Category: Uncategorized

Posted on

Πρώτη φορά στο σχολείο!

[vc_row][vc_column][vc_blockquote type=”type2″]Μια ολόκληρη χρονιά με όλα τα ευτράπελά της…[/vc_blockquote][vc_column_text]

 

Ήρθε λοιπόν κι εμάς, πριν από ένα χρόνο βέβαια, η ώρα να πάμε σχολείο, τί σχολείο δηλαδή? Παιδικό σταθμό εννοώ! Τα συναισθήματα πρωτόγνωρα! Ο κόμπος στο στομάχι είχε επιβάλει για τα καλά την παρουσία του! Άραγε πώς θα είναι? Θα του αρέσει? Πώς θα το πάρει? Θα θέλει να κάτσει? Τα ερωτήματα πολλά και αναπάντητα. Το άγχος ακόμη μεγαλύτερο…. Η εν λόγω περιγραφή μπορεί να αφορά την περσινή χρονιά, όμως όσο τα θυμάμαι… πάλι το στομάχι μου έχει γίνει κόμπος! Τί κι αν πρόκειται για την πιο ανέμελη φάση της ζωής των παιδιών μας, δεν παύει η εμπειρία των πρώτων ημερών να είναι τραυματική για εκείνα!

ΕΠΙΛΟΓΗ ΠΑΙΔΙΚΟΥ ΣΤΑΘΜΟΥ

Ήδη από τον Ιούνιο είχαμε αρχίσει να προετοιμάζουμε το έδαφος μιας και αρχίσαμε να επισκεπτόμαστε διάφορους παιδικούς σταθμούς της περιοχής, προκειμένου να βρούμε την ιδανικότερη για το παιδί επιλογή! Σε κάθε μας επίσκεψη δεν παραλείπαμε να παίρνουμε μαζί και το παιδί, ώστε να βλέπει κι εκείνο τους χώρους, να μπαίνει σιγά-σιγά στο κλίμα για το τί θα επακολουθήσει και ίσως να μας βοηθήσει στην τελική επιλογή ενδεχομένως, λέγοντας μας την γνώμη του! Πράγματι, το κριτήριο των παιδιών είναι αλάνθαστο και καλό είναι να αξιολογούμε πάντα τη γνώμη τους! Επισκεφθήκαμε αρκετούς σταθμούς και στους περισσότερους από αυτούς πρότειναν στο παιδί όσο εμείς θα μιλούσαμε για τα διαδικαστικά, να πάει να παίξει. Όμως το παιδί πάντα αρνιόταν! Ίσως ήταν ο τρόπος που τον προσέγγιζαν, το περιβάλλον που δεν τον ενέπνεε, ίσως πάλι να ήταν και οι άνθρωποι που δεν κατάφερναν να τον κάνουν να νιώσει άνετα! Στο μοναδικό παιδικό σταθμό που το παιδί δέχθηκε χωρίς δεύτερη σκέψη, να φύγει από κοντά μας και να πάει να παίξει σε μια τάξη και εν συνέχεια στον προαύλιο χώρο, ήταν ο συγκεκριμένος που τελικά καταλήξαμε να επιλέξουμε! Μετά από σαράντα λεπτά περίπου από την άφιξη μας, αρχίσαμε να αναρωτιόμαστε που βρισκόταν το παιδί και τότε μας είπαν να μην ανησυχούμε καθώς βρισκόταν στο προαύλιο και έπαιζε! Βγαίνοντας λοιπόν κι εμείς κατά την ξενάγησή μας στον προαύλιο χώρο, είδαμε το παιδί να ευχαριστιέται που βρισκόταν εκεί! Για να γίνω πιο συγκεκριμένη το παιδί έλεγε να παραμείνουμε στο χώρο λίγο ακόμη και λίγο ακόμη μέχρι που κλείσαμε εκεί περίπου 2 ώρες επίσκεψης! Αφού τελικά τον πείσαμε να φύγουμε, καθώς κατευθυνόμασταν προς το αυτοκίνητο ζήτησε να ξανά πάμε σε αυτόν τον παιδικό!

Το σκέφτομαι ξανά και ξανά και μου κάνει φοβερή εντύπωση το πώς ενήργησε το σκηνικό στην ψυχολογία του παιδιού! Όποιον άλλο παιδικό σταθμό κι αν είδαμε, δεν μπορούσε με τίποτα να προσεγγίσει εκείνο το σταθμό που μας είχε ενθουσιάσει, ούτε σε αισθητικό επίπεδο αλλά ούτε και στο επιπέδου επαγγελματισμού! Αποφασίσαμε τελικά με το σύζυγο μου και κατόπιν επιθυμίας του παιδιού, σε ποιον παιδικό σταθμό θα τον στέλναμε και αρχίσαμε με πολύ κουβέντα να προετοιμάζουμε το παιδί για τη μεγάλη μέρα που θα πήγαινε ως “μαθητής”.

ΠΡΟΣΑΡΜΟΓΗ

Πράγματι πέρασε ο καιρός και το παιδί έδειχνε πολύ έτοιμο! Ετοίμασε από βραδύς την τσάντα του και το επόμενο πρωί ετοιμαστήκαμε όλοι μαζί να πάμε για την προσαρμογή του παιδιού στο νέο του σχολείο! Ο μπαμπάς έμεινε στο προαύλιο με το μωρό κι εγώ κατευθύνθηκα με το παιδί προς την είσοδο! Όλα πήγαιναν καλά, μέχρι που πλησίασε η δασκάλα του, αγγλικής εθνικότητας και του απηύθυνε το λόγο στα αγγλικά, μιας και τον είχαμε γράψει σε αγγλόφωνο τμήμα, λέγοντας του “Good morning Orfeas, I’m Sofi”! Αυτό ήταν η αφορμή να προσκολληθεί το παιδί επάνω μου και να μην με αφήνει να φύγω με τίποτα! Το παιδί τα έχασε! Αισθάνθηκε μάλλον ότι δε θα μπορούσαν να τον καταλάβουν αλλά ούτε και να καταλάβει τί του έλεγαν… ευτυχώς τα περισσότερα παιδάκια στο τμήμα του ήταν από προηγούμενη χρόνια και άρα ήταν πιο εξοικειωμένα![/vc_column_text][vc_blockquote type=”type3″]Tον προτρέψαμε να πάει να παίξει με τα παιδάκια και αμέσως δέχτηκε![/vc_blockquote][/vc_column][/vc_row][vc_row][vc_column][vc_column_text]Η προσαρμογή την πρώτη μέρα ήταν για μια ώρα! Με το ζόρι στη μισή ώρα βγήκα για λίγο έξω, του έδωσαν πρωινό και μετά από λίγο τον έφερε η δασκάλα έξω γιατί με έψαχνε! Φεύγοντας το παιδί ζήτησε να ξανάρθουμε! Την επόμενη μέρα η προσαρμογή θα διαρκούσε 2 ώρες! Πήγαμε πάλι πρωί-πρωί και εννοείται πως και πάλι δε με άφηνε να φύγω! Μετά από μισή ώρα βγήκα έξω από την τάξη και περιμέναμε να δούμε πώς θα κυλούσαν αυτές οι δυο ώρες! Του έδωσαν πρωινό και κατά τις 10:30 τον έβγαλε έξω η δασκάλα του τρομαγμένο και έτοιμο να βάλει τα κλάματα αφού νόμιζε ότι τον είχαμε αφήσει εκεί! Μόλις με αντίκρισε δεν ήθελε να ξαναμπεί στην τάξη και ζητούσε να φύγουμε! Καθυστερήσαμε την αποχώρησή μας από το σταθμό, μέχρι τις 11:00 όπου η τάξη του βγήκε στο προαύλιο! Τότε τον προτρέψαμε να πάει να παίξει με τα παιδάκια και αμέσως δέχτηκε! Εννοείται πως μέχρι να τελειώσει το διάλειμμα της τάξης του δεν ήθελε να φύγουμε! Φυσικά με τη λήξει του διαλείμματος όπου φύγει-φύγει!

Την επόμενη μέρα η προσαρμογή θα διαρκούσε 3 ώρες και στόχος ήταν να φάει μεσημεριανό! Μου είχαν πει μάλιστα, πως θα το σέρβιραν νωρίτερα γι’ αυτό το λόγο! Πήγαμε πρωί-πρωί στον παιδικό και στο παιδί είχαμε πει πως αφού θα φτάναμε εκεί, εγώ θα έφευγα με το μωρό να το πάω στην παιδίατρο και έτσι θα τον πήγαινε στην τάξη ο μπαμπάς και πως θα επέστρεφα λίγο αργότερα να τον πάρω. Προφανώς όλο αυτό ήταν μια δικαιολογία προκειμένου να αρχίσει να συνηθίζει το γεγονός ότι καθημερινά θα τον πήγαινε ο μπαμπάς στο σχολείο! Πράγματι φτάσαμε στο σχολείο και χωρίς να προβάλει καμία αντίσταση, ο σύζυγος μου πήρε το παιδί και το πήγε μέσα στο χώρο του παιδικού σταθμού! Εγώ παρέμεινα στο αυτοκίνητο και λίγο αργότερα το μετακίνησα σε μια θέση απέναντι από το σχολείο! Μετά από λίγο κατέβηκα από το αυτοκίνητο με το μωρό και μόλις μπήκα στο προαύλιο του σχολείου, ο σύζυγος μου βγήκε από την αίθουσα και μου είπε να φύγω προκειμένου να μη με δει το παιδί καθώς θα τον έβγαζε η δασκάλα του στην αυλή για να ηρεμήσει και να σταματήσει να κλαίει! Αμέσως βγήκα από το χώρο του παιδικού και κοίταζα κρυφά από μακριά! Μετά από λίγα λεπτά, όλη η ομάδα σύσσωμη βγήκε στην αυλή νωρίτερα από την καθιερωμένη ώρα, καθώς στο προαύλιο το παιδί ξεχνιόταν λίγο και έπαιζε! Βέβαια όλη μέρα είχε αγκαλιά την τσάντα του! Ο σύζυγος μου είχε δουλειά οπότε έπρεπε να φύγει! Εγώ παρέμεινα εκεί και λίγη ώρα μετά η υπεύθυνη του σχολείου με οδήγησε σε ένα χώρο, ένα επίπεδο πιο κάτω από το προαύλιο του σχολείου από όπου μπορούσα να βλέπω το παιδί χωρίς να με βλέπει εκείνο!

Η ώρα πέρασε και όλα τα παιδάκια μπήκαν στην τάξη! Άρχισα να ταΐζω το μωρό, όταν άκουσα τη φωνή του να λέει στη δασκάλα του με λυγμό «Είναι μαύρο, να το! Όμως πού είναι η μαμά?» Δεν πίστευα στα αυτιά μου! Της έδειχνε το αυτοκίνητο! Είχε δει το αυτοκίνητο που ήταν απέναντι και έψαχνε να με βρει! Με τη δασκάλα βγήκαν έξω στο δρόμο για να δουν αν είμαι κάπου να τον πάρω να φύγουμε, όμως εγώ ήμουν κρυμμένη! Οπότε αναγκάστηκε να ξαναμπεί μέσα στη αίθουσα! Η διευθύντρια του παιδικού ήρθε να με βρει και μου είπε πως με ζητάει επίμονα και πως δεν ήθελε να κάνει τίποτα, ούτε καν να φάει! Μου είπε όμως πως της είχε υποσχεθεί ότι την επόμενη μέρα θα έτρωγε εκεί μαζί της! Εκείνη τον διαβεβαίωσε πως θα πήγαινε να με καλέσει στο τηλέφωνο ώστε να πάω να τον πάρω κι εκείνο περίμενε! Ανέβηκα σιγά-σιγά στο επίπεδο του προαυλίου και μετά από λίγο τον έφερε η δασκάλα του να φύγουμε! Είχα σκεφτεί πως πιθανότατα να με ρωτούσε για το αυτοκίνητο που ήταν απ’ έξω, οπότε ήμουν σε ετοιμότητα να του πω ένα ψέμα! Όταν βγήκαμε λοιπόν και κατευθυνθήκαμε προς το αυτοκίνητο, εκείνος μ’ ένα εντελώς αφοπλιστικό ύφος με ρώτησε γιατί είχα αφήσει εκεί το αυτοκίνητο και είχα πάει στη γιατρό με τα πόδια και η απάντηση μου ήταν «γιατί ήταν κοντά». Τότε με νόημα μου απάντησε πως η γιατρός δεν ήταν κοντά, αλλά στη Γλυφάδα, δηλαδή μακριά! Δαγκώθηκα, δεν είπα τίποτα και συνειδητοποίησα για άλλη μια φορά ότι δεν μπορώ να τον κοροϊδέψω με τίποτα!

Όλη την υπόλοιπη μέρα στο σπίτι προσπαθούσα να μην αναφέρω τίποτα για το σχολείο! Την επόμενη μέρα για καλή μου τύχη το μωρό δεν ξύπνησε πολύ νωρίς, οπότε είχα μια πολύ καλή δικαιολογία να μην πάω μαζί τους στο σχολείο! Το παιδί όταν κατάλαβε ότι δε θα πήγαινα μαζί άρχισε να κλαίει, να θέλει αγκαλιά και να λέει ασταμάτητα ότι δεν ήθελε να πάει στο σχολείο! Αφού του εξήγησα ξανά και ξανά ότι πλέον όλα τα παιδάκια πάνε σχολείο όπως ο μπαμπάς πάει στη δουλειά και πως εκεί πάει για να περνάει καλά και όχι για να στεναχωριέται και ακόμη πως σε λίγες ώρες αφού έτρωγε, θα πήγαινα να τον πάρω, εκείνος ήταν απαρηγόρητος! Με τα πολλά αφού είδαμε ότι δε θα σηκωνόταν από μόνος του να φύγουν, ήρθε ο άντρας μου και τον πήρε αγκαλιά με το ζόρι! Εκείνος άρχισε να σπαράζει και να χτυπιέται λέγοντας «δε θέλω να πάω χολείο, μαμαααα».

Κατέβηκαν τη σκάλα κι εκείνος έκλαιγε ακατάπαυστα και η δική μου καρδιά είχε γίνει χίλια κομμάτια! Στην εξώπορτα τους περίμενε η γιαγιά η οποία είχε ακούσει το κλάμα του και είχε ετοιμαστεί να πάει μαζί τους! Μόλις το παιδί μπήκε στο αυτοκίνητο αμέσως σταμάτησε το κλάμα! Σε όλη τη διαδρομή η γιαγιά, του μιλούσε διαρκώς για να ξεχαστεί! Όταν έφτασαν στο σχολείο, ο σύζυγος μου τον οδήγησε στην είσοδο του κτιρίου και από εκεί τον παρέλαβε η διευθύντρια την οποία είχε αγκαζέ σχεδόν όλη μέρα! Είχε δείξει την προτίμηση του προς στο πρόσωπο της από την πρώτη κιόλας φορά που είχαμε πάει να δούμε το χώρο! Χωρίς άλλη κουβέντα το παιδί μπήκε στην τάξη μόνο του! Έπρεπε πάση θυσία να μείνει στο σχολείο μέχρι την ώρα του μεσημεριανού ώστε να φάει με τα υπόλοιπα παιδάκια!

Στο μεταξύ στο σπίτι το μωρό είχε ξυπνήσει και μέχρι να επιστρέψει ο σύζυγος μου, είχα ετοιμαστεί για να πάω προς τα εκεί ώστε σε περίπτωση που με καλούσαν στο τηλέφωνο να βρίσκομαι κοντά στο σχολείο! Πράγματι μόλις ο άντρας μου επέστρεψε σπίτι, πήρα το μωρό και έφυγα, κάθισα να πιο ένα καφέ εκεί κοντά και περίμενα να περάσει η ώρα! Ευτυχώς το τηλέφωνο δε χτύπησε και κατά τις 12:30 ήμουν έξω από τον παιδικό να πάρω το παιδί! Εκεί συνάντησα τη μία δασκάλα η οποία μου είπε πως τον είχε συνέχεια στο νου της και πως όλη μέρα δεν είχε αποχωριστεί την τσάντα του! Μετά από λίγο βγήκε ο μικρός με την άλλη δασκάλα του και κατευθύνθηκαν προς το μέρος μου! Εκείνη με ενημέρωσε πως το παιδί είχε φάει το φαγητό του, ότι σε γενικές γραμμές ήταν ήρεμος και πως έκλαψε μόνο κάποια στιγμή που έκλαιγε ένα άλλο παιδάκι σε προσαρμογή αλλά για πολύ λίγο! Όμως παρόλα αυτά έπαιξε, επικοινώνησε με άλλα παιδάκια και συμμετείχε στις δραστηριότητες που του έβαλαν οι δασκάλες! Φεύγοντας γύρισε στη δασκάλα του και της φώναξε «θα ξανάρθω»!!! Αυτό έδειξε πως το παιδί μπορεί μέσα του να το έφερε βαρέως όλο αυτό, στην πραγματικότητα όμως περνούσε καλά, διαφορετικά δε θα είχε λόγο να πει κάτι τέτοιο!

[/vc_column_text][vc_blockquote type=”type3″]Το θέαμα μου ράγισε την καρδιά![/vc_blockquote][vc_column_text]Το επόμενο πρωί, το παιδί ξύπνησε κανονικά, ντύθηκε αμέσως χωρίς καμία αντίρρηση, όμως επειδή ήξερε τί θα ακολουθούσε, άρχισε πάλι να κλαίει και να λέει πως δεν ήθελε να πάει στο σχολείο! Σίγουρα σκεφτόταν πως θα φύγει για το σχολείο και η μαμά θα μείνει με τον μπέμπη! Είχε γαντζωθεί επάνω μου και ουσιαστικά με παρακαλούσε να μην τον στείλω στο σχολείο! Επικαλεστήκαμε το γεγονός ότι ήταν η τελευταία μέρα της εβδομάδα, και ότι δε θα είχε την επόμενη μέρα σχολείο, και ότι η κυρία του θα τον περιμένει! Εκείνος πάλι ήταν απαρηγόρητος, έκλαιγε ακατάπαυστα! Ήρθε ο σύζυγος μου και τον πήρε από την αγκαλιά μου και δεν πρόβαλε καμία αντίσταση, σε αντίθεση με την προηγούμενη μέρα που χτυπιόταν, μόνο που εξακολουθούσε να κλαίει. Όταν επέστρεψε ο σύζυγος μου μετά από λίγο πήρα το αυτοκίνητο και πήγα στο σχολείο του! Πάρκαρα και πήγα σιγά-σιγά απ’ έξω που είχαν βγει διάλειμμα να ρίξω τη μάτια μου χωρίς να με αντιληφθεί! Το θέαμα μου ράγισε την καρδιά! Είδα το παιδί μου να κάθετε μόνο του σε ένα σημείο και να κοιτάζει τα υπόλοιπα παιδιά σαν χαμένο! Στην αρχή δεν τον αναγνώρισα γιατί ήταν μακριά και φαινόταν πως η μπλούζα του είχε χρωματιστούς ώμους ενώ θυμόμουν πως εγώ του είχα φορέσει μια μονόχρωμη! Παρατηρώντας όμως καλύτερα διαπίστωσα πως ήταν το δικό μου παιδί! Το παιδάκι μου, το οποίο φορούσε την τσάντα του και ήταν σε ετοιμότητα να φύγει, και αυτό γιατί περίμενε να πάω να τον πάρω αφού ρωτούσε τις δασκάλες του πότε θα έρθει η μαμά και εκείνες του απαντούσαν «σε λίγο…»! Ένιωσα τόσο άσχημα, ένιωσα κάτι να σπάει μέσα μου! Το πόσο απογοητευμένο και φοβισμένο έδειχνε δεν περιγράφεται! Τί να σκεφτόταν άραγε? Τί να είχε βάλει με το νου του? Και μόνο στη σκέψη ότι θα φοβόταν μήπως τον είχα εγκαταλείψει με κυρίευσε θλίψη! Μου πέρασε από το μυαλό να πάω να τον πάρω αγκαλιά και να του πω ότι δε θα τον ξαναπάω στον παιδικό, να μη φοβάται! Όμως αμέσως μετά σκέφτηκα «και του χρόνου; Τί θα γίνει; Φτου κι από την αρχή;».

Περίμενα λίγο και αμέσως μετά οι δασκάλες σφύριξαν τη λήξη του διαλείμματος και τα έβαλαν στη σειρά για να μπουν στην τάξη! Μόλις συνειδητοποίησε ότι θα έμπαινε πάλι μέσα, άρχισε να κλαίει και να λέει «θέλω τη μαμά μου»! Τόση στεναχώρια δεν έχω ξανανιώσει! Έκανα μια βόλτα και περίμενα να περάσει η ώρα να πάω να τον πάρω! Κατά τη 13:00 πήγα να τον πάρω… βγήκε φορώντας την τσάντα του και γεμάτος απογοήτευση! Η δασκάλα του μου είπε ότι ήταν η καλύτερη του μέρα! Δεν είχε κλάψει πολύ, είχε φάει το φαγητό του και είχε αφιερώσει χρόνο να παίξει με κάποια παιχνίδια μέσα στην τάξη του! Τη συγκεκριμένη στιγμή σταμάτησε απ’ έξω το σχολικό που ήρθε και πήρε κάποια παιδάκια να τα πάει σπίτι τους κι εκείνος όλο απορία με ρώτησε: «πού τα πάει τα παιδάκια το χχολικό μαμά;» Τότε μου δόθηκε η ευκαιρία να του εξηγήσω πως όσα παιδάκια δεν μπορεί η μαμά τους να τα πάρει, τα πάει το σχολικό στο σπίτι τους και πως όλα τα παιδάκια στο τέλος της ημέρας γυρνάνε σπίτι τους! Κανένα παιδάκι δεν έμενε στο σχολείο, αλλά ούτε και οι δασκάλες! Εκεί έδειξε να ηρεμεί αφού ξεφύσησε όλο ανακούφιση!

[/vc_column_text][vc_blockquote type=”type3″]Tο παιδί αισθάνθηκε τη σιγουριά στη φωνή της και ένιωσε λίγο πιο άνετα! Έτσι δέχτηκε να βγάλει την τσάντα του και να παίξει πιο ελεύθερα![/vc_blockquote][vc_column_text]Το Σαββατοκύριακο κύλισε ομαλά και συνέχεια ρωτούσε πότε είχε πάλι σχολείο… τη Δευτέρα το πρωί εννοείται πως δεν ήθελε να πάει σχολείο και εκεί αρχίσαμε το κόλπο με τις καρδούλες συντροφιάς! Αυτό δεν ήταν κάτι άλλο παρά η ιδέα μιας κρυφής καρδούλας, η οποία θα θύμιζε στα δύσκολα τη μαμά!  Με ένα σφραγιδάκι κάναμε από μια καρδούλα ο καθένας μας στη κοιλιά και κάθε φορά που θα νιώθαμε ότι μας λείπει ο άλλος, θα κοιτάζαμε την κρυφή καρδούλα πάνω στο κορμάκι μας!!! Το κόλπο άμεσο και αποτελεσματικό μιας και αμέσως δέχτηκε να βάλει μια καρδούλα στην κοιλίτσα, ώστε να νιώθει κοντά του τη μαμά και αμέσως μετά αφού με έκανε μια μεγάλη αγκαλιά, έφυγε για το σχολείο ζητώντας μου να πάω σε λίγη ώρα να τον πάρω και εννοείται πως συμφώνησα!!! Το μεσημέρι που πήγα να τον πάρω, βγήκε από την τάξη του όλο χαμόγελο και η δασκάλα μου είπε πως ήταν η καλύτερη του μέρα! Στην αρχή βέβαια ξεκίνησε λίγο μελαγχολικά τη μέρα του, εννοείται φορώντας την τσάντα του και πάλι, αλλά η δασκάλα μου είπε ότι επειδή τη στενοχωρούσε η εικόνα αυτή του εξήγησε πως θα έκαναν πέντε συγκεκριμένα πράγματα (κυκλική συντροφιά, πρωινό, ελεύθερο παιχνίδι, διάλειμμα, μεσημεριανό φαγητό) και μετά θα ερχόταν η μαμά να τον πάρει… οπότε το παιδί αισθάνθηκε τη σιγουριά στη φωνή της και ένιωσε λίγο πιο άνετα! Έτσι δέχτηκε να βγάλει την τσάντα του και να παίξει πιο ελεύθερα! Η μαμά επίσης ήρθε ακριβώς μετά το μεσημεριανό φαγητό και κατάλαβε ότι του έλεγαν αλήθεια, οπότε τις επόμενες μέρες πήγαινε στο σχολείο με λιγότερη δόση γκρίνιας! Φεύγοντας είπε και πάλι στη δασκάλα του ότι θα ξανά πάει…!

Την επόμενη εβδομάδα μετά από το Σαββατοκύριακο πάλι είχαμε την καθιερωμένη γκρίνια! Έπρεπε να σκεφτώ γρήγορα κάτι για να του αποσπάσω την προσοχή! Τότε θυμήθηκα τα τριανταφυλλάκια από πλαστελίνη που είχαμε φτιάξει και τα είχαμε αφήσει να στεγνώσουν! Είχαμε φτιάξει ένα για κάθε δασκάλα και ένα για τη διευθύντρια που ήταν και η αδυναμία του! Τα βάλαμε σε ένα κουτάκι, όμορφα- όμορφα το ένα δίπλα στο άλλο, τα αρωματίσαμε και με κολόνια και έφυγε μετά από μεγάλη αγκαλιά φυσικά, να πάει στο σχολείο να τα δώσει! Έτσι οι επόμενες μέρες της εβδομάδας κύλισαν ομαλά σχετικά, με τα πάνω τους και τα κάτω τους! Άλλες μέρες πήγαινε πιο ευχάριστα, άλλες πάλι με το ζόρι! Το θετικό ήταν πως είχε μπει στο νόημα! Σίγουρα έφταιγε το γεγονός ότι αποχωριζόταν τη μαμά, ότι η μαμά έμενε στο σπίτι μόνη της με το μωρό και του φαινόταν σας να τον διώχνουμε, ή ότι αναγκάστηκε να συναναστραφεί με κόσμο άγνωστο από τη μια στιγμή στην άλλη! Σίγουρα όμως θα έφταιγε και το γεγονός ότι μπήκε σε αγγλόφωνο τμήμα και αισθανόταν αμήχανα αφού δεν καταλάβαινε τη γλώσσα στην αρχή! Αρχικά σκεφτήκαμε ακόμη και να τον αλλάξουμε τμήμα και να μπει στο ελληνόφωνο, όμως από το σχολείο μας καθησύχασαν λέγοντάς μας πως γρήγορα θα συνήθιζε! Πράγματι σιγά-σιγά άρχισε να συνηθίζει και δεν τον ενοχλούσε η γλώσσα, ίσα – ίσα που άρχισε στο σπίτι, να τραγουδάει κανένα τραγουδάκι στα κρυφά!

ΠΑΙΔΙΚΕΣ ΑΣΘΕΝΕΙΕΣ

[/vc_column_text][vc_blockquote type=”type3″]Η έκπληξη ήταν πως το παιδί έφυγε για το σχολείο με πολύ αυτοπεποίθηση, άνεση και τα φοβερότερο όλων;;; Χωρίς την καθιερωμένη αγκαλιά![/vc_blockquote][vc_column_text]Το υπόλοιπο διάστημα συνέχισε πιο ήσυχα με τα σκαμπανεβάσματά του! Φυσικά δεν έφευγε από το σπίτι αν πρώτα δε με έβαζε στον καναπέ ώστε να με πάρει αγκαλιά! Είχε γίνει πια καθιερωμένη ιεροτελεστία! Μετά από λίγο καιρό και λόγω του ότι ήταν η πρώτη φορά που πήγαινε σχολείο, άρχισαν οι ασθένειες! Ξεκινήσαμε με 2 απανωτές αμυγδαλίτιδες, συνεχίσαμε με ιλαρά (αν και εμβολιασμένος), ωτίτιδα σαν επιπλοκή της ιλαράς και αλλεργική αντίδραση από την αντιβίωση για την ωτίτιδα, με αποτέλεσμα να λείψει το παιδί από το σχολείο περίπου δύο μήνες! «Πότε θα πάω σχολείο μου μαμά;» έλεγε… «κουράστηκα να είμαι άρρωστος» συνέχιζε! Φαινόταν ότι του είχε λείψει! Δύο μήνες μετά επέστρεψε, κι ενώ φοβόμασταν ότι θα περνούσε ξανά προσαρμογή, τελικά πήγε πολύ άνετα, αφού πρώτα έπαιρνε την καθιερωμένη αγκαλιά! Περίπου ένα μήνα αργότερα, ήρθε το lockdown λόγω του κορωνοιού! Άλλους δύο μήνες εκτός σχολείου! Εκεί ένιωσα ότι του στοίχισε γιατί δεν πηγαίναμε πουθενά! «Πότε θα πάω πάλι στο σχολείο μου;» «πότε θα δω τους φίλους μου;» ρωτούσε! «Θα μας πάρουν τηλέφωνο όταν έρθει η ώρα» του απαντούσα! Μια εβδομάδα αργότερα άρχισαν τα διαδικτυακά sessions, και έτσι διατήρησαν τα παιδάκια επαφή! Κάθε μέρα περίμενε την ώρα που θα ξαναέβλεπε τα φιλαράκια του! Μέχρι που πέρασε ο καιρός και τα σχολεία άνοιξαν ξανά! Η παιδίατρος μας συνέστησε να τον στείλουμε σχολείο κανονικά, ώστε να δημιουργεί αντισώματα και γιατί τα παιδιά προσαρμόζονται πιο εύκολα στους κανόνες από τους ενηλίκους και έτσι αποφασίσαμε να τον ξαναστείλουμε! Η έκπληξη ήταν πως το παιδί έφυγε για το σχολείο με πολύ αυτοπεποίθηση, άνεση και τα φοβερότερο όλων;;; Χωρίς την καθιερωμένη αγκαλιά! Επέστρεψε στον παιδικό χωρίς άγχος και χωρίς καμία αντίσταση! Προφανώς γιατί του είχε πραγματικά λείψει! Προς τα τέλη Ιούλη μόνο, άρχισε να αντιδρά αλλά αυτό ήταν σύνηθες σε όλα τα παιδάκια μου έλεγε η δασκάλα του! Έτσι ενώ ξεκινήσαμε με μια πολλά υποσχόμενη σχολική χρονιά, τελικά η καινούρια χρονιά μας επεφύλασσε πράγματα που με τίποτα δεν μπορούσαμε να έχουμε προβλέψει!΄

Αυτή ήταν η δική μας εμπειρία της πρώτης φοράς στο σχολείο, ένα χρόνο πριν και στα χρόνια του κορωνοϊού! Ίσως όχι και τόσο ικανοποιητική αφού οι αναποδιές διαδέχονταν η μία την άλλη, αλλά επαρκής για να πάρει το παιδί το βάπτισμα του πυρός! Ας ελπίσουμε φέτος, παρά την ιδιαιτερότητα της περιόδου αυτής, τα πράγματα να κυλίσουν ομαλά για όλους μας και κυρίως για τα παιδάκια μας! Ας προσπαθήσουμε όλοι να προσφέρουμε στα παιδιά μας μια όσο το δυνατόν ανέμελη σχολική χρονιά, τηρώντας τα μέτρα ασφαλείας και μαθαίνοντας και τα παιδιά μας να πράττουν ανάλογα, αφού είναι ευθύνη όλων μας ο περιορισμός της εξάπλωσης του ιού!

Εσάς;;; Πώς ήταν η δική σας πρώτη εμπειρία;;;[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row][vc_row][vc_column][/vc_column][/vc_row]

Posted on

Δημιουργική απασχόληση

 

Η κατάσταση που βιώνουμε τον τελευταίο καιρό με τα περιοριστικά μέτρα λόγω της υγειονομικής κρίσης είναι πολύ δύσκολη! Ειδικότερα για τις οικογένειες με μικρά παιδιά τα πράγματα είναι ακόμη δυσκολότερα, με τα παιδιά κλεισμένα μέσα τόσο καιρό! Λόγω λοιπόν του εγκλεισμού η  απασχόληση των παιδιών κρίνεται απαραίτητη έως επιβεβλημένη! Υπάρχουν πολλοί τρόποι να απασχοληθεί ένα παιδί και μάλιστα δημιουργικά ώστε να μη βαριέται, κάτι που είναι πολύ εύκολο για τους μικρούς σίφουνες! Υπό κανονικές συνθήκες ίσως να σας πρότεινα ενδεχομένως τα διάφορα κέντρα που ασχολούνται αποκλειστικά με αυτό και πολλά από αυτά τα κέντρα παρουσιάζουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον! Όμως τα περισσότερα από αυτά, αν όχι όλα, κοστίζουν αρκετά χρήματα και οι περισσότεροι γονείς αδυνατούν να πληρώσουν αυτά τα μεγάλα ποσά! Δεν είναι λίγοι εκείνοι οι γονείς μάλιστα, που επιλέγουν να κρατήσουν τα παιδιά σπίτι από το να τα στείλουν ακόμη και στον παιδικό, κυρίως λόγω κόστους! Όσοι ανήκετε σε αυτή την κατηγορία, αλλά και όλοι οι υπόλοιποι που από ανάγκη καλείστε να απασχολήσετε οι ίδιοι τα παιδιά σας αυτό τον καιρό, δεν έχετε από το να εξοπλιστείτε με κουράγιο και όρεξη ώστε να απασχολήσετε τους μικρούς νεοσσούς! Αξιοποιείστε το χρόνο που περνάτε με το παιδί σας με δημιουργικό τρόπο. Εξιτάρετε τη φαντασία του με διάφορα ερεθίσματα, δώστε του εναλλακτικές ώστε να μπορέσει να εκφραστεί μέσα από αυτές, παρέχετέ του τα απαραίτητα υλικά για να μπορέσει να πειραματιστεί!

Είναι πολύ σημαντικό να περνάτε χρόνο μαζί με το παιδί σας μέσα στη μέρα, έστω κι αν αυτό είναι δύσκολο για εσάς από άποψη υποχρεώσεων! Όμως αυτό είναι κάτι που απαιτείται για την ορθή ανάπτυξη του παιδιού σας τόσο σε πνευματικό όσο και σε ψυχολογικό επίπεδο και τώρα δίνεται σε όλους μας η καλύτερη δυνατή ευκαιρία να τους αφιερώσουμε χρόνο! Τα οφέλη από την ενασχόληση σας μαζί τους είναι ευεργετικά και για εσάς ακόμη, αφού έρευνες έχουν δείξει πως η συναναστροφή με παιδιά αποτελεί κινητήρια δύναμη και μας χαλαρώνει από το καθημερινό στρες που βιώνουμε, πόσο μάλλον όταν πρόκειται για τα δικά μας παιδιά.

Φυσικά όταν μιλάω για ενασχόληση και χρόνο με το παιδί δεν μιλώ για τη σιωπηρή αποχαύνωση και των δυο μπροστά από μια οθόνη τηλεόρασης ή τάμπλετ, αλλά ούτε και την αντίστοιχη ηχηρή παίζοντας video games. Μιλώ καθαρά για δημιουργικό και ποιοτικό χρόνο με το παιδί και αυτός δεν είναι τίποτε άλλο από το παιχνίδι, το χορό, τις χειροτεχνίες, τη μαγειρική, το τραγούδι, τις ελαφριές δουλειές του σπιτιού, αλλά και τις βόλτες!

Τα παιδιά ήδη από τους πρώτους μήνες της ζωής τους είναι πολύ δραστήρια, και όταν πια έχουν πατήσει γερά στα πόδια τους, δεν τα σταματάει τίποτα. Αυτό οφείλεται στην περιέργεια που τα διακατέχει και στην ανάγκη για εξερεύνηση των ορίων τους. Τί κι αν πεις στο παιδί ότι κάνοντας αυτό που έχει βάλει στόχο, θα έχει μια επίπτωση πιθανότατα τραυματική για εκείνο, πχ να χτυπήσει, εκείνο θα το δοκιμάσει ο κόσμος να χαλάσει κι ας χτυπήσει! Τα παιδιά βαριούνται πολύ εύκολα και γι’ αυτό βρίσκονται πάντα πίσω από μια ζημιά, είναι το διαφορετικό, το ριψοκίνδυνο, η έλλειψη φόβου, και η άγνοια του κινδύνου που τα εξιτάρει και που τα ωθεί στα πιο τρέλα εγχειρήματα! Γι’ αυτό πρέπει να του δώσετε εναλλακτικές. Πρέπει ο χρόνος που περνάτε μαζί του να είναι δημιουργικός και με αυτόν τον όρο εννοώ να του δείξετε τις εναλλακτικές που έχει ώστε να μπορεί να επιλέξει κάθε φορά που βαριέται! Θα μιλήσω λοιπόν με παραδείγματα μιλώντας φυσικά γι’ αυτά που κάνω εγώ με το δικό μου το παιδί, τα οποία βέβαια και πάλι δεν είναι αρκετά…

Αρχικά θα μιλήσω για το ερέθισμα της μουσικής λέγοντας πως από το πέρας των σαράντα πρώτων ημερών της ζωής του Ορφέα όπου τα πράγματα μπήκαν σε μια σειρά, άρχισα να βάζω μουσική στο παιδί, για την οποία έχω μιλήσει σε προηγούμενο post. Αυτό ήταν ένα ερέθισμα που εμφανώς κέντριζε το ενδιαφέρον του μωρού και σιγά – σιγά κουνώντας χαρούμενα χεράκια και ποδαράκια έβλεπα πως επιδρά επάνω του. Το αποτέλεσμα ήταν, το παιδί καθώς μεγάλωνε, να ζητά μουσική τόσο όταν ξυπνούσε όσο και για να κοιμηθεί. Τον έπαιρνα αγκαλιά και χορεύαμε στο ρυθμό, η αδερφή μου του μάθαινε παραδοσιακή μουσική κι εγώ επίσης τον έβαζα στα πόδια μου και του έπαιζα τραγουδάκια στο πιάνο! Εκείνο αργότερα άρχισε να ανεβαίνει στο σκαμπό του πιάνο και προσπαθούσε να μιμηθεί αυτό που του είχα ήδη παίξει! Ήδη από την ηλικία των δυόμιση χρόνων, άνοιγε το πιάνο για να παίξει τις δικές του “συνθέσεις” και αναγνώριζε τη νότα Do σε όλες τις οκτάβες, άνοιγε και έκλεινε μόνος του το ραδιόφωνο, χόρευε ανά πάσα ώρα και στιγμή όποιο τραγούδι τον ικανοποιούσε, ήξερε να ανοίγει το mp3 και να βάζει τα παιδικά τραγούδια που άκουγε από μωρό και να προσπαθεί να τα τραγουδήσει και δυνάμωνε την ένταση του ήχου όταν άκουγε ένα τραγούδι που του άρεσε ή τον αγαπημένο του τραγουδιστή, τον Χαρούλη για την περίπτωση του γιου μου.  Ακόμη και  τώρα, δείχνει κάθε φορά που θα του δοθεί η ευκαιρία την προτίμησή του για τη μουσική και το χορό! Όταν ξεκίνησε να πηγαίνει στον παιδικό, του ζητήσαμε να διαλέξει μια από τις επιπλέον δραστηριότητες που παρείχε το σχολείο, μεταξυ των αθλημάτων, του χορού και της κολύμβησης! Μαντεύτε τί επέλεξε? Μα φυσικά χωρίς δεύτερη σκέψη, επέλεξε το χορό! Είναι απίστευτο το συναίσθημα που νιώθεις τη στιγμή που συνειδητοποιείς πώς έχει περάσει όλο αυτό στο παιδί!

Επιπλέον επειδή τυχαίνει να είμαι άτομο των τεχνών και μου αρέσουν πάσης φύσεως χειροτεχνίες, τυχαίνει να έχω πολλά εργαλεία (ψαλίδια, punchers σε διαφορά σχέδια, χαρτόνια χρωματιστά κ.α.) με τα οποία, πάντα υπό τη δίκη μου επίβλεψη κάνουμε διάφορες κατασκευές. Του μαθαίνω ποια είναι η χρησιμότητα του καθενός και πώς μπορεί να φτιάξει κάτι που επιθυμεί με τα υπάρχοντα μέσα! Φυσικά δεν είναι απαραίτητο να έχετε πολλά! Ένα ψαλίδι ειδικό για την ηλικία του, μερικά χαρτόνια, μαρκαδόροι υδατοδιαλυτοί και ίσως κάποιο μπλοκ ζωγραφικής είναι αρκετά για να κάνετε μια καλή αρχή… επίσης δεν είναι απαραίτητο να του τα παρουσιάζετε όλα μονομιάς, ένα-ένα πράγμα κάθε φορά είναι καλύτερα αφού θα έχει πιο έντονο ενδιαφέρον για κάτι που βλέπει πρώτη φορά…

Επιπροσθέτως, μια άλλη μορφή απασχόλησης θα μπορούσε να είναι η μαγειρική μιας και όλοι καθημερινά και ειδικά αυτήν την περιοδο, φτιάχνουμε κάτι στην κουζίνα προκειμένου να τραφεί η οικογένεια! Μπορείτε να του ζητήσετε να ανακατέψει το φαγητό ή να προσθέσει το νερό στην κατσαρόλα εννοείται πάντα με τη δίκη σας επίβλεψη και αναλόγως την ηλικία του παιδιού! Έτσι εξηγώντας του, τους κινδύνους κάτι που το βοηθάει να γίνει πιο προσεκτικό και πιο υπεύθυνο, ενισχύεται η αυτοπεποίθηση του από την εμπιστοσύνη που του δείχνετε! Μπορείτε να του δώσετε την ευκαιρία να σας βοηθήσει στο ζύμωμα ενός ψωμιού, ή τη δημιουργία κάποιου σπιτικού γλυκού ή μπορείτε να φτιάξετε μαζί ακόμη και χειροποίητες, μη τοξικές και απολύτως ασφαλείς πλαστελίνες με αλεύρι και νερό! Συνταγές άπειρες στο διαδίκτυο!  Αυτό το βοηθάει ιδιαίτερα στην ανάπτυξη της λεπτής κινητικότητας και στην αντίληψη των διαφόρων υφών που μπορεί να έχει το φαγητό… για παράδειγμα ο μικρούλης ο δικός μου είναι πολύ ιδιότροπος στο να πιάσει κάτι με τα χέρια του, δεν ξέρω ακριβώς τι νιώθει αλλά νομίζω πως σιχαίνεται! Μόλις πείστηκε να ζυμώσει το ψωμί, έβαλε τα χεράκια του μέσα στο μπολ και με το που άγγιξε το ζυμάρι, αμέσως χαμογέλασε, χάρηκε! Δεν ήθελε να σταματήσει να το κάνει! Προσθέσαμε και διαφορά υλικά στο ζυμάρι, όπως ελιές, τυρί και τοματίνια και μετά καθόταν μπροστά από το φούρνο περιμένοντας να γίνει ώστε να το δοκιμάσει πρώτος…

Με αυτόν τον τρόπο, επιτρέποντας του να συμμετέχει στην παρασκευή του φαγητού το κρατάτε σε εγρήγορση, του δίνετε τη δυνατότητα να νιώσει ικανοποίηση που βοήθησε, του διεγείρετε τη φαντασία και του ενεργοποιείτε τη δημιουργικότητα και εν δυνάμει του δείχνετε το δρόμο για κάτι που στο μέλλον μπορεί να αποτελέσει σημαντικό ερέθισμα για τη ζωή του! Μετά από αυτή τη διαδικασία πάει στη δίκη του την κουζινούλα και κάνει πως μαγειρεύει ψωμί, μπισκότα, φαγητά κ.α.και κάνοντας χρήση διαφόρων cupat και διαφόρων εργαλείων σχηματίζει μπισκότα με φαντασία, τα ψήνει και τα προσφέρει σε εμάς… Δεν είναι τέλειο που μιμείται αυτό που βλέπει;

Έπειτα οι ελαφριές δουλειές του σπιτιού όπως το πλύσιμο των πιάτων, το σκούπισμα ή το ξεσκόνισμα είναι δουλειές τις οποίες μπορείτε να του μάθετε και με αυτό τον τρόπο να το απασχολήσετε κάνοντας παράλληλα και μια απαραίτητη και ζωτικής σημασίας εργασία μέσα στο σπίτι, να του δώσε την ικανοποίηση ότι σας προσφέρει τη βοήθεια του και έτσι σας ξεκουράζει… Για ένα μεγάλο διάστημα, και σε ηλικία 2,5 χρόνων, κάτι που ο μικρός ζητούσε σε καθημερινή βάση, ήταν το πλύσιμο των πιάτων! Του είχε γίνει εμμονή! Αν με έβλεπε να πλένω πιάτα… ακόμα θυμάμαι να λέει στη γλώσσα του…. “Ααααατα μαμά πάτα… πυνει Οφέας πάτα…!” Ακόμη και τώρα, ένα χρόνο μετά, πολλές φορές θα προθυμοποιηθεί να πλύνει εκείνος τα πιάτα! Φυσικά επ ουδενί λόγω δεν του κόβω τον αέρα… γενικά πλένω εγώ τα πιάτα με τους δύσκολους λεκέδες και τα εύθραυστα κουζινικά και του αφήνω να πλένει εκείνος τα δικά του ή να ξεπλένει τα υπόλοιπα… Την πρώτη φορά του έδειξα απλώς πώς να πλένει και είναι απίστευτη η αντίληψη που έχει τόσο εκείνος όσο και όλα τα παιδάκια στην ηλικία του! Έπιανε το σφουγγάρι και έπλενε με τέτοια άνεση λες και το είχε ξανακάνει….

Αυτό είναι κάτι που θα το βρει μπροστά του κάποια στιγμή! Αν το κάνει από μικρός και βλέποντας και τον πατέρα του να το κάνει το αντιλαμβάνεται ως μια δουλειά απόλυτα φυσιολογική και αναγκαία να γίνει από οποιονδήποτε μέσα στο σπίτι, χωρίς ταμπού και στερεότυπα! Κι επειδή ξέρω πως τους περισσότερους άντρες τους έχουν κακομάθει οι μανάδες τους, και μιας και εγώ έχω την τύχη να έχω έναν άντρα ο οποίος κάνει όλες τις δουλειές, σε αντίθεση με τον δικό μου τον πατέρα που δεν κάνει καμία, φυσικά και θα μάθω στα παιδιά μου πως μέσα στο σπίτι πρέπει να προσφέρουν πάσης φύσεως βοήθεια και αυτό θα τα ακολουθεί και στη μετέπειτα ζωή τους, όταν πια θα έχουν τη δίκη τους οικογένεια! Είναι πολύ σημαντικό ο άντρας να βοηθάει τη σύζυγο που ενδεχομένως να εργάζεται, και σαν πατεράδες αργότερα να αποτελούν σωστό πρότυπο για τα δικά τους παιδιά!

Για να μην μακρηγορώ όμως, θέλω να προσθέσω πως στα παιδιά αρέσουν πολύ οι δουλειές του σπιτιού! Είναι κάτι το διαφορετικό από τα συνηθισμένα παιχνίδια! Για παράδειγμα, αν είναι καλοκαίρι (όπου πια δεν έχουμε χαλιά στρωμένα και δεν υπάρχει μεγάλος κίνδυνος να κρυώσουν) μπορείτε να τους δώσετε ένα πανάκι και ένα λεκανάκι με νερό ώστε να καθαρίζουν ό,τι αυτά νομίζουν… είναι ο,τι καλύτερο μπορείτε να τους προσφέρετε! Θα το καταευχαριστηθούν! Όταν βάζετε ηλεκτρική σκούπα, και μόνο που θα πιάσουν το μπαστούνι της σκούπας, έχουν απορροφηθεί σε κάτι που τους αρέσει υπερβολικά! Όταν καθαρίζετε τα τζάμια, δώστε τους ένα πανάκι να καθαρίσουν και εκείνα μαζί σας! Θα ξετρελαθούν!

Υπάρχουν άπειροι τρόποι να κρατήσετε απασχολημένο ένα παιδί! Παίξτε με τα παιχνίδια του, υπάρχουν ένα σωρό αξιόλογα εκπαιδευτικά και άκρως διασκεδαστικά παιχνίδια! Παίξτε μαζί του κρυφτό, αν ο καιρός το επιτρέπει πηγαίνετε το βόλτα στις κούνιες ή άλλου, μάθετε του τραγούδια παιδικά ή και σύγχρονα! Διαβάστε του παραμύθια, αν ξέρετε να παίζετε κάποιο όργανο παίξτε του μουσική, ή βοηθήστε το εφευρίσκοντας υποτυπώδη μουσικά όργανα και παράξτε μαζί του διαφορετικούς ήχους, έστω και αν δεν έχουν καμία στοιχειώδη σύνθεση! Απλά ανοίξτε τους ορίζοντες σας εσείς πρώτοι, αφήστε τη φαντασία σας ελεύθερη και δώστε του ερεθίσματα και εναλλακτικές, ώστε να επιλέξει εκείνο με τί θέλει να παίξει κάθε φορά, ώστε να ανοίξουν και οι δικοί του ορίζοντες στην πορεία!

Βασική συμβουλή:

Ποτέ μα ποτέ, μην το αφήσετε να τεμπελιάσει!

 

 

 

Posted on

Στιγμες αουτς

[easingslider id=”1193″]

 

Ένα βιβλίο από τις εκδόσεις Κλειδάριθμος για τις λέξεις που «πονάνε»!

Το βιβλίο αυτό θίγει με πολύ εύληπτο για τα παιδιά τρόπο, το πολύ ευαίσθητο θέμα της μικροεπιθετικότητας στις νεαρές ηλικίες, όπου τα παιδιά μπορούν, πολλές φορές συνειδητά αλλά τις περισσότερες φορές άθελα τους, να πληγώσουν ένα παιδί προκειμένου να  φανούν στα μάτια των υπολοίπων παιδιών! Χρησιμοποιούν φράσεις ή λέξεις που έχουν ακούσει στο παρελθόν χωρίς να ξέρουν τί ακριβώς σημαίνουν και χωρίς να συνειδητοποιούν ότι πληγώνουν ή προσβάλλουν τα παιδιά στα οποία απευθύνονται, τα οποία τις περισσότερες φορές ανήκουν σε μειονότητες ή περιθωριοποιημένες ομάδες! Αυτές οι φράσεις ή οι λέξεις που για ορισμένους μπορεί να θεωρούνται άκακες, μπορεί να αποτελούν εκφράσεις μικροεπιθετικότητας, προωθώντας υποσυνείδητα τις διακρίσεις!

Άλλα πάλι παιδιά μπορεί να βρεθούν στη δυσάρεστη θέση του παρατηρητή τέτοιων φαινομένων τόσο εντός όσο και εκτός του σχολείου και να μη ξέρουν πώς να χειριστούν μια τέτοια κατάσταση! Από την άλλη τα παιδιά που βιώνουν αυτού του είδους τη μικροεπιθετικότητα μπορεί να πληγώνονται με αποτέλεσμα να μάθουν να εσωτερικεύουν την κατά τους άλλους αρνητική πλευρά της ταυτότητας τους!

Για να αποφευχθούν τέτοιου είδους περιστατικά, χρειάζεται να καθοδηγήσουμε τα παιδιά, υποδεικνύοντάς τους, τί είναι σωστό να κάνουν με λόγια αλλά και με παραδείγματα καλής συμπεριφοράς καθημερινά! Ένα πολύτιμο μέσο προς αυτή την κατεύθυνση είναι και αυτό το βιβλίο «Στιγμές άουτς» του Michael Genhart, σε εικονογράφηση της Viviana Garofoli! Μέσα από αυτό το βιβλίο και με την πολύ παραστατική εικονογράφηση,  τα παιδιά αντιλαμβάνονται επακριβώς τί είναι αυτές οι στιγμές άουτς, πότε συμβαίνουν, σε ποιες ομάδες παιδιών συνήθως εντοπίζεται το φαινόμενο, αλλά επίσης μαθαίνουν τί μπορούν να κάνουν ώστε να βοηθήσουν ν’ αποτρέπονται τέτοια φαινόμενα, τόσο εντός του σχολείου όσο και εκτός, καθώς και να συμβάλλουν στη δημιουργία ενός υγειούς και ασφαλούς περιβάλλοντος, στείρο από προσβολές και κακεντρέχειες προς οποιονδήποτε και για οποιοδήποτε λόγο! Άλλωστε και ποιος δεν έχει βιώσει έστω και για μία φορά στη ζωή του το πολύ δυσάρεστο αυτό φαινόμενο είτε από τη θέση του αποδέκτη, είτε του παρατηρητή!

Το βιβλίο αυτό αποτελεί μια σπουδαία αφορμή για διάλογο με το παιδί ανεξαρτήτου ηλικίας. Δώστε την ευκαιρία στα παιδιά σας να ενημερωθούν για τις πολύ άσχημες συμπεριφορές των άλλων παιδιών, με τις οποίες μπορεί να τύχει να έρθουν αντιμέτωπα, ώστε να ξέρουν κατά κάποιο τρόπο πώς να φερθούν αλλά και τι να κάνουν για να τις αντιμετωπίσουν! Ας μην επιτρέψουμε άλλο χώρο σε τέτοιου είδους καταστάσεις!

 

Posted on

Μπισκότα σοκολάτας με βρώμη και αβοκάντο

Αυτά τα χειροποίητα σπιτικά soft cookies, είναι ειδικά φτιαγμένα για τα μικρά λιγουράκια που όλο κάτι θέλουν να τρώνε, καθως είναι άκρως υγιεινά αφού δεν περιέχουν ίχνος ζάχαρης, βουτύρου ή αβγών και περιέχουν μόνο μια μικρή δόση σοκολάτας!!! Μπορείτε άνετα να συνοδέψετε και τον καφέ σας αφού έχουν πολύ ευχάριστη γεύση…

Για 15 τμχ περίπου

Υλικά
– 1 1/4φλ. Αλεύρι βρώμης
– 1 Κ.γ. Μπέικιν πάουντερ
– 1/2φλ. Κακάο
– 1/4φλ. Ελαιόλαδο
– 1/4φλ. Αβοκάντο λιωμένο
– 1/3φλ. Μέλι
– 1/3φλ. Γάλα αμυγδάλου
– Άρωμα βανίλιας
– 1/2φλ. Σταγόνες μαύρης σοκολάτας

Εκτέλεση
-Προθερμαίνουμε το φούρνο στους 180C.
-Σε ένα ταψί στρώνουμε αντικολλητικό χαρτί.
-Σε ένα μπολ ανακατεύουμε το αλεύρι, το baking powder, και το κακάο.
-Σε μίξερ χτυπάμε το ελαιόλαδο, το αβοκάντο, τη βανίλια και το μέλι για 2-3 λεπτά, μέχρι να γίνει σαν κρέμα.
-Χαμηλώνουμε την ταχύτητα του μίξερ και προσθέτουμε τα μισά στερεά υλικά.
-Προσθέτουμε το γάλα και στη συνέχεια το υπόλοιπο αλεύρι.
-Προσθέτουμε τις σταγόνες σοκολάτας και ανακατεύουμε.
-Με ένα κουταλάκι σχηματίζουμε μικρές δόσεις με τη ζύμη και τις τοποθετούμε στο ταψί με το αντικολλητικό χαρτί.
-Ψήνουμε για 10-15 λεπτά (αναλόγως το φούρνο) ή έως ότου ξεροψηθούν απέξω αλλά να είναι μαλακά στο εσωτερικό.
-Αφήνουμε τα μπισκότα να κρυώσουν καλά.

Καλή επιτυχία!

Posted on

Baby-led weaning (BLW)

Η στιγμή που ένα μωρό ξεκινάει το ταξίδι των στερεών τροφών είναι μια πρόκληση για τους γονείς και ένα καινούργιο κεφάλαιο στη ζωή ενός μωρού! Καθώς λοιπόν οι περισσότεροι γνωρίζουν το συμβατικό μόνο τρόπο πρόληψης τροφής, θέλησα να γνωστοποιήσω σε όσους δεν το γνωρίζουν την καθοδηγούμενη από το μωρό εισαγωγή στερεών τροφών ή όπως είναι ο αγγλικός όρος baby-led weaning (BLW).

Πρόκειται για ένα διαφορετικό τρόπο διατροφής όπου το μωρό θα καθορίσει το ρυθμό με τον οποίο θα απογαλακτιστεί, έχοντας ως στόχο να μάθει να τρέφεται μόνο του εξ αρχής, να μασάει ολόκληρα κομμάτια τροφής, να αποκτήσει εξοικείωση με τις διαφορετικές υφές των τροφών καθώς επίσης και την γεύση τους αυτούσια, εντελώς ανεξάρτητο, σε αντίθεση με τη μέθοδο άλεσης των τροφών κατά την οποία το μωρό μαθαίνει να καταπίνει ένα πουρέ από διαφορετικές τροφές όντας απόλυτα εξαρτημένο από τον άνθρωπο που το φροντίζει!

Σε καμία περίπτωση δεν επιχειρώ να μειώσω τον παραδοσιακό τρόπο διατροφής των μωρών που επιλέγουν οι περισσότεροι γονείς, καθώς με εκείνη τη μέθοδο αναθρέψαμε κι εμείς τον πρωτότοκό μας! Με τον ερχομό του δεύτερου παιδιού είπαμε να δοκιμάσουμε την μέθοδο BLW της οποίας τα οφέλη 3,5 μήνες μετά είναι ήδη εμφανή! Είναι μια μέθοδος που χρονολογείται ήδη από πολύ παλιά! Γενιές ολόκληρες, οι άνθρωποι την είχαν ανακαλύψει απλά παρατηρώντας τα παιδιά τους, καθώς επίσης δεν είχαν τις ανέσεις και τις ευκολίες των δικών μας ημερών (πχ.: επεξεργαστές τροφών κ.α.).

Ξεκινήσαμε δειλά – δειλά όταν το μωρό ήταν 5,5 μηνών να δοκιμάζουμε κάποιες τροφές και τώρα που το παιδί είναι πια 9,5 μηνών, ήδη από τώρα τρέφεται μόνο του χωρίς να ενοχλεί κανέναν, τρώει σχεδόν τα πάντα με ελάχιστες εξαιρέσεις (πχ μέλι και τις υπόλοιπες απαγορευμένες για τον πρώτο χρόνο τροφές), σταματάει όποτε το επιθυμεί και είναι ενεργό μέλος της οικογενειακής μας παρέας σε κάθε γεύμα και δε διανοείται να του βάλει κανείς κάτι στο στόμα! Έχει ήδη γευτεί πράγματα που στο μεγάλο μας γιο αργήσαμε να δώσουμε πχ.: σπανακόπιτα, γαρίδες, καλαμάρια, αρνάκι ψητό, ρυζογκοφρέτα με ταχίνι και κάτι που σίγουρα θα σας προκαλέσει γέλιο… γίδα βραστή! Μάλιστα το πιστεύετε ή όχι, το μωρό έχει ήδη δοκιμάσει πράγματα που σε άλλη περίπτωση θα φάνταζε απίθανο!

Η διαδικασία και τα κριτήρια ετοιμότητας

Είναι σίγουρα ένα εγχείρημα δύσκολο και στην αρχή τρομακτικό, αφού νομίζεις ότι είναι ριψοκίνδυνο! Θεωρείς επίσης, ότι δεν τρώει, καθώς βλέπεις το φαγητό του σχεδόν ανέπαφο, μιας και στην περίπτωση του BLW δε ζυγίζουμε τις μερίδες ούτε προσπαθούμε να αδειάσουμε το μπολ με το αλεσμένο φαγητό όπως συμβαίνει στο συμβατικό τρόπο πρόσληψης τροφης! Βασικό σημάδι του αν τρώει είναι οι πάνες με τις κενώσεις του μωρού! Εκεί φαίνεται το κατα πόσο καταπίνει έστω και κάτι από αυτό που του προσφέρουμε, φαίνεται στο χρώμα, στις φυτικές ίνες που συνήθως αποβάλλονται  μικρά αδιάλυτα κομμάτια, αλλά και στη σύσταση που έχουν τα κόπρανα! Αφήνοντας λοιπόν τα πράγματα να κυλήσουν, θα διαπιστώσετε στην πορεία, πόσο έχει προνοήσει η φύση ακόμη και γι’ αυτό! Το παιδί δεν γνωρίζει κάτι άλλο, οπότε ανταποκρίνεται αμέσως στη νέα αποστολή που του «ανατίθεται» και  καταφέρνει πολύ γρήγορα να προσαρμοστεί στο νέο αυτό εγχείρημα! Φυσικά τους πρώτους μήνες η βασική πηγή θρεπτικών στοιχείων εξακολουθεί να είναι το γάλα (μητρικό ή μη)! Το παιδί καλείται για αρχή απλά να έρθει σε επαφή και να γνωρίσει τις τροφές, τις υφές τους, τις γεύσεις τους, τα χρώματα τους, τον τρόπο με τον οποίο θα προσλαμβάνει την τροφή του! Τα μωρά ανταποκρίνονται πολύ γρήγορα και εύκολα στις νέες προκλήσεις αρκεί βέβαια να είναι η κατάλληλη στιγμή για το κάθε παιδί και αυτό είναι εύκολο να το διαπιστώσει κανείς διακρίνοντας συγκεκριμένα σημάδια ωριμότητας, τα βασικότερα εκ των οποίων είναι: το να μπορεί το μωρό να κάθεται με μικρή ή καθόλου υποστήριξη, να δείχνει ενδιαφέρον σε οτιδήποτε μας βλέπει να τρώμε, να απλώνει το χεράκι του να πιάσει την τροφή και να την φέρνει μόνο του στο στόμα, καθώς και να έχει μειωθεί το αντανακλαστικό της γλώσσας. Βέβαια σε αντίθεση με τον συμβατικό τρόπο διατροφής όπου το μωρό τρώει αλεσμένα και προτείνεται να ξεκινήσει η διαδικασία πρόσληψης στερεών τροφών ενδεχόμενος και από τον τέταρτο μήνα της ζωής του, στην περίπτωση της καθοδηγούμενης από το μωρό εισαγωγής στερεών τροφών, δε θα πρέπει να ξεκινάει η διαδικασία νωρίτερα από τους 6 μήνες ζωής του μωρού!

Η δική μας εμπειρία

Εμείς ξεκινήσαμε στους 5,5 μήνες, ενδεχομένως εσφαλμένα, αλλά η λογική μας ήταν πως όσο περισσότερο του δίναμε το ερέθισμα της στερεής τροφής, τόσο πιο γρήγορα θα μπορούσε να αφομοιώσει τη διαδικασία! Φυσικά στην αρχή δεν είχαμε πρόγραμμα γευμάτων, απλά αρκούμασταν στο να του δίνουμε λίγη κόρα ψωμιού, κανένα σκληρό παξιμάδι και κανένα καρότο ωμό καθαρισμένο, τα οποία ήταν γενικά ακίνδυνα! Βέβαια το blw γενικά δεν έχει κάποιο συγκεκριμένο πρόγραμμα να ακολουθήσεις αλλά ούτε και στάδια να καλύψεις! Έτσι αφήνοντας το παιδί να πάρει το χρόνο του με την όλη διαδικασία, άρχισε σιγά – σιγά τα παξιμάδια να τα μικραίνει, και το ψωμί να το μουλιάζει τόσο που έκοβε κομμάτι, την μπανάνα να τη στρογγυλεύει παρά το γεγονός ότι δεν είχε δόντια, γιατί μπορεί να μη φαίνονται, αλλά υπάρχουν όντως κάτω από τα ούλα! Υπήρξαν βέβαια μέρες που το μωρό δεν ήθελε να προσπαθήσει καν, υπήρξαν μέρες που ενώ έδειχνε πρόοδο ξαφνικά σταματούσε για μερικές μέρες να τρώει! Οπότε δε σας κρύβω πως υπήρξαν και στιγμές που σκεφτήκαμε να τα παρατήσουμε, όμως μείναμε ψύχραιμοι και είπαμε να δώσουμε χρόνο στο μωρό!

Σκεφτήκαμε λοιπόν πως όταν ξεκινήσαμε τη διαδικασία, το μωρό ήταν πολύ δεκτικό, συνεπώς αποκλείεται να το στεναχωρούσε ο τρόπος πρόσληψης τροφής! Οι μεταβολές που συμβαίνουν στο σώμα ενός μωρού είναι αμέτρητες! Προσπαθήσαμε να παρατηρήσουμε καλύτερα τί συνέβαινε στο μωρό! Τις μέρες λοιπόν που το μωρό αρνιόταν να φάει, είχε έντονη σιελόρροια, γεγονός που συνδέεται με την οδοντοφυΐα! Δεν τον πιέσαμε και του δώσαμε χρόνο! Εκείνες τις μέρες δοκιμάσαμε να αλέσουμε λίγο φαγητό και να δώσουμε προγεμισμένα κουτάλια και λίγη κόρα ψωμιού βουτηγμένη στον πουρέ και μπορώ να πω πως έπιασε, καθώς με τον τρόπο αυτό το μωρό δε χρειαζόταν να μασήσει ιδιαίτερα και άρα να πονέσει τα ήδη πονεμένα του ούλα! Περίπου τρεις μέρες μετά άρχισε πάλι να δέχεται ολόκληρες τροφές και να προσπαθεί να τις ροκανίσει! Μια άλλη μαμά που είχα συμβουλευτεί, η οποία ακολουθούσε την ίδια μέθοδο διατροφής στο δικό της παιδί, με καθησύχασε λέγοντας μου πως εκείνη ξεκίνησε τη διαδικασία όταν ο μικρός της ήταν 6 μηνών και άρχισε να τρώει κανονικά όταν πια ήταν 9 μηνών! Πράγματι τώρα που το μωρό είναι 9,5 μηνών δείχνει αρκετή ωριμότητα στον τρόπο με τον οποίο πιάνει την τροφή του καθώς και τον τρόπο που τη μασάει, γιατί τη μασάει κανονικά σαν μεγάλος, μιας και πρώτα μαθαίνει να μασάει και έπειτα να καταπίνει, σε αντίθεση με το συμβατικό τρόπο όπου το παιδί πρώτα μαθαίνει να καταπίνει και μετά να μασάει! Ειδικότερα από όταν έβγαλε τα πρώτα του δοντάκια κάτω, περίπου 8,5 μηνών, του έγινε πολύ πιο εύκολο να τεμαχίζει κομμάτια και με μεγάλη προσήλωση να τα μασάει και έπειτα να τα καταπίνει! Είναι πραγματικά αξιοθαύμαστο, δεν χορταίνω να τον καμαρώνω! Πλέον τρέφεται κανονικά ολομόναχος! Οι χοντρές λωρίδες στις οποίες του κόβαμε τις τροφές του για να μπορεί να τις πιάνει, έχουν αντικατασταθεί από στενότερες λωριδίτσες και σιγά – σιγά και αυτές θα δώσουν τη θέση τους στα μικρά κομματάκια, τα οποία ήδη όταν τα βρίσκει μπροστά του, πολύ προσεκτικά και εντοπισμένα τα πιάνει με τα δυο του δαχτυλάκια (δείκτη και αντίχειρα) και τα φέρνει στο στόμα του. Η εξέλιξη στο κομμάτι αυτό είναι ταχύτατη!

Από μέρους μας χρειάζεται θάρρος, εμπιστοσύνη στο μωρό, (χωρίς φυσικά να το αφήνουμε από τα μάτια μας για όση ώρα τρώει), παρατήρηση, και αυτοσχεδιασμός καθώς κάποια πράγματα βγαίνουν ενστικτωδώς! Πολλές φορές ένιωσα να βρίσκομαι σε αδιέξοδο, όμως λειτούργησα ενστικτωδώς και μου βγήκε, όπως για παράδειγμα, το γεγονός ότι κάποιες τροφές γλιστρούν και το μωρό δεν μπορούσε να τις πιάσει και νευρίαζε! Ένα τέτοιο παράδειγμα είναι η μπανάνα, το αβοκάντο, το αχλάδι! Σκέφτηκα να αφήσω λίγη φλούδα ώστε να μπορεί το μωρό να τα πιάσει, γεγονός που λειτούργησε!  Άλλο πάλι παράδειγμα είναι η γκρίνια πριν το γεύμα λόγω πείνας! Σε αυτήν την περίπτωση σκέφτηκα να τον ταΐζω λίγο πριν τον βάλω στην καρέκλα φαγητού και αυτό πάλι λειτούργησε! Αργότερα που διάβασα κάποια βιβλία για την τεχνική αυτή διαπίστωσα πως είχα ενεργήσει σωστά! Με το blw το παιδί αναπτύσσει γρήγορα τις μασητικές του ικανότητες , τη χειρωνακτική του επιδεξιότητα και την απόλυτη συνεργασία χεριού-ματιού! Με τη βοήθεια σας θα ανακαλύψει μια ευρεία γκάμα υγιεινών τροφών και θα τρώει μόνο όσο χρειάζεται (κάτι που τα μωρά τα οποία τρέφονται με μητρικό γάλα κάνουν έτσι κι αλλιώς), πράγμα που θα τον βοηθήσει να μειώσει σημαντικά τις πιθανότητες μιας μελλοντικής παχυσαρκίας! Άλλωστε αυτό βοηθάει στο να έχει και όλη η οικογένεια ένα πιο υγιεινό διατροφολόγιο συνολικά! Πάνω από όλα θα απολαμβάνει τη διαδικασία του φαγητού και θα είναι χαρούμενο που θα συμμετέχει κι εκείνο ενεργά στα οικογενειακά γεύματα, μιμούμενο τους μεγαλύτερους.

Μπορώ να γράφω και να μιλάω ασταμάτητα για το blw, όμως μιας και δεν υπάρχει αυτή η δυνατότητα να πω σε αυτό το σημείο πως υπάρχουν αρκετά βιβλία πάνω σε αυτό το θέμα! Βιβλία αξιόλογα και με πλούσιο περιεχόμενο! Όμως μιλάμε πάντα για ξενόγλωσσα βιβλία όπως είναι το…κ.α., τα οποία θα τα παρουσιάσω σύντομα στα social media!

Πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα

Τέλος θα ήθελα να κλείσω θίγοντας το θέμα της ευκολίας αυτής της μεθόδου, καθώς δε χρειάζεται να μαγειρεύετε ιδιαιτέρως για το μωρό, όπως επίσης είναι πολύ εύκολο να βρείτε κάτι που μπορεί να φάει το μωρό στην έξοδο σας! Σαν γονιός που έχει δοκιμάσει και τους δυο τρόπους πρόσληψης τροφής σας λέω με βεβαιότητα ότι το blw είναι ευκολότερο και μακράν πιο απολαυστικό! Σίγουρα βασικό μειονέκτημα της μεθόδου αυτής, είναι οι ανεξίτηλοι λεκέδες στα ρούχα καθώς και τα πεταμένα φαγητά στο πάτωμα, όμως ένα πολύ χρήσιμο αντικείμενο που εμένα προσωπικά μου έλυσε τα χέρια, είναι οι ποδιές και η επιφάνεια πάνω στην οποία τρώει το μωρό, της εταιρίας Tidy tod, οπότε δε χρειάζεται να πονοκεφαλιάζετε άλλο για τα φοβερά ακατάστατα γεύματα! Πρόκειται για βασικά εργαλεία της καθοδηγούμενης από το μωρό διατροφής, προκειμένου το μωρό να μπορέσει να πειραματιστεί με το φαγητό του χωρίς περιορισμούς και χωρίς να σας πιάνει η ψυχή σας για τους λεκέδες και το πεταμένο φαγητό παντού….

Δώστε λοιπόν την ευκαιρία στα μικρά σας να αναπτύξουν αυτή τη δεξιότητα (όπως κάνουν με την ομιλία ή τη βάδιση), να επιλέγουν εκείνα τί και πόσο θα φάνε από αυτό που τους έχετε ετοιμάσει και συμβάλετε με αυτό τον τρόπο στο να δημιουργηθεί ένας ανεξάρτητος, στο φαγητό, ανθρωπάκος! Αγνοείστε κάθε κακοπροαίρετο άνθρωπο που σας λέει ότι αυτό που κάνετε είναι λάθος, ή παράτολμο, ή δεν ξέρω τί άλλο! Εμένα με κοιτούσαν και εξακολουθούν να με κοιτάνε περίεργα όταν βλέπουν τον τρόπο που τρώει το μωρό, άνθρωποι οι οποίοι δεν έχουν καν μπει στη διαδικασία να μάθουν για τη μέθοδο αυτή και τα οφέλη της! Οπότε απλά τους αγνοώ και κάνω αυτό που πιστεύω καλύτερο για το δικό μου το παιδί! Οπότε παραχωρείστε του το δικαίωμα να γευτεί οπουδήποτε κανονικό φαγητό και πολύ περισσότερο να καθοδηγήσει τον τρόπο και πιστέψτε με, θα εκπλαγείτε!

 

Νιώστε ελεύθερα να μου στείλετε τυχόν απορείς, προβληματισμούς ακόμη και την επιθυμία σας να γίνω σε κάποιο βαθμό πιο συγκεκριμένη επί του θέματος!

 

 

Γράφω και στο paidorama.com για την εγκυμοσύνη, τα δικά μου χόμπι και όσα βιώνω και θέλω να μοιραστώ μαζί σας. Μπορείτε να βρείτε τα άρθρα μου και στο paidorama.com

https://www.paidorama.com/paidoblog/mama/baby-led-weaning-i-empeiria-moy

Posted on

Δεύτερο παιδί, ένας εισβολέας στη ζωή του μεγαλύτερου παιδιού!

[vc_row][vc_column][vc_column_text]

Μόλις κάνατε δεύτερο παιδί και σκέφτεστε πώς θα το πάρει το μεγαλύτερο παιδί όταν επιστρέψετε στο σπίτι?

Αυτό είναι απόλυτα λογικό, αφού αν δεν είστε από τους γονείς που έχουν συμβουλευτεί παιδοψυχολόγο ήδη πριν από τον τοκετό, ώστε το παιδί να είναι έτοιμο να αποδεχθεί το νέο μέλος της οικογένειας, τότε η κατάσταση θα είναι ζόρικη…! Εμείς δεν είμαστε από αυτούς τους γονείς οπότε η αλήθεια είναι ότι τα βρήκαμε λίγο σκούρα στην αρχή! Εκτός από το να μιλάμε στο παιδί για τον ερχομό του μωρού και για το πώς θα είναι τα δυο αδέρφια όταν θα μεγαλώσει το μωρό, δεν πήραμε κάποια επιστημονική γνώμη για να ξέρουμε πώς να το χειριστούμε και η αλήθεια είναι πως η πραγματικότητα διαφέρει κατά πολύ από τη θεωρία!

Εμείς επιστρέψαμε στο σπίτι από το μαιευτήριο και η πρώτη μέρα ήταν πολύ αναγνωριστική! Ο Ορφέας είδε το μωρό, χαμογέλασε και έπειτα το αγνόησε πλήρως! Βέβαια το μωρό κοιμόταν, όσο όμως περνούσε η ώρα και άρχισε να συνειδητοποιεί ότι το μωρό σκόπευε να μείνει, τότε άρχισε λίγο να ζορίζεται! Όταν μάλιστα με είδε να το παίρνω αγκαλιά τρελάθηκε. Άρχισε με ένα τρέμουλο στη φωνή να λέει επίμονα: “μην τον πάρεις, μην τον πάρεις…” Να πω στο σημείο αυτό πως πριν γεννηθεί το μωρό, ο Ορφέας ήταν πολύ ήρεμος, έλεγε όλο χαρά ότι η μαμά έχει μωρό στην κοιλιά κι εμείς από την πλευρά μας, του μιλούσαμε πάρα πολύ για το ότι η οικογένεια μας θα μεγάλωνε αριθμητικά και ότι επρόκειτο να αποκτήσει έναν αδερφό, ο οποίος μελλοντικά θα είναι ο καλύτερός του φίλος!

[/vc_column_text][vc_blockquote type=”type3″]Έπρεπε να μοιράζεται την αγκαλιά της μαμάς που άλλοτε μονοπωλούσε!

 

 

 

[/vc_blockquote][vc_column_text]Οι πρώτες μέρες με το μωρό στο σπίτι, κύλησαν δύσκολα, με το παιδί να έχει πολύ ακραία ξεσπάσματα. Φυσικά οι κρίσεις τον έπιαναν κάθε φορά που έβλεπε εμένα να έχω το μωρό αγκαλιά! Εδώ που τα λέμε, δεν είναι και λίγο αυτό που του συνέβη… εκεί που ήταν μόνος του και είχε την πρωτοκαθεδρία μέσα στο σπίτι και την αποκλειστικότητα στην αγκαλιά της μαμάς, ξαφνικά άρχισε μπαίνει σε δεύτερη μοίρα, αφού προτεραιότητα για επιβίωση είχε το μωρό και έπρεπε να μοιράζεται την αγκαλιά της μαμάς που άλλοτε μονοπωλούσε! Επιπλέον ενώ είχε κόψει την πάνα 8 μήνες πριν τη γέννηση του μωρού και μάλιστα τους τελευταίους 2 μήνες την είχε κόψει και στο ύπνο, άρχισαν κάποια βράδια να του φεύγουν τα τσίσα από τον ερχομό του μπέμπη και μετά! Άρχισε να παλιμπαιδίζει και με αυτό εννοώ πως άρχισε να έχει συμπεριφορά μωρού, μιλούσε δηλαδή ασυνάρτητα και έκλαιγε χωρίς λόγο ακατάπαυστα…

Βέβαια εμείς προσπαθούσαμε να πηγαίνουμε με τα νερά του, να μην του χαλάμε χατίρι στα πλαίσια του εφικτού, όμως εκείνος δεν ήταν με τίποτα ικανοποιημένος! Έκλαιγε, φώναζε, ούρλιαζε, χτυπιόταν και όλα αυτά γιατί η μαμά πήρε το μωρό να το ταΐσει! Η ψυχολογία μου ήταν χάλια, δεν ήξερα πώς να διαχειριστώ τη συμπεριφορά του παιδιού. Ζήτησα από την παιδίατρο να μου συστήσει παιδοψυχολόγο, αλλά πριν την επισκεφτώ είπα να δώσω λίγο χρόνο ακόμη στο παιδί και κυρίως άνοιξα καλά τα αυτιά μου και ενεργοποίησα όλες μου τις αισθήσεις προκειμένου να αφουγκραστώ τί ήταν αυτό που το παιδί εξέπεμπε και τί ήταν αυτό που ήθελε στην πραγματικότητα….[/vc_column_text][vc_blockquote type=”type3″]Ήθελε να αισθανθεί ότι η μαμά τον αγαπάει ακόμη, να αισθανθεί ότι δεν τον αντικατέστησε με το μωρό![/vc_blockquote][vc_column_text]Πράγματι, αυτή η απέλπιδα προσπάθειά μου απέδωσε καρπούς! Έδωσα για λίγο προτεραιότητα στο μεγάλο παιδί και κάθε φορά που έπρεπε να πάρω αγκαλιά το μωρό άκουγα τί μου ζητούσε ο μεγάλος! Αυτό που ήθελε ήταν αγκαλιά, πρώτα εκείνον και μετά το μωρό! “Μαμά να σε πάρω μια αγκαλίτσα πρώτα” και αφού του έδινα την αγκαλιά… “τώρα παρ’ τον μαμά…” έλεγε! Αυτό ήθελε! Να αισθανθεί ότι η μαμά τον αγαπάει ακόμη, να αισθανθεί ότι δεν τον αντικατέστησε με το μωρό! Αυτό επαναλήφθηκε για μερικές μέρες και έτσι τον έβαλα κάτω μια μέρα που ήταν ήρεμος, γιατί όταν είναι σε κρίση δεν είναι καλή στιγμή, και του μίλησα, του εξήγησα με πολύ ήπιο τόνο στη φωνή, ότι η μαμά αγαπάει όλα της τα παιδιά, ότι επειδή έκανε ένα ακόμη μωρό δε σημαίνει ότι δεν αγαπάει τον Ορφέα! Το αντίθετο μάλιστα, τον αγαπάει ακόμη περισσότερο! Του εξήγησα ότι το μωρό μπορεί να το ταΐσει μόνο η μαμά και κανένας άλλος και κυρίως, πως η αγκαλιά της μαμάς είναι τόσο μεγάλη που χωράει όλα της τα παιδάκια! Έδειξε να κατανοεί απόλυτα αυτό που του έλεγα και πραγματικά την επόμενη φορά που έπρεπε να πάρω το μωρό να το ταΐσω μου ζήτησε να πάρω πρώτα εκείνον μια αγκαλιά και μετά να πάρω το μωρό ενώ κρατώ κι εκείνον μονολογώντας: “όλα τα παιδάκια χωράει η αγκαλίτσα της μαμάς, η μαμά έχει δυο μωράκια ένα μικρό και ένα μεγάλο!!!” Ένιωσα τόσο καλά! Τα λόγια μου είχαν πιάσει τόπο και κυρίως η ψυχολογία του παιδιού ήταν αρκετά ανεβασμένη! Φυσικά τα ξεσπάσματα συνεχίστηκαν σε πολύ πιο ήπιο βαθμό όμως! Ζητούσε επίμονα, εγώ να τον ταΐσω, εγώ να τον πλύνω, εγώ να παίξω μαζί του, εγώ να τον πάρω αγκαλιά, εγώ να τον κοιμίσω! Εγώ και κανείς άλλος! Έχει προσκολληθεί ακόμη περισσότερο πάνω μου από φόβο μη με χάσει! Προσπαθώ κάθε φορά που το μωρό κοιμάται να ασχολούμαι μαζί του! Να περνάω χρόνο μαζί του και πραγματικά δείχνει πολύ χαρούμενος και διαλλακτικός σε σχέση με το μωρό, το οποίο όταν ξυπνάει, ο Ορφέας καταλαβαίνει ότι θα το πάρω αγκαλιά και για να προλάβει μου λέει «μαμά να σε πάρω μια αγκαλίτσα!!!»

[/vc_column_text][vc_blockquote type=”type3″]Του δίνω αρμοδιότητες σε σχέση με το μωρό, του ζητώ βοήθεια στην αλλαγή της πάνας ή στο μπάνιο του μωρού και πάντα πρόθυμος τρέχει να βοηθήσει![/vc_blockquote][vc_column_text]Από την άλλη, έχω παρατηρήσει πως όταν είμαι εντελώς μόνη μου με τα δυο παιδιά και δεν υπάρχει άλλος ενήλικας στο χώρο, είναι άλλο παιδί, δηλαδή πολύ συγκαταβατικό πολύ συνεργάσιμο σε ό,τι ζητήσω! Βέβαια υπάρχουν και οι φορές που όταν ακούει το μωρό να ξυπνάει μου λέει «Άντε πάλι, ασ’ τον, μην τον πάρεις», όμως είναι περισσότερες οι στιγμές που μου λέει «φέρ’ το  μαμά εδώ να με βλέπει που παίζω»! Του δίνω αρμοδιότητες σε σχέση με το μωρό, του ζητώ βοήθεια στην αλλαγή της πάνας ή στο μπάνιο του μωρού και πάντα πρόθυμος τρέχει να βοηθήσει! Του κουνάει την κουδουνίστρα όταν κλαίει! Πάντα έχω το φόβο μήπως κάποια στιγμή του κάνει κάτι, αλλά ο καημένος προσπαθεί να ελέγξει τον εαυτό του και να συγκρατηθεί!  Έχουν υπάρξει και στιγμές που μου λέει ότι θέλει να βγει ο μπέμπης στο δρόμο να τον πατήσει αυτοκίνητο και να κλαίει, ή άλλη πάλι φορά μου έχει πει ότι θέλει ο ίδιος να βγει στο δρόμο και να χαθεί, λέει πως θέλει να πάει νοσοκομείο και να μείνει μέσα… και σε αυτές τις στιγμές του εξηγώ πως η μαμά δεν πρόκειται να αφήσει κανένα παιδάκι της να βγει στο δρόμο, ούτε εκείνον αλλά ούτε και το μωρό και πως η μαμά δεν μπορεί να ζήσει χωρίς τον Ορφέα ή τον μπέμπη! Λέει «θέλω να κλαίω»! Λέει «μαμά θέλω να φύγεις» και μόλις κάνω πως φεύγω αρχίζει να κλαίει και να παρακαλεί να μη φύγω… Δε συνειδητοποιεί τί λέει ή τί κάνει, λέει κάτι από αμηχανία απλά για να δει τι θα κάνω. Δε φαντάζομαι τι άλλο θα σκεφτεί να κάνει για να τραβήξει την προσοχή μου.

Είναι δύσκολο για ένα παιδί να συνειδητοποιήσει αυτό που συμβαίνει όταν έρχεται ένα νέο μέλος στην οικογένεια, είναι δύσκολο πολύ περισσότερο να το δεχτεί! Απλά άλλα παιδιά το κρατάνε μέσα τους και το εκδηλώνουν σε μεγαλύτερη ηλικία ή και ποτέ και άλλα το εκδηλώνουν από την πρώτη στιγμή! Σε εμάς έλαχε η δεύτερη περίπτωση, όμως σε αυτή την περίπτωση η παρουσία τρίτου προσώπου είναι επιβεβλημένη προκειμένου να απασχολεί το μεγάλο παιδί για να μπορεί η μητέρα να φροντίζει το μωρό! Αυτό το ρόλο στη δίκη μας οικογένεια παίζει ο μπαμπάς, ο οποίος φροντίζει να περνάει χρόνο μαζί του και να τον απασχολεί δημιουργικά για να ξεχνιέται! Κάνει όλη την προετοιμασία για τον βραδινό ύπνο, μέχρις ότου αποδεσμευτώ από τη φροντίδα του μωρού και να ασχοληθώ με το να τον κοιμίσω εγώ και κάθε βράδυ που πάω στο δωμάτιο του για να τον κοιμίσω, εκείνο, με έκπληξη μου λέει: «δεν άργησες μαμά…!» Αυτό μου δείχνει πόση ανασφάλεια αισθάνεται το παιδί! Όταν τον φροντίζω μου λέει «σ’ αγαπάω»! Όσο και αν έχω προσπαθήσει να του δείξω ότι είμαι ακόμη εδώ για εκείνον και θα είμαι για πάντα δίπλα του, για το παιδί δεν είναι αρκετό! Το ίδιο συμβαίνει και όταν τον πάρω αγκαλιά, μου λέει «μαμά σε αγαπάω», σαν να μην περίμενε ότι θα του δώσω την αγκαλιά που ζητάει! Και επίσης μου λέει «τον αγαπάω τον μπέμπη μου», σαν η στοργή που του δείχνω να έχει άμεσο αντίκτυπο στα αισθήματα του προς το μωρό! Έχω καταλάβει πως κάθε του ξέσπασμα προς το μωρό δεν έχει να κάνει με το ίδιο το μωρό, αλλά είναι ο τρόπος του να «τιμωρήσει» εμένα!

Έπειτα από τόσο καιρό που έχει περάσει, τα πράγματα είναι διαφορετικά! Το παιδί κατανοεί απόλυτα το ρόλο μου για την επιβίωση του μωρού! Φυσικά και κάθε φορά που πρόκειται να πάρω το μωρό εξακολουθεί να ζητάει αγκαλιά και μάλιστα λέει “να σε πάρω μια αγκαλίτσα, καιρό έχω να σε πάρω” και μπορεί να το έχει ξαναπεί μια ώρα πριν, αλλά είναι περισσότερο η συνήθειά του, όμως αυτή την αγκαλιά τη νιώθει κι ας κρατάει δευτερόλεπτα! Είναι πολύ πιο δεκτικός να τον ταΐσει ο μπαμπάς, ζητάει να τον ετοιμάσει για ύπνο ο μπαμπάς μέχρι να κοιμίσω εγώ το μωρό και γενικά είναι πολύ πιο φιλικός και συνειδητοποιημένος! Σίγουρα θα αποταθώ σε ειδικό, για το σωστότερο χειρισμό των διαφόρων συμπεριφορών και των ξεσπασμάτων του παιδιού αλλά πρώτα θέλω να έχω συλλέξει όλα τα απαιτούμενα στοιχεία που χρειάζομαι για να δώσω την καλύτερη δυνατή εικόνα στον άνθρωπο που είναι πιο ειδικός να με συμβουλεύσει!

Η συμβουλή η δίκη μου προς εσάς έπειτα από 5 μήνες συνύπαρξης του παιδιού με το μωρό, είναι να δώσετε χρόνο και χώρο στο παιδί να εκφραστεί! Να εκφράσει δηλαδή το φόβο του, τον προβληματισμό του! Ανοίξτε τα αυτιά σας, και προσπαθήστε να αφουγκραστείτε αυτό που το μεγάλο σας παιδί εκφράζει με τη συμπεριφορά του! Ακούστε το, μιλήστε του, εξηγείστε του και δεχτείτε κάθε του ξέσπασμα ως απόλυτα φυσιολογικό και αναμενόμενο! Αναθέστε του αρμοδιότητες σε σχέση με το μωρό και ζητήστε του να σας βοηθήσει! Είμαι σίγουρη πως θα σπεύσει να το κάνει και θα αισθανθεί κι εκείνο όμορφα που έχει συνεισφέρει! Σε κάθε περίπτωση διατηρείστε την ψυχραιμία σας γιατί οι ισορροπίες είναι λεπτές και εύκολα κλονίζονται![/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]

Posted on

Ιστορια αγαπης

[vc_row][vc_column][vc_column_text][/vc_column_text][vc_blockquote type=”type3″]Όταν σε πρωτοείδα…[/vc_blockquote][/vc_column][/vc_row][vc_row][vc_column][vc_column_text]Πάνε ήδη δυόμιση χρόνια από τη μέρα που ανταμώσαμε για πρώτη φορά, από τη μέρα που ήρθες στον κόσμο και αναγκαστικές να ζήσεις έξω από το σώμα το δικό μου. Όμως κάθε φορά που το σκέφτομαι, είναι σα να ζω εκείνες ακριβώς τις στιγμές, εκείνα ακριβώς τα λεπτά, ξανά και ξανά, σαν να μην πέρασε ούτε μια μέρα, ούτε καν μια ώρα, με κάθε λεπτομέρεια! Και είναι εκείνη ακριβώς η στιγμή που μου έχει εντυπωθεί περισσότερο από όλες. Η στιγμή που η μαία δίπλα μου, μου είπε…”άνοιξε τα μάτια σου και κοιτά”. Και είδα! Είδα το θαύμα να βγαίνει από τα σπλάχνα μου, είδα το δημιούργημα από τη ένωση δυο ανθρώπων να παίρνει σάρκα και οστά, είδα τον καρπό ενός έρωτα να ανθίζει… είδα εσένα!!!

Χρειάστηκαν δώδεκα ώρες από τη στιγμή της εισαγωγής μου στην κλινική για να έρθεις στο φως… δύσκολη περίπτωση… Αρχικά γιατί ενώ οι συσπάσεις της μήτρας ήταν απόλυτα συγχρονισμένες, ολοένα και πιο συχνές και με μεγάλη διάρκεια, από την άλλη ο τράχηλος παρουσίαζε σχεδόν μηδενική διαστολή! Παρόλα αυτά έγινε η εισαγωγή και ο τοκετός ξεκίνησε! Χρειάστηκε να μου χορηγήσουν τεχνητούς πόνους προκειμένου να επισπεύσουμε τη διαδικασία, αλλά και πάλι η διαδικασία καθυστέρησε αφού σε μια από τις ψηλαφίσεις που έκανε ο γιατρός κατά τη διάρκεια του τοκετού, διέγνωσε πως θα ερχόσουν με προκεφαλή! Αυτός ήταν ο λόγος που πέρασαν τόσες ώρες μέχρι να σε σφίξω στην αγκαλιά μου. Continue reading “Ιστορια αγαπης”