Δεύτερο παιδί, ένας εισβολέας στη ζωή του μεγαλύτερου παιδιού!

[vc_row][vc_column][vc_column_text]

Μόλις κάνατε δεύτερο παιδί και σκέφτεστε πώς θα το πάρει το μεγαλύτερο παιδί όταν επιστρέψετε στο σπίτι?

Αυτό είναι απόλυτα λογικό, αφού αν δεν είστε από τους γονείς που έχουν συμβουλευτεί παιδοψυχολόγο ήδη πριν από τον τοκετό, ώστε το παιδί να είναι έτοιμο να αποδεχθεί το νέο μέλος της οικογένειας, τότε η κατάσταση θα είναι ζόρικη…! Εμείς δεν είμαστε από αυτούς τους γονείς οπότε η αλήθεια είναι ότι τα βρήκαμε λίγο σκούρα στην αρχή! Εκτός από το να μιλάμε στο παιδί για τον ερχομό του μωρού και για το πώς θα είναι τα δυο αδέρφια όταν θα μεγαλώσει το μωρό, δεν πήραμε κάποια επιστημονική γνώμη για να ξέρουμε πώς να το χειριστούμε και η αλήθεια είναι πως η πραγματικότητα διαφέρει κατά πολύ από τη θεωρία!

Εμείς επιστρέψαμε στο σπίτι από το μαιευτήριο και η πρώτη μέρα ήταν πολύ αναγνωριστική! Ο Ορφέας είδε το μωρό, χαμογέλασε και έπειτα το αγνόησε πλήρως! Βέβαια το μωρό κοιμόταν, όσο όμως περνούσε η ώρα και άρχισε να συνειδητοποιεί ότι το μωρό σκόπευε να μείνει, τότε άρχισε λίγο να ζορίζεται! Όταν μάλιστα με είδε να το παίρνω αγκαλιά τρελάθηκε. Άρχισε με ένα τρέμουλο στη φωνή να λέει επίμονα: “μην τον πάρεις, μην τον πάρεις…” Να πω στο σημείο αυτό πως πριν γεννηθεί το μωρό, ο Ορφέας ήταν πολύ ήρεμος, έλεγε όλο χαρά ότι η μαμά έχει μωρό στην κοιλιά κι εμείς από την πλευρά μας, του μιλούσαμε πάρα πολύ για το ότι η οικογένεια μας θα μεγάλωνε αριθμητικά και ότι επρόκειτο να αποκτήσει έναν αδερφό, ο οποίος μελλοντικά θα είναι ο καλύτερός του φίλος!

[/vc_column_text][vc_blockquote type=”type3″]Έπρεπε να μοιράζεται την αγκαλιά της μαμάς που άλλοτε μονοπωλούσε!

 

 

 

[/vc_blockquote][vc_column_text]Οι πρώτες μέρες με το μωρό στο σπίτι, κύλησαν δύσκολα, με το παιδί να έχει πολύ ακραία ξεσπάσματα. Φυσικά οι κρίσεις τον έπιαναν κάθε φορά που έβλεπε εμένα να έχω το μωρό αγκαλιά! Εδώ που τα λέμε, δεν είναι και λίγο αυτό που του συνέβη… εκεί που ήταν μόνος του και είχε την πρωτοκαθεδρία μέσα στο σπίτι και την αποκλειστικότητα στην αγκαλιά της μαμάς, ξαφνικά άρχισε μπαίνει σε δεύτερη μοίρα, αφού προτεραιότητα για επιβίωση είχε το μωρό και έπρεπε να μοιράζεται την αγκαλιά της μαμάς που άλλοτε μονοπωλούσε! Επιπλέον ενώ είχε κόψει την πάνα 8 μήνες πριν τη γέννηση του μωρού και μάλιστα τους τελευταίους 2 μήνες την είχε κόψει και στο ύπνο, άρχισαν κάποια βράδια να του φεύγουν τα τσίσα από τον ερχομό του μπέμπη και μετά! Άρχισε να παλιμπαιδίζει και με αυτό εννοώ πως άρχισε να έχει συμπεριφορά μωρού, μιλούσε δηλαδή ασυνάρτητα και έκλαιγε χωρίς λόγο ακατάπαυστα…

Βέβαια εμείς προσπαθούσαμε να πηγαίνουμε με τα νερά του, να μην του χαλάμε χατίρι στα πλαίσια του εφικτού, όμως εκείνος δεν ήταν με τίποτα ικανοποιημένος! Έκλαιγε, φώναζε, ούρλιαζε, χτυπιόταν και όλα αυτά γιατί η μαμά πήρε το μωρό να το ταΐσει! Η ψυχολογία μου ήταν χάλια, δεν ήξερα πώς να διαχειριστώ τη συμπεριφορά του παιδιού. Ζήτησα από την παιδίατρο να μου συστήσει παιδοψυχολόγο, αλλά πριν την επισκεφτώ είπα να δώσω λίγο χρόνο ακόμη στο παιδί και κυρίως άνοιξα καλά τα αυτιά μου και ενεργοποίησα όλες μου τις αισθήσεις προκειμένου να αφουγκραστώ τί ήταν αυτό που το παιδί εξέπεμπε και τί ήταν αυτό που ήθελε στην πραγματικότητα….[/vc_column_text][vc_blockquote type=”type3″]Ήθελε να αισθανθεί ότι η μαμά τον αγαπάει ακόμη, να αισθανθεί ότι δεν τον αντικατέστησε με το μωρό![/vc_blockquote][vc_column_text]Πράγματι, αυτή η απέλπιδα προσπάθειά μου απέδωσε καρπούς! Έδωσα για λίγο προτεραιότητα στο μεγάλο παιδί και κάθε φορά που έπρεπε να πάρω αγκαλιά το μωρό άκουγα τί μου ζητούσε ο μεγάλος! Αυτό που ήθελε ήταν αγκαλιά, πρώτα εκείνον και μετά το μωρό! “Μαμά να σε πάρω μια αγκαλίτσα πρώτα” και αφού του έδινα την αγκαλιά… “τώρα παρ’ τον μαμά…” έλεγε! Αυτό ήθελε! Να αισθανθεί ότι η μαμά τον αγαπάει ακόμη, να αισθανθεί ότι δεν τον αντικατέστησε με το μωρό! Αυτό επαναλήφθηκε για μερικές μέρες και έτσι τον έβαλα κάτω μια μέρα που ήταν ήρεμος, γιατί όταν είναι σε κρίση δεν είναι καλή στιγμή, και του μίλησα, του εξήγησα με πολύ ήπιο τόνο στη φωνή, ότι η μαμά αγαπάει όλα της τα παιδιά, ότι επειδή έκανε ένα ακόμη μωρό δε σημαίνει ότι δεν αγαπάει τον Ορφέα! Το αντίθετο μάλιστα, τον αγαπάει ακόμη περισσότερο! Του εξήγησα ότι το μωρό μπορεί να το ταΐσει μόνο η μαμά και κανένας άλλος και κυρίως, πως η αγκαλιά της μαμάς είναι τόσο μεγάλη που χωράει όλα της τα παιδάκια! Έδειξε να κατανοεί απόλυτα αυτό που του έλεγα και πραγματικά την επόμενη φορά που έπρεπε να πάρω το μωρό να το ταΐσω μου ζήτησε να πάρω πρώτα εκείνον μια αγκαλιά και μετά να πάρω το μωρό ενώ κρατώ κι εκείνον μονολογώντας: “όλα τα παιδάκια χωράει η αγκαλίτσα της μαμάς, η μαμά έχει δυο μωράκια ένα μικρό και ένα μεγάλο!!!” Ένιωσα τόσο καλά! Τα λόγια μου είχαν πιάσει τόπο και κυρίως η ψυχολογία του παιδιού ήταν αρκετά ανεβασμένη! Φυσικά τα ξεσπάσματα συνεχίστηκαν σε πολύ πιο ήπιο βαθμό όμως! Ζητούσε επίμονα, εγώ να τον ταΐσω, εγώ να τον πλύνω, εγώ να παίξω μαζί του, εγώ να τον πάρω αγκαλιά, εγώ να τον κοιμίσω! Εγώ και κανείς άλλος! Έχει προσκολληθεί ακόμη περισσότερο πάνω μου από φόβο μη με χάσει! Προσπαθώ κάθε φορά που το μωρό κοιμάται να ασχολούμαι μαζί του! Να περνάω χρόνο μαζί του και πραγματικά δείχνει πολύ χαρούμενος και διαλλακτικός σε σχέση με το μωρό, το οποίο όταν ξυπνάει, ο Ορφέας καταλαβαίνει ότι θα το πάρω αγκαλιά και για να προλάβει μου λέει «μαμά να σε πάρω μια αγκαλίτσα!!!»

[/vc_column_text][vc_blockquote type=”type3″]Του δίνω αρμοδιότητες σε σχέση με το μωρό, του ζητώ βοήθεια στην αλλαγή της πάνας ή στο μπάνιο του μωρού και πάντα πρόθυμος τρέχει να βοηθήσει![/vc_blockquote][vc_column_text]Από την άλλη, έχω παρατηρήσει πως όταν είμαι εντελώς μόνη μου με τα δυο παιδιά και δεν υπάρχει άλλος ενήλικας στο χώρο, είναι άλλο παιδί, δηλαδή πολύ συγκαταβατικό πολύ συνεργάσιμο σε ό,τι ζητήσω! Βέβαια υπάρχουν και οι φορές που όταν ακούει το μωρό να ξυπνάει μου λέει «Άντε πάλι, ασ’ τον, μην τον πάρεις», όμως είναι περισσότερες οι στιγμές που μου λέει «φέρ’ το  μαμά εδώ να με βλέπει που παίζω»! Του δίνω αρμοδιότητες σε σχέση με το μωρό, του ζητώ βοήθεια στην αλλαγή της πάνας ή στο μπάνιο του μωρού και πάντα πρόθυμος τρέχει να βοηθήσει! Του κουνάει την κουδουνίστρα όταν κλαίει! Πάντα έχω το φόβο μήπως κάποια στιγμή του κάνει κάτι, αλλά ο καημένος προσπαθεί να ελέγξει τον εαυτό του και να συγκρατηθεί!  Έχουν υπάρξει και στιγμές που μου λέει ότι θέλει να βγει ο μπέμπης στο δρόμο να τον πατήσει αυτοκίνητο και να κλαίει, ή άλλη πάλι φορά μου έχει πει ότι θέλει ο ίδιος να βγει στο δρόμο και να χαθεί, λέει πως θέλει να πάει νοσοκομείο και να μείνει μέσα… και σε αυτές τις στιγμές του εξηγώ πως η μαμά δεν πρόκειται να αφήσει κανένα παιδάκι της να βγει στο δρόμο, ούτε εκείνον αλλά ούτε και το μωρό και πως η μαμά δεν μπορεί να ζήσει χωρίς τον Ορφέα ή τον μπέμπη! Λέει «θέλω να κλαίω»! Λέει «μαμά θέλω να φύγεις» και μόλις κάνω πως φεύγω αρχίζει να κλαίει και να παρακαλεί να μη φύγω… Δε συνειδητοποιεί τί λέει ή τί κάνει, λέει κάτι από αμηχανία απλά για να δει τι θα κάνω. Δε φαντάζομαι τι άλλο θα σκεφτεί να κάνει για να τραβήξει την προσοχή μου.

Είναι δύσκολο για ένα παιδί να συνειδητοποιήσει αυτό που συμβαίνει όταν έρχεται ένα νέο μέλος στην οικογένεια, είναι δύσκολο πολύ περισσότερο να το δεχτεί! Απλά άλλα παιδιά το κρατάνε μέσα τους και το εκδηλώνουν σε μεγαλύτερη ηλικία ή και ποτέ και άλλα το εκδηλώνουν από την πρώτη στιγμή! Σε εμάς έλαχε η δεύτερη περίπτωση, όμως σε αυτή την περίπτωση η παρουσία τρίτου προσώπου είναι επιβεβλημένη προκειμένου να απασχολεί το μεγάλο παιδί για να μπορεί η μητέρα να φροντίζει το μωρό! Αυτό το ρόλο στη δίκη μας οικογένεια παίζει ο μπαμπάς, ο οποίος φροντίζει να περνάει χρόνο μαζί του και να τον απασχολεί δημιουργικά για να ξεχνιέται! Κάνει όλη την προετοιμασία για τον βραδινό ύπνο, μέχρις ότου αποδεσμευτώ από τη φροντίδα του μωρού και να ασχοληθώ με το να τον κοιμίσω εγώ και κάθε βράδυ που πάω στο δωμάτιο του για να τον κοιμίσω, εκείνο, με έκπληξη μου λέει: «δεν άργησες μαμά…!» Αυτό μου δείχνει πόση ανασφάλεια αισθάνεται το παιδί! Όταν τον φροντίζω μου λέει «σ’ αγαπάω»! Όσο και αν έχω προσπαθήσει να του δείξω ότι είμαι ακόμη εδώ για εκείνον και θα είμαι για πάντα δίπλα του, για το παιδί δεν είναι αρκετό! Το ίδιο συμβαίνει και όταν τον πάρω αγκαλιά, μου λέει «μαμά σε αγαπάω», σαν να μην περίμενε ότι θα του δώσω την αγκαλιά που ζητάει! Και επίσης μου λέει «τον αγαπάω τον μπέμπη μου», σαν η στοργή που του δείχνω να έχει άμεσο αντίκτυπο στα αισθήματα του προς το μωρό! Έχω καταλάβει πως κάθε του ξέσπασμα προς το μωρό δεν έχει να κάνει με το ίδιο το μωρό, αλλά είναι ο τρόπος του να «τιμωρήσει» εμένα!

Έπειτα από τόσο καιρό που έχει περάσει, τα πράγματα είναι διαφορετικά! Το παιδί κατανοεί απόλυτα το ρόλο μου για την επιβίωση του μωρού! Φυσικά και κάθε φορά που πρόκειται να πάρω το μωρό εξακολουθεί να ζητάει αγκαλιά και μάλιστα λέει “να σε πάρω μια αγκαλίτσα, καιρό έχω να σε πάρω” και μπορεί να το έχει ξαναπεί μια ώρα πριν, αλλά είναι περισσότερο η συνήθειά του, όμως αυτή την αγκαλιά τη νιώθει κι ας κρατάει δευτερόλεπτα! Είναι πολύ πιο δεκτικός να τον ταΐσει ο μπαμπάς, ζητάει να τον ετοιμάσει για ύπνο ο μπαμπάς μέχρι να κοιμίσω εγώ το μωρό και γενικά είναι πολύ πιο φιλικός και συνειδητοποιημένος! Σίγουρα θα αποταθώ σε ειδικό, για το σωστότερο χειρισμό των διαφόρων συμπεριφορών και των ξεσπασμάτων του παιδιού αλλά πρώτα θέλω να έχω συλλέξει όλα τα απαιτούμενα στοιχεία που χρειάζομαι για να δώσω την καλύτερη δυνατή εικόνα στον άνθρωπο που είναι πιο ειδικός να με συμβουλεύσει!

Η συμβουλή η δίκη μου προς εσάς έπειτα από 5 μήνες συνύπαρξης του παιδιού με το μωρό, είναι να δώσετε χρόνο και χώρο στο παιδί να εκφραστεί! Να εκφράσει δηλαδή το φόβο του, τον προβληματισμό του! Ανοίξτε τα αυτιά σας, και προσπαθήστε να αφουγκραστείτε αυτό που το μεγάλο σας παιδί εκφράζει με τη συμπεριφορά του! Ακούστε το, μιλήστε του, εξηγείστε του και δεχτείτε κάθε του ξέσπασμα ως απόλυτα φυσιολογικό και αναμενόμενο! Αναθέστε του αρμοδιότητες σε σχέση με το μωρό και ζητήστε του να σας βοηθήσει! Είμαι σίγουρη πως θα σπεύσει να το κάνει και θα αισθανθεί κι εκείνο όμορφα που έχει συνεισφέρει! Σε κάθε περίπτωση διατηρείστε την ψυχραιμία σας γιατί οι ισορροπίες είναι λεπτές και εύκολα κλονίζονται![/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]

Μαμά για δεύτερη φορά…

[vc_row][vc_column][vc_column_text]

 

Μαμά για δεύτερη φορά σημαίνει διπλάσια αγάπη! Σημαίνει αστείρευτη, ατέρμονη, αέναη αγάπη και επ’ αυτού θα αιτιολογήσω!

Μόλις εννέα μήνες πέρασαν από τη στιγμή που συνειδητοποίησα ότι μια νέα ζωή μεγάλωνε στα σπλάχνα μου και μαζί με αυτό συνειδητοποίησα πως το σώμα μου θα άλλαζε ξανά και θα μετατρεπόταν για άλλη μια φορά σε μια στρογγυλή μπάλα με πόδια… Βέβαια το να κάνω δεύτερο παιδί, ήταν κάτι που ήθελα πολύ, κάτι για το οποίο προσπάθησα να συμβεί και που εντελώς συνειδητά επεδίωξα… και το κατάφερα με τις ευλογίες του Θεού! Ήταν μια απόφαση όμως, που σε πρώτη φάση την πήρα σκεπτόμενη το γιο μου το μεγάλο, καθώς, ούσα ήδη μαμά, είχα από το πρώτο μου κιόλας παιδί, καλύψει την διακαή μου επιθυμία να αποκτήσω ένα μωρό, παρά το γεγονός βέβαια ότι μου αρέσουν τα παιδιά και θα ήθελα μια πολυμελή οικογένεια αν είχα τη δυνατότητα! Όμως κύριο μέλημα, τόσο του συζύγου μου όσο και δικό μου, ήταν να χαρίσουμε ένα τουλάχιστον αδερφάκι στο μεγάλο μας γιο Ορφέα ως στήριγμα, του ενός προς τον άλλο στη μετέπειτα ζωή τους! Έτσι, ναι μεν πρόσεχα στο μέτρο του δυνατού καθόλη τη διάρκεια της κύησης, από την άλλη δε, φερόμουν πιο ελεύθερα συγκριτικά με την πρώτη κύηση… δεν έβαζα τόσους φραγμούς ή τόσα πρέπει όπως την πρώτη φορά…

[/vc_column_text][vc_blockquote type=”type3″]ούτε για μια στιγμή δε μετάνιωσα που έμεινα έγκυος για δεύτερη φορά…[/vc_blockquote][/vc_column][/vc_row][vc_row][vc_column][vc_column_text]Ο καιρός περνούσε και καθώς έβλεπα το σώμα μου να αλλάζει και την κοιλιά μου να μεγαλώνει ολοένα και περισσότερο, άρχισα να καταλαβαίνω τί επρόκειτο να συμβεί τους επόμενους μήνες… ούτε για μια στιγμή δε μετάνιωσα που έμεινα έγκυος για δεύτερη φορά, ούτε μια φορά δεν αισθάνθηκα την επιθυμία να το είχα αποφύγει!

Όμως ήμουν εστιασμένη στο γιο μου Ορφέα και τη σωστή ανατροφή του! Αυτό σημαίνει πως δεν έδινα τη δέουσα σημασία στο πλασματάκι που ήταν μέσα στην κοιλιά μου!

Πολλές φορές έπιασα τον εαυτό μου κάποια βράδια που εμένα ξάγρυπνη, να αναρωτιέμαι αν αυτό το πλάσμα θα μπορούσα να το αγαπήσω, όσο τον μεγάλο μου γιο, ή αν θα έπρεπε να στερήσω μέρος της αγάπης μου από εκείνον για το νέο μέλος της οικογένειας που θα ερχόταν!

Ο καιρός κύλισε γρήγορα  και πριν από μερικές μέρες ξύπνησα με πόνους περιόδου και δυνατές συσπάσεις, οι οποίες όμως δεν ήταν συγχρονισμένες για να σπεύσω στο μαιευτήριο. Παρόλα αυτά είχα ένα προαίσθημα πως το μωρό εκείνο το βράδυ θα ερχόταν κι έτσι ενημέρωσα το γιατρό μου από νωρίς το πρωί για ό,τι αισθανόμουν, ώστε να έχει γνώση και άφησα τη φύση να κάνει τη δουλειά της. Οι συσπάσεις και οι πόνοι συνεχίστηκαν όλη την ημέρα, άλλοτε πιο δυνατοί, άλλοτε πιο ήπιοι! Δεν πτοήθηκα καθόλου! Το αντίθετο μάλιστα! Έκανα το πρόγραμμα μου κανονικά και απλά είχα στο νου μου να μετρώ τη συχνότητα και τη διάρκεια των συστάσεων! Ξάπλωσα το μεσημέρι ώστε να χαλαρώσω λίγο και να δω αν θα περνούσαν, όμως όταν ξύπνησα το απόγευμα οι συσπάσεις δήλωσαν και πάλι το παρόν!

Όλο το απόγευμα φρόντισα να ετοιμάσω τα τελευταία πράγματα που θα χρειαζόμουν για το μαιευτήριο και αργότερα κάθισα χαλαρά στον καναπέ! Οι συσπάσεις είχαν αραιώσει αρκετά, αλλά όταν έρχονταν ο πόνος ήταν όλο και πιο δυνατός! Έπαιξα λίγο με το γιο μου και όσο έπεφτε η νύχτα, άρχισε και πάλι η συχνότητα των συστάσεων να αυξάνεται! Κατά τις 22:00 το βράδυ, όπου πήγαμε το μικρό Ορφέα να ξαπλώσει, οι συσπάσεις έρχονταν ανά 20 λεπτά! Εκείνο το βράδυ είχε αναλάβει ο σύζυγος μου το παιδί για τα καλά! Είχα ξαπλώσει στο διπλανό δωμάτιο και περίμενα να με φωνάξουν για την καθιερωμένη βραδινή ανάγνωση παραμυθιού, όταν άκουσα το σύζυγο μου να εξηγεί στο παιδί, πως η κοιλίτσα της μαμάς πονούσε και πως μπορεί αργά τη νύχτα να φεύγαμε για το νοσοκομείο! Του εξήγησε πως αν ξυπνούσε τη νύχτα και δε μας έβρισκε στο δωμάτιο μας, δε θα έπρεπε να ανησυχήσει γιατί θα ήταν η γιαγιά μαζί του! Του είπε επίσης, πως επειδή η μαμά πονάει δε θα ήταν σωστό να την κουράσει, και πως θα έπρεπε να αρκεστεί με την ανάγνωση ενός και μόνο παραμυθιού! Το καημένο ήταν τόσο συνεργάσιμο, έδειχνε τόση κατανόηση! Με φώναξαν λοιπόν να πάω και κάθισα κάτω όπως κάθε βράδυ! Παίξαμε λίγο στο κρεβάτι με τα αυτοκινητάκια και μετά άρχισα να διαβάζω όπως είχαμε συμφωνήσει! Οι πόνοι έρχονταν καθόλη τη διάρκεια της παραμονής μου στο δωμάτιο του παιδιού και καθώς ήταν πιο δυνατοί, αναγκαζόμουν να σταματάω την ανάγνωση! Το παιδί καταλάβαινε ότι πονούσα και μου έλεγε: “μαμά, σε αγαπήσω λίγο…” και κατέβαινε από το κρεβατάκι του, με πλησίαζε και με αγκάλιαζε! Το παιδί κοιμήθηκε γρήγορα χωρίς να ζητήσει άλλο παραμύθι και χωρίς να προβάλει καμία αντίσταση…!

Γύρισα στο σαλόνι και άνοιξα τον υπολογιστή να κάνω κάποια πράγματα που είχα αναλάβει και έπρεπε να παραδώσω! Η συχνότητα των συσπάσεων μέχρι τις 00:00 το βράδυ ήταν σταθερή και οι πόνοι ίδιας έντασης! Τότε ξαφνικά ήταν που οι συνθήκες άλλαξαν! Οι πόνοι έρχονταν ανά 7 λεπτά και διαρκούσαν κάτι λιγότερο από ένα λεπτό! Συνέχισα να δουλεύω και παρατηρούσα με το ρολόι στο χέρι τί συνέβαινε! Στη 01:00 πμ άρχισαν οι πόνοι να έρχονται ανά 3 λεπτά και η διάρκεια τους ήταν ένα λεπτό γεμάτο! Αφού οι πόνοι ήταν ολοένα και πιο ισχυροί, αποφάσισα μισή ώρα μετά να τηλεφωνήσω στο γιατρό μου! Φυσικά τον ξύπνησα, του εξήγησα τί συνέβαινε και με συμβούλευσε να φύγω για το μαιευτήριο! Στο σπίτι σήμανε συναγερμός! Έκλεισα τον υπολογιστή, ξύπνησα το σύζυγο μου, τη μητέρα μου, και την πεθερά μου η οποία θα έμενε με το παιδί και γρήγορα φύγαμε για την κλινική!

Η διαδρομή, αν και μου είπαν ότι την κάναμε σε 15 λεπτά και μας έπιασαν μόνο δυο φανάρια, μου φάνηκε ατελείωτη! Μπήκαμε κατευθείαν στα επείγοντα και από εκεί με παρέλαβε μια μαία και με οδήγησε σε θάλαμο ελέγχου! Δεν μπορούσα να κρατήσω τα δάκρυα μου! Αφενός γιατί πονούσα πολύ και αφετέρου γιατί καταλάβαινα ότι σε λίγη ώρα θα είχα στην αγκαλιά μου το μωρό μου! Η προϊσταμένη με ψηλάφισε και με ρώτησε τί περίμενα και δεν πήγα νωρίτερα στο μαιευτήριο… είχα διαστολή 6! Σε πολύ λίγο θα γεννούσα! Με μετέφεραν σε αίθουσα τοκετών και ενημέρωσαν το γιατρό μου για την κατάσταση μου και μετά από ένα περίπου τεταρτάκι ήρθε κι εκείνος! Η ώρα ήταν 02:30! Μου χορηγήθηκε η επισκληρίδειος, με μεγάλη προσπάθεια από μέρους μου, αφού από το ρίγος που με είχε πιάσει λόγω των πόνων που ένιωθα, δεν μπορούσα να σταθώ ακίνητη! Μετά από λίγο μπήκε ο σύζυγος μου στην αίθουσα τοκετών! Πέρασε λίγη ώρα μέχρι να με πιάσει η επισκληρίδειος και όταν πια οι πόνοι είχαν ελαττωθεί και η πίεση είχε μετακινηθεί χαμηλά, ο γιατρός, στην προσπάθεια του να με ηρεμήσει, μιας και έβλεπε το τρέμουλο που με είχε καταβάλει από τους πόνους, μου έπιασε το χέρι και μου είπε: “Ηρέμησε τώρα, δεν πονάς πια, μόνο πίεση έχεις χαμηλά! Σε λίγο γεννάς! Ξεκινάμε!” Η πίεση βέβαια που ένιωθα χαμηλά δεν ήταν άνευ πόνου, ήταν όμως σαφώς χαμηλότερης έντασης!

[/vc_column_text][vc_blockquote type=”type3″]Είναι απίστευτο, ένα τόσο δα πλάσμα να μπορεί να σε κάνει να νιώσεις τόσο δυνατά πράγματα από τη μια στιγμή στην άλλη![/vc_blockquote][/vc_column][/vc_row][vc_row][vc_column][vc_column_text]Από εκείνη τη στιγμή τα πράγματα πήγαν πολύ γρήγορα! Ήρθε ο νοσοκόμος στην αίθουσα και άλλαξε το κρεβάτι προκειμένου να πάρω θέση τοκετού και ο γιατρός, έδωσε την οδηγία να σπρώξω και αυτό έκανα! Μετά μου είπε πως στην επόμενη εξώθηση θα βγει! Πράγματι, έσπρωξα άλλη μία και αυτό ήταν! Είδα το πλασματάκι να βγαίνει από μέσα μου, ενωμένο μαζί μου με το λώρο! Φοβόμουν μήπως δεν αισθανθώ όπως στην πρώτη γέννα που είδα το σπλάχνο μου για πρώτη φορά…. όμως και μόνο στη θέα αυτής της ψυχούλας που άρχισε να κλαίει, τα μάτια μου άρχισαν αυτόματα να δακρύζουν! Δεν μπορούσα να τα σταματήσω! Όλοι οι φόβοι μου για το αν θα αισθανθώ όπως την πρώτη φορά, ως δια μαγείας εξανεμίστηκαν! Κοίταξα το σύζυγο μου που ήταν πλάι μου, μου χαμογέλασε και μου έκανε ένα νεύμα σα να μου έλεγε “πάει, πέρασε”!

Αδημονούσα να πάρω το παιδί στην αγκαλιά μου! Ήθελα να νιώσω την απερίγραπτη και ανεπανάληπτη «δέρμα με δέρμα» επαφή! Αυτή την πρώτη επαφή με το μωρό που όμοιά της δεν υπάρχει και που αν δεν το ζήσει κάποιος δεν μπορεί να το καταλάβει! Ζήτησα αμέσως να μου δώσουν το μωρό να το θηλάσω και δε μου το αρνήθηκαν! Όση ώρα ο γιατρός συνέχιζε τη δουλειά που απέμενε, εγώ προσπαθούσα με τη βοήθεια μιας μαίας να θηλάσω το παιδί! Και με λίγη προσπάθεια τα καταφέραμε! Ήταν μαγική η στιγμή! Ήταν τόσο μικροσκοπικός! Μόλις 2760γρ. Έδειχνε τόσο ευάλωτος! Ένιωσα έντονα την ανάγκη να του δώσω όλο μου το είναι για να μεγαλώσει! Να κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ για να καταφέρει να δυναμώσει γρήγορα! Είναι απίστευτο, ένα τόσο δα πλάσμα να μπορεί να σε κάνει να νιώσεις τόσο δυνατά πράγματα από τη μια στιγμή στην άλλη!

Με μετέφεραν στην ανάνηψη και περίμενα να μου φέρουν το μωρό! Όμως η μαία με ενημέρωσε πως είχε πέσει λίγο η θερμοκρασία του και προσπαθούσε να τον ζεστάνει και πως μόλις ανέβαινε λίγο θα μου τον έφερνε αμέσως! Πράγματι μετά από 40 περίπου λεπτά μου τον έφερε και τον βάλαμε μαζί να θηλάσει! Με λίγη προσπάθεια το παιδί τα κατάφερε! Ήταν τόσο τέλεια αίσθηση! Επανήλθαν στη μνήμη μου όλα εκείνα τα συναισθήματα που είχα νιώσει και την πρώτη φορά!

[/vc_column_text][vc_blockquote type=”type3″]Η δύναμη αυτού του πλάσματος και η θέλησή του για ζωή ήταν κινητήριος δύναμη για εμένα![/vc_blockquote][/vc_column][/vc_row][vc_row][vc_column][vc_column_text]Τις επόμενες μέρες στο μαιευτήριο τα πράγματα πήγαιναν καλά και ήταν πιθανό να φύγουμε μια μέρα νωρίτερα! Μέχρι που μας ενημέρωσαν πως το παιδί είχε ανεβάσει λίγο ίκτερο και έπρεπε να μείνουμε άλλο ένα βράδυ για φωτοθεραπεία! Δεν το συζητήσαμε καθόλου! Ήταν αυτονόητο πως αυτό θα κάναμε! Αν και με συμβούλευσαν να δώσω στο παιδί ξένο γάλα για να ενυδατωθεί, αυτό δεν το συζητούσα καθόλου! Ήμουν κάθετη! Από νωρίς πήραν το παιδί για φωτοθεραπεία και συνεννοηθήκαμε με τις μαίες να μου τον φέρνουν κάθε 2,5 ώρες ώστε να θηλάζει και να παίρνει τα απαραίτητα υγρά! Αυτό συνεχίστηκε όλη νύχτα! Δε σταμάτησα λεπτό να προσπαθώ! Έβαζα ξυπνητήρι ανά δύο ώρες και περίμενα! Αν καθυστερούσαν να τον φέρουν, τις καλούσα εγώ για να τους το υπενθυμίσω! Ήταν κάτι που είχα ξαναζήσει στη γέννηση του μεγάλου μου γιου! Το πρωί έγινε πάλι αιμοληψία στο παιδί και η παιδίατρος μας ενημέρωσε πως ο ίκτερος είχε πέσει και πως το παιδί είχε πάρει και βάρος, οπότε αυτό, αυτομάτως σήμαινε πως φεύγαμε για το σπίτι! Το ξενύχτι μου και η ακατάπαυστη προσπάθεια μου, είχαν αποφέρει καρπούς! Η δύναμη αυτού του πλάσματος και η θέλησή του για ζωή ήταν κινητήριος δύναμη για εμένα. Ήταν η αιτία να αντλήσω δύναμη από κάθε αποθήκη της ψυχής μου! Ούτε μια στιγμή δεν λύγισα από την κούραση που αισθανόμουν, ούτε για μια στιγμή δεν τα παράτησα και ούτε σκέφτηκα πως έπρεπε τώρα που όλα πήγαν καλά να ξεκουραστώ! Αυτό που σκέφτηκα ήταν «άντε να πάμε σπίτι μας να μπορώ να του προσφέρω περισσότερα»!

[/vc_column_text][vc_blockquote type=”type3″]…ένιωσα πως η αγάπη μιας μάνας δε μοιράζεται δια τον αριθμό των παιδιών που έχει κάνει…[/vc_blockquote][/vc_column][/vc_row][vc_row][vc_column][vc_column_text]Φτάσαμε σπίτι και μόλις αντίκρισα το μεγάλο μου γιο, ο οποίος όλες αυτές τις μέρες από ό,τι μου είχαν πει ήταν μελαγχολικός και χωρίς καμία διάθεση για τίποτα, ένιωσα πόσο πολύ μου είχε λείψει! Τον έσφιξα στην αγκαλιά μου! Ούτε ίχνος από την αγάπη μου για εκείνον δεν του είχα στερήσει, προκειμένου να μπορέσω να αγαπήσω το νέο μέλος της οικογένειας μου! Αισθανόμουν να τον αγαπώ ακόμη περισσότερο απ’ ότι πριν! Εκείνη ακριβώς τη στιγμή ένιωσα πως η αγάπη μιας μάνας δε μοιράζεται δια τον αριθμό των παιδιών που έχει κάνει… Το αντίθετο μάλιστα!

Η αγάπη μιας μάνας μόνο πολλαπλασιάζεται για να αγαπάει το ίδιο όλα της τα παιδιά! Είναι σαν το κάθε ένα, να κουβαλάει μαζί του από την κοιλιά, από την πρώτη κιόλας μέρα που γεννιέται, την αγάπη που του αξίζει και που χρειάζεται για να μεγαλώσει! Και αν ο Θεός έχει σχέδια για εμάς να μας χαρίσει κι άλλο παιδί, με χαρά θα το δεχτούμε και με την ίδια δύναμη θα το αγαπήσω κι εκείνο!

 

Γράφω και στο paidorama.com για την εγκυμοσύνη, τα δικά μου χόμπι και όσα βιώνω και θέλω να μοιραστώ μαζί σας. Μπορείτε να βρείτε τα άρθρα μου και στο paidorama.com

https://www.paidorama.com/paidoblog/mama/deyteri-fora-mama[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]

Διακοπή θηλασμού, μια πρόκληση για όλες τις μαμάδες που κανουν ΑΜΘ.

[vc_row][vc_column][vc_column_text]

 

Πώς θα καταφέρω να διακόψω ανώδυνα το θηλασμό? Πώς θα δώσω στο μωρό να καταλάβει ότι αυτός ο κύκλος ολοκληρώθηκε? Πώς θα γίνει να μην επηρεαστεί  ψυχολογικά το μωρό από τη διακοπή? Ερωτήματα που σίγουρα απασχολούν τις περισσότερες μαμάδες που κάνουν Αποκλειστικό Μητρικό Θηλασμό (ΑΜΘ) για περισσότερο από ένα χρόνο, μιας και καμία δε γεννήθηκε να ξέρει. Μια διαδικασία πρόκληση για τη μαμά και το παιδί αφού αποτελεί τον ύστατο τρόπο δεσμού μεταξύ μητέρας-παιδιού, γεγονός που καθιστά τη διαδικασία αυτή πολύ δύσκολη και επίπονη και για τους δυο.

Στο άρθρο αυτό θα αναφερθώ μόνο στη δίκη μου εμπειρία και στον τρόπο με τον οποίο πραγματοποιήθηκε τελικά η διακοπή του θηλασμού. Σίγουρα δεν ήταν το πιο εύκολο στάδιο από τη γέννηση του μωρού! Μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι ήταν το πιο δύσκολο, αφού για την εκμάθηση της τέχνης του θηλασμού είχα παρακολουθήσει δυο σεμινάρια πριν τον τοκετό και ένα μετά από αυτόν, πράγμα που σημαίνει πως ήμουν αρκετά προετοιμασμένη και έτοιμη γι’ αυτήν τη διαδικασία. Για τη διακοπή όμως του θηλασμού δεν υπήρχε κανένα σεμινάριο να παρακολουθήσω για να βοηθηθώ και δεν υπήρχε κανείς να μου πει πώς να το επιτύχω πέρα από κάποιες προτάσεις της παιδιάτρου (πχ. να του λέω ότι θα θηλάσουμε όταν βγει το φεγγαράκι προκειμένου να κόψουμε το μεσημεριανό θηλασμό, κάτι που στο δικό μου το παιδί δεν πέτυχε κ.α.) και πιστεύω πως κάθε περίπτωση μωρού έχει τις ιδιαιτερότητες της και απαιτεί διαφορετικό χειρισμό! Επιπλέον το μωρό το δικό μου δεν χρησιμοποιούσε πιπίλα μιας και το απέφυγα, πράγμα που δυσχέραινε τη διαδικασία διακοπής και επίσης δεν έπινε κάποιο συμπλήρωμα ώστε να έχει τουλάχιστον αυτό σαν υποκατάστατο! Δεν σκόπευα άλλωστε να του δώσω αγελαδινό γάλα έπειτα από όσα έχω διαβάσει γι’ αυτό! Συνεπώς ο δρόμος που είχα διαλέξει ήταν μακρύς και δύσκολος!

Έπειτα από δυο συναπτά έτη αποκλειστικού μητρικού θηλασμού, ήταν πολύ δύσκολο για εμένα να στερηθώ αυτή την ευχάριστη “ρουτίνα” στο ρόλο μου ως μαμά και πολύ περισσότερο να αποκόψω το παιδί από πάνω μου! Βέβαια, βοήθησε και το γεγονός ότι το γάλα μου είχε ελαττωθεί σημαντικά και μάλιστα από τον ένα μαστό είχε διακοπεί εντελώς! Πιο δύσκολο όμως, πιστεύω ότι ήταν για το ίδιο το παιδί να στερηθεί τη μαμά και να συνειδητοποιήσει ή καλύτερα να ενστερνιστεί ότι πλέον θα πάψει να συνδέεται μαζί μου κατ’ αυτόν τον τρόπο και πως θα πρέπει να αποδεχτεί ότι έτσι είναι τα πράγματα και δεν μπορεί να κάνει τίποτα για να το αποτρέψει!

[/vc_column_text][vc_blockquote type=”type3″]Όταν το μωρό ζητούσε να θηλάσει, δεν του το στερούσα![/vc_blockquote][vc_column_text]Δυο μήνες σχεδόν πριν από την οριστική διακοπή του θηλασμού και αφού πια ο ένας μαστός είχε πάψει να παράγει γάλα, μιας και το παιδί έτρωγε κανονικά στέρεη τροφή εδώ και μήνες και ο θηλασμός δεν αποτελούσε κύριο τρόπο σίτισης, αλλά τρόπο χαλάρωσης και νανουρίσματος, άρχισα σε κάθε γεύμα θηλασμού (μεσημέρι-βράδυ) να μιλάω στο παιδί για το ενδεχόμενο διακοπής. Άρχισα δηλαδή να του εξηγώ ότι η ροή των πραγμάτων είναι αυτή και ότι τελικά κάποια στιγμή θα σταματήσει να πίνει γαλατάκι από τη μανούλα! Πιο συγκεκριμένα του έλεγα πως καθώς το μωράκι μεγαλώνει, δεν έχει πια ανάγκη το γαλατάκι της μανούλας και έτσι το σώμα της δεν φτιάχνει πολύ γάλα και στο τέλος θα σταματήσει εντελώς να φτιάχνει… πως όπως τα ξαδέρφια του δεν πίνουν πια γαλατάκι από τη μανούλα γιατί έχουν μεγαλώσει, έτσι και το δικό μου το μωράκι έχει μεγαλώσει, έχει γίνει ένα μικρό αντράκι και σιγά – σιγά θα σταματήσει να πίνει γαλα κι αυτό από τη μαμά… και άλλα τέτοιου είδους παραδείγματα! Αυτή η κουβέντα γινόταν κάθε μεσημέρι και κυρίως κάθε βράδυ προκειμένου να αντιληφθεί και τελικά να αποδεχτεί το μωρό, το τελικό αποτέλεσμα! Φυσικά η αντίδραση του μωρού ήταν τα γκρινιάζει και ορισμένες φορές να κλαίει και να προσκολλάται περισσότερο στο στήθος. Προφανώς σε αυτό το σημείο, όταν το μωρό ζητούσε να θηλάσει (μέσα στα πλαίσια των επιτρεπτών γευμάτων, δηλαδή μεσημέρι-βράδυ αφού είχαμε κόψει τα υπόλοιπα γεύματα) δεν του το στερούσα, μιας και ήξερα πως τελικά κάποια στιγμή θα επέλθει η διακοπή τόσο της παραγωγής γάλακτος, όσο και της διαδικασίας του θηλασμού και γιατί ήθελα το μωρό να καταλάβει πως δεν είναι κάτι που προκαλεί ή θέλει να συμβεί η μαμά, αλλά κάτι που είναι φυσικό επόμενο! Του έδινα με αυτόν τον τρόπο δηλαδή να καταλάβει πως όσο η μανούλα έχει γάλα, θα του το δίνει!

Όλο αυτό ήταν μια καλή προετοιμασία καθώς τις επόμενες εβδομάδες το γάλα μου ελαττώθηκε κι άλλο και δεν επαρκούσε έως ότου το μωρό αποκοιμηθεί, με αποτέλεσμα το μωρό να «πιπιλάει» μέχρι να καταφέρει να το πάρει ο ύπνος, μιας και όπως προανέφερα το μωρό δεν χρησιμοποιούσε πιπίλα! Αυτό ήταν μια παγίδα στην οποία φοβόμουν πως αν ενέδιδα θα είχα το αντίθετο από το επιθυμητό αποτέλεσμα! Προφανώς και δε με ενοχλούσε να αφήνω το μωρό να πιπιλάει προκειμένου να αποκοιμηθεί, όμως έπρεπε εγώ να αντιληφθώ έγκαιρα πως αυτό δε θα βοηθούσε το μωρό μήτε να αποκοπεί από εμένα, αλλά ούτε και να μάθει να κοιμάται χωρίς το στήθος!  Έτσι άρχισα να του λέω πως δεν έχει άλλο γαλατάκι η μαμά και πως θα ήταν καλό να αφήσει το στήθος της γιατί καθώς εκείνος ρουφάει και αδειάζει το στήθος της μαμάς, μετά η μαμά πονάει! Του το έλεγα και με τέτοιο τρόπο που έκανε το μωρό να μη θέλει να μου προκαλεί πόνο! Δε λέω, κακό να λέω ψέματα στο παιδί, αλλά κάποια ψέματα είναι για το καλό του, ένα αναγκαίο κακό! Όταν ήταν να κοιμηθεί, του έδινα να θηλάσει τόσο όσο γάλα είχα, μετά του επεσήμανα ότι τελείωσε το γάλα και πρέπει να αφήσει το στήθος γιατί η μαμά πονάει. Του εξηγούσα πως έτσι γίνεται σε όλους τους ανθρώπους. Πως καθώς το μωρό μεγαλώνει, το σώμα της μαμάς δε φτιάχνει άλλο γάλα, γιατί το παιδάκι δεν το έχει πια ανάγκη. Έτσι έγινε και με τη μαμά όταν μεγάλωσε, έτσι και με τον μπαμπά, έτσι και με τα ξαδέρφια του που έχουν μεγαλώσει και δεν πίνουν πια γαλατάκι από τη μανούλα έτσι και η Μαλβίνα η φίλη του, δεν πίνει πια γάλα από τη μαμά της γιατί μεγάλωσε. Κάποιες φορές χρειαζόταν να επέμβω εγώ και να του αφαιρέσω το στήθος από το στόμα αφού το καημένο προφανώς και δεν ήθελε να το αφήσει! Αυτό ήταν κάτι που συχνά πυκνά του ανέφερα και κατά τη διάρκεια της ημέρας προκειμένου να γίνει κτήμα του! Πάντα το παιδί έδειχνε να κατανοεί αυτό που του έλεγα, αλλά την ύστατη στιγμή που έπρεπε να το αφήσει δυσκολευόταν![/vc_column_text][vc_blockquote type=”type3″]Προσπαθήστε να είστε ευρηματικές, όσο γίνεται περισσότερο![/vc_blockquote][vc_column_text]Έκανα κάποιες προσπάθειες να του δώσω κατσικίσιο γάλα, αλλά μάταια, αφού γευστικά δεν ήταν κάτι που άρεσε στο παιδί και επιπλέον καταλάβαινε τί προσπαθούσα να κάνω και αντιστεκόταν! Έπειτα είπα να δοκιμάσω με γάλα αμυγδάλου, «φιστίκι» όπως το έλεγε αυτός, αλλά και μόνο στην όψη του γάλακτος, είχα ήδη χάσει το παιχνίδι και το παιδί δεν το δοκίμαζε καν! Ούτε καν όταν έβαζα στο ποτήρι να πιω εγώ, κάτι που σε οτιδήποτε άλλο το παιδί θα ήθελε να δοκιμάσει! Βλέποντας όμως το λευκό χρώμα του γάλακτος δεν προσπαθούσε καν. Βέβαια ό,τι δοκιμές έκανα ήταν με το μπιμπερό που γενικά δεν χρησιμοποίησε ποτέ. Οπότε κάθε φορά που το έβλεπε γκρίνιαζε. Μετά από αυτό, ό,τι προσπάθεια έκανα ήταν με το ποτηράκι του νερού που είχε μαλακό στόμιο (το First Choice της NUK). Έτσι αφού ούτε αυτό είχε αποτέλεσμα μιας και το παιδί αρνιόταν πεισματικά να δοκιμάσει, σκαρφίστηκα να του το κρύψω μέσα σε ένα από τα άλλα ποτηράκια του! Του είχα πάρει ένα ποτήρι της Dr  BROWN (Κύπελλο θερμός με στόμιο & καπάκι 300ml dr-brown’s σιέλ), το οποίο βοηθούσε στη μετάβαση από το ποτηράκι με την πιπίλα στο ποτήρι το κανονικό! Το ποτηράκι αυτό, είχε καιρό να το χρησιμοποιήσει και καθώς ήταν αδιάφανο, έβαλα λίγο γάλα αμυγδάλου εκεί μέσα! Το παιδί βλέποντας το ποτηράκι, αμέσως έσπευσε να το πάρει και να πιει νομίζοντας ότι έχει νερό ή χυμό! Πίνοντας την πρώτη γουλιά, αμέσως κατάλαβε ότι είναι γάλα και με κοίταξε με βλέμμα που μου έλεγε πως δεν μπορώ να τον κοροϊδέψω! Μου είπε μάλιστα “νενέ”, έτσι αποκαλούσε το μωρό στη δίκη του γλώσσα το γάλα κάθε είδους ακόμη και το δικό μου! Βέβαια, του άρεσε γευστικά όποτε συνέχισε να το πίνει μέχρι που το τελείωσε και ζήτησε κι άλλο! Σε αυτό το σημείο να εξηγήσω πως  του άρεσε πολύ το παστέλι φιστίκι και για να τον προτρέψω να πιει το γάλα του είπα ότι είναι Φιστίκι! Έτσι καθιερώθηκε η ονομασία του γάλακτος αμυγδάλου σε «Φιτίκι» όπως το έλεγε εκείνος!  Η ικανοποίηση μου μόλις ήπιε το γάλα, ήταν μεγάλη! Ήταν ένα στοίχημα που είχα κερδίσει! Γι’ αυτό μανούλες…. προσπαθήστε να είστε ευρηματικές όσο γίνεται περισσότερο γιατί αυτά τα σκαθαράκια είναι απίστευτα έξυπνα και δύσκολα τα ξεγελάς! Φυσικά κάνοντας το παιδί να πιει το γάλα αμυγδάλου, δε σήμαινε πως κατάφερα κάτι σημαντικό αφού κάθε φορά που του έλεγα να του βάλω λίγο “φιστίκι” εκείνο καταλάβαινε πως θα ήταν το αντάλλαγμα για να μην πιει από εμένα, όποτε και αρνιόταν!

Ο διάλογος συνεχίστηκε για αρκετές μέρες και σιγά – σιγά άρχισε να ανταποκρίνεται σε όλα αυτά που του έλεγα όλον αυτόν τον καιρό. Το πρόβλημα ήταν πως μετά από μερικές μέρες, έσπασε το χεράκι του οπότε η διαδικασία πήγε πίσω μιας και δεν ήθελα να τον βασανίζω! Προσπάθησα παρόλα αυτά να μην τα παρατήσω και μόλις συνειδητοποίησα ότι έχει συνηθίσει το νάρθηκα που φορούσε, επανήλθα στη διαδικασία που είχα αφήσει στη μέση. Σαν να μην έφτανε αυτό, μετά από μια εβδομάδα κόλλησε κάποια ίωση και ήταν αρκετά ευαίσθητος, οπότε κι εγώ από τη μεριά δεν τραβούσα το σχοινί! Όμως αφού άρχισε να συνέρχεται, έπιασα και πάλι δουλειά. Όλες αυτές τις μέρες που περνούσαν, του εξηγούσα πως η μαμά δεν έχει πολύ γάλα και πως όταν εκείνος ρουφάει ενώ το στήθος δεν έχει άλλο, η μαμά πονάει κάτι που προφανώς δεν επιθυμούσε το μωρό, αλλά όταν καταλάβαινα κατά το θηλασμό ότι άδειασε το στήθος και του έλεγα ότι πρέπει να το αφήσει γιατί  πονάω, εκείνος πάλι αρνιόταν να το κάνει!

Άρχισα πια να του λέω πως κάθε βράδυ, θα πίνουμε το “φιστίκι” και μετά θα πίνουμε όσο γαλατάκι έχει η μανούλα και έπειτα, αν δε μας έχει πάρει ο ύπνος, θα παίρνει η μαμά το μωρό αγκαλιά και θα το κάνει βολτίτσα στο σπίτι τραγουδώντας μέχρι να αποκοιμηθεί. Στην αρχή, στο σημείο που έπρεπε να τον πάρω αγκαλιά και να του τραγουδήσω, δεν ήθελε να το δεχτεί με τίποτα. Έκλαιγε σπαρακτικά. Οπότε άφηνε το στήθος και του έλεγα πως θα του μετρήσω μέχρι να αποκοιμηθεί χαϊδεύοντας τον στην πλάτη! Πράγματι την πρώτη μέρα μέτρησα μέχρι το 250 έως ότου τον πάρει ο ύπνος χαϊδεύοντας τον ασταμάτητα στην πλάτη! Τα επόμενα βράδια το ίδιο ώσπου άρχισε πάλι να μην αφήνει το στήθος! Τότε έπειτα από προτροπή της παιδιάτρου, του έλεγα πως θα του μετρήσω ως το δέκα και θα πρέπει να το αφήσει μόνος του το στήθος και μετά θα κάνουμε αγκαλίτσα! Αποκρίθηκε λέγοντας «ναι» και πριν φτάσω στο 5 το είχε αφήσει! Τότε ανέβηκε επάνω μου και μου είπε να τον πάω βόλτα να του τραγουδήσω! Σηκώθηκα από το κρεβάτι χωρίς δεύτερη σκέψη! Άρχισα να τραγουδώ τα δυο νανουρίσματα που του τραγουδούσα από την ημέρα που γεννήθηκε χωρίς να αντιδράσει, κάτι που γενικά δε με άφηνε να κάνω αφού τα είχε συνδυάσει με τη διαδικασία και την “υποχρέωση” του ύπνου! Τον κράτησα αγκαλιά τραγουδώντας του μέχρι που αποκοιμήθηκε! Το επόμενο μεσημέρι συνέβη το ίδιο, και το επόμενο βράδυ, πάλι το ίδιο! Το δεύτερο κατά σειρά μεσημέρι άρχισε να αντιδρά πάλι!

Για καλή μας τύχει όμως, στον επάνω όροφο κατοικεί μια οικογένεια με δυο κοριτσάκια, εκ των οποίων το ένα συνομήλικό με τον δικό μου! Οπότε εκεί που έκλαιγε μη θέλοντας να τον νανουρίσω, άρχισα να του λέω πως αν κλαίει θα ξυπνήσει τη Μαλβίνα επάνω και δεν ήταν σωστό! Σταμάτησε λοιπόν να κλαίει και εκείνη τη στιγμή ακριβώς, εντελώς συμπωματικά άρχισε να κλαίει η μικρή Μαλβίνα στον επάνω όροφο! Άδραξα την ευκαιρία και του είπα να τραγουδήσουμε στη Μαλβίνα για να μπορέσει να κοιμηθεί… Φυσικά ενδιαφερόμενος για τη μικρή πριγκίπισσα που ζει ακριβώς από πάνω μας, δέχτηκε! Έτσι κύλησαν οι επόμενες μέρες, με τραγούδι για να κοιμηθεί… “η Μαλβίνα απο πάνω” και βόλτα στο διάδρομο του σπιτιού! Έπινε δηλαδή το “φιτίκι”, όπως έλεγε εκείνος το γάλα αμυγδάλου, έπειτα το γάλα το δικό μου, του μετρούσα για να αφήσει το στήθος, και ανέβαινε πάνω μου και μου έλεγε με τον τρόπο του να πάμε βόλτα να τραγουδήσουμε στη Μαλβίνα! Μάλιστα τον ρωτούσα: “Τί να της τραγουδήσουμε? Το γνωστό?” Και αποκρινόταν με τη γλυκιά φωνούλα του “ναι” και όλα αυτά με το χέρι του παιδιού στο νάρθηκα! Ώσπου φυσικά άρχισε έπειτα από το πέρας των νανουρισμάτων και ενώ είχαν προστεθεί κι άλλα νανουρίσματα στο ρεπερτόριο μας, κάποιες μέρες να μην μπορεί να κοιμηθεί και μου ζητούσε να ξαπλώσει στο κρεβάτι. Εκεί επιστρατευόταν η διαδικασία μέτρησης… μετρούσα δηλαδή χαϊδεύοντας τον μέχρι να τον πάρει ο ύπνος! Φυσικά το παιδί εξακολουθούσε ενδιάμεσα να ζητά να θηλάσει κι εγώ είτε έκανα ότι δεν άκουσα, είτε του εξηγούσα ξανά, πως η μαμά δεν έχει άλλο γάλα και πονάει όταν το παιδάκι ρουφά ενώ δεν έχει… κτλ κτλ. Εκείνος έκλαιγε σπαρακτικά και εγώ αναγκαζόμουν πολλές φορές να γυρίζω μπρούμυτα για να μην του μυρίζει το στήθος, και μου ζητούσε να γυρίσω. Του έλεγα, πως δε θα γυρίσω μέχρι να ηρεμήσει και να σταματήσει να κλαίει. Σε αυτό το σημείο να σημειώσω πως νιώθω πολλές τύψεις γι’ αυτό που έκανα, αλλά ήταν κάτι που μου έβγαινε αυθόρμητα και κάποιες φορές έπιανε, άλλες πάλι όχι! Μόλις δε, γυρνούσα, ανέβαινε επάνω μου αυτόματα![/vc_column_text][vc_blockquote type=”type3″]Έλεγα στον εαυτό μου “Δεν κοίταξες την ευκολία σου, επέλεξες εν γνώση σου το δύσκολο δρόμο για το καλό του παιδιού” και έτσι αναθαρρούσα.[/vc_blockquote][vc_column_text]Δύσκολη, χρονοβόρα και αρκετά επίπονη διαδικασία και για τους δυο μας! Όμως έλεγα στον εαυτό μου “Δεν κοίταξες την ευκολία σου, επέλεξες εν γνώση σου το δύσκολο δρόμο για το καλό του παιδιού” και έτσι αναθαρρούσα. Τώρα αν έπραξα σωστά, θα φανεί πολύ – πολύ αργότερα! Στο σημείο αυτό να αναφέρω, πως ενώ το μωρό πάντα ξυπνούσε κατά τη διάρκεια της νύχτας και για να ξανακοιμηθεί, τον έπαιρνα στο κρεβάτι μου, θήλαζε για 2 λεπτά και κοιμόταν, είχε αρχίσει πια να ξυπνάει μεν ενδιάμεσα, τον έπαιρνα στο κρεβάτι μου και πάλι, αλλά κοιμόταν χαϊδεύοντάς του μόνο την πλατούλα, κάτι που το επιχείρησα ένα βράδυ μιας και δεν ζήτησε από μόνος του να θηλάσει και αφού έπιασε συνέχισα και τα επόμενα βράδια. Οπότε κατάλαβα με αυτόν τον τρόπο, πως είχε αρχίσει να του γίνεται βίωμα και να αποδέχεται υποσυνείδητα το τελικό αποτέλεσμα, δηλαδή τη διακοπή του θηλασμού. Φυσικά, αναφορικά με τη διακοπή, υπάρχει και ο τρόπος της απουσίας. Αν δηλαδή έχετε τη δυνατότητα να λείψετε για κάποιες μέρες και έπειτα από λίγες μέρες να το επαναλάβετε, μπορείτε να το επιχειρήσετε! Συνήθως έτσι λένε πως κόβεται ο θηλασμός πιο εύκολα! Δυστυχώς εγώ δεν την είχα αυτή τη δυνατότητα, αλλά έλεγα μέσα μου πως θα τα καταφέρω, έστω κι έτσι!

Ας επανέλθω λοιπόν στη μακροσκελή περιγραφή μου…

Κι ενώ λοιπόν οι μέρες κυλούσαν, άλλοτε εύκολα, άλλοτε πιο δύσκολα, πότε με τραγούδι και βόλτα στο σπίτι, πότε με μέτρημα και χάιδεμα στην πλατούλα, ή τραγούδι και αγκαλιά στο κρεβάτι, έφτασε μια μέρα, για την ακρίβεια ένα Σάββατο βράδυ που έχουμε γυρίσει σπίτι έπειτα από έξοδο και προφανώς όντας το παιδί κουρασμένο, ξαπλώσαμε στο κρεβάτι με τον καθιερωμένο τρόπο, τον πήρα αγκαλίτσα και απλά δεν ζήτησε να θηλάσει! Φυσικά κι εγώ δεν πήγαινα γυρεύοντας, αφού δε ζήτησε, δεν του έδωσα ούτε εγώ από μόνη μου! Μετά από λίγα λεπτά στην αγκαλίτσα μου και μερικά χαδάκια στην πλάτη, το μικρό μου αγοράκι κοιμήθηκε για πρώτη φορά έπειτα από δυο χρόνια ΑΜΘ, χωρίς να θηλάσει και με το χεράκι ακόμη στο νάρθηκα!!! Δεν το περίμενα! Σταυροκοπιόμουνα! Φυσικά είπα να κρατήσω μικρό καλάθι, γιατί ήταν νωρίς για να βγάλω συμπεράσματα! Το επόμενο μεσημέρι, το ίδιο! Κοιμήθηκε στην αγκαλιά μου ξαπλωμένοι φυσικά στο κρεβάτι μου χωρίς καν να ζητήσει γάλα από εμένα! Λέω ας δω και το βράδυ! Το βράδυ λοιπόν το ξαναθυμήθηκε… του είπα τότε, ότι αφού δυο μέρες δεν έχει πιει, τελείωσε το γάλα της μανούλας…! Άρχισε να επιμένει ώσπου έβαλε τα κλάματα! Του εξηγούσα, τον φιλούσα, τον χάιδευα… μετά από πέντε λεπτά σταμάτησε να κλαίει, ανέβηκε επάνω μου, τράβηξε ελαφρώς την μπλούζα μου (κάτι που κάνει από μόνος του κάθε βράδυ) ώστε το κεφαλάκι του να ακουμπάει το στέρνο μου (ακριβώς όπως συμβαίνει στην δέρμα με δέρμα επαφή, μεταξύ μαμάς και μωρού την ώρα της γέννας) και με μουσική στο mp3 να παίζει τα αγαπημένα του τραγούδια (όπου να αναφέρω πως ακούει μουσική καθημερινά, ανελλιπώς από τη μέρα που γεννήθηκε, και τη ζητάει από μόνος του από τότε που ήταν 8 μηνών) κοιμήθηκε ξανά χωρίς να θηλάσει…! Το επόμενο μεσημέρι δε ζήτησε. Το επόμενο βράδυ ζήτησε αλλά ακολούθησα τη διαδικασία της προηγούμενης βραδιάς, έκλαψε για 3 λεπτά και μετά ανέβηκε πάνω μου και κοιμήθηκε… Έτσι κύλησε η επόμενη μία εβδομάδα! Μετά σταμάτησε να κλαίει, ανέβαινε κατευθείαν επάνω μου και κοιμόταν! Μόνο κανένα βράδυ, μπορεί να ζητούσε να θηλάσει αλλά δεν επέμενε και πολύ αφού είχε πιάσει πια το νόημα…!

Πλέον κοιμάται, μεσημέρι-βράδυ, ανεβαίνοντας πάνω μου και χαϊδεύοντας του την πλάτη! Είμαι σίγουρη ότι αφού επετεύχθη το μεγάλο εγχείρημα της διακοπής του θηλασμού θα διορθωθεί και αυτό! Θα έρθει η στιγμή που θα κοιμάται από μόνος του μέσα στην κούνια του, γιατί μέχρι τώρα τον πάω κοιμισμένο στο κρεβάτι του! Δεν ανησυχώ καθόλου και δεν με ενοχλεί και καθόλου αφού κακά τα ψέματα, το δέσιμο μεταξύ μας είναι μεγάλο! Κι εμένα μου λείπει ο θηλασμός, πόσο μάλλον σε εκείνον! Είναι γεγονός πάντως, πως ο θηλασμός τελικά κόπηκε ξαφνικά και απρόσμενα γρήγορα. Πίστευα πως θα διαρκούσε πολύ περισσότερο η διαδικασία διακοπής. Φυσικά κάθε μέρα θα αναφερθεί το παιδί στο γεγονός ότι η μαμά δεν έχει γάλα, ή ότι η μαμά πονάει όταν εκείνος ρουφάει, ή με ρωτάει αν τα ξαδέρφια του πίνουν γάλα από τη μαμά τους, ή αν τα γατάκια της γιαγιάς πίνουν γάλα από τη μαμά γάτα και άλλα τέτοια που θα σκαρφιστεί το μυαλουδάκι του προκειμένου να επαναφέρει το θέμα! Βέβαια κάποια βράδια όταν είναι πολύ κουρασμένος και δεν ξέρει τι του φταίει, το θυμάται και ζητάει το «νενέ» όπως λέει εκείνος. Εννοείται ότι του λέω πως δεν έχω άλλο πια, πράγμα που είναι αλήθεια, κλαίει για κανένα τρίλεπτο και μετά σταματάει, ανεβαίνει πάνω μου και κοιμάται, η καθιερωμένη διαδικασία.  Από τότε όμως που έχει “κόψει” το θηλασμό έχει κολλήσει πάνω μου τουλάχιστον 80% περισσότερο από πριν. Θέλει να είναι συνέχεια μαζί μου, δεν πάει πουθενά χωρίς εμένα, θέλει εγώ μόνο να τον κάνω μπάνιο, θέλει εγώ μόνο να τον αλλάξω, εγώ να τον ταΐσω, εγώ να του βάλω νερό, εγώ να του δώσω νερό… όλα εγώ και άλλος κανείς! Κατανοητό απόλυτα, αφού αισθάνεται ότι απομακρύνεται από εμένα ή ότι με χάνει!  Δικαιολογημένα! Αισθάνονται φόβο και απόρριψη κάτι που φυσικά δε συμβαίνει από μέρους μας, αλλά έτσι νιώθουν![/vc_column_text][vc_blockquote type=”type3″]Να έχετε πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού σας, πως είναι αδιανόητο για εκείνα, αυτό που πάει να συμβεί![/vc_blockquote][vc_column_text]Η συμβουλή που έχω να σας δώσω σε όσες ξεκινάτε αυτό το δύσκολο έργο… είναι ΥΠΟΜΟΝΗ! Δείξτε κατανόηση σε ό,τι κι αν κάνουν, προκειμένου να πετύχουν το αντίθετο από αυτό που προσπαθείτε! Επαναλάβετε τα ίδια και τα ίδια μέχρι να τα εμπεδώσουν! Δεν είναι ότι δεν καταλαβαίνουν, αλλά ότι δεν θέλουν να το αποδεχτούν! Μιλήστε τους με παραδείγματα! Πείτε τους αλληγορικά παραμυθάκια με ιστορίες που θα φτιάξετε εσείς, αντίστοιχου περιεχομένου με το επιθυμητό αποτέλεσμα. Μείνετε σταθερές στην προσπάθεια σας και μην ενδίδετε αμαχητί, χωρίς φυσικά να γίνεστε σκληρές μαζί τους! Να είστε όσο πιο ευρηματικές γίνεται!  Να έχετε πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού σας, πως είναι αδιανόητο για εκείνα, αυτό που πάει να συμβεί!  Χρειάζεται χρόνος. Στο τέλος θα τα καταφέρετε! Η δίκη μου εμπειρία ήταν υπέροχη τα δυο αυτά χρόνια, καθόλη τη διάρκεια του θηλασμού και αρκετά δύσκολη το τελευταίο δίμηνο όπου προσπαθούσα να τον διακόψω. Ξέρω και παράδειγμα όπου η μαμά έλειψε μια εβδομάδα και όταν επέστρεψε το παιδί ζήτησε να θηλάσει, του είπε ότι δεν έχει, του έδωσε να δοκιμάσει φυσικά  προκειμένου να το διαπιστώσει το παιδί ιδίοις όμμασι και αφού είδε ότι δεν είχε γάλα το στήθος της μαμάς, δεν ξαναζήτησε! (Το παράδειγμα της απουσίας που ανέφερα παραπάνω). Εμένα από την άλλη, που δε είχε ή μάλλον που είχε μια σταγόνα, το παιδί αρνιόταν να τη στερηθεί!

Αυτή ήταν η δίκη μου εμπειρία και ο τρόπος που εγώ το χειρίστηκα! Δεν ξέρω αν ήταν ο καλύτερος ή τουλάχιστον σχετικά ανώδυνος για το μωρό. Αυτό θα φανεί αργότερα. Για εμένα πάντως ήταν αρκετά δύσκολος και επίπονος! Τι άλλο να πω… θα πω ξανά ΥΠΟΜΟΝΗ![/vc_column_text][/vc_column][vc_column][/vc_column][vc_column][/vc_column][/vc_row][vc_row][vc_column][/vc_column][/vc_row][vc_row][vc_column][/vc_column][/vc_row][vc_row][vc_column][/vc_column][/vc_row]