία οφειλόταν στην κούραση των οφθαλμών από την αϋπνία και μιας και είχα ήδη ακολουθήσει την αγωγή του προηγούμενου γιατρού, μου αντικατέστησε τα συγκεκριμένα φάρμακα με ακόμη πιο ήπιες σταγόνες και πάλι όμως συμβατές με το θηλασμός!

Είχαν πια περάσει περίπου τρεις εβδομάδες και το προβλημα είχε εμφανώς υποχωρήσει! Είχε όμως αρχίσει και το μωρό να μπαίνει σε μια σειρά, όποτε όλα είχαν συμβάλει στη βελτίωση του προβλήματος! Οι μέρες κυλούσαν και ταυτόχρονα οι ώρες ύπνου σταδιακά αυξάνονταν μέχρι που τελικά τα μάτια μου επανήλθαν στη φυσιολογική τους κατάσταση!

Γι’αυτο λοιπόν με τη σειρά μου θα ήθελα να συμβουλευσω όλες τις μαμάδες, να μην πανικοβάλλεστε και να μην προτρέχετε, αλλά ούτε και να βάζετε με το νου τους το χειρότερο σενάριο! Το διαδίκτυο δεν είναι πάντα ο καλύτερος σύμβουλος! Εμπιστευτείτε το γιατρό σας, ακολουθείστε τη συμβουλή του και την αγωγή που θα σας συστήσει κι αν ακόμη διατηρείτε τις αμφιβολίες σας ζητήστε μια δεύτερη γνώμη, δεν είναι κακό! Αν αυτό σας καθησυχάσει κάντε το! Αυτό που προέχει είναι η ψυχική σας ηρεμία και γαλήνη και όλα θα πάνε κατευχήν!

 

Posted on

Πρώτη φορά στο σχολείο!

[vc_row][vc_column][vc_blockquote type=”type2″]Μια ολόκληρη χρονιά με όλα τα ευτράπελά της…[/vc_blockquote][vc_column_text]

 

Ήρθε λοιπόν κι εμάς, πριν από ένα χρόνο βέβαια, η ώρα να πάμε σχολείο, τί σχολείο δηλαδή? Παιδικό σταθμό εννοώ! Τα συναισθήματα πρωτόγνωρα! Ο κόμπος στο στομάχι είχε επιβάλει για τα καλά την παρουσία του! Άραγε πώς θα είναι? Θα του αρέσει? Πώς θα το πάρει? Θα θέλει να κάτσει? Τα ερωτήματα πολλά και αναπάντητα. Το άγχος ακόμη μεγαλύτερο…. Η εν λόγω περιγραφή μπορεί να αφορά την περσινή χρονιά, όμως όσο τα θυμάμαι… πάλι το στομάχι μου έχει γίνει κόμπος! Τί κι αν πρόκειται για την πιο ανέμελη φάση της ζωής των παιδιών μας, δεν παύει η εμπειρία των πρώτων ημερών να είναι τραυματική για εκείνα!

ΕΠΙΛΟΓΗ ΠΑΙΔΙΚΟΥ ΣΤΑΘΜΟΥ

Ήδη από τον Ιούνιο είχαμε αρχίσει να προετοιμάζουμε το έδαφος μιας και αρχίσαμε να επισκεπτόμαστε διάφορους παιδικούς σταθμούς της περιοχής, προκειμένου να βρούμε την ιδανικότερη για το παιδί επιλογή! Σε κάθε μας επίσκεψη δεν παραλείπαμε να παίρνουμε μαζί και το παιδί, ώστε να βλέπει κι εκείνο τους χώρους, να μπαίνει σιγά-σιγά στο κλίμα για το τί θα επακολουθήσει και ίσως να μας βοηθήσει στην τελική επιλογή ενδεχομένως, λέγοντας μας την γνώμη του! Πράγματι, το κριτήριο των παιδιών είναι αλάνθαστο και καλό είναι να αξιολογούμε πάντα τη γνώμη τους! Επισκεφθήκαμε αρκετούς σταθμούς και στους περισσότερους από αυτούς πρότειναν στο παιδί όσο εμείς θα μιλούσαμε για τα διαδικαστικά, να πάει να παίξει. Όμως το παιδί πάντα αρνιόταν! Ίσως ήταν ο τρόπος που τον προσέγγιζαν, το περιβάλλον που δεν τον ενέπνεε, ίσως πάλι να ήταν και οι άνθρωποι που δεν κατάφερναν να τον κάνουν να νιώσει άνετα! Στο μοναδικό παιδικό σταθμό που το παιδί δέχθηκε χωρίς δεύτερη σκέψη, να φύγει από κοντά μας και να πάει να παίξει σε μια τάξη και εν συνέχεια στον προαύλιο χώρο, ήταν ο συγκεκριμένος που τελικά καταλήξαμε να επιλέξουμε! Μετά από σαράντα λεπτά περίπου από την άφιξη μας, αρχίσαμε να αναρωτιόμαστε που βρισκόταν το παιδί και τότε μας είπαν να μην ανησυχούμε καθώς βρισκόταν στο προαύλιο και έπαιζε! Βγαίνοντας λοιπόν κι εμείς κατά την ξενάγησή μας στον προαύλιο χώρο, είδαμε το παιδί να ευχαριστιέται που βρισκόταν εκεί! Για να γίνω πιο συγκεκριμένη το παιδί έλεγε να παραμείνουμε στο χώρο λίγο ακόμη και λίγο ακόμη μέχρι που κλείσαμε εκεί περίπου 2 ώρες επίσκεψης! Αφού τελικά τον πείσαμε να φύγουμε, καθώς κατευθυνόμασταν προς το αυτοκίνητο ζήτησε να ξανά πάμε σε αυτόν τον παιδικό!

Το σκέφτομαι ξανά και ξανά και μου κάνει φοβερή εντύπωση το πώς ενήργησε το σκηνικό στην ψυχολογία του παιδιού! Όποιον άλλο παιδικό σταθμό κι αν είδαμε, δεν μπορούσε με τίποτα να προσεγγίσει εκείνο το σταθμό που μας είχε ενθουσιάσει, ούτε σε αισθητικό επίπεδο αλλά ούτε και στο επιπέδου επαγγελματισμού! Αποφασίσαμε τελικά με το σύζυγο μου και κατόπιν επιθυμίας του παιδιού, σε ποιον παιδικό σταθμό θα τον στέλναμε και αρχίσαμε με πολύ κουβέντα να προετοιμάζουμε το παιδί για τη μεγάλη μέρα που θα πήγαινε ως “μαθητής”.

ΠΡΟΣΑΡΜΟΓΗ

Πράγματι πέρασε ο καιρός και το παιδί έδειχνε πολύ έτοιμο! Ετοίμασε από βραδύς την τσάντα του και το επόμενο πρωί ετοιμαστήκαμε όλοι μαζί να πάμε για την προσαρμογή του παιδιού στο νέο του σχολείο! Ο μπαμπάς έμεινε στο προαύλιο με το μωρό κι εγώ κατευθύνθηκα με το παιδί προς την είσοδο! Όλα πήγαιναν καλά, μέχρι που πλησίασε η δασκάλα του, αγγλικής εθνικότητας και του απηύθυνε το λόγο στα αγγλικά, μιας και τον είχαμε γράψει σε αγγλόφωνο τμήμα, λέγοντας του “Good morning Orfeas, I’m Sofi”! Αυτό ήταν η αφορμή να προσκολληθεί το παιδί επάνω μου και να μην με αφήνει να φύγω με τίποτα! Το παιδί τα έχασε! Αισθάνθηκε μάλλον ότι δε θα μπορούσαν να τον καταλάβουν αλλά ούτε και να καταλάβει τί του έλεγαν… ευτυχώς τα περισσότερα παιδάκια στο τμήμα του ήταν από προηγούμενη χρόνια και άρα ήταν πιο εξοικειωμένα![/vc_column_text][vc_blockquote type=”type3″]Tον προτρέψαμε να πάει να παίξει με τα παιδάκια και αμέσως δέχτηκε![/vc_blockquote][/vc_column][/vc_row][vc_row][vc_column][vc_column_text]Η προσαρμογή την πρώτη μέρα ήταν για μια ώρα! Με το ζόρι στη μισή ώρα βγήκα για λίγο έξω, του έδωσαν πρωινό και μετά από λίγο τον έφερε η δασκάλα έξω γιατί με έψαχνε! Φεύγοντας το παιδί ζήτησε να ξανάρθουμε! Την επόμενη μέρα η προσαρμογή θα διαρκούσε 2 ώρες! Πήγαμε πάλι πρωί-πρωί και εννοείται πως και πάλι δε με άφηνε να φύγω! Μετά από μισή ώρα βγήκα έξω από την τάξη και περιμέναμε να δούμε πώς θα κυλούσαν αυτές οι δυο ώρες! Του έδωσαν πρωινό και κατά τις 10:30 τον έβγαλε έξω η δασκάλα του τρομαγμένο και έτοιμο να βάλει τα κλάματα αφού νόμιζε ότι τον είχαμε αφήσει εκεί! Μόλις με αντίκρισε δεν ήθελε να ξαναμπεί στην τάξη και ζητούσε να φύγουμε! Καθυστερήσαμε την αποχώρησή μας από το σταθμό, μέχρι τις 11:00 όπου η τάξη του βγήκε στο προαύλιο! Τότε τον προτρέψαμε να πάει να παίξει με τα παιδάκια και αμέσως δέχτηκε! Εννοείται πως μέχρι να τελειώσει το διάλειμμα της τάξης του δεν ήθελε να φύγουμε! Φυσικά με τη λήξει του διαλείμματος όπου φύγει-φύγει!

Την επόμενη μέρα η προσαρμογή θα διαρκούσε 3 ώρες και στόχος ήταν να φάει μεσημεριανό! Μου είχαν πει μάλιστα, πως θα το σέρβιραν νωρίτερα γι’ αυτό το λόγο! Πήγαμε πρωί-πρωί στον παιδικό και στο παιδί είχαμε πει πως αφού θα φτάναμε εκεί, εγώ θα έφευγα με το μωρό να το πάω στην παιδίατρο και έτσι θα τον πήγαινε στην τάξη ο μπαμπάς και πως θα επέστρεφα λίγο αργότερα να τον πάρω. Προφανώς όλο αυτό ήταν μια δικαιολογία προκειμένου να αρχίσει να συνηθίζει το γεγονός ότι καθημερινά θα τον πήγαινε ο μπαμπάς στο σχολείο! Πράγματι φτάσαμε στο σχολείο και χωρίς να προβάλει καμία αντίσταση, ο σύζυγος μου πήρε το παιδί και το πήγε μέσα στο χώρο του παιδικού σταθμού! Εγώ παρέμεινα στο αυτοκίνητο και λίγο αργότερα το μετακίνησα σε μια θέση απέναντι από το σχολείο! Μετά από λίγο κατέβηκα από το αυτοκίνητο με το μωρό και μόλις μπήκα στο προαύλιο του σχολείου, ο σύζυγος μου βγήκε από την αίθουσα και μου είπε να φύγω προκειμένου να μη με δει το παιδί καθώς θα τον έβγαζε η δασκάλα του στην αυλή για να ηρεμήσει και να σταματήσει να κλαίει! Αμέσως βγήκα από το χώρο του παιδικού και κοίταζα κρυφά από μακριά! Μετά από λίγα λεπτά, όλη η ομάδα σύσσωμη βγήκε στην αυλή νωρίτερα από την καθιερωμένη ώρα, καθώς στο προαύλιο το παιδί ξεχνιόταν λίγο και έπαιζε! Βέβαια όλη μέρα είχε αγκαλιά την τσάντα του! Ο σύζυγος μου είχε δουλειά οπότε έπρεπε να φύγει! Εγώ παρέμεινα εκεί και λίγη ώρα μετά η υπεύθυνη του σχολείου με οδήγησε σε ένα χώρο, ένα επίπεδο πιο κάτω από το προαύλιο του σχολείου από όπου μπορούσα να βλέπω το παιδί χωρίς να με βλέπει εκείνο!

Η ώρα πέρασε και όλα τα παιδάκια μπήκαν στην τάξη! Άρχισα να ταΐζω το μωρό, όταν άκουσα τη φωνή του να λέει στη δασκάλα του με λυγμό «Είναι μαύρο, να το! Όμως πού είναι η μαμά?» Δεν πίστευα στα αυτιά μου! Της έδειχνε το αυτοκίνητο! Είχε δει το αυτοκίνητο που ήταν απέναντι και έψαχνε να με βρει! Με τη δασκάλα βγήκαν έξω στο δρόμο για να δουν αν είμαι κάπου να τον πάρω να φύγουμε, όμως εγώ ήμουν κρυμμένη! Οπότε αναγκάστηκε να ξαναμπεί μέσα στη αίθουσα! Η διευθύντρια του παιδικού ήρθε να με βρει και μου είπε πως με ζητάει επίμονα και πως δεν ήθελε να κάνει τίποτα, ούτε καν να φάει! Μου είπε όμως πως της είχε υποσχεθεί ότι την επόμενη μέρα θα έτρωγε εκεί μαζί της! Εκείνη τον διαβεβαίωσε πως θα πήγαινε να με καλέσει στο τηλέφωνο ώστε να πάω να τον πάρω κι εκείνο περίμενε! Ανέβηκα σιγά-σιγά στο επίπεδο του προαυλίου και μετά από λίγο τον έφερε η δασκάλα του να φύγουμε! Είχα σκεφτεί πως πιθανότατα να με ρωτούσε για το αυτοκίνητο που ήταν απ’ έξω, οπότε ήμουν σε ετοιμότητα να του πω ένα ψέμα! Όταν βγήκαμε λοιπόν και κατευθυνθήκαμε προς το αυτοκίνητο, εκείνος μ’ ένα εντελώς αφοπλιστικό ύφος με ρώτησε γιατί είχα αφήσει εκεί το αυτοκίνητο και είχα πάει στη γιατρό με τα πόδια και η απάντηση μου ήταν «γιατί ήταν κοντά». Τότε με νόημα μου απάντησε πως η γιατρός δεν ήταν κοντά, αλλά στη Γλυφάδα, δηλαδή μακριά! Δαγκώθηκα, δεν είπα τίποτα και συνειδητοποίησα για άλλη μια φορά ότι δεν μπορώ να τον κοροϊδέψω με τίποτα!

Όλη την υπόλοιπη μέρα στο σπίτι προσπαθούσα να μην αναφέρω τίποτα για το σχολείο! Την επόμενη μέρα για καλή μου τύχη το μωρό δεν ξύπνησε πολύ νωρίς, οπότε είχα μια πολύ καλή δικαιολογία να μην πάω μαζί τους στο σχολείο! Το παιδί όταν κατάλαβε ότι δε θα πήγαινα μαζί άρχισε να κλαίει, να θέλει αγκαλιά και να λέει ασταμάτητα ότι δεν ήθελε να πάει στο σχολείο! Αφού του εξήγησα ξανά και ξανά ότι πλέον όλα τα παιδάκια πάνε σχολείο όπως ο μπαμπάς πάει στη δουλειά και πως εκεί πάει για να περνάει καλά και όχι για να στεναχωριέται και ακόμη πως σε λίγες ώρες αφού έτρωγε, θα πήγαινα να τον πάρω, εκείνος ήταν απαρηγόρητος! Με τα πολλά αφού είδαμε ότι δε θα σηκωνόταν από μόνος του να φύγουν, ήρθε ο άντρας μου και τον πήρε αγκαλιά με το ζόρι! Εκείνος άρχισε να σπαράζει και να χτυπιέται λέγοντας «δε θέλω να πάω χολείο, μαμαααα».

Κατέβηκαν τη σκάλα κι εκείνος έκλαιγε ακατάπαυστα και η δική μου καρδιά είχε γίνει χίλια κομμάτια! Στην εξώπορτα τους περίμενε η γιαγιά η οποία είχε ακούσει το κλάμα του και είχε ετοιμαστεί να πάει μαζί τους! Μόλις το παιδί μπήκε στο αυτοκίνητο αμέσως σταμάτησε το κλάμα! Σε όλη τη διαδρομή η γιαγιά, του μιλούσε διαρκώς για να ξεχαστεί! Όταν έφτασαν στο σχολείο, ο σύζυγος μου τον οδήγησε στην είσοδο του κτιρίου και από εκεί τον παρέλαβε η διευθύντρια την οποία είχε αγκαζέ σχεδόν όλη μέρα! Είχε δείξει την προτίμηση του προς στο πρόσωπο της από την πρώτη κιόλας φορά που είχαμε πάει να δούμε το χώρο! Χωρίς άλλη κουβέντα το παιδί μπήκε στην τάξη μόνο του! Έπρεπε πάση θυσία να μείνει στο σχολείο μέχρι την ώρα του μεσημεριανού ώστε να φάει με τα υπόλοιπα παιδάκια!

Στο μεταξύ στο σπίτι το μωρό είχε ξυπνήσει και μέχρι να επιστρέψει ο σύζυγος μου, είχα ετοιμαστεί για να πάω προς τα εκεί ώστε σε περίπτωση που με καλούσαν στο τηλέφωνο να βρίσκομαι κοντά στο σχολείο! Πράγματι μόλις ο άντρας μου επέστρεψε σπίτι, πήρα το μωρό και έφυγα, κάθισα να πιο ένα καφέ εκεί κοντά και περίμενα να περάσει η ώρα! Ευτυχώς το τηλέφωνο δε χτύπησε και κατά τις 12:30 ήμουν έξω από τον παιδικό να πάρω το παιδί! Εκεί συνάντησα τη μία δασκάλα η οποία μου είπε πως τον είχε συνέχεια στο νου της και πως όλη μέρα δεν είχε αποχωριστεί την τσάντα του! Μετά από λίγο βγήκε ο μικρός με την άλλη δασκάλα του και κατευθύνθηκαν προς το μέρος μου! Εκείνη με ενημέρωσε πως το παιδί είχε φάει το φαγητό του, ότι σε γενικές γραμμές ήταν ήρεμος και πως έκλαψε μόνο κάποια στιγμή που έκλαιγε ένα άλλο παιδάκι σε προσαρμογή αλλά για πολύ λίγο! Όμως παρόλα αυτά έπαιξε, επικοινώνησε με άλλα παιδάκια και συμμετείχε στις δραστηριότητες που του έβαλαν οι δασκάλες! Φεύγοντας γύρισε στη δασκάλα του και της φώναξε «θα ξανάρθω»!!! Αυτό έδειξε πως το παιδί μπορεί μέσα του να το έφερε βαρέως όλο αυτό, στην πραγματικότητα όμως περνούσε καλά, διαφορετικά δε θα είχε λόγο να πει κάτι τέτοιο!

[/vc_column_text][vc_blockquote type=”type3″]Το θέαμα μου ράγισε την καρδιά![/vc_blockquote][vc_column_text]Το επόμενο πρωί, το παιδί ξύπνησε κανονικά, ντύθηκε αμέσως χωρίς καμία αντίρρηση, όμως επειδή ήξερε τί θα ακολουθούσε, άρχισε πάλι να κλαίει και να λέει πως δεν ήθελε να πάει στο σχολείο! Σίγουρα σκεφτόταν πως θα φύγει για το σχολείο και η μαμά θα μείνει με τον μπέμπη! Είχε γαντζωθεί επάνω μου και ουσιαστικά με παρακαλούσε να μην τον στείλω στο σχολείο! Επικαλεστήκαμε το γεγονός ότι ήταν η τελευταία μέρα της εβδομάδα, και ότι δε θα είχε την επόμενη μέρα σχολείο, και ότι η κυρία του θα τον περιμένει! Εκείνος πάλι ήταν απαρηγόρητος, έκλαιγε ακατάπαυστα! Ήρθε ο σύζυγος μου και τον πήρε από την αγκαλιά μου και δεν πρόβαλε καμία αντίσταση, σε αντίθεση με την προηγούμενη μέρα που χτυπιόταν, μόνο που εξακολουθούσε να κλαίει. Όταν επέστρεψε ο σύζυγος μου μετά από λίγο πήρα το αυτοκίνητο και πήγα στο σχολείο του! Πάρκαρα και πήγα σιγά-σιγά απ’ έξω που είχαν βγει διάλειμμα να ρίξω τη μάτια μου χωρίς να με αντιληφθεί! Το θέαμα μου ράγισε την καρδιά! Είδα το παιδί μου να κάθετε μόνο του σε ένα σημείο και να κοιτάζει τα υπόλοιπα παιδιά σαν χαμένο! Στην αρχή δεν τον αναγνώρισα γιατί ήταν μακριά και φαινόταν πως η μπλούζα του είχε χρωματιστούς ώμους ενώ θυμόμουν πως εγώ του είχα φορέσει μια μονόχρωμη! Παρατηρώντας όμως καλύτερα διαπίστωσα πως ήταν το δικό μου παιδί! Το παιδάκι μου, το οποίο φορούσε την τσάντα του και ήταν σε ετοιμότητα να φύγει, και αυτό γιατί περίμενε να πάω να τον πάρω αφού ρωτούσε τις δασκάλες του πότε θα έρθει η μαμά και εκείνες του απαντούσαν «σε λίγο…»! Ένιωσα τόσο άσχημα, ένιωσα κάτι να σπάει μέσα μου! Το πόσο απογοητευμένο και φοβισμένο έδειχνε δεν περιγράφεται! Τί να σκεφτόταν άραγε? Τί να είχε βάλει με το νου του? Και μόνο στη σκέψη ότι θα φοβόταν μήπως τον είχα εγκαταλείψει με κυρίευσε θλίψη! Μου πέρασε από το μυαλό να πάω να τον πάρω αγκαλιά και να του πω ότι δε θα τον ξαναπάω στον παιδικό, να μη φοβάται! Όμως αμέσως μετά σκέφτηκα «και του χρόνου; Τί θα γίνει; Φτου κι από την αρχή;».

Περίμενα λίγο και αμέσως μετά οι δασκάλες σφύριξαν τη λήξη του διαλείμματος και τα έβαλαν στη σειρά για να μπουν στην τάξη! Μόλις συνειδητοποίησε ότι θα έμπαινε πάλι μέσα, άρχισε να κλαίει και να λέει «θέλω τη μαμά μου»! Τόση στεναχώρια δεν έχω ξανανιώσει! Έκανα μια βόλτα και περίμενα να περάσει η ώρα να πάω να τον πάρω! Κατά τη 13:00 πήγα να τον πάρω… βγήκε φορώντας την τσάντα του και γεμάτος απογοήτευση! Η δασκάλα του μου είπε ότι ήταν η καλύτερη του μέρα! Δεν είχε κλάψει πολύ, είχε φάει το φαγητό του και είχε αφιερώσει χρόνο να παίξει με κάποια παιχνίδια μέσα στην τάξη του! Τη συγκεκριμένη στιγμή σταμάτησε απ’ έξω το σχολικό που ήρθε και πήρε κάποια παιδάκια να τα πάει σπίτι τους κι εκείνος όλο απορία με ρώτησε: «πού τα πάει τα παιδάκια το χχολικό μαμά;» Τότε μου δόθηκε η ευκαιρία να του εξηγήσω πως όσα παιδάκια δεν μπορεί η μαμά τους να τα πάρει, τα πάει το σχολικό στο σπίτι τους και πως όλα τα παιδάκια στο τέλος της ημέρας γυρνάνε σπίτι τους! Κανένα παιδάκι δεν έμενε στο σχολείο, αλλά ούτε και οι δασκάλες! Εκεί έδειξε να ηρεμεί αφού ξεφύσησε όλο ανακούφιση!

[/vc_column_text][vc_blockquote type=”type3″]Tο παιδί αισθάνθηκε τη σιγουριά στη φωνή της και ένιωσε λίγο πιο άνετα! Έτσι δέχτηκε να βγάλει την τσάντα του και να παίξει πιο ελεύθερα![/vc_blockquote][vc_column_text]Το Σαββατοκύριακο κύλισε ομαλά και συνέχεια ρωτούσε πότε είχε πάλι σχολείο… τη Δευτέρα το πρωί εννοείται πως δεν ήθελε να πάει σχολείο και εκεί αρχίσαμε το κόλπο με τις καρδούλες συντροφιάς! Αυτό δεν ήταν κάτι άλλο παρά η ιδέα μιας κρυφής καρδούλας, η οποία θα θύμιζε στα δύσκολα τη μαμά!  Με ένα σφραγιδάκι κάναμε από μια καρδούλα ο καθένας μας στη κοιλιά και κάθε φορά που θα νιώθαμε ότι μας λείπει ο άλλος, θα κοιτάζαμε την κρυφή καρδούλα πάνω στο κορμάκι μας!!! Το κόλπο άμεσο και αποτελεσματικό μιας και αμέσως δέχτηκε να βάλει μια καρδούλα στην κοιλίτσα, ώστε να νιώθει κοντά του τη μαμά και αμέσως μετά αφού με έκανε μια μεγάλη αγκαλιά, έφυγε για το σχολείο ζητώντας μου να πάω σε λίγη ώρα να τον πάρω και εννοείται πως συμφώνησα!!! Το μεσημέρι που πήγα να τον πάρω, βγήκε από την τάξη του όλο χαμόγελο και η δασκάλα μου είπε πως ήταν η καλύτερη του μέρα! Στην αρχή βέβαια ξεκίνησε λίγο μελαγχολικά τη μέρα του, εννοείται φορώντας την τσάντα του και πάλι, αλλά η δασκάλα μου είπε ότι επειδή τη στενοχωρούσε η εικόνα αυτή του εξήγησε πως θα έκαναν πέντε συγκεκριμένα πράγματα (κυκλική συντροφιά, πρωινό, ελεύθερο παιχνίδι, διάλειμμα, μεσημεριανό φαγητό) και μετά θα ερχόταν η μαμά να τον πάρει… οπότε το παιδί αισθάνθηκε τη σιγουριά στη φωνή της και ένιωσε λίγο πιο άνετα! Έτσι δέχτηκε να βγάλει την τσάντα του και να παίξει πιο ελεύθερα! Η μαμά επίσης ήρθε ακριβώς μετά το μεσημεριανό φαγητό και κατάλαβε ότι του έλεγαν αλήθεια, οπότε τις επόμενες μέρες πήγαινε στο σχολείο με λιγότερη δόση γκρίνιας! Φεύγοντας είπε και πάλι στη δασκάλα του ότι θα ξανά πάει…!

Την επόμενη εβδομάδα μετά από το Σαββατοκύριακο πάλι είχαμε την καθιερωμένη γκρίνια! Έπρεπε να σκεφτώ γρήγορα κάτι για να του αποσπάσω την προσοχή! Τότε θυμήθηκα τα τριανταφυλλάκια από πλαστελίνη που είχαμε φτιάξει και τα είχαμε αφήσει να στεγνώσουν! Είχαμε φτιάξει ένα για κάθε δασκάλα και ένα για τη διευθύντρια που ήταν και η αδυναμία του! Τα βάλαμε σε ένα κουτάκι, όμορφα- όμορφα το ένα δίπλα στο άλλο, τα αρωματίσαμε και με κολόνια και έφυγε μετά από μεγάλη αγκαλιά φυσικά, να πάει στο σχολείο να τα δώσει! Έτσι οι επόμενες μέρες της εβδομάδας κύλισαν ομαλά σχετικά, με τα πάνω τους και τα κάτω τους! Άλλες μέρες πήγαινε πιο ευχάριστα, άλλες πάλι με το ζόρι! Το θετικό ήταν πως είχε μπει στο νόημα! Σίγουρα έφταιγε το γεγονός ότι αποχωριζόταν τη μαμά, ότι η μαμά έμενε στο σπίτι μόνη της με το μωρό και του φαινόταν σας να τον διώχνουμε, ή ότι αναγκάστηκε να συναναστραφεί με κόσμο άγνωστο από τη μια στιγμή στην άλλη! Σίγουρα όμως θα έφταιγε και το γεγονός ότι μπήκε σε αγγλόφωνο τμήμα και αισθανόταν αμήχανα αφού δεν καταλάβαινε τη γλώσσα στην αρχή! Αρχικά σκεφτήκαμε ακόμη και να τον αλλάξουμε τμήμα και να μπει στο ελληνόφωνο, όμως από το σχολείο μας καθησύχασαν λέγοντάς μας πως γρήγορα θα συνήθιζε! Πράγματι σιγά-σιγά άρχισε να συνηθίζει και δεν τον ενοχλούσε η γλώσσα, ίσα – ίσα που άρχισε στο σπίτι, να τραγουδάει κανένα τραγουδάκι στα κρυφά!

ΠΑΙΔΙΚΕΣ ΑΣΘΕΝΕΙΕΣ

[/vc_column_text][vc_blockquote type=”type3″]Η έκπληξη ήταν πως το παιδί έφυγε για το σχολείο με πολύ αυτοπεποίθηση, άνεση και τα φοβερότερο όλων;;; Χωρίς την καθιερωμένη αγκαλιά![/vc_blockquote][vc_column_text]Το υπόλοιπο διάστημα συνέχισε πιο ήσυχα με τα σκαμπανεβάσματά του! Φυσικά δεν έφευγε από το σπίτι αν πρώτα δε με έβαζε στον καναπέ ώστε να με πάρει αγκαλιά! Είχε γίνει πια καθιερωμένη ιεροτελεστία! Μετά από λίγο καιρό και λόγω του ότι ήταν η πρώτη φορά που πήγαινε σχολείο, άρχισαν οι ασθένειες! Ξεκινήσαμε με 2 απανωτές αμυγδαλίτιδες, συνεχίσαμε με ιλαρά (αν και εμβολιασμένος), ωτίτιδα σαν επιπλοκή της ιλαράς και αλλεργική αντίδραση από την αντιβίωση για την ωτίτιδα, με αποτέλεσμα να λείψει το παιδί από το σχολείο περίπου δύο μήνες! «Πότε θα πάω σχολείο μου μαμά;» έλεγε… «κουράστηκα να είμαι άρρωστος» συνέχιζε! Φαινόταν ότι του είχε λείψει! Δύο μήνες μετά επέστρεψε, κι ενώ φοβόμασταν ότι θα περνούσε ξανά προσαρμογή, τελικά πήγε πολύ άνετα, αφού πρώτα έπαιρνε την καθιερωμένη αγκαλιά! Περίπου ένα μήνα αργότερα, ήρθε το lockdown λόγω του κορωνοιού! Άλλους δύο μήνες εκτός σχολείου! Εκεί ένιωσα ότι του στοίχισε γιατί δεν πηγαίναμε πουθενά! «Πότε θα πάω πάλι στο σχολείο μου;» «πότε θα δω τους φίλους μου;» ρωτούσε! «Θα μας πάρουν τηλέφωνο όταν έρθει η ώρα» του απαντούσα! Μια εβδομάδα αργότερα άρχισαν τα διαδικτυακά sessions, και έτσι διατήρησαν τα παιδάκια επαφή! Κάθε μέρα περίμενε την ώρα που θα ξαναέβλεπε τα φιλαράκια του! Μέχρι που πέρασε ο καιρός και τα σχολεία άνοιξαν ξανά! Η παιδίατρος μας συνέστησε να τον στείλουμε σχολείο κανονικά, ώστε να δημιουργεί αντισώματα και γιατί τα παιδιά προσαρμόζονται πιο εύκολα στους κανόνες από τους ενηλίκους και έτσι αποφασίσαμε να τον ξαναστείλουμε! Η έκπληξη ήταν πως το παιδί έφυγε για το σχολείο με πολύ αυτοπεποίθηση, άνεση και τα φοβερότερο όλων;;; Χωρίς την καθιερωμένη αγκαλιά! Επέστρεψε στον παιδικό χωρίς άγχος και χωρίς καμία αντίσταση! Προφανώς γιατί του είχε πραγματικά λείψει! Προς τα τέλη Ιούλη μόνο, άρχισε να αντιδρά αλλά αυτό ήταν σύνηθες σε όλα τα παιδάκια μου έλεγε η δασκάλα του! Έτσι ενώ ξεκινήσαμε με μια πολλά υποσχόμενη σχολική χρονιά, τελικά η καινούρια χρονιά μας επεφύλασσε πράγματα που με τίποτα δεν μπορούσαμε να έχουμε προβλέψει!΄

Αυτή ήταν η δική μας εμπειρία της πρώτης φοράς στο σχολείο, ένα χρόνο πριν και στα χρόνια του κορωνοϊού! Ίσως όχι και τόσο ικανοποιητική αφού οι αναποδιές διαδέχονταν η μία την άλλη, αλλά επαρκής για να πάρει το παιδί το βάπτισμα του πυρός! Ας ελπίσουμε φέτος, παρά την ιδιαιτερότητα της περιόδου αυτής, τα πράγματα να κυλίσουν ομαλά για όλους μας και κυρίως για τα παιδάκια μας! Ας προσπαθήσουμε όλοι να προσφέρουμε στα παιδιά μας μια όσο το δυνατόν ανέμελη σχολική χρονιά, τηρώντας τα μέτρα ασφαλείας και μαθαίνοντας και τα παιδιά μας να πράττουν ανάλογα, αφού είναι ευθύνη όλων μας ο περιορισμός της εξάπλωσης του ιού!

Εσάς;;; Πώς ήταν η δική σας πρώτη εμπειρία;;;[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row][vc_row][vc_column][/vc_column][/vc_row]

Posted on

Δημιουργική απασχόληση

 

Η κατάσταση που βιώνουμε τον τελευταίο καιρό με τα περιοριστικά μέτρα λόγω της υγειονομικής κρίσης είναι πολύ δύσκολη! Ειδικότερα για τις οικογένειες με μικρά παιδιά τα πράγματα είναι ακόμη δυσκολότερα, με τα παιδιά κλεισμένα μέσα τόσο καιρό! Λόγω λοιπόν του εγκλεισμού η  απασχόληση των παιδιών κρίνεται απαραίτητη έως επιβεβλημένη! Υπάρχουν πολλοί τρόποι να απασχοληθεί ένα παιδί και μάλιστα δημιουργικά ώστε να μη βαριέται, κάτι που είναι πολύ εύκολο για τους μικρούς σίφουνες! Υπό κανονικές συνθήκες ίσως να σας πρότεινα ενδεχομένως τα διάφορα κέντρα που ασχολούνται αποκλειστικά με αυτό και πολλά από αυτά τα κέντρα παρουσιάζουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον! Όμως τα περισσότερα από αυτά, αν όχι όλα, κοστίζουν αρκετά χρήματα και οι περισσότεροι γονείς αδυνατούν να πληρώσουν αυτά τα μεγάλα ποσά! Δεν είναι λίγοι εκείνοι οι γονείς μάλιστα, που επιλέγουν να κρατήσουν τα παιδιά σπίτι από το να τα στείλουν ακόμη και στον παιδικό, κυρίως λόγω κόστους! Όσοι ανήκετε σε αυτή την κατηγορία, αλλά και όλοι οι υπόλοιποι που από ανάγκη καλείστε να απασχολήσετε οι ίδιοι τα παιδιά σας αυτό τον καιρό, δεν έχετε από το να εξοπλιστείτε με κουράγιο και όρεξη ώστε να απασχολήσετε τους μικρούς νεοσσούς! Αξιοποιείστε το χρόνο που περνάτε με το παιδί σας με δημιουργικό τρόπο. Εξιτάρετε τη φαντασία του με διάφορα ερεθίσματα, δώστε του εναλλακτικές ώστε να μπορέσει να εκφραστεί μέσα από αυτές, παρέχετέ του τα απαραίτητα υλικά για να μπορέσει να πειραματιστεί!

Είναι πολύ σημαντικό να περνάτε χρόνο μαζί με το παιδί σας μέσα στη μέρα, έστω κι αν αυτό είναι δύσκολο για εσάς από άποψη υποχρεώσεων! Όμως αυτό είναι κάτι που απαιτείται για την ορθή ανάπτυξη του παιδιού σας τόσο σε πνευματικό όσο και σε ψυχολογικό επίπεδο και τώρα δίνεται σε όλους μας η καλύτερη δυνατή ευκαιρία να τους αφιερώσουμε χρόνο! Τα οφέλη από την ενασχόληση σας μαζί τους είναι ευεργετικά και για εσάς ακόμη, αφού έρευνες έχουν δείξει πως η συναναστροφή με παιδιά αποτελεί κινητήρια δύναμη και μας χαλαρώνει από το καθημερινό στρες που βιώνουμε, πόσο μάλλον όταν πρόκειται για τα δικά μας παιδιά.

Φυσικά όταν μιλάω για ενασχόληση και χρόνο με το παιδί δεν μιλώ για τη σιωπηρή αποχαύνωση και των δυο μπροστά από μια οθόνη τηλεόρασης ή τάμπλετ, αλλά ούτε και την αντίστοιχη ηχηρή παίζοντας video games. Μιλώ καθαρά για δημιουργικό και ποιοτικό χρόνο με το παιδί και αυτός δεν είναι τίποτε άλλο από το παιχνίδι, το χορό, τις χειροτεχνίες, τη μαγειρική, το τραγούδι, τις ελαφριές δουλειές του σπιτιού, αλλά και τις βόλτες!

Τα παιδιά ήδη από τους πρώτους μήνες της ζωής τους είναι πολύ δραστήρια, και όταν πια έχουν πατήσει γερά στα πόδια τους, δεν τα σταματάει τίποτα. Αυτό οφείλεται στην περιέργεια που τα διακατέχει και στην ανάγκη για εξερεύνηση των ορίων τους. Τί κι αν πεις στο παιδί ότι κάνοντας αυτό που έχει βάλει στόχο, θα έχει μια επίπτωση πιθανότατα τραυματική για εκείνο, πχ να χτυπήσει, εκείνο θα το δοκιμάσει ο κόσμος να χαλάσει κι ας χτυπήσει! Τα παιδιά βαριούνται πολύ εύκολα και γι’ αυτό βρίσκονται πάντα πίσω από μια ζημιά, είναι το διαφορετικό, το ριψοκίνδυνο, η έλλειψη φόβου, και η άγνοια του κινδύνου που τα εξιτάρει και που τα ωθεί στα πιο τρέλα εγχειρήματα! Γι’ αυτό πρέπει να του δώσετε εναλλακτικές. Πρέπει ο χρόνος που περνάτε μαζί του να είναι δημιουργικός και με αυτόν τον όρο εννοώ να του δείξετε τις εναλλακτικές που έχει ώστε να μπορεί να επιλέξει κάθε φορά που βαριέται! Θα μιλήσω λοιπόν με παραδείγματα μιλώντας φυσικά γι’ αυτά που κάνω εγώ με το δικό μου το παιδί, τα οποία βέβαια και πάλι δεν είναι αρκετά…

Αρχικά θα μιλήσω για το ερέθισμα της μουσικής λέγοντας πως από το πέρας των σαράντα πρώτων ημερών της ζωής του Ορφέα όπου τα πράγματα μπήκαν σε μια σειρά, άρχισα να βάζω μουσική στο παιδί, για την οποία έχω μιλήσει σε προηγούμενο post. Αυτό ήταν ένα ερέθισμα που εμφανώς κέντριζε το ενδιαφέρον του μωρού και σιγά – σιγά κουνώντας χαρούμενα χεράκια και ποδαράκια έβλεπα πως επιδρά επάνω του. Το αποτέλεσμα ήταν, το παιδί καθώς μεγάλωνε, να ζητά μουσική τόσο όταν ξυπνούσε όσο και για να κοιμηθεί. Τον έπαιρνα αγκαλιά και χορεύαμε στο ρυθμό, η αδερφή μου του μάθαινε παραδοσιακή μουσική κι εγώ επίσης τον έβαζα στα πόδια μου και του έπαιζα τραγουδάκια στο πιάνο! Εκείνο αργότερα άρχισε να ανεβαίνει στο σκαμπό του πιάνο και προσπαθούσε να μιμηθεί αυτό που του είχα ήδη παίξει! Ήδη από την ηλικία των δυόμιση χρόνων, άνοιγε το πιάνο για να παίξει τις δικές του “συνθέσεις” και αναγνώριζε τη νότα Do σε όλες τις οκτάβες, άνοιγε και έκλεινε μόνος του το ραδιόφωνο, χόρευε ανά πάσα ώρα και στιγμή όποιο τραγούδι τον ικανοποιούσε, ήξερε να ανοίγει το mp3 και να βάζει τα παιδικά τραγούδια που άκουγε από μωρό και να προσπαθεί να τα τραγουδήσει και δυνάμωνε την ένταση του ήχου όταν άκουγε ένα τραγούδι που του άρεσε ή τον αγαπημένο του τραγουδιστή, τον Χαρούλη για την περίπτωση του γιου μου.  Ακόμη και  τώρα, δείχνει κάθε φορά που θα του δοθεί η ευκαιρία την προτίμησή του για τη μουσική και το χορό! Όταν ξεκίνησε να πηγαίνει στον παιδικό, του ζητήσαμε να διαλέξει μια από τις επιπλέον δραστηριότητες που παρείχε το σχολείο, μεταξυ των αθλημάτων, του χορού και της κολύμβησης! Μαντεύτε τί επέλεξε? Μα φυσικά χωρίς δεύτερη σκέψη, επέλεξε το χορό! Είναι απίστευτο το συναίσθημα που νιώθεις τη στιγμή που συνειδητοποιείς πώς έχει περάσει όλο αυτό στο παιδί!

Επιπλέον επειδή τυχαίνει να είμαι άτομο των τεχνών και μου αρέσουν πάσης φύσεως χειροτεχνίες, τυχαίνει να έχω πολλά εργαλεία (ψαλίδια, punchers σε διαφορά σχέδια, χαρτόνια χρωματιστά κ.α.) με τα οποία, πάντα υπό τη δίκη μου επίβλεψη κάνουμε διάφορες κατασκευές. Του μαθαίνω ποια είναι η χρησιμότητα του καθενός και πώς μπορεί να φτιάξει κάτι που επιθυμεί με τα υπάρχοντα μέσα! Φυσικά δεν είναι απαραίτητο να έχετε πολλά! Ένα ψαλίδι ειδικό για την ηλικία του, μερικά χαρτόνια, μαρκαδόροι υδατοδιαλυτοί και ίσως κάποιο μπλοκ ζωγραφικής είναι αρκετά για να κάνετε μια καλή αρχή… επίσης δεν είναι απαραίτητο να του τα παρουσιάζετε όλα μονομιάς, ένα-ένα πράγμα κάθε φορά είναι καλύτερα αφού θα έχει πιο έντονο ενδιαφέρον για κάτι που βλέπει πρώτη φορά…

Επιπροσθέτως, μια άλλη μορφή απασχόλησης θα μπορούσε να είναι η μαγειρική μιας και όλοι καθημερινά και ειδικά αυτήν την περιοδο, φτιάχνουμε κάτι στην κουζίνα προκειμένου να τραφεί η οικογένεια! Μπορείτε να του ζητήσετε να ανακατέψει το φαγητό ή να προσθέσει το νερό στην κατσαρόλα εννοείται πάντα με τη δίκη σας επίβλεψη και αναλόγως την ηλικία του παιδιού! Έτσι εξηγώντας του, τους κινδύνους κάτι που το βοηθάει να γίνει πιο προσεκτικό και πιο υπεύθυνο, ενισχύεται η αυτοπεποίθηση του από την εμπιστοσύνη που του δείχνετε! Μπορείτε να του δώσετε την ευκαιρία να σας βοηθήσει στο ζύμωμα ενός ψωμιού, ή τη δημιουργία κάποιου σπιτικού γλυκού ή μπορείτε να φτιάξετε μαζί ακόμη και χειροποίητες, μη τοξικές και απολύτως ασφαλείς πλαστελίνες με αλεύρι και νερό! Συνταγές άπειρες στο διαδίκτυο!  Αυτό το βοηθάει ιδιαίτερα στην ανάπτυξη της λεπτής κινητικότητας και στην αντίληψη των διαφόρων υφών που μπορεί να έχει το φαγητό… για παράδειγμα ο μικρούλης ο δικός μου είναι πολύ ιδιότροπος στο να πιάσει κάτι με τα χέρια του, δεν ξέρω ακριβώς τι νιώθει αλλά νομίζω πως σιχαίνεται! Μόλις πείστηκε να ζυμώσει το ψωμί, έβαλε τα χεράκια του μέσα στο μπολ και με το που άγγιξε το ζυμάρι, αμέσως χαμογέλασε, χάρηκε! Δεν ήθελε να σταματήσει να το κάνει! Προσθέσαμε και διαφορά υλικά στο ζυμάρι, όπως ελιές, τυρί και τοματίνια και μετά καθόταν μπροστά από το φούρνο περιμένοντας να γίνει ώστε να το δοκιμάσει πρώτος…

Με αυτόν τον τρόπο, επιτρέποντας του να συμμετέχει στην παρασκευή του φαγητού το κρατάτε σε εγρήγορση, του δίνετε τη δυνατότητα να νιώσει ικανοποίηση που βοήθησε, του διεγείρετε τη φαντασία και του ενεργοποιείτε τη δημιουργικότητα και εν δυνάμει του δείχνετε το δρόμο για κάτι που στο μέλλον μπορεί να αποτελέσει σημαντικό ερέθισμα για τη ζωή του! Μετά από αυτή τη διαδικασία πάει στη δίκη του την κουζινούλα και κάνει πως μαγειρεύει ψωμί, μπισκότα, φαγητά κ.α.και κάνοντας χρήση διαφόρων cupat και διαφόρων εργαλείων σχηματίζει μπισκότα με φαντασία, τα ψήνει και τα προσφέρει σε εμάς… Δεν είναι τέλειο που μιμείται αυτό που βλέπει;

Έπειτα οι ελαφριές δουλειές του σπιτιού όπως το πλύσιμο των πιάτων, το σκούπισμα ή το ξεσκόνισμα είναι δουλειές τις οποίες μπορείτε να του μάθετε και με αυτό τον τρόπο να το απασχολήσετε κάνοντας παράλληλα και μια απαραίτητη και ζωτικής σημασίας εργασία μέσα στο σπίτι, να του δώσε την ικανοποίηση ότι σας προσφέρει τη βοήθεια του και έτσι σας ξεκουράζει… Για ένα μεγάλο διάστημα, και σε ηλικία 2,5 χρόνων, κάτι που ο μικρός ζητούσε σε καθημερινή βάση, ήταν το πλύσιμο των πιάτων! Του είχε γίνει εμμονή! Αν με έβλεπε να πλένω πιάτα… ακόμα θυμάμαι να λέει στη γλώσσα του…. “Ααααατα μαμά πάτα… πυνει Οφέας πάτα…!” Ακόμη και τώρα, ένα χρόνο μετά, πολλές φορές θα προθυμοποιηθεί να πλύνει εκείνος τα πιάτα! Φυσικά επ ουδενί λόγω δεν του κόβω τον αέρα… γενικά πλένω εγώ τα πιάτα με τους δύσκολους λεκέδες και τα εύθραυστα κουζινικά και του αφήνω να πλένει εκείνος τα δικά του ή να ξεπλένει τα υπόλοιπα… Την πρώτη φορά του έδειξα απλώς πώς να πλένει και είναι απίστευτη η αντίληψη που έχει τόσο εκείνος όσο και όλα τα παιδάκια στην ηλικία του! Έπιανε το σφουγγάρι και έπλενε με τέτοια άνεση λες και το είχε ξανακάνει….

Αυτό είναι κάτι που θα το βρει μπροστά του κάποια στιγμή! Αν το κάνει από μικρός και βλέποντας και τον πατέρα του να το κάνει το αντιλαμβάνεται ως μια δουλειά απόλυτα φυσιολογική και αναγκαία να γίνει από οποιονδήποτε μέσα στο σπίτι, χωρίς ταμπού και στερεότυπα! Κι επειδή ξέρω πως τους περισσότερους άντρες τους έχουν κακομάθει οι μανάδες τους, και μιας και εγώ έχω την τύχη να έχω έναν άντρα ο οποίος κάνει όλες τις δουλειές, σε αντίθεση με τον δικό μου τον πατέρα που δεν κάνει καμία, φυσικά και θα μάθω στα παιδιά μου πως μέσα στο σπίτι πρέπει να προσφέρουν πάσης φύσεως βοήθεια και αυτό θα τα ακολουθεί και στη μετέπειτα ζωή τους, όταν πια θα έχουν τη δίκη τους οικογένεια! Είναι πολύ σημαντικό ο άντρας να βοηθάει τη σύζυγο που ενδεχομένως να εργάζεται, και σαν πατεράδες αργότερα να αποτελούν σωστό πρότυπο για τα δικά τους παιδιά!

Για να μην μακρηγορώ όμως, θέλω να προσθέσω πως στα παιδιά αρέσουν πολύ οι δουλειές του σπιτιού! Είναι κάτι το διαφορετικό από τα συνηθισμένα παιχνίδια! Για παράδειγμα, αν είναι καλοκαίρι (όπου πια δεν έχουμε χαλιά στρωμένα και δεν υπάρχει μεγάλος κίνδυνος να κρυώσουν) μπορείτε να τους δώσετε ένα πανάκι και ένα λεκανάκι με νερό ώστε να καθαρίζουν ό,τι αυτά νομίζουν… είναι ο,τι καλύτερο μπορείτε να τους προσφέρετε! Θα το καταευχαριστηθούν! Όταν βάζετε ηλεκτρική σκούπα, και μόνο που θα πιάσουν το μπαστούνι της σκούπας, έχουν απορροφηθεί σε κάτι που τους αρέσει υπερβολικά! Όταν καθαρίζετε τα τζάμια, δώστε τους ένα πανάκι να καθαρίσουν και εκείνα μαζί σας! Θα ξετρελαθούν!

Υπάρχουν άπειροι τρόποι να κρατήσετε απασχολημένο ένα παιδί! Παίξτε με τα παιχνίδια του, υπάρχουν ένα σωρό αξιόλογα εκπαιδευτικά και άκρως διασκεδαστικά παιχνίδια! Παίξτε μαζί του κρυφτό, αν ο καιρός το επιτρέπει πηγαίνετε το βόλτα στις κούνιες ή άλλου, μάθετε του τραγούδια παιδικά ή και σύγχρονα! Διαβάστε του παραμύθια, αν ξέρετε να παίζετε κάποιο όργανο παίξτε του μουσική, ή βοηθήστε το εφευρίσκοντας υποτυπώδη μουσικά όργανα και παράξτε μαζί του διαφορετικούς ήχους, έστω και αν δεν έχουν καμία στοιχειώδη σύνθεση! Απλά ανοίξτε τους ορίζοντες σας εσείς πρώτοι, αφήστε τη φαντασία σας ελεύθερη και δώστε του ερεθίσματα και εναλλακτικές, ώστε να επιλέξει εκείνο με τί θέλει να παίξει κάθε φορά, ώστε να ανοίξουν και οι δικοί του ορίζοντες στην πορεία!

Βασική συμβουλή:

Ποτέ μα ποτέ, μην το αφήσετε να τεμπελιάσει!

 

 

 

Posted on

Baby-led weaning (BLW)

Η στιγμή που ένα μωρό ξεκινάει το ταξίδι των στερεών τροφών είναι μια πρόκληση για τους γονείς και ένα καινούργιο κεφάλαιο στη ζωή ενός μωρού! Καθώς λοιπόν οι περισσότεροι γνωρίζουν το συμβατικό μόνο τρόπο πρόληψης τροφής, θέλησα να γνωστοποιήσω σε όσους δεν το γνωρίζουν την καθοδηγούμενη από το μωρό εισαγωγή στερεών τροφών ή όπως είναι ο αγγλικός όρος baby-led weaning (BLW).

Πρόκειται για ένα διαφορετικό τρόπο διατροφής όπου το μωρό θα καθορίσει το ρυθμό με τον οποίο θα απογαλακτιστεί, έχοντας ως στόχο να μάθει να τρέφεται μόνο του εξ αρχής, να μασάει ολόκληρα κομμάτια τροφής, να αποκτήσει εξοικείωση με τις διαφορετικές υφές των τροφών καθώς επίσης και την γεύση τους αυτούσια, εντελώς ανεξάρτητο, σε αντίθεση με τη μέθοδο άλεσης των τροφών κατά την οποία το μωρό μαθαίνει να καταπίνει ένα πουρέ από διαφορετικές τροφές όντας απόλυτα εξαρτημένο από τον άνθρωπο που το φροντίζει!

Σε καμία περίπτωση δεν επιχειρώ να μειώσω τον παραδοσιακό τρόπο διατροφής των μωρών που επιλέγουν οι περισσότεροι γονείς, καθώς με εκείνη τη μέθοδο αναθρέψαμε κι εμείς τον πρωτότοκό μας! Με τον ερχομό του δεύτερου παιδιού είπαμε να δοκιμάσουμε την μέθοδο BLW της οποίας τα οφέλη 3,5 μήνες μετά είναι ήδη εμφανή! Είναι μια μέθοδος που χρονολογείται ήδη από πολύ παλιά! Γενιές ολόκληρες, οι άνθρωποι την είχαν ανακαλύψει απλά παρατηρώντας τα παιδιά τους, καθώς επίσης δεν είχαν τις ανέσεις και τις ευκολίες των δικών μας ημερών (πχ.: επεξεργαστές τροφών κ.α.).

Ξεκινήσαμε δειλά – δειλά όταν το μωρό ήταν 5,5 μηνών να δοκιμάζουμε κάποιες τροφές και τώρα που το παιδί είναι πια 9,5 μηνών, ήδη από τώρα τρέφεται μόνο του χωρίς να ενοχλεί κανέναν, τρώει σχεδόν τα πάντα με ελάχιστες εξαιρέσεις (πχ μέλι και τις υπόλοιπες απαγορευμένες για τον πρώτο χρόνο τροφές), σταματάει όποτε το επιθυμεί και είναι ενεργό μέλος της οικογενειακής μας παρέας σε κάθε γεύμα και δε διανοείται να του βάλει κανείς κάτι στο στόμα! Έχει ήδη γευτεί πράγματα που στο μεγάλο μας γιο αργήσαμε να δώσουμε πχ.: σπανακόπιτα, γαρίδες, καλαμάρια, αρνάκι ψητό, ρυζογκοφρέτα με ταχίνι και κάτι που σίγουρα θα σας προκαλέσει γέλιο… γίδα βραστή! Μάλιστα το πιστεύετε ή όχι, το μωρό έχει ήδη δοκιμάσει πράγματα που σε άλλη περίπτωση θα φάνταζε απίθανο!

Η διαδικασία και τα κριτήρια ετοιμότητας

Είναι σίγουρα ένα εγχείρημα δύσκολο και στην αρχή τρομακτικό, αφού νομίζεις ότι είναι ριψοκίνδυνο! Θεωρείς επίσης, ότι δεν τρώει, καθώς βλέπεις το φαγητό του σχεδόν ανέπαφο, μιας και στην περίπτωση του BLW δε ζυγίζουμε τις μερίδες ούτε προσπαθούμε να αδειάσουμε το μπολ με το αλεσμένο φαγητό όπως συμβαίνει στο συμβατικό τρόπο πρόσληψης τροφης! Βασικό σημάδι του αν τρώει είναι οι πάνες με τις κενώσεις του μωρού! Εκεί φαίνεται το κατα πόσο καταπίνει έστω και κάτι από αυτό που του προσφέρουμε, φαίνεται στο χρώμα, στις φυτικές ίνες που συνήθως αποβάλλονται  μικρά αδιάλυτα κομμάτια, αλλά και στη σύσταση που έχουν τα κόπρανα! Αφήνοντας λοιπόν τα πράγματα να κυλήσουν, θα διαπιστώσετε στην πορεία, πόσο έχει προνοήσει η φύση ακόμη και γι’ αυτό! Το παιδί δεν γνωρίζει κάτι άλλο, οπότε ανταποκρίνεται αμέσως στη νέα αποστολή που του «ανατίθεται» και  καταφέρνει πολύ γρήγορα να προσαρμοστεί στο νέο αυτό εγχείρημα! Φυσικά τους πρώτους μήνες η βασική πηγή θρεπτικών στοιχείων εξακολουθεί να είναι το γάλα (μητρικό ή μη)! Το παιδί καλείται για αρχή απλά να έρθει σε επαφή και να γνωρίσει τις τροφές, τις υφές τους, τις γεύσεις τους, τα χρώματα τους, τον τρόπο με τον οποίο θα προσλαμβάνει την τροφή του! Τα μωρά ανταποκρίνονται πολύ γρήγορα και εύκολα στις νέες προκλήσεις αρκεί βέβαια να είναι η κατάλληλη στιγμή για το κάθε παιδί και αυτό είναι εύκολο να το διαπιστώσει κανείς διακρίνοντας συγκεκριμένα σημάδια ωριμότητας, τα βασικότερα εκ των οποίων είναι: το να μπορεί το μωρό να κάθεται με μικρή ή καθόλου υποστήριξη, να δείχνει ενδιαφέρον σε οτιδήποτε μας βλέπει να τρώμε, να απλώνει το χεράκι του να πιάσει την τροφή και να την φέρνει μόνο του στο στόμα, καθώς και να έχει μειωθεί το αντανακλαστικό της γλώσσας. Βέβαια σε αντίθεση με τον συμβατικό τρόπο διατροφής όπου το μωρό τρώει αλεσμένα και προτείνεται να ξεκινήσει η διαδικασία πρόσληψης στερεών τροφών ενδεχόμενος και από τον τέταρτο μήνα της ζωής του, στην περίπτωση της καθοδηγούμενης από το μωρό εισαγωγής στερεών τροφών, δε θα πρέπει να ξεκινάει η διαδικασία νωρίτερα από τους 6 μήνες ζωής του μωρού!

Η δική μας εμπειρία

Εμείς ξεκινήσαμε στους 5,5 μήνες, ενδεχομένως εσφαλμένα, αλλά η λογική μας ήταν πως όσο περισσότερο του δίναμε το ερέθισμα της στερεής τροφής, τόσο πιο γρήγορα θα μπορούσε να αφομοιώσει τη διαδικασία! Φυσικά στην αρχή δεν είχαμε πρόγραμμα γευμάτων, απλά αρκούμασταν στο να του δίνουμε λίγη κόρα ψωμιού, κανένα σκληρό παξιμάδι και κανένα καρότο ωμό καθαρισμένο, τα οποία ήταν γενικά ακίνδυνα! Βέβαια το blw γενικά δεν έχει κάποιο συγκεκριμένο πρόγραμμα να ακολουθήσεις αλλά ούτε και στάδια να καλύψεις! Έτσι αφήνοντας το παιδί να πάρει το χρόνο του με την όλη διαδικασία, άρχισε σιγά – σιγά τα παξιμάδια να τα μικραίνει, και το ψωμί να το μουλιάζει τόσο που έκοβε κομμάτι, την μπανάνα να τη στρογγυλεύει παρά το γεγονός ότι δεν είχε δόντια, γιατί μπορεί να μη φαίνονται, αλλά υπάρχουν όντως κάτω από τα ούλα! Υπήρξαν βέβαια μέρες που το μωρό δεν ήθελε να προσπαθήσει καν, υπήρξαν μέρες που ενώ έδειχνε πρόοδο ξαφνικά σταματούσε για μερικές μέρες να τρώει! Οπότε δε σας κρύβω πως υπήρξαν και στιγμές που σκεφτήκαμε να τα παρατήσουμε, όμως μείναμε ψύχραιμοι και είπαμε να δώσουμε χρόνο στο μωρό!

Σκεφτήκαμε λοιπόν πως όταν ξεκινήσαμε τη διαδικασία, το μωρό ήταν πολύ δεκτικό, συνεπώς αποκλείεται να το στεναχωρούσε ο τρόπος πρόσληψης τροφής! Οι μεταβολές που συμβαίνουν στο σώμα ενός μωρού είναι αμέτρητες! Προσπαθήσαμε να παρατηρήσουμε καλύτερα τί συνέβαινε στο μωρό! Τις μέρες λοιπόν που το μωρό αρνιόταν να φάει, είχε έντονη σιελόρροια, γεγονός που συνδέεται με την οδοντοφυΐα! Δεν τον πιέσαμε και του δώσαμε χρόνο! Εκείνες τις μέρες δοκιμάσαμε να αλέσουμε λίγο φαγητό και να δώσουμε προγεμισμένα κουτάλια και λίγη κόρα ψωμιού βουτηγμένη στον πουρέ και μπορώ να πω πως έπιασε, καθώς με τον τρόπο αυτό το μωρό δε χρειαζόταν να μασήσει ιδιαίτερα και άρα να πονέσει τα ήδη πονεμένα του ούλα! Περίπου τρεις μέρες μετά άρχισε πάλι να δέχεται ολόκληρες τροφές και να προσπαθεί να τις ροκανίσει! Μια άλλη μαμά που είχα συμβουλευτεί, η οποία ακολουθούσε την ίδια μέθοδο διατροφής στο δικό της παιδί, με καθησύχασε λέγοντας μου πως εκείνη ξεκίνησε τη διαδικασία όταν ο μικρός της ήταν 6 μηνών και άρχισε να τρώει κανονικά όταν πια ήταν 9 μηνών! Πράγματι τώρα που το μωρό είναι 9,5 μηνών δείχνει αρκετή ωριμότητα στον τρόπο με τον οποίο πιάνει την τροφή του καθώς και τον τρόπο που τη μασάει, γιατί τη μασάει κανονικά σαν μεγάλος, μιας και πρώτα μαθαίνει να μασάει και έπειτα να καταπίνει, σε αντίθεση με το συμβατικό τρόπο όπου το παιδί πρώτα μαθαίνει να καταπίνει και μετά να μασάει! Ειδικότερα από όταν έβγαλε τα πρώτα του δοντάκια κάτω, περίπου 8,5 μηνών, του έγινε πολύ πιο εύκολο να τεμαχίζει κομμάτια και με μεγάλη προσήλωση να τα μασάει και έπειτα να τα καταπίνει! Είναι πραγματικά αξιοθαύμαστο, δεν χορταίνω να τον καμαρώνω! Πλέον τρέφεται κανονικά ολομόναχος! Οι χοντρές λωρίδες στις οποίες του κόβαμε τις τροφές του για να μπορεί να τις πιάνει, έχουν αντικατασταθεί από στενότερες λωριδίτσες και σιγά – σιγά και αυτές θα δώσουν τη θέση τους στα μικρά κομματάκια, τα οποία ήδη όταν τα βρίσκει μπροστά του, πολύ προσεκτικά και εντοπισμένα τα πιάνει με τα δυο του δαχτυλάκια (δείκτη και αντίχειρα) και τα φέρνει στο στόμα του. Η εξέλιξη στο κομμάτι αυτό είναι ταχύτατη!

Από μέρους μας χρειάζεται θάρρος, εμπιστοσύνη στο μωρό, (χωρίς φυσικά να το αφήνουμε από τα μάτια μας για όση ώρα τρώει), παρατήρηση, και αυτοσχεδιασμός καθώς κάποια πράγματα βγαίνουν ενστικτωδώς! Πολλές φορές ένιωσα να βρίσκομαι σε αδιέξοδο, όμως λειτούργησα ενστικτωδώς και μου βγήκε, όπως για παράδειγμα, το γεγονός ότι κάποιες τροφές γλιστρούν και το μωρό δεν μπορούσε να τις πιάσει και νευρίαζε! Ένα τέτοιο παράδειγμα είναι η μπανάνα, το αβοκάντο, το αχλάδι! Σκέφτηκα να αφήσω λίγη φλούδα ώστε να μπορεί το μωρό να τα πιάσει, γεγονός που λειτούργησε!  Άλλο πάλι παράδειγμα είναι η γκρίνια πριν το γεύμα λόγω πείνας! Σε αυτήν την περίπτωση σκέφτηκα να τον ταΐζω λίγο πριν τον βάλω στην καρέκλα φαγητού και αυτό πάλι λειτούργησε! Αργότερα που διάβασα κάποια βιβλία για την τεχνική αυτή διαπίστωσα πως είχα ενεργήσει σωστά! Με το blw το παιδί αναπτύσσει γρήγορα τις μασητικές του ικανότητες , τη χειρωνακτική του επιδεξιότητα και την απόλυτη συνεργασία χεριού-ματιού! Με τη βοήθεια σας θα ανακαλύψει μια ευρεία γκάμα υγιεινών τροφών και θα τρώει μόνο όσο χρειάζεται (κάτι που τα μωρά τα οποία τρέφονται με μητρικό γάλα κάνουν έτσι κι αλλιώς), πράγμα που θα τον βοηθήσει να μειώσει σημαντικά τις πιθανότητες μιας μελλοντικής παχυσαρκίας! Άλλωστε αυτό βοηθάει στο να έχει και όλη η οικογένεια ένα πιο υγιεινό διατροφολόγιο συνολικά! Πάνω από όλα θα απολαμβάνει τη διαδικασία του φαγητού και θα είναι χαρούμενο που θα συμμετέχει κι εκείνο ενεργά στα οικογενειακά γεύματα, μιμούμενο τους μεγαλύτερους.

Μπορώ να γράφω και να μιλάω ασταμάτητα για το blw, όμως μιας και δεν υπάρχει αυτή η δυνατότητα να πω σε αυτό το σημείο πως υπάρχουν αρκετά βιβλία πάνω σε αυτό το θέμα! Βιβλία αξιόλογα και με πλούσιο περιεχόμενο! Όμως μιλάμε πάντα για ξενόγλωσσα βιβλία όπως είναι το…κ.α., τα οποία θα τα παρουσιάσω σύντομα στα social media!

Πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα

Τέλος θα ήθελα να κλείσω θίγοντας το θέμα της ευκολίας αυτής της μεθόδου, καθώς δε χρειάζεται να μαγειρεύετε ιδιαιτέρως για το μωρό, όπως επίσης είναι πολύ εύκολο να βρείτε κάτι που μπορεί να φάει το μωρό στην έξοδο σας! Σαν γονιός που έχει δοκιμάσει και τους δυο τρόπους πρόσληψης τροφής σας λέω με βεβαιότητα ότι το blw είναι ευκολότερο και μακράν πιο απολαυστικό! Σίγουρα βασικό μειονέκτημα της μεθόδου αυτής, είναι οι ανεξίτηλοι λεκέδες στα ρούχα καθώς και τα πεταμένα φαγητά στο πάτωμα, όμως ένα πολύ χρήσιμο αντικείμενο που εμένα προσωπικά μου έλυσε τα χέρια, είναι οι ποδιές και η επιφάνεια πάνω στην οποία τρώει το μωρό, της εταιρίας Tidy tod, οπότε δε χρειάζεται να πονοκεφαλιάζετε άλλο για τα φοβερά ακατάστατα γεύματα! Πρόκειται για βασικά εργαλεία της καθοδηγούμενης από το μωρό διατροφής, προκειμένου το μωρό να μπορέσει να πειραματιστεί με το φαγητό του χωρίς περιορισμούς και χωρίς να σας πιάνει η ψυχή σας για τους λεκέδες και το πεταμένο φαγητό παντού….

Δώστε λοιπόν την ευκαιρία στα μικρά σας να αναπτύξουν αυτή τη δεξιότητα (όπως κάνουν με την ομιλία ή τη βάδιση), να επιλέγουν εκείνα τί και πόσο θα φάνε από αυτό που τους έχετε ετοιμάσει και συμβάλετε με αυτό τον τρόπο στο να δημιουργηθεί ένας ανεξάρτητος, στο φαγητό, ανθρωπάκος! Αγνοείστε κάθε κακοπροαίρετο άνθρωπο που σας λέει ότι αυτό που κάνετε είναι λάθος, ή παράτολμο, ή δεν ξέρω τί άλλο! Εμένα με κοιτούσαν και εξακολουθούν να με κοιτάνε περίεργα όταν βλέπουν τον τρόπο που τρώει το μωρό, άνθρωποι οι οποίοι δεν έχουν καν μπει στη διαδικασία να μάθουν για τη μέθοδο αυτή και τα οφέλη της! Οπότε απλά τους αγνοώ και κάνω αυτό που πιστεύω καλύτερο για το δικό μου το παιδί! Οπότε παραχωρείστε του το δικαίωμα να γευτεί οπουδήποτε κανονικό φαγητό και πολύ περισσότερο να καθοδηγήσει τον τρόπο και πιστέψτε με, θα εκπλαγείτε!

 

Νιώστε ελεύθερα να μου στείλετε τυχόν απορείς, προβληματισμούς ακόμη και την επιθυμία σας να γίνω σε κάποιο βαθμό πιο συγκεκριμένη επί του θέματος!

 

 

Γράφω και στο paidorama.com για την εγκυμοσύνη, τα δικά μου χόμπι και όσα βιώνω και θέλω να μοιραστώ μαζί σας. Μπορείτε να βρείτε τα άρθρα μου και στο paidorama.com

https://www.paidorama.com/paidoblog/mama/baby-led-weaning-i-empeiria-moy

Posted on

Το χάος που δημιουργήσαμε

[easingslider id=”1129″]

 

Ένα βιβλίο οικολογικού και συνάμα εκπαιδευτικού χαρακτήρα της Michelle Lord από τις εκδόσεις Άγκυρα, που στόχο έχει να αφυπνίσει το αίσθημα περιβαλλοντικής ευθύνης και οικολογικής συνείδησης σε μικρούς και μεγάλους, ώστε να συμβάλλουμε όλοι και κυρίως τα παιδιά με το δικό τους τρόπο, στην καταπολέμηση της ρύπανσης των ωκεανών. Στο ξεχωριστό αυτό βιβλίο, προτείνονται λύσεις για την διάσωση του πλανήτη από τη ρύπανση!

Τέσσερις μικροί ήρωες μέσα σε μια βάρκα, η οποία έχει βρεθεί στο μέσω μιας δίνης σκουπιδιών, βλέπουν από πρώτο χέρι την έκταση του προβλήματος. Μέσα από τα μάτια αυτών των παιδιών, κάθε παιδί βλέπει και αντιλαμβάνεται το μέγεθος της καταστροφής. Με μια εκπληκτική και σχεδόν φωτορεαλιστική εικονογράφηση από την Julia Blattmann, βλέπουμε με τον πιο παραστατικό τρόπο «το χάος που δημιουργήσαμε» όλες οι γενιές συνολικά (άλλες περισσότερο και άλλες λιγότερο). Αυτές οι μαγικές εικόνες της εικονογράφου, μαγνητίζουν το παιδί, όταν με απογοήτευση διαπιστώνει ότι πρόκειται για σκουπίδια, συνειδητοποιεί το εύρος της οικολογικής καταστροφής!

Όμως έχει έρθει η ώρα αυτό να αλλάξει, πριν να είναι πια πολύ αργά! Το οφείλουμε άλλωστε στη γη πρώτα απ’ όλα, που τόσους αιώνες μας ανέχεται καταπίνοντας τα απόβλητα μας, το οφείλουμε στους εαυτούς μας, γιατί μας αξίζει να ζούμε σε ένα πιο καθαρό περιβάλλον, μα κυρίως το οφείλουμε στα παιδιά μας που είναι το μέλλον του πλανήτη και έχουν δικαίωμα να ζήσουν σε καλές συνθήκες, σε περιβάλλον αγνό και αμόλυντο και γιατί δεν έχουν καμία ευθύνη για «το χάος που εμείς (οι προηγούμενες γενιές) δημιουργήσαμε»!

Μια φράση που κρύβει μέσα της τεράστια αλήθεια και η οποία μέσα από την επανάληψη της, εντός του βιβλίου, εντυπώνεται στο μυαλό, όποιου το διαβάζει! Με πολύ απλό τρόπο δείχνει στα παιδιά την αλληλουχία των πραγμάτων και πώς όλα συνδέονται μεταξύ τους καθώς και πώς όλη αυτή η οικολογική καταστροφή επιστρέφει τελικά πίσω σε εμάς!

Το βιβλίο χωρίζεται σε τρία μέρη. Στο πρώτο μέρος απεικονίζεται το εύρος της ρύπανσης των ωκεανών όπως προαναφέραμε. Στο δεύτερο μέρος αλλάζει το ύφος της συγγραφέως και δίνει την ελπίδα της αποτροπής της ρύπανσης, παροτρύνοντας τους μικρούς αλλά και τους μεγάλους αναγνώστες του βιβλίου να δράσουν άμεσα και συλλογικά, για τη διάσωση των θαλασσών και τέλος στο τρίτο μέρος μέσα από τεκμήρια και γεγονότα γίνεται σαφές ότι η κατάσταση έχει φτάσει στο μη περαιτέρω και προτείνονται λύσεις για την αποτροπή της ρύπανσης από όλους μας! Άραγε υπάρχει ελπίδα αυτό το χάος να διορθωθεί;

Λίγο πριν το διαβάσουμε είπα στο γιο μου να το μελετήσει λίγο μόνος του και σε λίγο να ξεκινήσουμε να το διαβάζουμε παρέα! Όταν πήγα τελικά να το διαβάσουμε, μου είπε: «το μελέτησα μαμά, ωραίο, πολύ ωραίο!» Τον ρώτησα αν κατάλαβε τί ήταν όλα αυτά που έδειχνε το εξώφυλλο και με σιγουριά μου είπε «σκουπίδια μαμά» και ολοκλήρωσε τη φράση του λέγοντας: «αλλά τί δουλειά έχουν όλα αυτά τα σκουπίδια στη θάλασσα;»

Με τη βοήθεια του βιβλίου αυτού, το παιδί κατανοεί ακριβώς το βαθμό στον οποίο έχει φθάσει το πράγμα και πως πρέπει να δράσουμε όλοι και μάλιστα γρήγορα! Βλέπει μέσα από τις παραστατικές, αλλά προσεγμένες και καθόλου σκληρές εικόνες, τί μπορεί να πάθουν τα ζώα από την αμέλεια μας! Ο γιος μου, μόλις είδε την εικόνα με τη χελώνα που κολύμπα και έχει μπερδευτεί στη σακούλα, μονολόγησε: «την καημένη τη χελωνίτσα»! Στα παιδιά δεν αρέσει να υποφέρουν τα ζώα και είναι αναμφίβολα ένας σίγουρος τρόπος μέσα από τέτοια βιβλία να τους εμφυσήσει κανείς οικολογική συνείδηση!

Φυσικά δε χρειάζεται να πω πως κάθε βράδυ ο μικρός ζητάει να διαβάσουμε «το χάος» όπως χαρακτηριστικά το λέει ο ίδιος! Μάλιστα κάθε βράδυ όταν το διαβάζουμε σχολιάζει τις εικόνες που βλέπει! Απόψε είπε: «δεν είναι ωραία η θάλασσα έτσι…» και πραγματικά κάθε βράδυ που το διαβάζουμε περιμένω να ακούσω την επόμενή του ατάκα…, μια νέα διαπίστωση του από τις εικόνες που βλέπει στο βιβλίο! Όλο στόμφο περιγράφει σε όποιον έρχεται στο σπίτι, τις δίνες σκουπιδιών όπως απεικονίζονται στο χάρτη που εσωκλείεται στο τέλος του βιβλίου, εξηγώντας τους τα σημεία των ωκεανών που εστιάζεται η ρύπανση! Και να σημειώσω σε αυτό το σημείο πως είναι μόνο 3,5 ετών! Όλα τα παιδιά, ανεξαρτήτου ηλικίας, δείχνουν μεγάλο ενδιαφέρον σε τέτοιου είδους θέματα! Δώστε τους την ευκαιρία να μάθουν για ένα από τα σημαντικότερα προβλήματα που χρήζει άμεσης επίλυσης! Χαρίστε τους αυτό το ξεχωριστό βιβλίο, που με πολύ απλό τρόπο και μέσα από τεκμήρια εξηγεί το βαθμό του προβλήματος! Αναζητείστε το σε όλα τα βιβλιοπωλεία!

Κλείνοντας να πω πως η κατάσταση είναι ακόμη αναστρέψιμη! Ποτέ δεν είναι αργά και κυρίως όταν μιλάμε για συλλογική προσπάθεια! Όλοι μαζί μπορούμε να καταφέρουμε πολλά! Ας μην αναλωνόμαστε άλλο στον ωχαδερφισμό που μας κυριεύει κατά καιρούς χρησιμοποιώντας τις κλασικές φράσεις: «μόνο εγώ πετάω;», «από εμένα εξαρτάται;», «εγώ θα σώσω τον κόσμο;». Μάλιστα! Όλοι μαζί και ο καθένας χωριστά! Η διάσωση των θαλασσών είναι υποχρέωση όλων μας και μπορούμε να το πετύχουμε!

 

 

Posted on

Μαέστρο, μουσική!

[easingslider id=”1108″]

Λίγο καιρό πριν λάβαμε το συγκεκριμένο βιβλίο με ήχους και εννοείται πως το ίδιο βράδυ είχε την τιμητική του! Το παιδί ενθουσιαστικέ και αφού το διαβάσαμε μου ζήτησε να το ξαναδιαβάσουμε! «Πολύ μου αρέσει μαμά αυτό το βιβλίο, θέλω να το διαβάζουμε κάθε μέρα» μου είπε ο μικρός! Πραγματικά εξτασιάστηκε! Ήθελε να πατά εκείνος το κουμπί για να ακούσουμε τη μουσική ξανά και ξανά! Το επόμενο βράδυ καθώς και όλα τα υπόλοιπα βράδια εδώ και δυο εβδομάδες εννοείται πως μόνο αυτό το βιβλίο διαβάζουμε πριν από τον ύπνο! Στο ταξίδι μας στην επαρχία, που πήγαμε να δούμε τους παππούδες μας, ήταν το κύριο μέλημα μας να μην ξεχάσουμε να πάρουμε μαζί το βιβλίο αυτό! Εκεί, όλο χαρά έδειξε το βιβλίο στους παππούδες και μετά πήγε δίπλα στο μωρό, κάθισε πλάι του και αφού έκανε πως του διάβαζε με τα δικά του λόγια την κάθε σελίδα, του πατούσε να ακούσει τη μουσική από τον αντίστοιχο συνθέτη!

Πραγματικά το βιβλίο αυτό από τις εκδόσεις Πατάκη, είναι πολύ αξιόλογο! Είναι ένας προάγγελος στην εισαγωγή της κλασικής μουσικής στη ζωή ενός παιδιού! Μια πολύ ωραία δουλειά με πολύ όμορφη εικονογράφηση της Marion Billet που χρησιμοποιεί ανθρώπινες φιγούρες με τη μορφή ζώων για να απεικονίσει τον κάθε συνθέτη και το συγκεκριμένο έργο του! Δώδεκα διαφορετικοί συνθέτες (Μπαχ, Σοπέν, Μότσαρτ, Βιβάλντι κ.α.), δώδεκα διαφορετικά κλασσικά αριστουργήματα που εντυπώνονται με αυτόν τον τρόπο πολύ εύκολα στη μνήμη του παιδιού και μαθαίνει έτσι να ξεχωρίζει τα σημαντικότερα έργα πασίγνωστων συνθετών!

Αν και είχαμε κι άλλα τέτοιου είδους μουσικά βιβλία το συγκεκριμένο κέρδισε αμέσως το παιδί καθώς η επιλογή των κομματιών, όπως και ο τρόπος παρουσίασης τους, είναι πολύ εύληπτος από ένα μικρό παιδί! Ψάξτε το και θα με θυμηθείτε! Σίγουρα θα δείτε αντίστοιχο ενθουσιασμό από την πλευρά του δικού σας παιδιού! Δείτε το κόστος ενός τέτοιου βιβλίου, που εννοείται πως δεν είναι μεγάλο, σαν μια επένδυση στη μουσική διαπαιδαγώγηση του παιδιού σας! Μόνο ως επένδυση πρέπει να εκλαμβάνεται η αγορά οποιουδήποτε βιβλίου και πόσο μάλλον ενός τέτοιου βιβλίου που μαθαίνει στα παιδιά μας με βιωματικό τρόπο να αγαπούν την κλασική μουσική! Αναζητήστε το και δε θα χάσετε!

 

Posted on

Μόνος στο σπίτι

[easingslider id=”1095″]

Ένα βιβλίο βασισμένο στην ομότιτλη κλασική ταινία του John Hughes “Home Alone”!

Το βιβλίο αυτό κατάφερε, από το εξώφυλλο και μόνο, να κεντρίσει το ενδιαφέρον του παιδιού από την πρώτη στιγμή που το έφερα στο σπίτι! Ανυπομονούσε να του το διαβάσω και φαινόταν ξεκάθαρα στη συμπεριφορά του! Καθώς το διάβασμα για εμάς είναι νυχτερινή υπόθεση, το παιδί άρχισε να με ρωτάει αν νυχτώνει, σε πόση ώρα θα νυχτώσει, μονολογούσε και έλεγε: «θα το πάω στο κρεβάτι μου να το διαβάσουμε πρώτο-πρώτο»!

Αυτό για ένα βιβλίο, δηλαδή να έχει ένα τόσο δυνατό εξώφυλλο που να καταφέρνει να κάνει ένα παιδί να αδημονεί να το διαβάσει, είναι μεγάλο ατού!

Η ιστορία, γνωστή στον περισσότερο κόσμο, έχει να κάνει με την ευχή ενός οκτάχρονου αγοριού, του Κέβιν Μακάλιστερ, να μείνει μόνος στο σπίτι και την «τύχη» του να εισακουστεί η ευχή του, μιας και ολόκληρη η οικογένειά του έφυγε για το προγραμματισμένο ταξίδι για τις γιορτές των Χριστουγέννων, ξεχνώντας τον μόνο του στο σπίτι! Σαν να μην έφτανε αυτό, δύο ληστές προσπαθούν να εισβάλουν στο σπίτι του και να το ληστέψουν! Δεν φαντάζονται όμως τί τους περιμένει… Ο Κέβιν θα αναγκαστεί να πάρει την κατάσταση στα χέρια του και να υπερασπιστεί τον εαυτό του μόνος του! Άραγε θα τα καταφέρει;

Μια ιστορία που καθηλώνει ακόμη και αυτούς που έχουν ήδη δει την ταινία και ξέρουν τί θα γίνει στο τέλος, με τις ευφάνταστες παγίδες, τους ανυποψίαστους διαρρήκτες, και το ευφυέστατο και θαρραλέο αγόρι. Ένα βιβλίο με απίθανη εικονογράφηση και σκληρόδετο εξώφυλλο!  Μια πολύ προσεγμένη δουλειά από τις εκδόσεις Άγκυρα!

Για την ακρίβεια δε θα μπορούσε να είναι κάτι λιγότερο από πολύ καλό, εφόσον οι εκδόσεις Άγκυρα προσέχουν κάθε λεπτομέρεια στα βιβλία τους! Ένα βιβλίο με επίκαιρη θεματολογία. Μια τέλεια ιδέα για δώρο αυτές τις μέρες! Άλλωστε τα βιβλία αποτελούν πάντα ένα τέλειο και διαχρονικό δώρο, έστω κι αν είναι της τελευταίας στιγμής! Χαρίστε το στους μικρούς σας ήρωες και περάστε ευχάριστες στιγμές μαζί τους και δε θα χάσετε!!

 

Γράφω και στο paidorama.com για την εγκυμοσύνη, τα δικά μου χόμπι και όσα βιώνω και θέλω να μοιραστώ μαζί σας. Μπορείτε να βρείτε τα άρθρα μου και στο paidorama.com

Posted on

Δεύτερο παιδί, ένας εισβολέας στη ζωή του μεγαλύτερου παιδιού!

[vc_row][vc_column][vc_column_text]

Μόλις κάνατε δεύτερο παιδί και σκέφτεστε πώς θα το πάρει το μεγαλύτερο παιδί όταν επιστρέψετε στο σπίτι?

Αυτό είναι απόλυτα λογικό, αφού αν δεν είστε από τους γονείς που έχουν συμβουλευτεί παιδοψυχολόγο ήδη πριν από τον τοκετό, ώστε το παιδί να είναι έτοιμο να αποδεχθεί το νέο μέλος της οικογένειας, τότε η κατάσταση θα είναι ζόρικη…! Εμείς δεν είμαστε από αυτούς τους γονείς οπότε η αλήθεια είναι ότι τα βρήκαμε λίγο σκούρα στην αρχή! Εκτός από το να μιλάμε στο παιδί για τον ερχομό του μωρού και για το πώς θα είναι τα δυο αδέρφια όταν θα μεγαλώσει το μωρό, δεν πήραμε κάποια επιστημονική γνώμη για να ξέρουμε πώς να το χειριστούμε και η αλήθεια είναι πως η πραγματικότητα διαφέρει κατά πολύ από τη θεωρία!

Εμείς επιστρέψαμε στο σπίτι από το μαιευτήριο και η πρώτη μέρα ήταν πολύ αναγνωριστική! Ο Ορφέας είδε το μωρό, χαμογέλασε και έπειτα το αγνόησε πλήρως! Βέβαια το μωρό κοιμόταν, όσο όμως περνούσε η ώρα και άρχισε να συνειδητοποιεί ότι το μωρό σκόπευε να μείνει, τότε άρχισε λίγο να ζορίζεται! Όταν μάλιστα με είδε να το παίρνω αγκαλιά τρελάθηκε. Άρχισε με ένα τρέμουλο στη φωνή να λέει επίμονα: “μην τον πάρεις, μην τον πάρεις…” Να πω στο σημείο αυτό πως πριν γεννηθεί το μωρό, ο Ορφέας ήταν πολύ ήρεμος, έλεγε όλο χαρά ότι η μαμά έχει μωρό στην κοιλιά κι εμείς από την πλευρά μας, του μιλούσαμε πάρα πολύ για το ότι η οικογένεια μας θα μεγάλωνε αριθμητικά και ότι επρόκειτο να αποκτήσει έναν αδερφό, ο οποίος μελλοντικά θα είναι ο καλύτερός του φίλος!

[/vc_column_text][vc_blockquote type=”type3″]Έπρεπε να μοιράζεται την αγκαλιά της μαμάς που άλλοτε μονοπωλούσε!

 

 

 

[/vc_blockquote][vc_column_text]Οι πρώτες μέρες με το μωρό στο σπίτι, κύλησαν δύσκολα, με το παιδί να έχει πολύ ακραία ξεσπάσματα. Φυσικά οι κρίσεις τον έπιαναν κάθε φορά που έβλεπε εμένα να έχω το μωρό αγκαλιά! Εδώ που τα λέμε, δεν είναι και λίγο αυτό που του συνέβη… εκεί που ήταν μόνος του και είχε την πρωτοκαθεδρία μέσα στο σπίτι και την αποκλειστικότητα στην αγκαλιά της μαμάς, ξαφνικά άρχισε μπαίνει σε δεύτερη μοίρα, αφού προτεραιότητα για επιβίωση είχε το μωρό και έπρεπε να μοιράζεται την αγκαλιά της μαμάς που άλλοτε μονοπωλούσε! Επιπλέον ενώ είχε κόψει την πάνα 8 μήνες πριν τη γέννηση του μωρού και μάλιστα τους τελευταίους 2 μήνες την είχε κόψει και στο ύπνο, άρχισαν κάποια βράδια να του φεύγουν τα τσίσα από τον ερχομό του μπέμπη και μετά! Άρχισε να παλιμπαιδίζει και με αυτό εννοώ πως άρχισε να έχει συμπεριφορά μωρού, μιλούσε δηλαδή ασυνάρτητα και έκλαιγε χωρίς λόγο ακατάπαυστα…

Βέβαια εμείς προσπαθούσαμε να πηγαίνουμε με τα νερά του, να μην του χαλάμε χατίρι στα πλαίσια του εφικτού, όμως εκείνος δεν ήταν με τίποτα ικανοποιημένος! Έκλαιγε, φώναζε, ούρλιαζε, χτυπιόταν και όλα αυτά γιατί η μαμά πήρε το μωρό να το ταΐσει! Η ψυχολογία μου ήταν χάλια, δεν ήξερα πώς να διαχειριστώ τη συμπεριφορά του παιδιού. Ζήτησα από την παιδίατρο να μου συστήσει παιδοψυχολόγο, αλλά πριν την επισκεφτώ είπα να δώσω λίγο χρόνο ακόμη στο παιδί και κυρίως άνοιξα καλά τα αυτιά μου και ενεργοποίησα όλες μου τις αισθήσεις προκειμένου να αφουγκραστώ τί ήταν αυτό που το παιδί εξέπεμπε και τί ήταν αυτό που ήθελε στην πραγματικότητα….[/vc_column_text][vc_blockquote type=”type3″]Ήθελε να αισθανθεί ότι η μαμά τον αγαπάει ακόμη, να αισθανθεί ότι δεν τον αντικατέστησε με το μωρό![/vc_blockquote][vc_column_text]Πράγματι, αυτή η απέλπιδα προσπάθειά μου απέδωσε καρπούς! Έδωσα για λίγο προτεραιότητα στο μεγάλο παιδί και κάθε φορά που έπρεπε να πάρω αγκαλιά το μωρό άκουγα τί μου ζητούσε ο μεγάλος! Αυτό που ήθελε ήταν αγκαλιά, πρώτα εκείνον και μετά το μωρό! “Μαμά να σε πάρω μια αγκαλίτσα πρώτα” και αφού του έδινα την αγκαλιά… “τώρα παρ’ τον μαμά…” έλεγε! Αυτό ήθελε! Να αισθανθεί ότι η μαμά τον αγαπάει ακόμη, να αισθανθεί ότι δεν τον αντικατέστησε με το μωρό! Αυτό επαναλήφθηκε για μερικές μέρες και έτσι τον έβαλα κάτω μια μέρα που ήταν ήρεμος, γιατί όταν είναι σε κρίση δεν είναι καλή στιγμή, και του μίλησα, του εξήγησα με πολύ ήπιο τόνο στη φωνή, ότι η μαμά αγαπάει όλα της τα παιδιά, ότι επειδή έκανε ένα ακόμη μωρό δε σημαίνει ότι δεν αγαπάει τον Ορφέα! Το αντίθετο μάλιστα, τον αγαπάει ακόμη περισσότερο! Του εξήγησα ότι το μωρό μπορεί να το ταΐσει μόνο η μαμά και κανένας άλλος και κυρίως, πως η αγκαλιά της μαμάς είναι τόσο μεγάλη που χωράει όλα της τα παιδάκια! Έδειξε να κατανοεί απόλυτα αυτό που του έλεγα και πραγματικά την επόμενη φορά που έπρεπε να πάρω το μωρό να το ταΐσω μου ζήτησε να πάρω πρώτα εκείνον μια αγκαλιά και μετά να πάρω το μωρό ενώ κρατώ κι εκείνον μονολογώντας: “όλα τα παιδάκια χωράει η αγκαλίτσα της μαμάς, η μαμά έχει δυο μωράκια ένα μικρό και ένα μεγάλο!!!” Ένιωσα τόσο καλά! Τα λόγια μου είχαν πιάσει τόπο και κυρίως η ψυχολογία του παιδιού ήταν αρκετά ανεβασμένη! Φυσικά τα ξεσπάσματα συνεχίστηκαν σε πολύ πιο ήπιο βαθμό όμως! Ζητούσε επίμονα, εγώ να τον ταΐσω, εγώ να τον πλύνω, εγώ να παίξω μαζί του, εγώ να τον πάρω αγκαλιά, εγώ να τον κοιμίσω! Εγώ και κανείς άλλος! Έχει προσκολληθεί ακόμη περισσότερο πάνω μου από φόβο μη με χάσει! Προσπαθώ κάθε φορά που το μωρό κοιμάται να ασχολούμαι μαζί του! Να περνάω χρόνο μαζί του και πραγματικά δείχνει πολύ χαρούμενος και διαλλακτικός σε σχέση με το μωρό, το οποίο όταν ξυπνάει, ο Ορφέας καταλαβαίνει ότι θα το πάρω αγκαλιά και για να προλάβει μου λέει «μαμά να σε πάρω μια αγκαλίτσα!!!»

[/vc_column_text][vc_blockquote type=”type3″]Του δίνω αρμοδιότητες σε σχέση με το μωρό, του ζητώ βοήθεια στην αλλαγή της πάνας ή στο μπάνιο του μωρού και πάντα πρόθυμος τρέχει να βοηθήσει![/vc_blockquote][vc_column_text]Από την άλλη, έχω παρατηρήσει πως όταν είμαι εντελώς μόνη μου με τα δυο παιδιά και δεν υπάρχει άλλος ενήλικας στο χώρο, είναι άλλο παιδί, δηλαδή πολύ συγκαταβατικό πολύ συνεργάσιμο σε ό,τι ζητήσω! Βέβαια υπάρχουν και οι φορές που όταν ακούει το μωρό να ξυπνάει μου λέει «Άντε πάλι, ασ’ τον, μην τον πάρεις», όμως είναι περισσότερες οι στιγμές που μου λέει «φέρ’ το  μαμά εδώ να με βλέπει που παίζω»! Του δίνω αρμοδιότητες σε σχέση με το μωρό, του ζητώ βοήθεια στην αλλαγή της πάνας ή στο μπάνιο του μωρού και πάντα πρόθυμος τρέχει να βοηθήσει! Του κουνάει την κουδουνίστρα όταν κλαίει! Πάντα έχω το φόβο μήπως κάποια στιγμή του κάνει κάτι, αλλά ο καημένος προσπαθεί να ελέγξει τον εαυτό του και να συγκρατηθεί!  Έχουν υπάρξει και στιγμές που μου λέει ότι θέλει να βγει ο μπέμπης στο δρόμο να τον πατήσει αυτοκίνητο και να κλαίει, ή άλλη πάλι φορά μου έχει πει ότι θέλει ο ίδιος να βγει στο δρόμο και να χαθεί, λέει πως θέλει να πάει νοσοκομείο και να μείνει μέσα… και σε αυτές τις στιγμές του εξηγώ πως η μαμά δεν πρόκειται να αφήσει κανένα παιδάκι της να βγει στο δρόμο, ούτε εκείνον αλλά ούτε και το μωρό και πως η μαμά δεν μπορεί να ζήσει χωρίς τον Ορφέα ή τον μπέμπη! Λέει «θέλω να κλαίω»! Λέει «μαμά θέλω να φύγεις» και μόλις κάνω πως φεύγω αρχίζει να κλαίει και να παρακαλεί να μη φύγω… Δε συνειδητοποιεί τί λέει ή τί κάνει, λέει κάτι από αμηχανία απλά για να δει τι θα κάνω. Δε φαντάζομαι τι άλλο θα σκεφτεί να κάνει για να τραβήξει την προσοχή μου.

Είναι δύσκολο για ένα παιδί να συνειδητοποιήσει αυτό που συμβαίνει όταν έρχεται ένα νέο μέλος στην οικογένεια, είναι δύσκολο πολύ περισσότερο να το δεχτεί! Απλά άλλα παιδιά το κρατάνε μέσα τους και το εκδηλώνουν σε μεγαλύτερη ηλικία ή και ποτέ και άλλα το εκδηλώνουν από την πρώτη στιγμή! Σε εμάς έλαχε η δεύτερη περίπτωση, όμως σε αυτή την περίπτωση η παρουσία τρίτου προσώπου είναι επιβεβλημένη προκειμένου να απασχολεί το μεγάλο παιδί για να μπορεί η μητέρα να φροντίζει το μωρό! Αυτό το ρόλο στη δίκη μας οικογένεια παίζει ο μπαμπάς, ο οποίος φροντίζει να περνάει χρόνο μαζί του και να τον απασχολεί δημιουργικά για να ξεχνιέται! Κάνει όλη την προετοιμασία για τον βραδινό ύπνο, μέχρις ότου αποδεσμευτώ από τη φροντίδα του μωρού και να ασχοληθώ με το να τον κοιμίσω εγώ και κάθε βράδυ που πάω στο δωμάτιο του για να τον κοιμίσω, εκείνο, με έκπληξη μου λέει: «δεν άργησες μαμά…!» Αυτό μου δείχνει πόση ανασφάλεια αισθάνεται το παιδί! Όταν τον φροντίζω μου λέει «σ’ αγαπάω»! Όσο και αν έχω προσπαθήσει να του δείξω ότι είμαι ακόμη εδώ για εκείνον και θα είμαι για πάντα δίπλα του, για το παιδί δεν είναι αρκετό! Το ίδιο συμβαίνει και όταν τον πάρω αγκαλιά, μου λέει «μαμά σε αγαπάω», σαν να μην περίμενε ότι θα του δώσω την αγκαλιά που ζητάει! Και επίσης μου λέει «τον αγαπάω τον μπέμπη μου», σαν η στοργή που του δείχνω να έχει άμεσο αντίκτυπο στα αισθήματα του προς το μωρό! Έχω καταλάβει πως κάθε του ξέσπασμα προς το μωρό δεν έχει να κάνει με το ίδιο το μωρό, αλλά είναι ο τρόπος του να «τιμωρήσει» εμένα!

Έπειτα από τόσο καιρό που έχει περάσει, τα πράγματα είναι διαφορετικά! Το παιδί κατανοεί απόλυτα το ρόλο μου για την επιβίωση του μωρού! Φυσικά και κάθε φορά που πρόκειται να πάρω το μωρό εξακολουθεί να ζητάει αγκαλιά και μάλιστα λέει “να σε πάρω μια αγκαλίτσα, καιρό έχω να σε πάρω” και μπορεί να το έχει ξαναπεί μια ώρα πριν, αλλά είναι περισσότερο η συνήθειά του, όμως αυτή την αγκαλιά τη νιώθει κι ας κρατάει δευτερόλεπτα! Είναι πολύ πιο δεκτικός να τον ταΐσει ο μπαμπάς, ζητάει να τον ετοιμάσει για ύπνο ο μπαμπάς μέχρι να κοιμίσω εγώ το μωρό και γενικά είναι πολύ πιο φιλικός και συνειδητοποιημένος! Σίγουρα θα αποταθώ σε ειδικό, για το σωστότερο χειρισμό των διαφόρων συμπεριφορών και των ξεσπασμάτων του παιδιού αλλά πρώτα θέλω να έχω συλλέξει όλα τα απαιτούμενα στοιχεία που χρειάζομαι για να δώσω την καλύτερη δυνατή εικόνα στον άνθρωπο που είναι πιο ειδικός να με συμβουλεύσει!

Η συμβουλή η δίκη μου προς εσάς έπειτα από 5 μήνες συνύπαρξης του παιδιού με το μωρό, είναι να δώσετε χρόνο και χώρο στο παιδί να εκφραστεί! Να εκφράσει δηλαδή το φόβο του, τον προβληματισμό του! Ανοίξτε τα αυτιά σας, και προσπαθήστε να αφουγκραστείτε αυτό που το μεγάλο σας παιδί εκφράζει με τη συμπεριφορά του! Ακούστε το, μιλήστε του, εξηγείστε του και δεχτείτε κάθε του ξέσπασμα ως απόλυτα φυσιολογικό και αναμενόμενο! Αναθέστε του αρμοδιότητες σε σχέση με το μωρό και ζητήστε του να σας βοηθήσει! Είμαι σίγουρη πως θα σπεύσει να το κάνει και θα αισθανθεί κι εκείνο όμορφα που έχει συνεισφέρει! Σε κάθε περίπτωση διατηρείστε την ψυχραιμία σας γιατί οι ισορροπίες είναι λεπτές και εύκολα κλονίζονται![/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]

Posted on

Έπαινοι αγνώστων!

[vc_row][vc_column][vc_column_text]Έπειτα από τρία χρόνια ως μαμά, πολλές φορές προσπαθώ να αξιολογήσω τον εαυτό μου στο ρόλο αυτό. Φυσικά δεν είναι εύκολο να είσαι αντικειμενική με τον εαυτό σου, αφού είτε θα είσαι πολύ ελαστική και θα νομίζεις ότι τα κάνεις όλα καλά είτε θα είσαι πολύ αυστηρή με τον εαυτό σου και θα διακατέχεσαι από τύψεις! Όταν όμως κάποιος τρίτος έρχεται και σχολιάζει τον τρόπο με τον οποίο μεγαλώνεις το παιδί σου πράγμα που φαίνεται εκ πρώτης στη συμπεριφορά του, και πόσο μάλλον αυτός ο τρίτος δε σε ξέρει καν απλά τυχαίνει να περάσει κάποιες ώρες με εσένα και το παιδί σε ένα κλειστό χώρο, πχ ένα πλοίο, τότε πιο ξεκάθαρα είσαι σε θέση να αναθεωρήσεις την άποψη που έχεις για τον εαυτό σου και για τον τρόπο που διαπαιδαγωγείς το παιδί σου! Εκεί τα πράγματα είναι ενδεχομένως πολύ πιο αντικειμενικά!

Γενικά είμαι ένας άνθρωπος πολύ αυστηρός με τον εαυτό μου! Δε συνηθίζω να μου βρίσκω ελαφρυντικά και μάλιστα πολλές φορές τα βάζω με τον εαυτό μου και με τον τρόπο που φέρομαι στο παιδί! Είμαι πολλές φορές απότομη όταν κάνει τρέλες και όταν είμαι κουρασμένη χάνω πολύ εύκολα την ψυχραιμία μου! Μόλις ηρεμήσω όμως επαναφέρω στη μνήμη μου το σκηνικό ξανά και ξανά, αξιολογώ την αντίδρασή μου και κάποιες πολλές φορές καταλήγω να στεναχωριέμαι, προσπαθώ όμως να μην του δείξω ότι έχω μετανιώσει, προκειμένου να μην το καταλάβει και το εκμεταλλευτεί την επόμενη φορά, μέσα μου όμως βράζω…! Σκέφτομαι πώς αλλιώς θα μπορούσα να αντιδράσω ή πώς αλλιώς θα μπορούσα να χειριστώ την κατάσταση ώστε να δώσω στο παιδί να καταλάβει ότι αυτό που κάνει τη δεδομένη στιγμή, δεν είναι σωστό. Έτσι κάθε φορά που φτάνω στο σημείο να φωνάξω ή να μαλώσω τον μικρό προσπαθώ τουλάχιστον να μην επαναλάβω το προηγούμενο φέρσιμο μου αν είχα καταλήξει ότι δεν ήταν το ενδεδειγμένο.

[/vc_column_text][vc_blockquote type=”type3″]Το πρώτο παιδί έρχεται αντιμέτωπο με την άγνοια μας![/vc_blockquote][/vc_column][/vc_row][vc_row][vc_column][vc_column_text]Φυσικά κανένας γονιός δε γεννήθηκε να ξέρει, όλοι στην πράξη μαθαίνουμε και μάλιστα ο μεγαλύτερος δάσκαλος είναι το πρώτο παιδί το οποίο είναι αυτό που έρχεται αντιμέτωπο με την άγνοια μας! Αυτό που έχω παρατηρήσει είναι πως όταν θα φωνάξω, (κάτι που αποφεύγω και όταν φτάνω στο σημείο να το κάνω είναι γιατί ο μικρός έχει ξεφύγει τελείως) το παιδί φωνάζει εξίσου δυνατά μιμούμενος το δικό μου ξέσπασμα! Οπότε με μεγάλη προσπάθεια έχω καταφέρει να μετριάσω πολύ τα ξεσπάσματα μου αυτά και κυρίως να χαμηλώσω τον τόνο της φωνής μου!

[/vc_column_text][vc_blockquote type=”type3″]Το να μη δουλεύει η μαμά είναι επένδυση για τα παιδιά και θα φανεί στο μέλλον![/vc_blockquote][/vc_column][/vc_row][vc_row][vc_column][vc_column_text]Πηγαίνοντας λοιπόν πέρυσι με καράβι στο νησί των διακοπών μας, έτυχε στον διπλανό καναπέ της πρώτης θέσης να κάθεται ένα ήσυχο ζευγάρι, το οποίο φυσικά άκουγε τους διαλόγους που είχαμε με τον γιο μας και έβλεπε τη δική μας αντιμετώπιση προς εκείνον και τον αντίκτυπο που είχε στο παιδί! Κάποια στιγμή λοιπόν που βγήκαμε με το μικρό στο κατάστρωμα, η κυρία ρώτησε το σύζυγο μου, ο οποίος έμεινε πίσω, αν εργάζομαι και εκείνος της απάντησε πως εδώ και κάποιους μήνες έχω σταματήσει τη δουλειά για να μπορώ να είμαι μαζί με το παιδί και να μεγαλώσει με τη μαμά! Αυτό που του απάντησε ακούγοντας τον με προσοχή, είναι πως το γεγονός ότι η μαμά δεν εργάζεται, φαίνεται στη συμπεριφορά του παιδιού, ότι είναι πολύ πειθαρχημένος και δεν είναι καθόλου ενοχλητικός! Βέβαια να τονίσω εδώ, πως είναι ένα πολύ υπερκινητικό μωρό όμως γενικά δεν ενοχλεί τον κόσμο γύρω του και αν κάποιες φορές το παρακάνει είναι όντως αμελητέο συγκριτικά με όλο το υπόλοιπο φέρσιμο του! Ο σύζυγος μου δεν παρέλειψε να της πει πως εμείς θεωρούμε ότι είναι αρκετά απαιτητικός και δύσκολος λόγω της υπερκινητικότητάς του αυτής, αφού συνέχεια τον κυνηγάμε, και εκείνη του απάντησε πως είναι ένα μικρό παιδί δυο ετών, είναι φυσιολογικό και συνεπώς θεωρείται πταίσμα αξιολογώντας τον συνολικά και είχε δίκιο!  Του είπε μάλιστα πως το να μη δουλεύει η μαμά, τουλάχιστον τα πρώτα χρόνια της ζωής ενός παιδιού. είναι επένδυση για τα παιδιά και θα φανεί στο μέλλον!

Επιστρέφοντας πίσω στη θέση μας, ασφαλώς ο σύζυγος μου, μου μετέφερε τις φιλοφρονήσεις της κυρίας για το άτομό μου και δε σας κρύβω πως χάρηκα και αισθάνθηκα μια ικανοποίηση για την προσπάθεια μου! Φτάνοντας λοιπόν στον προορισμό μας, χαιρετήσαμε το διπλανό ζευγάρι μιας και εκείνοι συνέχιζαν το ταξίδι τους με το καράβι και τότε η κυρία, αφού μας ευχήθηκε να πάμε στο καλό και να περάσουμε όμορφα, γύρισε προς το μέρος μου και μου είπε γεμάτη χαμόγελο:  “Μπράβο μανούλα, κάνεις πολύ καλή δουλειά! Συνέχισε έτσι!!!” Ένιωσα τέτοια ανακούφιση σχετικά με τον τρόπο που μεγαλώνω το παιδί που δε σας κρύβω πως αισθάνθηκα ένα μεγάλο βάρος (από τις τύψεις που έχω φορτώσει τον εαυτό μου) να φεύγει από πάνω μου! Χάρηκα πάρα πολύ, ειδικότερα που τόλμησε να το εκφράσει και σε εμένα την ίδια έστω και την τελευταία στιγμή και αυτό με έκανε να νιώσω αυτοπεποίθηση! Έχω ακούσει και από το στενό οικογενειακό μου περιβάλλον αρκετά καλά λόγια για το ίδιο το παιδί και την συμπεριφορά του και για τον τρόπο διαπαιδαγώγησης που ακολουθούμε προκειμένου να γίνει ένας σωστός και ισορροπημένος άνθρωπος, όμως αν και χαίρεσαι και με αυτές τις φιλοφρονήσεις, κάπου μέσα σου τις βάζεις σε δεύτερη μοίρα αφού ενδέχεται ο άνθρωπος αυτός να θέλει απλά να σου χαϊδέψει τα αυτιά. Όταν όμως ο έπαινος προέρχεται από κάποιον άγνωστο που δε τον ξέρεις και δεν πρόκειται να τον ξαναδείς, τότε έχει πολύ μεγαλύτερη βαρύτητα και αλληλεπιδρά περισσότερο στην ψυχοσύνθεση σου και στη “μέθοδο” που ακολουθείς στη διαπαιδαγώγηση του παιδιού!

 

Γράφω και στο paidorama.com για την εγκυμοσύνη, τα δικά μου χόμπι και όσα βιώνω και θέλω να μοιραστώ μαζί σας. Μπορείτε να βρείτε τα άρθρα μου και στο paidorama.com[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]

Posted on

Μαμά για δεύτερη φορά…

[vc_row][vc_column][vc_column_text]

 

Μαμά για δεύτερη φορά σημαίνει διπλάσια αγάπη! Σημαίνει αστείρευτη, ατέρμονη, αέναη αγάπη και επ’ αυτού θα αιτιολογήσω!

Μόλις εννέα μήνες πέρασαν από τη στιγμή που συνειδητοποίησα ότι μια νέα ζωή μεγάλωνε στα σπλάχνα μου και μαζί με αυτό συνειδητοποίησα πως το σώμα μου θα άλλαζε ξανά και θα μετατρεπόταν για άλλη μια φορά σε μια στρογγυλή μπάλα με πόδια… Βέβαια το να κάνω δεύτερο παιδί, ήταν κάτι που ήθελα πολύ, κάτι για το οποίο προσπάθησα να συμβεί και που εντελώς συνειδητά επεδίωξα… και το κατάφερα με τις ευλογίες του Θεού! Ήταν μια απόφαση όμως, που σε πρώτη φάση την πήρα σκεπτόμενη το γιο μου το μεγάλο, καθώς, ούσα ήδη μαμά, είχα από το πρώτο μου κιόλας παιδί, καλύψει την διακαή μου επιθυμία να αποκτήσω ένα μωρό, παρά το γεγονός βέβαια ότι μου αρέσουν τα παιδιά και θα ήθελα μια πολυμελή οικογένεια αν είχα τη δυνατότητα! Όμως κύριο μέλημα, τόσο του συζύγου μου όσο και δικό μου, ήταν να χαρίσουμε ένα τουλάχιστον αδερφάκι στο μεγάλο μας γιο Ορφέα ως στήριγμα, του ενός προς τον άλλο στη μετέπειτα ζωή τους! Έτσι, ναι μεν πρόσεχα στο μέτρο του δυνατού καθόλη τη διάρκεια της κύησης, από την άλλη δε, φερόμουν πιο ελεύθερα συγκριτικά με την πρώτη κύηση… δεν έβαζα τόσους φραγμούς ή τόσα πρέπει όπως την πρώτη φορά…

[/vc_column_text][vc_blockquote type=”type3″]ούτε για μια στιγμή δε μετάνιωσα που έμεινα έγκυος για δεύτερη φορά…[/vc_blockquote][/vc_column][/vc_row][vc_row][vc_column][vc_column_text]Ο καιρός περνούσε και καθώς έβλεπα το σώμα μου να αλλάζει και την κοιλιά μου να μεγαλώνει ολοένα και περισσότερο, άρχισα να καταλαβαίνω τί επρόκειτο να συμβεί τους επόμενους μήνες… ούτε για μια στιγμή δε μετάνιωσα που έμεινα έγκυος για δεύτερη φορά, ούτε μια φορά δεν αισθάνθηκα την επιθυμία να το είχα αποφύγει!

Όμως ήμουν εστιασμένη στο γιο μου Ορφέα και τη σωστή ανατροφή του! Αυτό σημαίνει πως δεν έδινα τη δέουσα σημασία στο πλασματάκι που ήταν μέσα στην κοιλιά μου!

Πολλές φορές έπιασα τον εαυτό μου κάποια βράδια που εμένα ξάγρυπνη, να αναρωτιέμαι αν αυτό το πλάσμα θα μπορούσα να το αγαπήσω, όσο τον μεγάλο μου γιο, ή αν θα έπρεπε να στερήσω μέρος της αγάπης μου από εκείνον για το νέο μέλος της οικογένειας που θα ερχόταν!

Ο καιρός κύλισε γρήγορα  και πριν από μερικές μέρες ξύπνησα με πόνους περιόδου και δυνατές συσπάσεις, οι οποίες όμως δεν ήταν συγχρονισμένες για να σπεύσω στο μαιευτήριο. Παρόλα αυτά είχα ένα προαίσθημα πως το μωρό εκείνο το βράδυ θα ερχόταν κι έτσι ενημέρωσα το γιατρό μου από νωρίς το πρωί για ό,τι αισθανόμουν, ώστε να έχει γνώση και άφησα τη φύση να κάνει τη δουλειά της. Οι συσπάσεις και οι πόνοι συνεχίστηκαν όλη την ημέρα, άλλοτε πιο δυνατοί, άλλοτε πιο ήπιοι! Δεν πτοήθηκα καθόλου! Το αντίθετο μάλιστα! Έκανα το πρόγραμμα μου κανονικά και απλά είχα στο νου μου να μετρώ τη συχνότητα και τη διάρκεια των συστάσεων! Ξάπλωσα το μεσημέρι ώστε να χαλαρώσω λίγο και να δω αν θα περνούσαν, όμως όταν ξύπνησα το απόγευμα οι συσπάσεις δήλωσαν και πάλι το παρόν!

Όλο το απόγευμα φρόντισα να ετοιμάσω τα τελευταία πράγματα που θα χρειαζόμουν για το μαιευτήριο και αργότερα κάθισα χαλαρά στον καναπέ! Οι συσπάσεις είχαν αραιώσει αρκετά, αλλά όταν έρχονταν ο πόνος ήταν όλο και πιο δυνατός! Έπαιξα λίγο με το γιο μου και όσο έπεφτε η νύχτα, άρχισε και πάλι η συχνότητα των συστάσεων να αυξάνεται! Κατά τις 22:00 το βράδυ, όπου πήγαμε το μικρό Ορφέα να ξαπλώσει, οι συσπάσεις έρχονταν ανά 20 λεπτά! Εκείνο το βράδυ είχε αναλάβει ο σύζυγος μου το παιδί για τα καλά! Είχα ξαπλώσει στο διπλανό δωμάτιο και περίμενα να με φωνάξουν για την καθιερωμένη βραδινή ανάγνωση παραμυθιού, όταν άκουσα το σύζυγο μου να εξηγεί στο παιδί, πως η κοιλίτσα της μαμάς πονούσε και πως μπορεί αργά τη νύχτα να φεύγαμε για το νοσοκομείο! Του εξήγησε πως αν ξυπνούσε τη νύχτα και δε μας έβρισκε στο δωμάτιο μας, δε θα έπρεπε να ανησυχήσει γιατί θα ήταν η γιαγιά μαζί του! Του είπε επίσης, πως επειδή η μαμά πονάει δε θα ήταν σωστό να την κουράσει, και πως θα έπρεπε να αρκεστεί με την ανάγνωση ενός και μόνο παραμυθιού! Το καημένο ήταν τόσο συνεργάσιμο, έδειχνε τόση κατανόηση! Με φώναξαν λοιπόν να πάω και κάθισα κάτω όπως κάθε βράδυ! Παίξαμε λίγο στο κρεβάτι με τα αυτοκινητάκια και μετά άρχισα να διαβάζω όπως είχαμε συμφωνήσει! Οι πόνοι έρχονταν καθόλη τη διάρκεια της παραμονής μου στο δωμάτιο του παιδιού και καθώς ήταν πιο δυνατοί, αναγκαζόμουν να σταματάω την ανάγνωση! Το παιδί καταλάβαινε ότι πονούσα και μου έλεγε: “μαμά, σε αγαπήσω λίγο…” και κατέβαινε από το κρεβατάκι του, με πλησίαζε και με αγκάλιαζε! Το παιδί κοιμήθηκε γρήγορα χωρίς να ζητήσει άλλο παραμύθι και χωρίς να προβάλει καμία αντίσταση…!

Γύρισα στο σαλόνι και άνοιξα τον υπολογιστή να κάνω κάποια πράγματα που είχα αναλάβει και έπρεπε να παραδώσω! Η συχνότητα των συσπάσεων μέχρι τις 00:00 το βράδυ ήταν σταθερή και οι πόνοι ίδιας έντασης! Τότε ξαφνικά ήταν που οι συνθήκες άλλαξαν! Οι πόνοι έρχονταν ανά 7 λεπτά και διαρκούσαν κάτι λιγότερο από ένα λεπτό! Συνέχισα να δουλεύω και παρατηρούσα με το ρολόι στο χέρι τί συνέβαινε! Στη 01:00 πμ άρχισαν οι πόνοι να έρχονται ανά 3 λεπτά και η διάρκεια τους ήταν ένα λεπτό γεμάτο! Αφού οι πόνοι ήταν ολοένα και πιο ισχυροί, αποφάσισα μισή ώρα μετά να τηλεφωνήσω στο γιατρό μου! Φυσικά τον ξύπνησα, του εξήγησα τί συνέβαινε και με συμβούλευσε να φύγω για το μαιευτήριο! Στο σπίτι σήμανε συναγερμός! Έκλεισα τον υπολογιστή, ξύπνησα το σύζυγο μου, τη μητέρα μου, και την πεθερά μου η οποία θα έμενε με το παιδί και γρήγορα φύγαμε για την κλινική!

Η διαδρομή, αν και μου είπαν ότι την κάναμε σε 15 λεπτά και μας έπιασαν μόνο δυο φανάρια, μου φάνηκε ατελείωτη! Μπήκαμε κατευθείαν στα επείγοντα και από εκεί με παρέλαβε μια μαία και με οδήγησε σε θάλαμο ελέγχου! Δεν μπορούσα να κρατήσω τα δάκρυα μου! Αφενός γιατί πονούσα πολύ και αφετέρου γιατί καταλάβαινα ότι σε λίγη ώρα θα είχα στην αγκαλιά μου το μωρό μου! Η προϊσταμένη με ψηλάφισε και με ρώτησε τί περίμενα και δεν πήγα νωρίτερα στο μαιευτήριο… είχα διαστολή 6! Σε πολύ λίγο θα γεννούσα! Με μετέφεραν σε αίθουσα τοκετών και ενημέρωσαν το γιατρό μου για την κατάσταση μου και μετά από ένα περίπου τεταρτάκι ήρθε κι εκείνος! Η ώρα ήταν 02:30! Μου χορηγήθηκε η επισκληρίδειος, με μεγάλη προσπάθεια από μέρους μου, αφού από το ρίγος που με είχε πιάσει λόγω των πόνων που ένιωθα, δεν μπορούσα να σταθώ ακίνητη! Μετά από λίγο μπήκε ο σύζυγος μου στην αίθουσα τοκετών! Πέρασε λίγη ώρα μέχρι να με πιάσει η επισκληρίδειος και όταν πια οι πόνοι είχαν ελαττωθεί και η πίεση είχε μετακινηθεί χαμηλά, ο γιατρός, στην προσπάθεια του να με ηρεμήσει, μιας και έβλεπε το τρέμουλο που με είχε καταβάλει από τους πόνους, μου έπιασε το χέρι και μου είπε: “Ηρέμησε τώρα, δεν πονάς πια, μόνο πίεση έχεις χαμηλά! Σε λίγο γεννάς! Ξεκινάμε!” Η πίεση βέβαια που ένιωθα χαμηλά δεν ήταν άνευ πόνου, ήταν όμως σαφώς χαμηλότερης έντασης!

[/vc_column_text][vc_blockquote type=”type3″]Είναι απίστευτο, ένα τόσο δα πλάσμα να μπορεί να σε κάνει να νιώσεις τόσο δυνατά πράγματα από τη μια στιγμή στην άλλη![/vc_blockquote][/vc_column][/vc_row][vc_row][vc_column][vc_column_text]Από εκείνη τη στιγμή τα πράγματα πήγαν πολύ γρήγορα! Ήρθε ο νοσοκόμος στην αίθουσα και άλλαξε το κρεβάτι προκειμένου να πάρω θέση τοκετού και ο γιατρός, έδωσε την οδηγία να σπρώξω και αυτό έκανα! Μετά μου είπε πως στην επόμενη εξώθηση θα βγει! Πράγματι, έσπρωξα άλλη μία και αυτό ήταν! Είδα το πλασματάκι να βγαίνει από μέσα μου, ενωμένο μαζί μου με το λώρο! Φοβόμουν μήπως δεν αισθανθώ όπως στην πρώτη γέννα που είδα το σπλάχνο μου για πρώτη φορά…. όμως και μόνο στη θέα αυτής της ψυχούλας που άρχισε να κλαίει, τα μάτια μου άρχισαν αυτόματα να δακρύζουν! Δεν μπορούσα να τα σταματήσω! Όλοι οι φόβοι μου για το αν θα αισθανθώ όπως την πρώτη φορά, ως δια μαγείας εξανεμίστηκαν! Κοίταξα το σύζυγο μου που ήταν πλάι μου, μου χαμογέλασε και μου έκανε ένα νεύμα σα να μου έλεγε “πάει, πέρασε”!

Αδημονούσα να πάρω το παιδί στην αγκαλιά μου! Ήθελα να νιώσω την απερίγραπτη και ανεπανάληπτη «δέρμα με δέρμα» επαφή! Αυτή την πρώτη επαφή με το μωρό που όμοιά της δεν υπάρχει και που αν δεν το ζήσει κάποιος δεν μπορεί να το καταλάβει! Ζήτησα αμέσως να μου δώσουν το μωρό να το θηλάσω και δε μου το αρνήθηκαν! Όση ώρα ο γιατρός συνέχιζε τη δουλειά που απέμενε, εγώ προσπαθούσα με τη βοήθεια μιας μαίας να θηλάσω το παιδί! Και με λίγη προσπάθεια τα καταφέραμε! Ήταν μαγική η στιγμή! Ήταν τόσο μικροσκοπικός! Μόλις 2760γρ. Έδειχνε τόσο ευάλωτος! Ένιωσα έντονα την ανάγκη να του δώσω όλο μου το είναι για να μεγαλώσει! Να κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ για να καταφέρει να δυναμώσει γρήγορα! Είναι απίστευτο, ένα τόσο δα πλάσμα να μπορεί να σε κάνει να νιώσεις τόσο δυνατά πράγματα από τη μια στιγμή στην άλλη!

Με μετέφεραν στην ανάνηψη και περίμενα να μου φέρουν το μωρό! Όμως η μαία με ενημέρωσε πως είχε πέσει λίγο η θερμοκρασία του και προσπαθούσε να τον ζεστάνει και πως μόλις ανέβαινε λίγο θα μου τον έφερνε αμέσως! Πράγματι μετά από 40 περίπου λεπτά μου τον έφερε και τον βάλαμε μαζί να θηλάσει! Με λίγη προσπάθεια το παιδί τα κατάφερε! Ήταν τόσο τέλεια αίσθηση! Επανήλθαν στη μνήμη μου όλα εκείνα τα συναισθήματα που είχα νιώσει και την πρώτη φορά!

[/vc_column_text][vc_blockquote type=”type3″]Η δύναμη αυτού του πλάσματος και η θέλησή του για ζωή ήταν κινητήριος δύναμη για εμένα![/vc_blockquote][/vc_column][/vc_row][vc_row][vc_column][vc_column_text]Τις επόμενες μέρες στο μαιευτήριο τα πράγματα πήγαιναν καλά και ήταν πιθανό να φύγουμε μια μέρα νωρίτερα! Μέχρι που μας ενημέρωσαν πως το παιδί είχε ανεβάσει λίγο ίκτερο και έπρεπε να μείνουμε άλλο ένα βράδυ για φωτοθεραπεία! Δεν το συζητήσαμε καθόλου! Ήταν αυτονόητο πως αυτό θα κάναμε! Αν και με συμβούλευσαν να δώσω στο παιδί ξένο γάλα για να ενυδατωθεί, αυτό δεν το συζητούσα καθόλου! Ήμουν κάθετη! Από νωρίς πήραν το παιδί για φωτοθεραπεία και συνεννοηθήκαμε με τις μαίες να μου τον φέρνουν κάθε 2,5 ώρες ώστε να θηλάζει και να παίρνει τα απαραίτητα υγρά! Αυτό συνεχίστηκε όλη νύχτα! Δε σταμάτησα λεπτό να προσπαθώ! Έβαζα ξυπνητήρι ανά δύο ώρες και περίμενα! Αν καθυστερούσαν να τον φέρουν, τις καλούσα εγώ για να τους το υπενθυμίσω! Ήταν κάτι που είχα ξαναζήσει στη γέννηση του μεγάλου μου γιου! Το πρωί έγινε πάλι αιμοληψία στο παιδί και η παιδίατρος μας ενημέρωσε πως ο ίκτερος είχε πέσει και πως το παιδί είχε πάρει και βάρος, οπότε αυτό, αυτομάτως σήμαινε πως φεύγαμε για το σπίτι! Το ξενύχτι μου και η ακατάπαυστη προσπάθεια μου, είχαν αποφέρει καρπούς! Η δύναμη αυτού του πλάσματος και η θέλησή του για ζωή ήταν κινητήριος δύναμη για εμένα. Ήταν η αιτία να αντλήσω δύναμη από κάθε αποθήκη της ψυχής μου! Ούτε μια στιγμή δεν λύγισα από την κούραση που αισθανόμουν, ούτε για μια στιγμή δεν τα παράτησα και ούτε σκέφτηκα πως έπρεπε τώρα που όλα πήγαν καλά να ξεκουραστώ! Αυτό που σκέφτηκα ήταν «άντε να πάμε σπίτι μας να μπορώ να του προσφέρω περισσότερα»!

[/vc_column_text][vc_blockquote type=”type3″]…ένιωσα πως η αγάπη μιας μάνας δε μοιράζεται δια τον αριθμό των παιδιών που έχει κάνει…[/vc_blockquote][/vc_column][/vc_row][vc_row][vc_column][vc_column_text]Φτάσαμε σπίτι και μόλις αντίκρισα το μεγάλο μου γιο, ο οποίος όλες αυτές τις μέρες από ό,τι μου είχαν πει ήταν μελαγχολικός και χωρίς καμία διάθεση για τίποτα, ένιωσα πόσο πολύ μου είχε λείψει! Τον έσφιξα στην αγκαλιά μου! Ούτε ίχνος από την αγάπη μου για εκείνον δεν του είχα στερήσει, προκειμένου να μπορέσω να αγαπήσω το νέο μέλος της οικογένειας μου! Αισθανόμουν να τον αγαπώ ακόμη περισσότερο απ’ ότι πριν! Εκείνη ακριβώς τη στιγμή ένιωσα πως η αγάπη μιας μάνας δε μοιράζεται δια τον αριθμό των παιδιών που έχει κάνει… Το αντίθετο μάλιστα!

Η αγάπη μιας μάνας μόνο πολλαπλασιάζεται για να αγαπάει το ίδιο όλα της τα παιδιά! Είναι σαν το κάθε ένα, να κουβαλάει μαζί του από την κοιλιά, από την πρώτη κιόλας μέρα που γεννιέται, την αγάπη που του αξίζει και που χρειάζεται για να μεγαλώσει! Και αν ο Θεός έχει σχέδια για εμάς να μας χαρίσει κι άλλο παιδί, με χαρά θα το δεχτούμε και με την ίδια δύναμη θα το αγαπήσω κι εκείνο!

 

Γράφω και στο paidorama.com για την εγκυμοσύνη, τα δικά μου χόμπι και όσα βιώνω και θέλω να μοιραστώ μαζί σας. Μπορείτε να βρείτε τα άρθρα μου και στο paidorama.com

https://www.paidorama.com/paidoblog/mama/deyteri-fora-mama[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]