Baby-led weaning (BLW)

Η στιγμή που ένα μωρό ξεκινάει το ταξίδι των στερεών τροφών είναι μια πρόκληση για τους γονείς και ένα καινούργιο κεφάλαιο στη ζωή ενός μωρού! Καθώς λοιπόν οι περισσότεροι γνωρίζουν το συμβατικό μόνο τρόπο πρόληψης τροφής, θέλησα να γνωστοποιήσω σε όσους δεν το γνωρίζουν την καθοδηγούμενη από το μωρό εισαγωγή στερεών τροφών ή όπως είναι ο αγγλικός όρος baby-led weaning (BLW).

Πρόκειται για ένα διαφορετικό τρόπο διατροφής όπου το μωρό θα καθορίσει το ρυθμό με τον οποίο θα απογαλακτιστεί, έχοντας ως στόχο να μάθει να τρέφεται μόνο του εξ αρχής, να μασάει ολόκληρα κομμάτια τροφής, να αποκτήσει εξοικείωση με τις διαφορετικές υφές των τροφών καθώς επίσης και την γεύση τους αυτούσια, εντελώς ανεξάρτητο, σε αντίθεση με τη μέθοδο άλεσης των τροφών κατά την οποία το μωρό μαθαίνει να καταπίνει ένα πουρέ από διαφορετικές τροφές όντας απόλυτα εξαρτημένο από τον άνθρωπο που το φροντίζει!

Σε καμία περίπτωση δεν επιχειρώ να μειώσω τον παραδοσιακό τρόπο διατροφής των μωρών που επιλέγουν οι περισσότεροι γονείς, καθώς με εκείνη τη μέθοδο αναθρέψαμε κι εμείς τον πρωτότοκό μας! Με τον ερχομό του δεύτερου παιδιού είπαμε να δοκιμάσουμε την μέθοδο BLW της οποίας τα οφέλη 3,5 μήνες μετά είναι ήδη εμφανή! Είναι μια μέθοδος που χρονολογείται ήδη από πολύ παλιά! Γενιές ολόκληρες, οι άνθρωποι την είχαν ανακαλύψει απλά παρατηρώντας τα παιδιά τους, καθώς επίσης δεν είχαν τις ανέσεις και τις ευκολίες των δικών μας ημερών (πχ.: επεξεργαστές τροφών κ.α.).

Ξεκινήσαμε δειλά – δειλά όταν το μωρό ήταν 5,5 μηνών να δοκιμάζουμε κάποιες τροφές και τώρα που το παιδί είναι πια 9,5 μηνών, ήδη από τώρα τρέφεται μόνο του χωρίς να ενοχλεί κανέναν, τρώει σχεδόν τα πάντα με ελάχιστες εξαιρέσεις (πχ μέλι και τις υπόλοιπες απαγορευμένες για τον πρώτο χρόνο τροφές), σταματάει όποτε το επιθυμεί και είναι ενεργό μέλος της οικογενειακής μας παρέας σε κάθε γεύμα και δε διανοείται να του βάλει κανείς κάτι στο στόμα! Έχει ήδη γευτεί πράγματα που στο μεγάλο μας γιο αργήσαμε να δώσουμε πχ.: σπανακόπιτα, γαρίδες, καλαμάρια, αρνάκι ψητό, ρυζογκοφρέτα με ταχίνι και κάτι που σίγουρα θα σας προκαλέσει γέλιο… γίδα βραστή! Μάλιστα το πιστεύετε ή όχι, το μωρό έχει ήδη δοκιμάσει πράγματα που σε άλλη περίπτωση θα φάνταζε απίθανο!

Η διαδικασία και τα κριτήρια ετοιμότητας

Είναι σίγουρα ένα εγχείρημα δύσκολο και στην αρχή τρομακτικό, αφού νομίζεις ότι είναι ριψοκίνδυνο! Θεωρείς επίσης, ότι δεν τρώει, καθώς βλέπεις το φαγητό του σχεδόν ανέπαφο, μιας και στην περίπτωση του BLW δε ζυγίζουμε τις μερίδες ούτε προσπαθούμε να αδειάσουμε το μπολ με το αλεσμένο φαγητό όπως συμβαίνει στο συμβατικό τρόπο πρόσληψης τροφης! Βασικό σημάδι του αν τρώει είναι οι πάνες με τις κενώσεις του μωρού! Εκεί φαίνεται το κατα πόσο καταπίνει έστω και κάτι από αυτό που του προσφέρουμε, φαίνεται στο χρώμα, στις φυτικές ίνες που συνήθως αποβάλλονται  μικρά αδιάλυτα κομμάτια, αλλά και στη σύσταση που έχουν τα κόπρανα! Αφήνοντας λοιπόν τα πράγματα να κυλήσουν, θα διαπιστώσετε στην πορεία, πόσο έχει προνοήσει η φύση ακόμη και γι’ αυτό! Το παιδί δεν γνωρίζει κάτι άλλο, οπότε ανταποκρίνεται αμέσως στη νέα αποστολή που του «ανατίθεται» και  καταφέρνει πολύ γρήγορα να προσαρμοστεί στο νέο αυτό εγχείρημα! Φυσικά τους πρώτους μήνες η βασική πηγή θρεπτικών στοιχείων εξακολουθεί να είναι το γάλα (μητρικό ή μη)! Το παιδί καλείται για αρχή απλά να έρθει σε επαφή και να γνωρίσει τις τροφές, τις υφές τους, τις γεύσεις τους, τα χρώματα τους, τον τρόπο με τον οποίο θα προσλαμβάνει την τροφή του! Τα μωρά ανταποκρίνονται πολύ γρήγορα και εύκολα στις νέες προκλήσεις αρκεί βέβαια να είναι η κατάλληλη στιγμή για το κάθε παιδί και αυτό είναι εύκολο να το διαπιστώσει κανείς διακρίνοντας συγκεκριμένα σημάδια ωριμότητας, τα βασικότερα εκ των οποίων είναι: το να μπορεί το μωρό να κάθεται με μικρή ή καθόλου υποστήριξη, να δείχνει ενδιαφέρον σε οτιδήποτε μας βλέπει να τρώμε, να απλώνει το χεράκι του να πιάσει την τροφή και να την φέρνει μόνο του στο στόμα, καθώς και να έχει μειωθεί το αντανακλαστικό της γλώσσας. Βέβαια σε αντίθεση με τον συμβατικό τρόπο διατροφής όπου το μωρό τρώει αλεσμένα και προτείνεται να ξεκινήσει η διαδικασία πρόσληψης στερεών τροφών ενδεχόμενος και από τον τέταρτο μήνα της ζωής του, στην περίπτωση της καθοδηγούμενης από το μωρό εισαγωγής στερεών τροφών, δε θα πρέπει να ξεκινάει η διαδικασία νωρίτερα από τους 6 μήνες ζωής του μωρού!

Η δική μας εμπειρία

Εμείς ξεκινήσαμε στους 5,5 μήνες, ενδεχομένως εσφαλμένα, αλλά η λογική μας ήταν πως όσο περισσότερο του δίναμε το ερέθισμα της στερεής τροφής, τόσο πιο γρήγορα θα μπορούσε να αφομοιώσει τη διαδικασία! Φυσικά στην αρχή δεν είχαμε πρόγραμμα γευμάτων, απλά αρκούμασταν στο να του δίνουμε λίγη κόρα ψωμιού, κανένα σκληρό παξιμάδι και κανένα καρότο ωμό καθαρισμένο, τα οποία ήταν γενικά ακίνδυνα! Βέβαια το blw γενικά δεν έχει κάποιο συγκεκριμένο πρόγραμμα να ακολουθήσεις αλλά ούτε και στάδια να καλύψεις! Έτσι αφήνοντας το παιδί να πάρει το χρόνο του με την όλη διαδικασία, άρχισε σιγά – σιγά τα παξιμάδια να τα μικραίνει, και το ψωμί να το μουλιάζει τόσο που έκοβε κομμάτι, την μπανάνα να τη στρογγυλεύει παρά το γεγονός ότι δεν είχε δόντια, γιατί μπορεί να μη φαίνονται, αλλά υπάρχουν όντως κάτω από τα ούλα! Υπήρξαν βέβαια μέρες που το μωρό δεν ήθελε να προσπαθήσει καν, υπήρξαν μέρες που ενώ έδειχνε πρόοδο ξαφνικά σταματούσε για μερικές μέρες να τρώει! Οπότε δε σας κρύβω πως υπήρξαν και στιγμές που σκεφτήκαμε να τα παρατήσουμε, όμως μείναμε ψύχραιμοι και είπαμε να δώσουμε χρόνο στο μωρό!

Σκεφτήκαμε λοιπόν πως όταν ξεκινήσαμε τη διαδικασία, το μωρό ήταν πολύ δεκτικό, συνεπώς αποκλείεται να το στεναχωρούσε ο τρόπος πρόσληψης τροφής! Οι μεταβολές που συμβαίνουν στο σώμα ενός μωρού είναι αμέτρητες! Προσπαθήσαμε να παρατηρήσουμε καλύτερα τί συνέβαινε στο μωρό! Τις μέρες λοιπόν που το μωρό αρνιόταν να φάει, είχε έντονη σιελόρροια, γεγονός που συνδέεται με την οδοντοφυΐα! Δεν τον πιέσαμε και του δώσαμε χρόνο! Εκείνες τις μέρες δοκιμάσαμε να αλέσουμε λίγο φαγητό και να δώσουμε προγεμισμένα κουτάλια και λίγη κόρα ψωμιού βουτηγμένη στον πουρέ και μπορώ να πω πως έπιασε, καθώς με τον τρόπο αυτό το μωρό δε χρειαζόταν να μασήσει ιδιαίτερα και άρα να πονέσει τα ήδη πονεμένα του ούλα! Περίπου τρεις μέρες μετά άρχισε πάλι να δέχεται ολόκληρες τροφές και να προσπαθεί να τις ροκανίσει! Μια άλλη μαμά που είχα συμβουλευτεί, η οποία ακολουθούσε την ίδια μέθοδο διατροφής στο δικό της παιδί, με καθησύχασε λέγοντας μου πως εκείνη ξεκίνησε τη διαδικασία όταν ο μικρός της ήταν 6 μηνών και άρχισε να τρώει κανονικά όταν πια ήταν 9 μηνών! Πράγματι τώρα που το μωρό είναι 9,5 μηνών δείχνει αρκετή ωριμότητα στον τρόπο με τον οποίο πιάνει την τροφή του καθώς και τον τρόπο που τη μασάει, γιατί τη μασάει κανονικά σαν μεγάλος, μιας και πρώτα μαθαίνει να μασάει και έπειτα να καταπίνει, σε αντίθεση με το συμβατικό τρόπο όπου το παιδί πρώτα μαθαίνει να καταπίνει και μετά να μασάει! Ειδικότερα από όταν έβγαλε τα πρώτα του δοντάκια κάτω, περίπου 8,5 μηνών, του έγινε πολύ πιο εύκολο να τεμαχίζει κομμάτια και με μεγάλη προσήλωση να τα μασάει και έπειτα να τα καταπίνει! Είναι πραγματικά αξιοθαύμαστο, δεν χορταίνω να τον καμαρώνω! Πλέον τρέφεται κανονικά ολομόναχος! Οι χοντρές λωρίδες στις οποίες του κόβαμε τις τροφές του για να μπορεί να τις πιάνει, έχουν αντικατασταθεί από στενότερες λωριδίτσες και σιγά – σιγά και αυτές θα δώσουν τη θέση τους στα μικρά κομματάκια, τα οποία ήδη όταν τα βρίσκει μπροστά του, πολύ προσεκτικά και εντοπισμένα τα πιάνει με τα δυο του δαχτυλάκια (δείκτη και αντίχειρα) και τα φέρνει στο στόμα του. Η εξέλιξη στο κομμάτι αυτό είναι ταχύτατη!

Από μέρους μας χρειάζεται θάρρος, εμπιστοσύνη στο μωρό, (χωρίς φυσικά να το αφήνουμε από τα μάτια μας για όση ώρα τρώει), παρατήρηση, και αυτοσχεδιασμός καθώς κάποια πράγματα βγαίνουν ενστικτωδώς! Πολλές φορές ένιωσα να βρίσκομαι σε αδιέξοδο, όμως λειτούργησα ενστικτωδώς και μου βγήκε, όπως για παράδειγμα, το γεγονός ότι κάποιες τροφές γλιστρούν και το μωρό δεν μπορούσε να τις πιάσει και νευρίαζε! Ένα τέτοιο παράδειγμα είναι η μπανάνα, το αβοκάντο, το αχλάδι! Σκέφτηκα να αφήσω λίγη φλούδα ώστε να μπορεί το μωρό να τα πιάσει, γεγονός που λειτούργησε!  Άλλο πάλι παράδειγμα είναι η γκρίνια πριν το γεύμα λόγω πείνας! Σε αυτήν την περίπτωση σκέφτηκα να τον ταΐζω λίγο πριν τον βάλω στην καρέκλα φαγητού και αυτό πάλι λειτούργησε! Αργότερα που διάβασα κάποια βιβλία για την τεχνική αυτή διαπίστωσα πως είχα ενεργήσει σωστά! Με το blw το παιδί αναπτύσσει γρήγορα τις μασητικές του ικανότητες , τη χειρωνακτική του επιδεξιότητα και την απόλυτη συνεργασία χεριού-ματιού! Με τη βοήθεια σας θα ανακαλύψει μια ευρεία γκάμα υγιεινών τροφών και θα τρώει μόνο όσο χρειάζεται (κάτι που τα μωρά τα οποία τρέφονται με μητρικό γάλα κάνουν έτσι κι αλλιώς), πράγμα που θα τον βοηθήσει να μειώσει σημαντικά τις πιθανότητες μιας μελλοντικής παχυσαρκίας! Άλλωστε αυτό βοηθάει στο να έχει και όλη η οικογένεια ένα πιο υγιεινό διατροφολόγιο συνολικά! Πάνω από όλα θα απολαμβάνει τη διαδικασία του φαγητού και θα είναι χαρούμενο που θα συμμετέχει κι εκείνο ενεργά στα οικογενειακά γεύματα, μιμούμενο τους μεγαλύτερους.

Μπορώ να γράφω και να μιλάω ασταμάτητα για το blw, όμως μιας και δεν υπάρχει αυτή η δυνατότητα να πω σε αυτό το σημείο πως υπάρχουν αρκετά βιβλία πάνω σε αυτό το θέμα! Βιβλία αξιόλογα και με πλούσιο περιεχόμενο! Όμως μιλάμε πάντα για ξενόγλωσσα βιβλία όπως είναι το…κ.α., τα οποία θα τα παρουσιάσω σύντομα στα social media!

Πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα

Τέλος θα ήθελα να κλείσω θίγοντας το θέμα της ευκολίας αυτής της μεθόδου, καθώς δε χρειάζεται να μαγειρεύετε ιδιαιτέρως για το μωρό, όπως επίσης είναι πολύ εύκολο να βρείτε κάτι που μπορεί να φάει το μωρό στην έξοδο σας! Σαν γονιός που έχει δοκιμάσει και τους δυο τρόπους πρόσληψης τροφής σας λέω με βεβαιότητα ότι το blw είναι ευκολότερο και μακράν πιο απολαυστικό! Σίγουρα βασικό μειονέκτημα της μεθόδου αυτής, είναι οι ανεξίτηλοι λεκέδες στα ρούχα καθώς και τα πεταμένα φαγητά στο πάτωμα, όμως ένα πολύ χρήσιμο αντικείμενο που εμένα προσωπικά μου έλυσε τα χέρια, είναι οι ποδιές και η επιφάνεια πάνω στην οποία τρώει το μωρό, της εταιρίας Tidy tod, οπότε δε χρειάζεται να πονοκεφαλιάζετε άλλο για τα φοβερά ακατάστατα γεύματα! Πρόκειται για βασικά εργαλεία της καθοδηγούμενης από το μωρό διατροφής, προκειμένου το μωρό να μπορέσει να πειραματιστεί με το φαγητό του χωρίς περιορισμούς και χωρίς να σας πιάνει η ψυχή σας για τους λεκέδες και το πεταμένο φαγητό παντού….

Δώστε λοιπόν την ευκαιρία στα μικρά σας να αναπτύξουν αυτή τη δεξιότητα (όπως κάνουν με την ομιλία ή τη βάδιση), να επιλέγουν εκείνα τί και πόσο θα φάνε από αυτό που τους έχετε ετοιμάσει και συμβάλετε με αυτό τον τρόπο στο να δημιουργηθεί ένας ανεξάρτητος, στο φαγητό, ανθρωπάκος! Αγνοείστε κάθε κακοπροαίρετο άνθρωπο που σας λέει ότι αυτό που κάνετε είναι λάθος, ή παράτολμο, ή δεν ξέρω τί άλλο! Εμένα με κοιτούσαν και εξακολουθούν να με κοιτάνε περίεργα όταν βλέπουν τον τρόπο που τρώει το μωρό, άνθρωποι οι οποίοι δεν έχουν καν μπει στη διαδικασία να μάθουν για τη μέθοδο αυτή και τα οφέλη της! Οπότε απλά τους αγνοώ και κάνω αυτό που πιστεύω καλύτερο για το δικό μου το παιδί! Οπότε παραχωρείστε του το δικαίωμα να γευτεί οπουδήποτε κανονικό φαγητό και πολύ περισσότερο να καθοδηγήσει τον τρόπο και πιστέψτε με, θα εκπλαγείτε!

 

Νιώστε ελεύθερα να μου στείλετε τυχόν απορείς, προβληματισμούς ακόμη και την επιθυμία σας να γίνω σε κάποιο βαθμό πιο συγκεκριμένη επί του θέματος!

 

 

Γράφω και στο paidorama.com για την εγκυμοσύνη, τα δικά μου χόμπι και όσα βιώνω και θέλω να μοιραστώ μαζί σας. Μπορείτε να βρείτε τα άρθρα μου και στο paidorama.com

https://www.paidorama.com/paidoblog/mama/baby-led-weaning-i-empeiria-moy

Δεύτερο παιδί, ένας εισβολέας στη ζωή του μεγαλύτερου παιδιού!

[vc_row][vc_column][vc_column_text]

Μόλις κάνατε δεύτερο παιδί και σκέφτεστε πώς θα το πάρει το μεγαλύτερο παιδί όταν επιστρέψετε στο σπίτι?

Αυτό είναι απόλυτα λογικό, αφού αν δεν είστε από τους γονείς που έχουν συμβουλευτεί παιδοψυχολόγο ήδη πριν από τον τοκετό, ώστε το παιδί να είναι έτοιμο να αποδεχθεί το νέο μέλος της οικογένειας, τότε η κατάσταση θα είναι ζόρικη…! Εμείς δεν είμαστε από αυτούς τους γονείς οπότε η αλήθεια είναι ότι τα βρήκαμε λίγο σκούρα στην αρχή! Εκτός από το να μιλάμε στο παιδί για τον ερχομό του μωρού και για το πώς θα είναι τα δυο αδέρφια όταν θα μεγαλώσει το μωρό, δεν πήραμε κάποια επιστημονική γνώμη για να ξέρουμε πώς να το χειριστούμε και η αλήθεια είναι πως η πραγματικότητα διαφέρει κατά πολύ από τη θεωρία!

Εμείς επιστρέψαμε στο σπίτι από το μαιευτήριο και η πρώτη μέρα ήταν πολύ αναγνωριστική! Ο Ορφέας είδε το μωρό, χαμογέλασε και έπειτα το αγνόησε πλήρως! Βέβαια το μωρό κοιμόταν, όσο όμως περνούσε η ώρα και άρχισε να συνειδητοποιεί ότι το μωρό σκόπευε να μείνει, τότε άρχισε λίγο να ζορίζεται! Όταν μάλιστα με είδε να το παίρνω αγκαλιά τρελάθηκε. Άρχισε με ένα τρέμουλο στη φωνή να λέει επίμονα: “μην τον πάρεις, μην τον πάρεις…” Να πω στο σημείο αυτό πως πριν γεννηθεί το μωρό, ο Ορφέας ήταν πολύ ήρεμος, έλεγε όλο χαρά ότι η μαμά έχει μωρό στην κοιλιά κι εμείς από την πλευρά μας, του μιλούσαμε πάρα πολύ για το ότι η οικογένεια μας θα μεγάλωνε αριθμητικά και ότι επρόκειτο να αποκτήσει έναν αδερφό, ο οποίος μελλοντικά θα είναι ο καλύτερός του φίλος!

[/vc_column_text][vc_blockquote type=”type3″]Έπρεπε να μοιράζεται την αγκαλιά της μαμάς που άλλοτε μονοπωλούσε!

 

 

 

[/vc_blockquote][vc_column_text]Οι πρώτες μέρες με το μωρό στο σπίτι, κύλησαν δύσκολα, με το παιδί να έχει πολύ ακραία ξεσπάσματα. Φυσικά οι κρίσεις τον έπιαναν κάθε φορά που έβλεπε εμένα να έχω το μωρό αγκαλιά! Εδώ που τα λέμε, δεν είναι και λίγο αυτό που του συνέβη… εκεί που ήταν μόνος του και είχε την πρωτοκαθεδρία μέσα στο σπίτι και την αποκλειστικότητα στην αγκαλιά της μαμάς, ξαφνικά άρχισε μπαίνει σε δεύτερη μοίρα, αφού προτεραιότητα για επιβίωση είχε το μωρό και έπρεπε να μοιράζεται την αγκαλιά της μαμάς που άλλοτε μονοπωλούσε! Επιπλέον ενώ είχε κόψει την πάνα 8 μήνες πριν τη γέννηση του μωρού και μάλιστα τους τελευταίους 2 μήνες την είχε κόψει και στο ύπνο, άρχισαν κάποια βράδια να του φεύγουν τα τσίσα από τον ερχομό του μπέμπη και μετά! Άρχισε να παλιμπαιδίζει και με αυτό εννοώ πως άρχισε να έχει συμπεριφορά μωρού, μιλούσε δηλαδή ασυνάρτητα και έκλαιγε χωρίς λόγο ακατάπαυστα…

Βέβαια εμείς προσπαθούσαμε να πηγαίνουμε με τα νερά του, να μην του χαλάμε χατίρι στα πλαίσια του εφικτού, όμως εκείνος δεν ήταν με τίποτα ικανοποιημένος! Έκλαιγε, φώναζε, ούρλιαζε, χτυπιόταν και όλα αυτά γιατί η μαμά πήρε το μωρό να το ταΐσει! Η ψυχολογία μου ήταν χάλια, δεν ήξερα πώς να διαχειριστώ τη συμπεριφορά του παιδιού. Ζήτησα από την παιδίατρο να μου συστήσει παιδοψυχολόγο, αλλά πριν την επισκεφτώ είπα να δώσω λίγο χρόνο ακόμη στο παιδί και κυρίως άνοιξα καλά τα αυτιά μου και ενεργοποίησα όλες μου τις αισθήσεις προκειμένου να αφουγκραστώ τί ήταν αυτό που το παιδί εξέπεμπε και τί ήταν αυτό που ήθελε στην πραγματικότητα….[/vc_column_text][vc_blockquote type=”type3″]Ήθελε να αισθανθεί ότι η μαμά τον αγαπάει ακόμη, να αισθανθεί ότι δεν τον αντικατέστησε με το μωρό![/vc_blockquote][vc_column_text]Πράγματι, αυτή η απέλπιδα προσπάθειά μου απέδωσε καρπούς! Έδωσα για λίγο προτεραιότητα στο μεγάλο παιδί και κάθε φορά που έπρεπε να πάρω αγκαλιά το μωρό άκουγα τί μου ζητούσε ο μεγάλος! Αυτό που ήθελε ήταν αγκαλιά, πρώτα εκείνον και μετά το μωρό! “Μαμά να σε πάρω μια αγκαλίτσα πρώτα” και αφού του έδινα την αγκαλιά… “τώρα παρ’ τον μαμά…” έλεγε! Αυτό ήθελε! Να αισθανθεί ότι η μαμά τον αγαπάει ακόμη, να αισθανθεί ότι δεν τον αντικατέστησε με το μωρό! Αυτό επαναλήφθηκε για μερικές μέρες και έτσι τον έβαλα κάτω μια μέρα που ήταν ήρεμος, γιατί όταν είναι σε κρίση δεν είναι καλή στιγμή, και του μίλησα, του εξήγησα με πολύ ήπιο τόνο στη φωνή, ότι η μαμά αγαπάει όλα της τα παιδιά, ότι επειδή έκανε ένα ακόμη μωρό δε σημαίνει ότι δεν αγαπάει τον Ορφέα! Το αντίθετο μάλιστα, τον αγαπάει ακόμη περισσότερο! Του εξήγησα ότι το μωρό μπορεί να το ταΐσει μόνο η μαμά και κανένας άλλος και κυρίως, πως η αγκαλιά της μαμάς είναι τόσο μεγάλη που χωράει όλα της τα παιδάκια! Έδειξε να κατανοεί απόλυτα αυτό που του έλεγα και πραγματικά την επόμενη φορά που έπρεπε να πάρω το μωρό να το ταΐσω μου ζήτησε να πάρω πρώτα εκείνον μια αγκαλιά και μετά να πάρω το μωρό ενώ κρατώ κι εκείνον μονολογώντας: “όλα τα παιδάκια χωράει η αγκαλίτσα της μαμάς, η μαμά έχει δυο μωράκια ένα μικρό και ένα μεγάλο!!!” Ένιωσα τόσο καλά! Τα λόγια μου είχαν πιάσει τόπο και κυρίως η ψυχολογία του παιδιού ήταν αρκετά ανεβασμένη! Φυσικά τα ξεσπάσματα συνεχίστηκαν σε πολύ πιο ήπιο βαθμό όμως! Ζητούσε επίμονα, εγώ να τον ταΐσω, εγώ να τον πλύνω, εγώ να παίξω μαζί του, εγώ να τον πάρω αγκαλιά, εγώ να τον κοιμίσω! Εγώ και κανείς άλλος! Έχει προσκολληθεί ακόμη περισσότερο πάνω μου από φόβο μη με χάσει! Προσπαθώ κάθε φορά που το μωρό κοιμάται να ασχολούμαι μαζί του! Να περνάω χρόνο μαζί του και πραγματικά δείχνει πολύ χαρούμενος και διαλλακτικός σε σχέση με το μωρό, το οποίο όταν ξυπνάει, ο Ορφέας καταλαβαίνει ότι θα το πάρω αγκαλιά και για να προλάβει μου λέει «μαμά να σε πάρω μια αγκαλίτσα!!!»

[/vc_column_text][vc_blockquote type=”type3″]Του δίνω αρμοδιότητες σε σχέση με το μωρό, του ζητώ βοήθεια στην αλλαγή της πάνας ή στο μπάνιο του μωρού και πάντα πρόθυμος τρέχει να βοηθήσει![/vc_blockquote][vc_column_text]Από την άλλη, έχω παρατηρήσει πως όταν είμαι εντελώς μόνη μου με τα δυο παιδιά και δεν υπάρχει άλλος ενήλικας στο χώρο, είναι άλλο παιδί, δηλαδή πολύ συγκαταβατικό πολύ συνεργάσιμο σε ό,τι ζητήσω! Βέβαια υπάρχουν και οι φορές που όταν ακούει το μωρό να ξυπνάει μου λέει «Άντε πάλι, ασ’ τον, μην τον πάρεις», όμως είναι περισσότερες οι στιγμές που μου λέει «φέρ’ το  μαμά εδώ να με βλέπει που παίζω»! Του δίνω αρμοδιότητες σε σχέση με το μωρό, του ζητώ βοήθεια στην αλλαγή της πάνας ή στο μπάνιο του μωρού και πάντα πρόθυμος τρέχει να βοηθήσει! Του κουνάει την κουδουνίστρα όταν κλαίει! Πάντα έχω το φόβο μήπως κάποια στιγμή του κάνει κάτι, αλλά ο καημένος προσπαθεί να ελέγξει τον εαυτό του και να συγκρατηθεί!  Έχουν υπάρξει και στιγμές που μου λέει ότι θέλει να βγει ο μπέμπης στο δρόμο να τον πατήσει αυτοκίνητο και να κλαίει, ή άλλη πάλι φορά μου έχει πει ότι θέλει ο ίδιος να βγει στο δρόμο και να χαθεί, λέει πως θέλει να πάει νοσοκομείο και να μείνει μέσα… και σε αυτές τις στιγμές του εξηγώ πως η μαμά δεν πρόκειται να αφήσει κανένα παιδάκι της να βγει στο δρόμο, ούτε εκείνον αλλά ούτε και το μωρό και πως η μαμά δεν μπορεί να ζήσει χωρίς τον Ορφέα ή τον μπέμπη! Λέει «θέλω να κλαίω»! Λέει «μαμά θέλω να φύγεις» και μόλις κάνω πως φεύγω αρχίζει να κλαίει και να παρακαλεί να μη φύγω… Δε συνειδητοποιεί τί λέει ή τί κάνει, λέει κάτι από αμηχανία απλά για να δει τι θα κάνω. Δε φαντάζομαι τι άλλο θα σκεφτεί να κάνει για να τραβήξει την προσοχή μου.

Είναι δύσκολο για ένα παιδί να συνειδητοποιήσει αυτό που συμβαίνει όταν έρχεται ένα νέο μέλος στην οικογένεια, είναι δύσκολο πολύ περισσότερο να το δεχτεί! Απλά άλλα παιδιά το κρατάνε μέσα τους και το εκδηλώνουν σε μεγαλύτερη ηλικία ή και ποτέ και άλλα το εκδηλώνουν από την πρώτη στιγμή! Σε εμάς έλαχε η δεύτερη περίπτωση, όμως σε αυτή την περίπτωση η παρουσία τρίτου προσώπου είναι επιβεβλημένη προκειμένου να απασχολεί το μεγάλο παιδί για να μπορεί η μητέρα να φροντίζει το μωρό! Αυτό το ρόλο στη δίκη μας οικογένεια παίζει ο μπαμπάς, ο οποίος φροντίζει να περνάει χρόνο μαζί του και να τον απασχολεί δημιουργικά για να ξεχνιέται! Κάνει όλη την προετοιμασία για τον βραδινό ύπνο, μέχρις ότου αποδεσμευτώ από τη φροντίδα του μωρού και να ασχοληθώ με το να τον κοιμίσω εγώ και κάθε βράδυ που πάω στο δωμάτιο του για να τον κοιμίσω, εκείνο, με έκπληξη μου λέει: «δεν άργησες μαμά…!» Αυτό μου δείχνει πόση ανασφάλεια αισθάνεται το παιδί! Όταν τον φροντίζω μου λέει «σ’ αγαπάω»! Όσο και αν έχω προσπαθήσει να του δείξω ότι είμαι ακόμη εδώ για εκείνον και θα είμαι για πάντα δίπλα του, για το παιδί δεν είναι αρκετό! Το ίδιο συμβαίνει και όταν τον πάρω αγκαλιά, μου λέει «μαμά σε αγαπάω», σαν να μην περίμενε ότι θα του δώσω την αγκαλιά που ζητάει! Και επίσης μου λέει «τον αγαπάω τον μπέμπη μου», σαν η στοργή που του δείχνω να έχει άμεσο αντίκτυπο στα αισθήματα του προς το μωρό! Έχω καταλάβει πως κάθε του ξέσπασμα προς το μωρό δεν έχει να κάνει με το ίδιο το μωρό, αλλά είναι ο τρόπος του να «τιμωρήσει» εμένα!

Έπειτα από τόσο καιρό που έχει περάσει, τα πράγματα είναι διαφορετικά! Το παιδί κατανοεί απόλυτα το ρόλο μου για την επιβίωση του μωρού! Φυσικά και κάθε φορά που πρόκειται να πάρω το μωρό εξακολουθεί να ζητάει αγκαλιά και μάλιστα λέει “να σε πάρω μια αγκαλίτσα, καιρό έχω να σε πάρω” και μπορεί να το έχει ξαναπεί μια ώρα πριν, αλλά είναι περισσότερο η συνήθειά του, όμως αυτή την αγκαλιά τη νιώθει κι ας κρατάει δευτερόλεπτα! Είναι πολύ πιο δεκτικός να τον ταΐσει ο μπαμπάς, ζητάει να τον ετοιμάσει για ύπνο ο μπαμπάς μέχρι να κοιμίσω εγώ το μωρό και γενικά είναι πολύ πιο φιλικός και συνειδητοποιημένος! Σίγουρα θα αποταθώ σε ειδικό, για το σωστότερο χειρισμό των διαφόρων συμπεριφορών και των ξεσπασμάτων του παιδιού αλλά πρώτα θέλω να έχω συλλέξει όλα τα απαιτούμενα στοιχεία που χρειάζομαι για να δώσω την καλύτερη δυνατή εικόνα στον άνθρωπο που είναι πιο ειδικός να με συμβουλεύσει!

Η συμβουλή η δίκη μου προς εσάς έπειτα από 5 μήνες συνύπαρξης του παιδιού με το μωρό, είναι να δώσετε χρόνο και χώρο στο παιδί να εκφραστεί! Να εκφράσει δηλαδή το φόβο του, τον προβληματισμό του! Ανοίξτε τα αυτιά σας, και προσπαθήστε να αφουγκραστείτε αυτό που το μεγάλο σας παιδί εκφράζει με τη συμπεριφορά του! Ακούστε το, μιλήστε του, εξηγείστε του και δεχτείτε κάθε του ξέσπασμα ως απόλυτα φυσιολογικό και αναμενόμενο! Αναθέστε του αρμοδιότητες σε σχέση με το μωρό και ζητήστε του να σας βοηθήσει! Είμαι σίγουρη πως θα σπεύσει να το κάνει και θα αισθανθεί κι εκείνο όμορφα που έχει συνεισφέρει! Σε κάθε περίπτωση διατηρείστε την ψυχραιμία σας γιατί οι ισορροπίες είναι λεπτές και εύκολα κλονίζονται![/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]

Μαμά για δεύτερη φορά…

[vc_row][vc_column][vc_column_text]

 

Μαμά για δεύτερη φορά σημαίνει διπλάσια αγάπη! Σημαίνει αστείρευτη, ατέρμονη, αέναη αγάπη και επ’ αυτού θα αιτιολογήσω!

Μόλις εννέα μήνες πέρασαν από τη στιγμή που συνειδητοποίησα ότι μια νέα ζωή μεγάλωνε στα σπλάχνα μου και μαζί με αυτό συνειδητοποίησα πως το σώμα μου θα άλλαζε ξανά και θα μετατρεπόταν για άλλη μια φορά σε μια στρογγυλή μπάλα με πόδια… Βέβαια το να κάνω δεύτερο παιδί, ήταν κάτι που ήθελα πολύ, κάτι για το οποίο προσπάθησα να συμβεί και που εντελώς συνειδητά επεδίωξα… και το κατάφερα με τις ευλογίες του Θεού! Ήταν μια απόφαση όμως, που σε πρώτη φάση την πήρα σκεπτόμενη το γιο μου το μεγάλο, καθώς, ούσα ήδη μαμά, είχα από το πρώτο μου κιόλας παιδί, καλύψει την διακαή μου επιθυμία να αποκτήσω ένα μωρό, παρά το γεγονός βέβαια ότι μου αρέσουν τα παιδιά και θα ήθελα μια πολυμελή οικογένεια αν είχα τη δυνατότητα! Όμως κύριο μέλημα, τόσο του συζύγου μου όσο και δικό μου, ήταν να χαρίσουμε ένα τουλάχιστον αδερφάκι στο μεγάλο μας γιο Ορφέα ως στήριγμα, του ενός προς τον άλλο στη μετέπειτα ζωή τους! Έτσι, ναι μεν πρόσεχα στο μέτρο του δυνατού καθόλη τη διάρκεια της κύησης, από την άλλη δε, φερόμουν πιο ελεύθερα συγκριτικά με την πρώτη κύηση… δεν έβαζα τόσους φραγμούς ή τόσα πρέπει όπως την πρώτη φορά…

[/vc_column_text][vc_blockquote type=”type3″]ούτε για μια στιγμή δε μετάνιωσα που έμεινα έγκυος για δεύτερη φορά…[/vc_blockquote][/vc_column][/vc_row][vc_row][vc_column][vc_column_text]Ο καιρός περνούσε και καθώς έβλεπα το σώμα μου να αλλάζει και την κοιλιά μου να μεγαλώνει ολοένα και περισσότερο, άρχισα να καταλαβαίνω τί επρόκειτο να συμβεί τους επόμενους μήνες… ούτε για μια στιγμή δε μετάνιωσα που έμεινα έγκυος για δεύτερη φορά, ούτε μια φορά δεν αισθάνθηκα την επιθυμία να το είχα αποφύγει!

Όμως ήμουν εστιασμένη στο γιο μου Ορφέα και τη σωστή ανατροφή του! Αυτό σημαίνει πως δεν έδινα τη δέουσα σημασία στο πλασματάκι που ήταν μέσα στην κοιλιά μου!

Πολλές φορές έπιασα τον εαυτό μου κάποια βράδια που εμένα ξάγρυπνη, να αναρωτιέμαι αν αυτό το πλάσμα θα μπορούσα να το αγαπήσω, όσο τον μεγάλο μου γιο, ή αν θα έπρεπε να στερήσω μέρος της αγάπης μου από εκείνον για το νέο μέλος της οικογένειας που θα ερχόταν!

Ο καιρός κύλισε γρήγορα  και πριν από μερικές μέρες ξύπνησα με πόνους περιόδου και δυνατές συσπάσεις, οι οποίες όμως δεν ήταν συγχρονισμένες για να σπεύσω στο μαιευτήριο. Παρόλα αυτά είχα ένα προαίσθημα πως το μωρό εκείνο το βράδυ θα ερχόταν κι έτσι ενημέρωσα το γιατρό μου από νωρίς το πρωί για ό,τι αισθανόμουν, ώστε να έχει γνώση και άφησα τη φύση να κάνει τη δουλειά της. Οι συσπάσεις και οι πόνοι συνεχίστηκαν όλη την ημέρα, άλλοτε πιο δυνατοί, άλλοτε πιο ήπιοι! Δεν πτοήθηκα καθόλου! Το αντίθετο μάλιστα! Έκανα το πρόγραμμα μου κανονικά και απλά είχα στο νου μου να μετρώ τη συχνότητα και τη διάρκεια των συστάσεων! Ξάπλωσα το μεσημέρι ώστε να χαλαρώσω λίγο και να δω αν θα περνούσαν, όμως όταν ξύπνησα το απόγευμα οι συσπάσεις δήλωσαν και πάλι το παρόν!

Όλο το απόγευμα φρόντισα να ετοιμάσω τα τελευταία πράγματα που θα χρειαζόμουν για το μαιευτήριο και αργότερα κάθισα χαλαρά στον καναπέ! Οι συσπάσεις είχαν αραιώσει αρκετά, αλλά όταν έρχονταν ο πόνος ήταν όλο και πιο δυνατός! Έπαιξα λίγο με το γιο μου και όσο έπεφτε η νύχτα, άρχισε και πάλι η συχνότητα των συστάσεων να αυξάνεται! Κατά τις 22:00 το βράδυ, όπου πήγαμε το μικρό Ορφέα να ξαπλώσει, οι συσπάσεις έρχονταν ανά 20 λεπτά! Εκείνο το βράδυ είχε αναλάβει ο σύζυγος μου το παιδί για τα καλά! Είχα ξαπλώσει στο διπλανό δωμάτιο και περίμενα να με φωνάξουν για την καθιερωμένη βραδινή ανάγνωση παραμυθιού, όταν άκουσα το σύζυγο μου να εξηγεί στο παιδί, πως η κοιλίτσα της μαμάς πονούσε και πως μπορεί αργά τη νύχτα να φεύγαμε για το νοσοκομείο! Του εξήγησε πως αν ξυπνούσε τη νύχτα και δε μας έβρισκε στο δωμάτιο μας, δε θα έπρεπε να ανησυχήσει γιατί θα ήταν η γιαγιά μαζί του! Του είπε επίσης, πως επειδή η μαμά πονάει δε θα ήταν σωστό να την κουράσει, και πως θα έπρεπε να αρκεστεί με την ανάγνωση ενός και μόνο παραμυθιού! Το καημένο ήταν τόσο συνεργάσιμο, έδειχνε τόση κατανόηση! Με φώναξαν λοιπόν να πάω και κάθισα κάτω όπως κάθε βράδυ! Παίξαμε λίγο στο κρεβάτι με τα αυτοκινητάκια και μετά άρχισα να διαβάζω όπως είχαμε συμφωνήσει! Οι πόνοι έρχονταν καθόλη τη διάρκεια της παραμονής μου στο δωμάτιο του παιδιού και καθώς ήταν πιο δυνατοί, αναγκαζόμουν να σταματάω την ανάγνωση! Το παιδί καταλάβαινε ότι πονούσα και μου έλεγε: “μαμά, σε αγαπήσω λίγο…” και κατέβαινε από το κρεβατάκι του, με πλησίαζε και με αγκάλιαζε! Το παιδί κοιμήθηκε γρήγορα χωρίς να ζητήσει άλλο παραμύθι και χωρίς να προβάλει καμία αντίσταση…!

Γύρισα στο σαλόνι και άνοιξα τον υπολογιστή να κάνω κάποια πράγματα που είχα αναλάβει και έπρεπε να παραδώσω! Η συχνότητα των συσπάσεων μέχρι τις 00:00 το βράδυ ήταν σταθερή και οι πόνοι ίδιας έντασης! Τότε ξαφνικά ήταν που οι συνθήκες άλλαξαν! Οι πόνοι έρχονταν ανά 7 λεπτά και διαρκούσαν κάτι λιγότερο από ένα λεπτό! Συνέχισα να δουλεύω και παρατηρούσα με το ρολόι στο χέρι τί συνέβαινε! Στη 01:00 πμ άρχισαν οι πόνοι να έρχονται ανά 3 λεπτά και η διάρκεια τους ήταν ένα λεπτό γεμάτο! Αφού οι πόνοι ήταν ολοένα και πιο ισχυροί, αποφάσισα μισή ώρα μετά να τηλεφωνήσω στο γιατρό μου! Φυσικά τον ξύπνησα, του εξήγησα τί συνέβαινε και με συμβούλευσε να φύγω για το μαιευτήριο! Στο σπίτι σήμανε συναγερμός! Έκλεισα τον υπολογιστή, ξύπνησα το σύζυγο μου, τη μητέρα μου, και την πεθερά μου η οποία θα έμενε με το παιδί και γρήγορα φύγαμε για την κλινική!

Η διαδρομή, αν και μου είπαν ότι την κάναμε σε 15 λεπτά και μας έπιασαν μόνο δυο φανάρια, μου φάνηκε ατελείωτη! Μπήκαμε κατευθείαν στα επείγοντα και από εκεί με παρέλαβε μια μαία και με οδήγησε σε θάλαμο ελέγχου! Δεν μπορούσα να κρατήσω τα δάκρυα μου! Αφενός γιατί πονούσα πολύ και αφετέρου γιατί καταλάβαινα ότι σε λίγη ώρα θα είχα στην αγκαλιά μου το μωρό μου! Η προϊσταμένη με ψηλάφισε και με ρώτησε τί περίμενα και δεν πήγα νωρίτερα στο μαιευτήριο… είχα διαστολή 6! Σε πολύ λίγο θα γεννούσα! Με μετέφεραν σε αίθουσα τοκετών και ενημέρωσαν το γιατρό μου για την κατάσταση μου και μετά από ένα περίπου τεταρτάκι ήρθε κι εκείνος! Η ώρα ήταν 02:30! Μου χορηγήθηκε η επισκληρίδειος, με μεγάλη προσπάθεια από μέρους μου, αφού από το ρίγος που με είχε πιάσει λόγω των πόνων που ένιωθα, δεν μπορούσα να σταθώ ακίνητη! Μετά από λίγο μπήκε ο σύζυγος μου στην αίθουσα τοκετών! Πέρασε λίγη ώρα μέχρι να με πιάσει η επισκληρίδειος και όταν πια οι πόνοι είχαν ελαττωθεί και η πίεση είχε μετακινηθεί χαμηλά, ο γιατρός, στην προσπάθεια του να με ηρεμήσει, μιας και έβλεπε το τρέμουλο που με είχε καταβάλει από τους πόνους, μου έπιασε το χέρι και μου είπε: “Ηρέμησε τώρα, δεν πονάς πια, μόνο πίεση έχεις χαμηλά! Σε λίγο γεννάς! Ξεκινάμε!” Η πίεση βέβαια που ένιωθα χαμηλά δεν ήταν άνευ πόνου, ήταν όμως σαφώς χαμηλότερης έντασης!

[/vc_column_text][vc_blockquote type=”type3″]Είναι απίστευτο, ένα τόσο δα πλάσμα να μπορεί να σε κάνει να νιώσεις τόσο δυνατά πράγματα από τη μια στιγμή στην άλλη![/vc_blockquote][/vc_column][/vc_row][vc_row][vc_column][vc_column_text]Από εκείνη τη στιγμή τα πράγματα πήγαν πολύ γρήγορα! Ήρθε ο νοσοκόμος στην αίθουσα και άλλαξε το κρεβάτι προκειμένου να πάρω θέση τοκετού και ο γιατρός, έδωσε την οδηγία να σπρώξω και αυτό έκανα! Μετά μου είπε πως στην επόμενη εξώθηση θα βγει! Πράγματι, έσπρωξα άλλη μία και αυτό ήταν! Είδα το πλασματάκι να βγαίνει από μέσα μου, ενωμένο μαζί μου με το λώρο! Φοβόμουν μήπως δεν αισθανθώ όπως στην πρώτη γέννα που είδα το σπλάχνο μου για πρώτη φορά…. όμως και μόνο στη θέα αυτής της ψυχούλας που άρχισε να κλαίει, τα μάτια μου άρχισαν αυτόματα να δακρύζουν! Δεν μπορούσα να τα σταματήσω! Όλοι οι φόβοι μου για το αν θα αισθανθώ όπως την πρώτη φορά, ως δια μαγείας εξανεμίστηκαν! Κοίταξα το σύζυγο μου που ήταν πλάι μου, μου χαμογέλασε και μου έκανε ένα νεύμα σα να μου έλεγε “πάει, πέρασε”!

Αδημονούσα να πάρω το παιδί στην αγκαλιά μου! Ήθελα να νιώσω την απερίγραπτη και ανεπανάληπτη «δέρμα με δέρμα» επαφή! Αυτή την πρώτη επαφή με το μωρό που όμοιά της δεν υπάρχει και που αν δεν το ζήσει κάποιος δεν μπορεί να το καταλάβει! Ζήτησα αμέσως να μου δώσουν το μωρό να το θηλάσω και δε μου το αρνήθηκαν! Όση ώρα ο γιατρός συνέχιζε τη δουλειά που απέμενε, εγώ προσπαθούσα με τη βοήθεια μιας μαίας να θηλάσω το παιδί! Και με λίγη προσπάθεια τα καταφέραμε! Ήταν μαγική η στιγμή! Ήταν τόσο μικροσκοπικός! Μόλις 2760γρ. Έδειχνε τόσο ευάλωτος! Ένιωσα έντονα την ανάγκη να του δώσω όλο μου το είναι για να μεγαλώσει! Να κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ για να καταφέρει να δυναμώσει γρήγορα! Είναι απίστευτο, ένα τόσο δα πλάσμα να μπορεί να σε κάνει να νιώσεις τόσο δυνατά πράγματα από τη μια στιγμή στην άλλη!

Με μετέφεραν στην ανάνηψη και περίμενα να μου φέρουν το μωρό! Όμως η μαία με ενημέρωσε πως είχε πέσει λίγο η θερμοκρασία του και προσπαθούσε να τον ζεστάνει και πως μόλις ανέβαινε λίγο θα μου τον έφερνε αμέσως! Πράγματι μετά από 40 περίπου λεπτά μου τον έφερε και τον βάλαμε μαζί να θηλάσει! Με λίγη προσπάθεια το παιδί τα κατάφερε! Ήταν τόσο τέλεια αίσθηση! Επανήλθαν στη μνήμη μου όλα εκείνα τα συναισθήματα που είχα νιώσει και την πρώτη φορά!

[/vc_column_text][vc_blockquote type=”type3″]Η δύναμη αυτού του πλάσματος και η θέλησή του για ζωή ήταν κινητήριος δύναμη για εμένα![/vc_blockquote][/vc_column][/vc_row][vc_row][vc_column][vc_column_text]Τις επόμενες μέρες στο μαιευτήριο τα πράγματα πήγαιναν καλά και ήταν πιθανό να φύγουμε μια μέρα νωρίτερα! Μέχρι που μας ενημέρωσαν πως το παιδί είχε ανεβάσει λίγο ίκτερο και έπρεπε να μείνουμε άλλο ένα βράδυ για φωτοθεραπεία! Δεν το συζητήσαμε καθόλου! Ήταν αυτονόητο πως αυτό θα κάναμε! Αν και με συμβούλευσαν να δώσω στο παιδί ξένο γάλα για να ενυδατωθεί, αυτό δεν το συζητούσα καθόλου! Ήμουν κάθετη! Από νωρίς πήραν το παιδί για φωτοθεραπεία και συνεννοηθήκαμε με τις μαίες να μου τον φέρνουν κάθε 2,5 ώρες ώστε να θηλάζει και να παίρνει τα απαραίτητα υγρά! Αυτό συνεχίστηκε όλη νύχτα! Δε σταμάτησα λεπτό να προσπαθώ! Έβαζα ξυπνητήρι ανά δύο ώρες και περίμενα! Αν καθυστερούσαν να τον φέρουν, τις καλούσα εγώ για να τους το υπενθυμίσω! Ήταν κάτι που είχα ξαναζήσει στη γέννηση του μεγάλου μου γιου! Το πρωί έγινε πάλι αιμοληψία στο παιδί και η παιδίατρος μας ενημέρωσε πως ο ίκτερος είχε πέσει και πως το παιδί είχε πάρει και βάρος, οπότε αυτό, αυτομάτως σήμαινε πως φεύγαμε για το σπίτι! Το ξενύχτι μου και η ακατάπαυστη προσπάθεια μου, είχαν αποφέρει καρπούς! Η δύναμη αυτού του πλάσματος και η θέλησή του για ζωή ήταν κινητήριος δύναμη για εμένα. Ήταν η αιτία να αντλήσω δύναμη από κάθε αποθήκη της ψυχής μου! Ούτε μια στιγμή δεν λύγισα από την κούραση που αισθανόμουν, ούτε για μια στιγμή δεν τα παράτησα και ούτε σκέφτηκα πως έπρεπε τώρα που όλα πήγαν καλά να ξεκουραστώ! Αυτό που σκέφτηκα ήταν «άντε να πάμε σπίτι μας να μπορώ να του προσφέρω περισσότερα»!

[/vc_column_text][vc_blockquote type=”type3″]…ένιωσα πως η αγάπη μιας μάνας δε μοιράζεται δια τον αριθμό των παιδιών που έχει κάνει…[/vc_blockquote][/vc_column][/vc_row][vc_row][vc_column][vc_column_text]Φτάσαμε σπίτι και μόλις αντίκρισα το μεγάλο μου γιο, ο οποίος όλες αυτές τις μέρες από ό,τι μου είχαν πει ήταν μελαγχολικός και χωρίς καμία διάθεση για τίποτα, ένιωσα πόσο πολύ μου είχε λείψει! Τον έσφιξα στην αγκαλιά μου! Ούτε ίχνος από την αγάπη μου για εκείνον δεν του είχα στερήσει, προκειμένου να μπορέσω να αγαπήσω το νέο μέλος της οικογένειας μου! Αισθανόμουν να τον αγαπώ ακόμη περισσότερο απ’ ότι πριν! Εκείνη ακριβώς τη στιγμή ένιωσα πως η αγάπη μιας μάνας δε μοιράζεται δια τον αριθμό των παιδιών που έχει κάνει… Το αντίθετο μάλιστα!

Η αγάπη μιας μάνας μόνο πολλαπλασιάζεται για να αγαπάει το ίδιο όλα της τα παιδιά! Είναι σαν το κάθε ένα, να κουβαλάει μαζί του από την κοιλιά, από την πρώτη κιόλας μέρα που γεννιέται, την αγάπη που του αξίζει και που χρειάζεται για να μεγαλώσει! Και αν ο Θεός έχει σχέδια για εμάς να μας χαρίσει κι άλλο παιδί, με χαρά θα το δεχτούμε και με την ίδια δύναμη θα το αγαπήσω κι εκείνο!

 

Γράφω και στο paidorama.com για την εγκυμοσύνη, τα δικά μου χόμπι και όσα βιώνω και θέλω να μοιραστώ μαζί σας. Μπορείτε να βρείτε τα άρθρα μου και στο paidorama.com

https://www.paidorama.com/paidoblog/mama/deyteri-fora-mama[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]