[vc_row][vc_column][vc_column_text]
Πώς θα καταφέρω να διακόψω ανώδυνα το θηλασμό? Πώς θα δώσω στο μωρό να καταλάβει ότι αυτός ο κύκλος ολοκληρώθηκε? Πώς θα γίνει να μην επηρεαστεί ψυχολογικά το μωρό από τη διακοπή? Ερωτήματα που σίγουρα απασχολούν τις περισσότερες μαμάδες που κάνουν Αποκλειστικό Μητρικό Θηλασμό (ΑΜΘ) για περισσότερο από ένα χρόνο, μιας και καμία δε γεννήθηκε να ξέρει. Μια διαδικασία πρόκληση για τη μαμά και το παιδί αφού αποτελεί τον ύστατο τρόπο δεσμού μεταξύ μητέρας-παιδιού, γεγονός που καθιστά τη διαδικασία αυτή πολύ δύσκολη και επίπονη και για τους δυο.
Στο άρθρο αυτό θα αναφερθώ μόνο στη δίκη μου εμπειρία και στον τρόπο με τον οποίο πραγματοποιήθηκε τελικά η διακοπή του θηλασμού. Σίγουρα δεν ήταν το πιο εύκολο στάδιο από τη γέννηση του μωρού! Μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι ήταν το πιο δύσκολο, αφού για την εκμάθηση της τέχνης του θηλασμού είχα παρακολουθήσει δυο σεμινάρια πριν τον τοκετό και ένα μετά από αυτόν, πράγμα που σημαίνει πως ήμουν αρκετά προετοιμασμένη και έτοιμη γι’ αυτήν τη διαδικασία. Για τη διακοπή όμως του θηλασμού δεν υπήρχε κανένα σεμινάριο να παρακολουθήσω για να βοηθηθώ και δεν υπήρχε κανείς να μου πει πώς να το επιτύχω πέρα από κάποιες προτάσεις της παιδιάτρου (πχ. να του λέω ότι θα θηλάσουμε όταν βγει το φεγγαράκι προκειμένου να κόψουμε το μεσημεριανό θηλασμό, κάτι που στο δικό μου το παιδί δεν πέτυχε κ.α.) και πιστεύω πως κάθε περίπτωση μωρού έχει τις ιδιαιτερότητες της και απαιτεί διαφορετικό χειρισμό! Επιπλέον το μωρό το δικό μου δεν χρησιμοποιούσε πιπίλα μιας και το απέφυγα, πράγμα που δυσχέραινε τη διαδικασία διακοπής και επίσης δεν έπινε κάποιο συμπλήρωμα ώστε να έχει τουλάχιστον αυτό σαν υποκατάστατο! Δεν σκόπευα άλλωστε να του δώσω αγελαδινό γάλα έπειτα από όσα έχω διαβάσει γι’ αυτό! Συνεπώς ο δρόμος που είχα διαλέξει ήταν μακρύς και δύσκολος!
Έπειτα από δυο συναπτά έτη αποκλειστικού μητρικού θηλασμού, ήταν πολύ δύσκολο για εμένα να στερηθώ αυτή την ευχάριστη “ρουτίνα” στο ρόλο μου ως μαμά και πολύ περισσότερο να αποκόψω το παιδί από πάνω μου! Βέβαια, βοήθησε και το γεγονός ότι το γάλα μου είχε ελαττωθεί σημαντικά και μάλιστα από τον ένα μαστό είχε διακοπεί εντελώς! Πιο δύσκολο όμως, πιστεύω ότι ήταν για το ίδιο το παιδί να στερηθεί τη μαμά και να συνειδητοποιήσει ή καλύτερα να ενστερνιστεί ότι πλέον θα πάψει να συνδέεται μαζί μου κατ’ αυτόν τον τρόπο και πως θα πρέπει να αποδεχτεί ότι έτσι είναι τα πράγματα και δεν μπορεί να κάνει τίποτα για να το αποτρέψει!
[/vc_column_text][vc_blockquote type=”type3″]Όταν το μωρό ζητούσε να θηλάσει, δεν του το στερούσα![/vc_blockquote][vc_column_text]Δυο μήνες σχεδόν πριν από την οριστική διακοπή του θηλασμού και αφού πια ο ένας μαστός είχε πάψει να παράγει γάλα, μιας και το παιδί έτρωγε κανονικά στέρεη τροφή εδώ και μήνες και ο θηλασμός δεν αποτελούσε κύριο τρόπο σίτισης, αλλά τρόπο χαλάρωσης και νανουρίσματος, άρχισα σε κάθε γεύμα θηλασμού (μεσημέρι-βράδυ) να μιλάω στο παιδί για το ενδεχόμενο διακοπής. Άρχισα δηλαδή να του εξηγώ ότι η ροή των πραγμάτων είναι αυτή και ότι τελικά κάποια στιγμή θα σταματήσει να πίνει γαλατάκι από τη μανούλα! Πιο συγκεκριμένα του έλεγα πως καθώς το μωράκι μεγαλώνει, δεν έχει πια ανάγκη το γαλατάκι της μανούλας και έτσι το σώμα της δεν φτιάχνει πολύ γάλα και στο τέλος θα σταματήσει εντελώς να φτιάχνει… πως όπως τα ξαδέρφια του δεν πίνουν πια γαλατάκι από τη μανούλα γιατί έχουν μεγαλώσει, έτσι και το δικό μου το μωράκι έχει μεγαλώσει, έχει γίνει ένα μικρό αντράκι και σιγά – σιγά θα σταματήσει να πίνει γαλα κι αυτό από τη μαμά… και άλλα τέτοιου είδους παραδείγματα! Αυτή η κουβέντα γινόταν κάθε μεσημέρι και κυρίως κάθε βράδυ προκειμένου να αντιληφθεί και τελικά να αποδεχτεί το μωρό, το τελικό αποτέλεσμα! Φυσικά η αντίδραση του μωρού ήταν τα γκρινιάζει και ορισμένες φορές να κλαίει και να προσκολλάται περισσότερο στο στήθος. Προφανώς σε αυτό το σημείο, όταν το μωρό ζητούσε να θηλάσει (μέσα στα πλαίσια των επιτρεπτών γευμάτων, δηλαδή μεσημέρι-βράδυ αφού είχαμε κόψει τα υπόλοιπα γεύματα) δεν του το στερούσα, μιας και ήξερα πως τελικά κάποια στιγμή θα επέλθει η διακοπή τόσο της παραγωγής γάλακτος, όσο και της διαδικασίας του θηλασμού και γιατί ήθελα το μωρό να καταλάβει πως δεν είναι κάτι που προκαλεί ή θέλει να συμβεί η μαμά, αλλά κάτι που είναι φυσικό επόμενο! Του έδινα με αυτόν τον τρόπο δηλαδή να καταλάβει πως όσο η μανούλα έχει γάλα, θα του το δίνει!
Όλο αυτό ήταν μια καλή προετοιμασία καθώς τις επόμενες εβδομάδες το γάλα μου ελαττώθηκε κι άλλο και δεν επαρκούσε έως ότου το μωρό αποκοιμηθεί, με αποτέλεσμα το μωρό να «πιπιλάει» μέχρι να καταφέρει να το πάρει ο ύπνος, μιας και όπως προανέφερα το μωρό δεν χρησιμοποιούσε πιπίλα! Αυτό ήταν μια παγίδα στην οποία φοβόμουν πως αν ενέδιδα θα είχα το αντίθετο από το επιθυμητό αποτέλεσμα! Προφανώς και δε με ενοχλούσε να αφήνω το μωρό να πιπιλάει προκειμένου να αποκοιμηθεί, όμως έπρεπε εγώ να αντιληφθώ έγκαιρα πως αυτό δε θα βοηθούσε το μωρό μήτε να αποκοπεί από εμένα, αλλά ούτε και να μάθει να κοιμάται χωρίς το στήθος! Έτσι άρχισα να του λέω πως δεν έχει άλλο γαλατάκι η μαμά και πως θα ήταν καλό να αφήσει το στήθος της γιατί καθώς εκείνος ρουφάει και αδειάζει το στήθος της μαμάς, μετά η μαμά πονάει! Του το έλεγα και με τέτοιο τρόπο που έκανε το μωρό να μη θέλει να μου προκαλεί πόνο! Δε λέω, κακό να λέω ψέματα στο παιδί, αλλά κάποια ψέματα είναι για το καλό του, ένα αναγκαίο κακό! Όταν ήταν να κοιμηθεί, του έδινα να θηλάσει τόσο όσο γάλα είχα, μετά του επεσήμανα ότι τελείωσε το γάλα και πρέπει να αφήσει το στήθος γιατί η μαμά πονάει. Του εξηγούσα πως έτσι γίνεται σε όλους τους ανθρώπους. Πως καθώς το μωρό μεγαλώνει, το σώμα της μαμάς δε φτιάχνει άλλο γάλα, γιατί το παιδάκι δεν το έχει πια ανάγκη. Έτσι έγινε και με τη μαμά όταν μεγάλωσε, έτσι και με τον μπαμπά, έτσι και με τα ξαδέρφια του που έχουν μεγαλώσει και δεν πίνουν πια γαλατάκι από τη μανούλα έτσι και η Μαλβίνα η φίλη του, δεν πίνει πια γάλα από τη μαμά της γιατί μεγάλωσε. Κάποιες φορές χρειαζόταν να επέμβω εγώ και να του αφαιρέσω το στήθος από το στόμα αφού το καημένο προφανώς και δεν ήθελε να το αφήσει! Αυτό ήταν κάτι που συχνά πυκνά του ανέφερα και κατά τη διάρκεια της ημέρας προκειμένου να γίνει κτήμα του! Πάντα το παιδί έδειχνε να κατανοεί αυτό που του έλεγα, αλλά την ύστατη στιγμή που έπρεπε να το αφήσει δυσκολευόταν![/vc_column_text][vc_blockquote type=”type3″]Προσπαθήστε να είστε ευρηματικές, όσο γίνεται περισσότερο![/vc_blockquote][vc_column_text]Έκανα κάποιες προσπάθειες να του δώσω κατσικίσιο γάλα, αλλά μάταια, αφού γευστικά δεν ήταν κάτι που άρεσε στο παιδί και επιπλέον καταλάβαινε τί προσπαθούσα να κάνω και αντιστεκόταν! Έπειτα είπα να δοκιμάσω με γάλα αμυγδάλου, «φιστίκι» όπως το έλεγε αυτός, αλλά και μόνο στην όψη του γάλακτος, είχα ήδη χάσει το παιχνίδι και το παιδί δεν το δοκίμαζε καν! Ούτε καν όταν έβαζα στο ποτήρι να πιω εγώ, κάτι που σε οτιδήποτε άλλο το παιδί θα ήθελε να δοκιμάσει! Βλέποντας όμως το λευκό χρώμα του γάλακτος δεν προσπαθούσε καν. Βέβαια ό,τι δοκιμές έκανα ήταν με το μπιμπερό που γενικά δεν χρησιμοποίησε ποτέ. Οπότε κάθε φορά που το έβλεπε γκρίνιαζε. Μετά από αυτό, ό,τι προσπάθεια έκανα ήταν με το ποτηράκι του νερού που είχε μαλακό στόμιο (το First Choice της NUK). 
Έτσι αφού ούτε αυτό είχε αποτέλεσμα μιας και το παιδί αρνιόταν πεισματικά να δοκιμάσει, σκαρφίστηκα να του το κρύψω μέσα σε ένα από τα άλλα ποτηράκια του! Του είχα πάρει ένα ποτήρι της Dr BROWN (Κύπελλο θερμός με στόμιο & καπάκι 300ml dr-brown’s σιέλ), 
το οποίο βοηθούσε στη μετάβαση από το ποτηράκι με την πιπίλα στο ποτήρι το κανονικό! Το ποτηράκι αυτό, είχε καιρό να το χρησιμοποιήσει και καθώς ήταν αδιάφανο, έβαλα λίγο γάλα αμυγδάλου εκεί μέσα! Το παιδί βλέποντας το ποτηράκι, αμέσως έσπευσε να το πάρει και να πιει νομίζοντας ότι έχει νερό ή χυμό! Πίνοντας την πρώτη γουλιά, αμέσως κατάλαβε ότι είναι γάλα και με κοίταξε με βλέμμα που μου έλεγε πως δεν μπορώ να τον κοροϊδέψω! Μου είπε μάλιστα “νενέ”, έτσι αποκαλούσε το μωρό στη δίκη του γλώσσα το γάλα κάθε είδους ακόμη και το δικό μου! Βέβαια, του άρεσε γευστικά όποτε συνέχισε να το πίνει μέχρι που το τελείωσε και ζήτησε κι άλλο! Σε αυτό το σημείο να εξηγήσω πως του άρεσε πολύ το παστέλι φιστίκι και για να τον προτρέψω να πιει το γάλα του είπα ότι είναι Φιστίκι! Έτσι καθιερώθηκε η ονομασία του γάλακτος αμυγδάλου σε «Φιτίκι» όπως το έλεγε εκείνος! Η ικανοποίηση μου μόλις ήπιε το γάλα, ήταν μεγάλη! Ήταν ένα στοίχημα που είχα κερδίσει! Γι’ αυτό μανούλες…. προσπαθήστε να είστε ευρηματικές όσο γίνεται περισσότερο γιατί αυτά τα σκαθαράκια είναι απίστευτα έξυπνα και δύσκολα τα ξεγελάς! Φυσικά κάνοντας το παιδί να πιει το γάλα αμυγδάλου, δε σήμαινε πως κατάφερα κάτι σημαντικό αφού κάθε φορά που του έλεγα να του βάλω λίγο “φιστίκι” εκείνο καταλάβαινε πως θα ήταν το αντάλλαγμα για να μην πιει από εμένα, όποτε και αρνιόταν!
Ο διάλογος συνεχίστηκε για αρκετές μέρες και σιγά – σιγά άρχισε να ανταποκρίνεται σε όλα αυτά που του έλεγα όλον αυτόν τον καιρό. Το πρόβλημα ήταν πως μετά από μερικές μέρες, έσπασε το χεράκι του οπότε η διαδικασία πήγε πίσω μιας και δεν ήθελα να τον βασανίζω! Προσπάθησα παρόλα αυτά να μην τα παρατήσω και μόλις συνειδητοποίησα ότι έχει συνηθίσει το νάρθηκα που φορούσε, επανήλθα στη διαδικασία που είχα αφήσει στη μέση. Σαν να μην έφτανε αυτό, μετά από μια εβδομάδα κόλλησε κάποια ίωση και ήταν αρκετά ευαίσθητος, οπότε κι εγώ από τη μεριά δεν τραβούσα το σχοινί! Όμως αφού άρχισε να συνέρχεται, έπιασα και πάλι δουλειά. Όλες αυτές τις μέρες που περνούσαν, του εξηγούσα πως η μαμά δεν έχει πολύ γάλα και πως όταν εκείνος ρουφάει ενώ το στήθος δεν έχει άλλο, η μαμά πονάει κάτι που προφανώς δεν επιθυμούσε το μωρό, αλλά όταν καταλάβαινα κατά το θηλασμό ότι άδειασε το στήθος και του έλεγα ότι πρέπει να το αφήσει γιατί πονάω, εκείνος πάλι αρνιόταν να το κάνει!
Άρχισα πια να του λέω πως κάθε βράδυ, θα πίνουμε το “φιστίκι” και μετά θα πίνουμε όσο γαλατάκι έχει η μανούλα και έπειτα, αν δε μας έχει πάρει ο ύπνος, θα παίρνει η μαμά το μωρό αγκαλιά και θα το κάνει βολτίτσα στο σπίτι τραγουδώντας μέχρι να αποκοιμηθεί. Στην αρχή, στο σημείο που έπρεπε να τον πάρω αγκαλιά και να του τραγουδήσω, δεν ήθελε να το δεχτεί με τίποτα. Έκλαιγε σπαρακτικά. Οπότε άφηνε το στήθος και του έλεγα πως θα του μετρήσω μέχρι να αποκοιμηθεί χαϊδεύοντας τον στην πλάτη! Πράγματι την πρώτη μέρα μέτρησα μέχρι το 250 έως ότου τον πάρει ο ύπνος χαϊδεύοντας τον ασταμάτητα στην πλάτη! Τα επόμενα βράδια το ίδιο ώσπου άρχισε πάλι να μην αφήνει το στήθος! Τότε έπειτα από προτροπή της παιδιάτρου, του έλεγα πως θα του μετρήσω ως το δέκα και θα πρέπει να το αφήσει μόνος του το στήθος και μετά θα κάνουμε αγκαλίτσα! Αποκρίθηκε λέγοντας «ναι» και πριν φτάσω στο 5 το είχε αφήσει! Τότε ανέβηκε επάνω μου και μου είπε να τον πάω βόλτα να του τραγουδήσω! Σηκώθηκα από το κρεβάτι χωρίς δεύτερη σκέψη! Άρχισα να τραγουδώ τα δυο νανουρίσματα που του τραγουδούσα από την ημέρα που γεννήθηκε χωρίς να αντιδράσει, κάτι που γενικά δε με άφηνε να κάνω αφού τα είχε συνδυάσει με τη διαδικασία και την “υποχρέωση” του ύπνου! Τον κράτησα αγκαλιά τραγουδώντας του μέχρι που αποκοιμήθηκε! Το επόμενο μεσημέρι συνέβη το ίδιο, και το επόμενο βράδυ, πάλι το ίδιο! Το δεύτερο κατά σειρά μεσημέρι άρχισε να αντιδρά πάλι!
Για καλή μας τύχει όμως, στον επάνω όροφο κατοικεί μια οικογένεια με δυο κοριτσάκια, εκ των οποίων το ένα συνομήλικό με τον δικό μου! Οπότε εκεί που έκλαιγε μη θέλοντας να τον νανουρίσω, άρχισα να του λέω πως αν κλαίει θα ξυπνήσει τη Μαλβίνα επάνω και δεν ήταν σωστό! Σταμάτησε λοιπόν να κλαίει και εκείνη τη στιγμή ακριβώς, εντελώς συμπωματικά άρχισε να κλαίει η μικρή Μαλβίνα στον επάνω όροφο! Άδραξα την ευκαιρία και του είπα να τραγουδήσουμε στη Μαλβίνα για να μπορέσει να κοιμηθεί… Φυσικά ενδιαφερόμενος για τη μικρή πριγκίπισσα που ζει ακριβώς από πάνω μας, δέχτηκε! Έτσι κύλησαν οι επόμενες μέρες, με τραγούδι για να κοιμηθεί… “η Μαλβίνα απο πάνω” και βόλτα στο διάδρομο του σπιτιού! Έπινε δηλαδή το “φιτίκι”, όπως έλεγε εκείνος το γάλα αμυγδάλου, έπειτα το γάλα το δικό μου, του μετρούσα για να αφήσει το στήθος, και ανέβαινε πάνω μου και μου έλεγε με τον τρόπο του να πάμε βόλτα να τραγουδήσουμε στη Μαλβίνα! Μάλιστα τον ρωτούσα: “Τί να της τραγουδήσουμε? Το γνωστό?” Και αποκρινόταν με τη γλυκιά φωνούλα του “ναι” και όλα αυτά με το χέρι του παιδιού στο νάρθηκα! Ώσπου φυσικά άρχισε έπειτα από το πέρας των νανουρισμάτων και ενώ είχαν προστεθεί κι άλλα νανουρίσματα στο ρεπερτόριο μας, κάποιες μέρες να μην μπορεί να κοιμηθεί και μου ζητούσε να ξαπλώσει στο κρεβάτι. Εκεί επιστρατευόταν η διαδικασία μέτρησης… μετρούσα δηλαδή χαϊδεύοντας τον μέχρι να τον πάρει ο ύπνος! Φυσικά το παιδί εξακολουθούσε ενδιάμεσα να ζητά να θηλάσει κι εγώ είτε έκανα ότι δεν άκουσα, είτε του εξηγούσα ξανά, πως η μαμά δεν έχει άλλο γάλα και πονάει όταν το παιδάκι ρουφά ενώ δεν έχει… κτλ κτλ. Εκείνος έκλαιγε σπαρακτικά και εγώ αναγκαζόμουν πολλές φορές να γυρίζω μπρούμυτα για να μην του μυρίζει το στήθος, και μου ζητούσε να γυρίσω. Του έλεγα, πως δε θα γυρίσω μέχρι να ηρεμήσει και να σταματήσει να κλαίει. Σε αυτό το σημείο να σημειώσω πως νιώθω πολλές τύψεις γι’ αυτό που έκανα, αλλά ήταν κάτι που μου έβγαινε αυθόρμητα και κάποιες φορές έπιανε, άλλες πάλι όχι! Μόλις δε, γυρνούσα, ανέβαινε επάνω μου αυτόματα![/vc_column_text][vc_blockquote type=”type3″]Έλεγα στον εαυτό μου “Δεν κοίταξες την ευκολία σου, επέλεξες εν γνώση σου το δύσκολο δρόμο για το καλό του παιδιού” και έτσι αναθαρρούσα.[/vc_blockquote][vc_column_text]Δύσκολη, χρονοβόρα και αρκετά επίπονη διαδικασία και για τους δυο μας! Όμως έλεγα στον εαυτό μου “Δεν κοίταξες την ευκολία σου, επέλεξες εν γνώση σου το δύσκολο δρόμο για το καλό του παιδιού” και έτσι αναθαρρούσα. Τώρα αν έπραξα σωστά, θα φανεί πολύ – πολύ αργότερα! Στο σημείο αυτό να αναφέρω, πως ενώ το μωρό πάντα ξυπνούσε κατά τη διάρκεια της νύχτας και για να ξανακοιμηθεί, τον έπαιρνα στο κρεβάτι μου, θήλαζε για 2 λεπτά και κοιμόταν, είχε αρχίσει πια να ξυπνάει μεν ενδιάμεσα, τον έπαιρνα στο κρεβάτι μου και πάλι, αλλά κοιμόταν χαϊδεύοντάς του μόνο την πλατούλα, κάτι που το επιχείρησα ένα βράδυ μιας και δεν ζήτησε από μόνος του να θηλάσει και αφού έπιασε συνέχισα και τα επόμενα βράδια. Οπότε κατάλαβα με αυτόν τον τρόπο, πως είχε αρχίσει να του γίνεται βίωμα και να αποδέχεται υποσυνείδητα το τελικό αποτέλεσμα, δηλαδή τη διακοπή του θηλασμού. Φυσικά, αναφορικά με τη διακοπή, υπάρχει και ο τρόπος της απουσίας. Αν δηλαδή έχετε τη δυνατότητα να λείψετε για κάποιες μέρες και έπειτα από λίγες μέρες να το επαναλάβετε, μπορείτε να το επιχειρήσετε! Συνήθως έτσι λένε πως κόβεται ο θηλασμός πιο εύκολα! Δυστυχώς εγώ δεν την είχα αυτή τη δυνατότητα, αλλά έλεγα μέσα μου πως θα τα καταφέρω, έστω κι έτσι!
Ας επανέλθω λοιπόν στη μακροσκελή περιγραφή μου…
Κι ενώ λοιπόν οι μέρες κυλούσαν, άλλοτε εύκολα, άλλοτε πιο δύσκολα, πότε με τραγούδι και βόλτα στο σπίτι, πότε με μέτρημα και χάιδεμα στην πλατούλα, ή τραγούδι και αγκαλιά στο κρεβάτι, έφτασε μια μέρα, για την ακρίβεια ένα Σάββατο βράδυ που έχουμε γυρίσει σπίτι έπειτα από έξοδο και προφανώς όντας το παιδί κουρασμένο, ξαπλώσαμε στο κρεβάτι με τον καθιερωμένο τρόπο, τον πήρα αγκαλίτσα και απλά δεν ζήτησε να θηλάσει! Φυσικά κι εγώ δεν πήγαινα γυρεύοντας, αφού δε ζήτησε, δεν του έδωσα ούτε εγώ από μόνη μου! Μετά από λίγα λεπτά στην αγκαλίτσα μου και μερικά χαδάκια στην πλάτη, το μικρό μου αγοράκι κοιμήθηκε για πρώτη φορά έπειτα από δυο χρόνια ΑΜΘ, χωρίς να θηλάσει και με το χεράκι ακόμη στο νάρθηκα!!! Δεν το περίμενα! Σταυροκοπιόμουνα! Φυσικά είπα να κρατήσω μικρό καλάθι, γιατί ήταν νωρίς για να βγάλω συμπεράσματα! Το επόμενο μεσημέρι, το ίδιο! Κοιμήθηκε στην αγκαλιά μου ξαπλωμένοι φυσικά στο κρεβάτι μου χωρίς καν να ζητήσει γάλα από εμένα! Λέω ας δω και το βράδυ! Το βράδυ λοιπόν το ξαναθυμήθηκε… του είπα τότε, ότι αφού δυο μέρες δεν έχει πιει, τελείωσε το γάλα της μανούλας…! Άρχισε να επιμένει ώσπου έβαλε τα κλάματα! Του εξηγούσα, τον φιλούσα, τον χάιδευα… μετά από πέντε λεπτά σταμάτησε να κλαίει, ανέβηκε επάνω μου, τράβηξε ελαφρώς την μπλούζα μου (κάτι που κάνει από μόνος του κάθε βράδυ) ώστε το κεφαλάκι του να ακουμπάει το στέρνο μου (ακριβώς όπως συμβαίνει στην δέρμα με δέρμα επαφή, μεταξύ μαμάς και μωρού την ώρα της γέννας) και με μουσική στο mp3 να παίζει τα αγαπημένα του τραγούδια (όπου να αναφέρω πως ακούει μουσική καθημερινά, ανελλιπώς από τη μέρα που γεννήθηκε, και τη ζητάει από μόνος του από τότε που ήταν 8 μηνών) κοιμήθηκε ξανά χωρίς να θηλάσει…! Το επόμενο μεσημέρι δε ζήτησε. Το επόμενο βράδυ ζήτησε αλλά ακολούθησα τη διαδικασία της προηγούμενης βραδιάς, έκλαψε για 3 λεπτά και μετά ανέβηκε πάνω μου και κοιμήθηκε… Έτσι κύλησε η επόμενη μία εβδομάδα! Μετά σταμάτησε να κλαίει, ανέβαινε κατευθείαν επάνω μου και κοιμόταν! Μόνο κανένα βράδυ, μπορεί να ζητούσε να θηλάσει αλλά δεν επέμενε και πολύ αφού είχε πιάσει πια το νόημα…!
Πλέον κοιμάται, μεσημέρι-βράδυ, ανεβαίνοντας πάνω μου και χαϊδεύοντας του την πλάτη! Είμαι σίγουρη ότι αφού επετεύχθη το μεγάλο εγχείρημα της διακοπής του θηλασμού θα διορθωθεί και αυτό! Θα έρθει η στιγμή που θα κοιμάται από μόνος του μέσα στην κούνια του, γιατί μέχρι τώρα τον πάω κοιμισμένο στο κρεβάτι του! Δεν ανησυχώ καθόλου και δεν με ενοχλεί και καθόλου αφού κακά τα ψέματα, το δέσιμο μεταξύ μας είναι μεγάλο! Κι εμένα μου λείπει ο θηλασμός, πόσο μάλλον σε εκείνον! Είναι γεγονός πάντως, πως ο θηλασμός τελικά κόπηκε ξαφνικά και απρόσμενα γρήγορα. Πίστευα πως θα διαρκούσε πολύ περισσότερο η διαδικασία διακοπής. Φυσικά κάθε μέρα θα αναφερθεί το παιδί στο γεγονός ότι η μαμά δεν έχει γάλα, ή ότι η μαμά πονάει όταν εκείνος ρουφάει, ή με ρωτάει αν τα ξαδέρφια του πίνουν γάλα από τη μαμά τους, ή αν τα γατάκια της γιαγιάς πίνουν γάλα από τη μαμά γάτα και άλλα τέτοια που θα σκαρφιστεί το μυαλουδάκι του προκειμένου να επαναφέρει το θέμα! Βέβαια κάποια βράδια όταν είναι πολύ κουρασμένος και δεν ξέρει τι του φταίει, το θυμάται και ζητάει το «νενέ» όπως λέει εκείνος. Εννοείται ότι του λέω πως δεν έχω άλλο πια, πράγμα που είναι αλήθεια, κλαίει για κανένα τρίλεπτο και μετά σταματάει, ανεβαίνει πάνω μου και κοιμάται, η καθιερωμένη διαδικασία. Από τότε όμως που έχει “κόψει” το θηλασμό έχει κολλήσει πάνω μου τουλάχιστον 80% περισσότερο από πριν. Θέλει να είναι συνέχεια μαζί μου, δεν πάει πουθενά χωρίς εμένα, θέλει εγώ μόνο να τον κάνω μπάνιο, θέλει εγώ μόνο να τον αλλάξω, εγώ να τον ταΐσω, εγώ να του βάλω νερό, εγώ να του δώσω νερό… όλα εγώ και άλλος κανείς! Κατανοητό απόλυτα, αφού αισθάνεται ότι απομακρύνεται από εμένα ή ότι με χάνει! Δικαιολογημένα! Αισθάνονται φόβο και απόρριψη κάτι που φυσικά δε συμβαίνει από μέρους μας, αλλά έτσι νιώθουν![/vc_column_text][vc_blockquote type=”type3″]Να έχετε πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού σας, πως είναι αδιανόητο για εκείνα, αυτό που πάει να συμβεί![/vc_blockquote][vc_column_text]Η συμβουλή που έχω να σας δώσω σε όσες ξεκινάτε αυτό το δύσκολο έργο… είναι ΥΠΟΜΟΝΗ! Δείξτε κατανόηση σε ό,τι κι αν κάνουν, προκειμένου να πετύχουν το αντίθετο από αυτό που προσπαθείτε! Επαναλάβετε τα ίδια και τα ίδια μέχρι να τα εμπεδώσουν! Δεν είναι ότι δεν καταλαβαίνουν, αλλά ότι δεν θέλουν να το αποδεχτούν! Μιλήστε τους με παραδείγματα! Πείτε τους αλληγορικά παραμυθάκια με ιστορίες που θα φτιάξετε εσείς, αντίστοιχου περιεχομένου με το επιθυμητό αποτέλεσμα. Μείνετε σταθερές στην προσπάθεια σας και μην ενδίδετε αμαχητί, χωρίς φυσικά να γίνεστε σκληρές μαζί τους! Να είστε όσο πιο ευρηματικές γίνεται! Να έχετε πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού σας, πως είναι αδιανόητο για εκείνα, αυτό που πάει να συμβεί! Χρειάζεται χρόνος. Στο τέλος θα τα καταφέρετε! Η δίκη μου εμπειρία ήταν υπέροχη τα δυο αυτά χρόνια, καθόλη τη διάρκεια του θηλασμού και αρκετά δύσκολη το τελευταίο δίμηνο όπου προσπαθούσα να τον διακόψω. Ξέρω και παράδειγμα όπου η μαμά έλειψε μια εβδομάδα και όταν επέστρεψε το παιδί ζήτησε να θηλάσει, του είπε ότι δεν έχει, του έδωσε να δοκιμάσει φυσικά προκειμένου να το διαπιστώσει το παιδί ιδίοις όμμασι και αφού είδε ότι δεν είχε γάλα το στήθος της μαμάς, δεν ξαναζήτησε! (Το παράδειγμα της απουσίας που ανέφερα παραπάνω). Εμένα από την άλλη, που δε είχε ή μάλλον που είχε μια σταγόνα, το παιδί αρνιόταν να τη στερηθεί!
Αυτή ήταν η δίκη μου εμπειρία και ο τρόπος που εγώ το χειρίστηκα! Δεν ξέρω αν ήταν ο καλύτερος ή τουλάχιστον σχετικά ανώδυνος για το μωρό. Αυτό θα φανεί αργότερα. Για εμένα πάντως ήταν αρκετά δύσκολος και επίπονος! Τι άλλο να πω… θα πω ξανά ΥΠΟΜΟΝΗ![/vc_column_text][/vc_column][vc_column][/vc_column][vc_column][/vc_column][/vc_row][vc_row][vc_column][/vc_column][/vc_row][vc_row][vc_column][/vc_column][/vc_row][vc_row][vc_column][/vc_column][/vc_row]
