[vc_row][vc_column][vc_column_text]Έπειτα από τρία χρόνια ως μαμά, πολλές φορές προσπαθώ να αξιολογήσω τον εαυτό μου στο ρόλο αυτό. Φυσικά δεν είναι εύκολο να είσαι αντικειμενική με τον εαυτό σου, αφού είτε θα είσαι πολύ ελαστική και θα νομίζεις ότι τα κάνεις όλα καλά είτε θα είσαι πολύ αυστηρή με τον εαυτό σου και θα διακατέχεσαι από τύψεις! Όταν όμως κάποιος τρίτος έρχεται και σχολιάζει τον τρόπο με τον οποίο μεγαλώνεις το παιδί σου πράγμα που φαίνεται εκ πρώτης στη συμπεριφορά του, και πόσο μάλλον αυτός ο τρίτος δε σε ξέρει καν απλά τυχαίνει να περάσει κάποιες ώρες με εσένα και το παιδί σε ένα κλειστό χώρο, πχ ένα πλοίο, τότε πιο ξεκάθαρα είσαι σε θέση να αναθεωρήσεις την άποψη που έχεις για τον εαυτό σου και για τον τρόπο που διαπαιδαγωγείς το παιδί σου! Εκεί τα πράγματα είναι ενδεχομένως πολύ πιο αντικειμενικά!
Γενικά είμαι ένας άνθρωπος πολύ αυστηρός με τον εαυτό μου! Δε συνηθίζω να μου βρίσκω ελαφρυντικά και μάλιστα πολλές φορές τα βάζω με τον εαυτό μου και με τον τρόπο που φέρομαι στο παιδί! Είμαι πολλές φορές απότομη όταν κάνει τρέλες και όταν είμαι κουρασμένη χάνω πολύ εύκολα την ψυχραιμία μου! Μόλις ηρεμήσω όμως επαναφέρω στη μνήμη μου το σκηνικό ξανά και ξανά, αξιολογώ την αντίδρασή μου και κάποιες πολλές φορές καταλήγω να στεναχωριέμαι, προσπαθώ όμως να μην του δείξω ότι έχω μετανιώσει, προκειμένου να μην το καταλάβει και το εκμεταλλευτεί την επόμενη φορά, μέσα μου όμως βράζω…! Σκέφτομαι πώς αλλιώς θα μπορούσα να αντιδράσω ή πώς αλλιώς θα μπορούσα να χειριστώ την κατάσταση ώστε να δώσω στο παιδί να καταλάβει ότι αυτό που κάνει τη δεδομένη στιγμή, δεν είναι σωστό. Έτσι κάθε φορά που φτάνω στο σημείο να φωνάξω ή να μαλώσω τον μικρό προσπαθώ τουλάχιστον να μην επαναλάβω το προηγούμενο φέρσιμο μου αν είχα καταλήξει ότι δεν ήταν το ενδεδειγμένο.
[/vc_column_text][vc_blockquote type=”type3″]Το πρώτο παιδί έρχεται αντιμέτωπο με την άγνοια μας![/vc_blockquote][/vc_column][/vc_row][vc_row][vc_column][vc_column_text]Φυσικά κανένας γονιός δε γεννήθηκε να ξέρει, όλοι στην πράξη μαθαίνουμε και μάλιστα ο μεγαλύτερος δάσκαλος είναι το πρώτο παιδί το οποίο είναι αυτό που έρχεται αντιμέτωπο με την άγνοια μας! Αυτό που έχω παρατηρήσει είναι πως όταν θα φωνάξω, (κάτι που αποφεύγω και όταν φτάνω στο σημείο να το κάνω είναι γιατί ο μικρός έχει ξεφύγει τελείως) το παιδί φωνάζει εξίσου δυνατά μιμούμενος το δικό μου ξέσπασμα! Οπότε με μεγάλη προσπάθεια έχω καταφέρει να μετριάσω πολύ τα ξεσπάσματα μου αυτά και κυρίως να χαμηλώσω τον τόνο της φωνής μου!
[/vc_column_text][vc_blockquote type=”type3″]Το να μη δουλεύει η μαμά είναι επένδυση για τα παιδιά και θα φανεί στο μέλλον![/vc_blockquote][/vc_column][/vc_row][vc_row][vc_column][vc_column_text]Πηγαίνοντας λοιπόν πέρυσι με καράβι στο νησί των διακοπών μας, έτυχε στον διπλανό καναπέ της πρώτης θέσης να κάθεται ένα ήσυχο ζευγάρι, το οποίο φυσικά άκουγε τους διαλόγους που είχαμε με τον γιο μας και έβλεπε τη δική μας αντιμετώπιση προς εκείνον και τον αντίκτυπο που είχε στο παιδί! Κάποια στιγμή λοιπόν που βγήκαμε με το μικρό στο κατάστρωμα, η κυρία ρώτησε το σύζυγο μου, ο οποίος έμεινε πίσω, αν εργάζομαι και εκείνος της απάντησε πως εδώ και κάποιους μήνες έχω σταματήσει τη δουλειά για να μπορώ να είμαι μαζί με το παιδί και να μεγαλώσει με τη μαμά! Αυτό που του απάντησε ακούγοντας τον με προσοχή, είναι πως το γεγονός ότι η μαμά δεν εργάζεται, φαίνεται στη συμπεριφορά του παιδιού, ότι είναι πολύ πειθαρχημένος και δεν είναι καθόλου ενοχλητικός! Βέβαια να τονίσω εδώ, πως είναι ένα πολύ υπερκινητικό μωρό όμως γενικά δεν ενοχλεί τον κόσμο γύρω του και αν κάποιες φορές το παρακάνει είναι όντως αμελητέο συγκριτικά με όλο το υπόλοιπο φέρσιμο του! Ο σύζυγος μου δεν παρέλειψε να της πει πως εμείς θεωρούμε ότι είναι αρκετά απαιτητικός και δύσκολος λόγω της υπερκινητικότητάς του αυτής, αφού συνέχεια τον κυνηγάμε, και εκείνη του απάντησε πως είναι ένα μικρό παιδί δυο ετών, είναι φυσιολογικό και συνεπώς θεωρείται πταίσμα αξιολογώντας τον συνολικά και είχε δίκιο! Του είπε μάλιστα πως το να μη δουλεύει η μαμά, τουλάχιστον τα πρώτα χρόνια της ζωής ενός παιδιού. είναι επένδυση για τα παιδιά και θα φανεί στο μέλλον!
Επιστρέφοντας πίσω στη θέση μας, ασφαλώς ο σύζυγος μου, μου μετέφερε τις φιλοφρονήσεις της κυρίας για το άτομό μου και δε σας κρύβω πως χάρηκα και αισθάνθηκα μια ικανοποίηση για την προσπάθεια μου! Φτάνοντας λοιπόν στον προορισμό μας, χαιρετήσαμε το διπλανό ζευγάρι μιας και εκείνοι συνέχιζαν το ταξίδι τους με το καράβι και τότε η κυρία, αφού μας ευχήθηκε να πάμε στο καλό και να περάσουμε όμορφα, γύρισε προς το μέρος μου και μου είπε γεμάτη χαμόγελο: “Μπράβο μανούλα, κάνεις πολύ καλή δουλειά! Συνέχισε έτσι!!!” Ένιωσα τέτοια ανακούφιση σχετικά με τον τρόπο που μεγαλώνω το παιδί που δε σας κρύβω πως αισθάνθηκα ένα μεγάλο βάρος (από τις τύψεις που έχω φορτώσει τον εαυτό μου) να φεύγει από πάνω μου! Χάρηκα πάρα πολύ, ειδικότερα που τόλμησε να το εκφράσει και σε εμένα την ίδια έστω και την τελευταία στιγμή και αυτό με έκανε να νιώσω αυτοπεποίθηση! Έχω ακούσει και από το στενό οικογενειακό μου περιβάλλον αρκετά καλά λόγια για το ίδιο το παιδί και την συμπεριφορά του και για τον τρόπο διαπαιδαγώγησης που ακολουθούμε προκειμένου να γίνει ένας σωστός και ισορροπημένος άνθρωπος, όμως αν και χαίρεσαι και με αυτές τις φιλοφρονήσεις, κάπου μέσα σου τις βάζεις σε δεύτερη μοίρα αφού ενδέχεται ο άνθρωπος αυτός να θέλει απλά να σου χαϊδέψει τα αυτιά. Όταν όμως ο έπαινος προέρχεται από κάποιον άγνωστο που δε τον ξέρεις και δεν πρόκειται να τον ξαναδείς, τότε έχει πολύ μεγαλύτερη βαρύτητα και αλληλεπιδρά περισσότερο στην ψυχοσύνθεση σου και στη “μέθοδο” που ακολουθείς στη διαπαιδαγώγηση του παιδιού!
Γράφω και στο paidorama.com για την εγκυμοσύνη, τα δικά μου χόμπι και όσα βιώνω και θέλω να μοιραστώ μαζί σας. Μπορείτε να βρείτε τα άρθρα μου και στο paidorama.com[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]