[vc_row][vc_column][vc_blockquote type=”type2″]Μια ολόκληρη χρονιά με όλα τα ευτράπελά της…[/vc_blockquote][vc_column_text]
Ήρθε λοιπόν κι εμάς, πριν από ένα χρόνο βέβαια, η ώρα να πάμε σχολείο, τί σχολείο δηλαδή? Παιδικό σταθμό εννοώ! Τα συναισθήματα πρωτόγνωρα! Ο κόμπος στο στομάχι είχε επιβάλει για τα καλά την παρουσία του! Άραγε πώς θα είναι? Θα του αρέσει? Πώς θα το πάρει? Θα θέλει να κάτσει? Τα ερωτήματα πολλά και αναπάντητα. Το άγχος ακόμη μεγαλύτερο…. Η εν λόγω περιγραφή μπορεί να αφορά την περσινή χρονιά, όμως όσο τα θυμάμαι… πάλι το στομάχι μου έχει γίνει κόμπος! Τί κι αν πρόκειται για την πιο ανέμελη φάση της ζωής των παιδιών μας, δεν παύει η εμπειρία των πρώτων ημερών να είναι τραυματική για εκείνα!
ΕΠΙΛΟΓΗ ΠΑΙΔΙΚΟΥ ΣΤΑΘΜΟΥ
Ήδη από τον Ιούνιο είχαμε αρχίσει να προετοιμάζουμε το έδαφος μιας και αρχίσαμε να επισκεπτόμαστε διάφορους παιδικούς σταθμούς της περιοχής, προκειμένου να βρούμε την ιδανικότερη για το παιδί επιλογή! Σε κάθε μας επίσκεψη δεν παραλείπαμε να παίρνουμε μαζί και το παιδί, ώστε να βλέπει κι εκείνο τους χώρους, να μπαίνει σιγά-σιγά στο κλίμα για το τί θα επακολουθήσει και ίσως να μας βοηθήσει στην τελική επιλογή ενδεχομένως, λέγοντας μας την γνώμη του! Πράγματι, το κριτήριο των παιδιών είναι αλάνθαστο και καλό είναι να αξιολογούμε πάντα τη γνώμη τους! Επισκεφθήκαμε αρκετούς σταθμούς και στους περισσότερους από αυτούς πρότειναν στο παιδί όσο εμείς θα μιλούσαμε για τα διαδικαστικά, να πάει να παίξει. Όμως το παιδί πάντα αρνιόταν! Ίσως ήταν ο τρόπος που τον προσέγγιζαν, το περιβάλλον που δεν τον ενέπνεε, ίσως πάλι να ήταν και οι άνθρωποι που δεν κατάφερναν να τον κάνουν να νιώσει άνετα! Στο μοναδικό παιδικό σταθμό που το παιδί δέχθηκε χωρίς δεύτερη σκέψη, να φύγει από κοντά μας και να πάει να παίξει σε μια τάξη και εν συνέχεια στον προαύλιο χώρο, ήταν ο συγκεκριμένος που τελικά καταλήξαμε να επιλέξουμε! Μετά από σαράντα λεπτά περίπου από την άφιξη μας, αρχίσαμε να αναρωτιόμαστε που βρισκόταν το παιδί και τότε μας είπαν να μην ανησυχούμε καθώς βρισκόταν στο προαύλιο και έπαιζε! Βγαίνοντας λοιπόν κι εμείς κατά την ξενάγησή μας στον προαύλιο χώρο, είδαμε το παιδί να ευχαριστιέται που βρισκόταν εκεί! Για να γίνω πιο συγκεκριμένη το παιδί έλεγε να παραμείνουμε στο χώρο λίγο ακόμη και λίγο ακόμη μέχρι που κλείσαμε εκεί περίπου 2 ώρες επίσκεψης! Αφού τελικά τον πείσαμε να φύγουμε, καθώς κατευθυνόμασταν προς το αυτοκίνητο ζήτησε να ξανά πάμε σε αυτόν τον παιδικό!
Το σκέφτομαι ξανά και ξανά και μου κάνει φοβερή εντύπωση το πώς ενήργησε το σκηνικό στην ψυχολογία του παιδιού! Όποιον άλλο παιδικό σταθμό κι αν είδαμε, δεν μπορούσε με τίποτα να προσεγγίσει εκείνο το σταθμό που μας είχε ενθουσιάσει, ούτε σε αισθητικό επίπεδο αλλά ούτε και στο επιπέδου επαγγελματισμού! Αποφασίσαμε τελικά με το σύζυγο μου και κατόπιν επιθυμίας του παιδιού, σε ποιον παιδικό σταθμό θα τον στέλναμε και αρχίσαμε με πολύ κουβέντα να προετοιμάζουμε το παιδί για τη μεγάλη μέρα που θα πήγαινε ως “μαθητής”.
ΠΡΟΣΑΡΜΟΓΗ
Πράγματι πέρασε ο καιρός και το παιδί έδειχνε πολύ έτοιμο! Ετοίμασε από βραδύς την τσάντα του και το επόμενο πρωί ετοιμαστήκαμε όλοι μαζί να πάμε για την προσαρμογή του παιδιού στο νέο του σχολείο! Ο μπαμπάς έμεινε στο προαύλιο με το μωρό κι εγώ κατευθύνθηκα με το παιδί προς την είσοδο! Όλα πήγαιναν καλά, μέχρι που πλησίασε η δασκάλα του, αγγλικής εθνικότητας και του απηύθυνε το λόγο στα αγγλικά, μιας και τον είχαμε γράψει σε αγγλόφωνο τμήμα, λέγοντας του “Good morning Orfeas, I’m Sofi”! Αυτό ήταν η αφορμή να προσκολληθεί το παιδί επάνω μου και να μην με αφήνει να φύγω με τίποτα! Το παιδί τα έχασε! Αισθάνθηκε μάλλον ότι δε θα μπορούσαν να τον καταλάβουν αλλά ούτε και να καταλάβει τί του έλεγαν… ευτυχώς τα περισσότερα παιδάκια στο τμήμα του ήταν από προηγούμενη χρόνια και άρα ήταν πιο εξοικειωμένα![/vc_column_text][vc_blockquote type=”type3″]Tον προτρέψαμε να πάει να παίξει με τα παιδάκια και αμέσως δέχτηκε![/vc_blockquote][/vc_column][/vc_row][vc_row][vc_column][vc_column_text]Η προσαρμογή την πρώτη μέρα ήταν για μια ώρα! Με το ζόρι στη μισή ώρα βγήκα για λίγο έξω, του έδωσαν πρωινό και μετά από λίγο τον έφερε η δασκάλα έξω γιατί με έψαχνε! Φεύγοντας το παιδί ζήτησε να ξανάρθουμε! Την επόμενη μέρα η προσαρμογή θα διαρκούσε 2 ώρες! Πήγαμε πάλι πρωί-πρωί και εννοείται πως και πάλι δε με άφηνε να φύγω! Μετά από μισή ώρα βγήκα έξω από την τάξη και περιμέναμε να δούμε πώς θα κυλούσαν αυτές οι δυο ώρες! Του έδωσαν πρωινό και κατά τις 10:30 τον έβγαλε έξω η δασκάλα του τρομαγμένο και έτοιμο να βάλει τα κλάματα αφού νόμιζε ότι τον είχαμε αφήσει εκεί! Μόλις με αντίκρισε δεν ήθελε να ξαναμπεί στην τάξη και ζητούσε να φύγουμε! Καθυστερήσαμε την αποχώρησή μας από το σταθμό, μέχρι τις 11:00 όπου η τάξη του βγήκε στο προαύλιο! Τότε τον προτρέψαμε να πάει να παίξει με τα παιδάκια και αμέσως δέχτηκε! Εννοείται πως μέχρι να τελειώσει το διάλειμμα της τάξης του δεν ήθελε να φύγουμε! Φυσικά με τη λήξει του διαλείμματος όπου φύγει-φύγει!
Την επόμενη μέρα η προσαρμογή θα διαρκούσε 3 ώρες και στόχος ήταν να φάει μεσημεριανό! Μου είχαν πει μάλιστα, πως θα το σέρβιραν νωρίτερα γι’ αυτό το λόγο! Πήγαμε πρωί-πρωί στον παιδικό και στο παιδί είχαμε πει πως αφού θα φτάναμε εκεί, εγώ θα έφευγα με το μωρό να το πάω στην παιδίατρο και έτσι θα τον πήγαινε στην τάξη ο μπαμπάς και πως θα επέστρεφα λίγο αργότερα να τον πάρω. Προφανώς όλο αυτό ήταν μια δικαιολογία προκειμένου να αρχίσει να συνηθίζει το γεγονός ότι καθημερινά θα τον πήγαινε ο μπαμπάς στο σχολείο! Πράγματι φτάσαμε στο σχολείο και χωρίς να προβάλει καμία αντίσταση, ο σύζυγος μου πήρε το παιδί και το πήγε μέσα στο χώρο του παιδικού σταθμού! Εγώ παρέμεινα στο αυτοκίνητο και λίγο αργότερα το μετακίνησα σε μια θέση απέναντι από το σχολείο! Μετά από λίγο κατέβηκα από το αυτοκίνητο με το μωρό και μόλις μπήκα στο προαύλιο του σχολείου, ο σύζυγος μου βγήκε από την αίθουσα και μου είπε να φύγω προκειμένου να μη με δει το παιδί καθώς θα τον έβγαζε η δασκάλα του στην αυλή για να ηρεμήσει και να σταματήσει να κλαίει! Αμέσως βγήκα από το χώρο του παιδικού και κοίταζα κρυφά από μακριά! Μετά από λίγα λεπτά, όλη η ομάδα σύσσωμη βγήκε στην αυλή νωρίτερα από την καθιερωμένη ώρα, καθώς στο προαύλιο το παιδί ξεχνιόταν λίγο και έπαιζε! Βέβαια όλη μέρα είχε αγκαλιά την τσάντα του! Ο σύζυγος μου είχε δουλειά οπότε έπρεπε να φύγει! Εγώ παρέμεινα εκεί και λίγη ώρα μετά η υπεύθυνη του σχολείου με οδήγησε σε ένα χώρο, ένα επίπεδο πιο κάτω από το προαύλιο του σχολείου από όπου μπορούσα να βλέπω το παιδί χωρίς να με βλέπει εκείνο!
Η ώρα πέρασε και όλα τα παιδάκια μπήκαν στην τάξη! Άρχισα να ταΐζω το μωρό, όταν άκουσα τη φωνή του να λέει στη δασκάλα του με λυγμό «Είναι μαύρο, να το! Όμως πού είναι η μαμά?» Δεν πίστευα στα αυτιά μου! Της έδειχνε το αυτοκίνητο! Είχε δει το αυτοκίνητο που ήταν απέναντι και έψαχνε να με βρει! Με τη δασκάλα βγήκαν έξω στο δρόμο για να δουν αν είμαι κάπου να τον πάρω να φύγουμε, όμως εγώ ήμουν κρυμμένη! Οπότε αναγκάστηκε να ξαναμπεί μέσα στη αίθουσα! Η διευθύντρια του παιδικού ήρθε να με βρει και μου είπε πως με ζητάει επίμονα και πως δεν ήθελε να κάνει τίποτα, ούτε καν να φάει! Μου είπε όμως πως της είχε υποσχεθεί ότι την επόμενη μέρα θα έτρωγε εκεί μαζί της! Εκείνη τον διαβεβαίωσε πως θα πήγαινε να με καλέσει στο τηλέφωνο ώστε να πάω να τον πάρω κι εκείνο περίμενε! Ανέβηκα σιγά-σιγά στο επίπεδο του προαυλίου και μετά από λίγο τον έφερε η δασκάλα του να φύγουμε! Είχα σκεφτεί πως πιθανότατα να με ρωτούσε για το αυτοκίνητο που ήταν απ’ έξω, οπότε ήμουν σε ετοιμότητα να του πω ένα ψέμα! Όταν βγήκαμε λοιπόν και κατευθυνθήκαμε προς το αυτοκίνητο, εκείνος μ’ ένα εντελώς αφοπλιστικό ύφος με ρώτησε γιατί είχα αφήσει εκεί το αυτοκίνητο και είχα πάει στη γιατρό με τα πόδια και η απάντηση μου ήταν «γιατί ήταν κοντά». Τότε με νόημα μου απάντησε πως η γιατρός δεν ήταν κοντά, αλλά στη Γλυφάδα, δηλαδή μακριά! Δαγκώθηκα, δεν είπα τίποτα και συνειδητοποίησα για άλλη μια φορά ότι δεν μπορώ να τον κοροϊδέψω με τίποτα!
Όλη την υπόλοιπη μέρα στο σπίτι προσπαθούσα να μην αναφέρω τίποτα για το σχολείο! Την επόμενη μέρα για καλή μου τύχη το μωρό δεν ξύπνησε πολύ νωρίς, οπότε είχα μια πολύ καλή δικαιολογία να μην πάω μαζί τους στο σχολείο! Το παιδί όταν κατάλαβε ότι δε θα πήγαινα μαζί άρχισε να κλαίει, να θέλει αγκαλιά και να λέει ασταμάτητα ότι δεν ήθελε να πάει στο σχολείο! Αφού του εξήγησα ξανά και ξανά ότι πλέον όλα τα παιδάκια πάνε σχολείο όπως ο μπαμπάς πάει στη δουλειά και πως εκεί πάει για να περνάει καλά και όχι για να στεναχωριέται και ακόμη πως σε λίγες ώρες αφού έτρωγε, θα πήγαινα να τον πάρω, εκείνος ήταν απαρηγόρητος! Με τα πολλά αφού είδαμε ότι δε θα σηκωνόταν από μόνος του να φύγουν, ήρθε ο άντρας μου και τον πήρε αγκαλιά με το ζόρι! Εκείνος άρχισε να σπαράζει και να χτυπιέται λέγοντας «δε θέλω να πάω χολείο, μαμαααα».
Κατέβηκαν τη σκάλα κι εκείνος έκλαιγε ακατάπαυστα και η δική μου καρδιά είχε γίνει χίλια κομμάτια! Στην εξώπορτα τους περίμενε η γιαγιά η οποία είχε ακούσει το κλάμα του και είχε ετοιμαστεί να πάει μαζί τους! Μόλις το παιδί μπήκε στο αυτοκίνητο αμέσως σταμάτησε το κλάμα! Σε όλη τη διαδρομή η γιαγιά, του μιλούσε διαρκώς για να ξεχαστεί! Όταν έφτασαν στο σχολείο, ο σύζυγος μου τον οδήγησε στην είσοδο του κτιρίου και από εκεί τον παρέλαβε η διευθύντρια την οποία είχε αγκαζέ σχεδόν όλη μέρα! Είχε δείξει την προτίμηση του προς στο πρόσωπο της από την πρώτη κιόλας φορά που είχαμε πάει να δούμε το χώρο! Χωρίς άλλη κουβέντα το παιδί μπήκε στην τάξη μόνο του! Έπρεπε πάση θυσία να μείνει στο σχολείο μέχρι την ώρα του μεσημεριανού ώστε να φάει με τα υπόλοιπα παιδάκια!
Στο μεταξύ στο σπίτι το μωρό είχε ξυπνήσει και μέχρι να επιστρέψει ο σύζυγος μου, είχα ετοιμαστεί για να πάω προς τα εκεί ώστε σε περίπτωση που με καλούσαν στο τηλέφωνο να βρίσκομαι κοντά στο σχολείο! Πράγματι μόλις ο άντρας μου επέστρεψε σπίτι, πήρα το μωρό και έφυγα, κάθισα να πιο ένα καφέ εκεί κοντά και περίμενα να περάσει η ώρα! Ευτυχώς το τηλέφωνο δε χτύπησε και κατά τις 12:30 ήμουν έξω από τον παιδικό να πάρω το παιδί! Εκεί συνάντησα τη μία δασκάλα η οποία μου είπε πως τον είχε συνέχεια στο νου της και πως όλη μέρα δεν είχε αποχωριστεί την τσάντα του! Μετά από λίγο βγήκε ο μικρός με την άλλη δασκάλα του και κατευθύνθηκαν προς το μέρος μου! Εκείνη με ενημέρωσε πως το παιδί είχε φάει το φαγητό του, ότι σε γενικές γραμμές ήταν ήρεμος και πως έκλαψε μόνο κάποια στιγμή που έκλαιγε ένα άλλο παιδάκι σε προσαρμογή αλλά για πολύ λίγο! Όμως παρόλα αυτά έπαιξε, επικοινώνησε με άλλα παιδάκια και συμμετείχε στις δραστηριότητες που του έβαλαν οι δασκάλες! Φεύγοντας γύρισε στη δασκάλα του και της φώναξε «θα ξανάρθω»!!! Αυτό έδειξε πως το παιδί μπορεί μέσα του να το έφερε βαρέως όλο αυτό, στην πραγματικότητα όμως περνούσε καλά, διαφορετικά δε θα είχε λόγο να πει κάτι τέτοιο!
[/vc_column_text][vc_blockquote type=”type3″]Το θέαμα μου ράγισε την καρδιά![/vc_blockquote][vc_column_text]Το επόμενο πρωί, το παιδί ξύπνησε κανονικά, ντύθηκε αμέσως χωρίς καμία αντίρρηση, όμως επειδή ήξερε τί θα ακολουθούσε, άρχισε πάλι να κλαίει και να λέει πως δεν ήθελε να πάει στο σχολείο! Σίγουρα σκεφτόταν πως θα φύγει για το σχολείο και η μαμά θα μείνει με τον μπέμπη! Είχε γαντζωθεί επάνω μου και ουσιαστικά με παρακαλούσε να μην τον στείλω στο σχολείο! Επικαλεστήκαμε το γεγονός ότι ήταν η τελευταία μέρα της εβδομάδα, και ότι δε θα είχε την επόμενη μέρα σχολείο, και ότι η κυρία του θα τον περιμένει! Εκείνος πάλι ήταν απαρηγόρητος, έκλαιγε ακατάπαυστα! Ήρθε ο σύζυγος μου και τον πήρε από την αγκαλιά μου και δεν πρόβαλε καμία αντίσταση, σε αντίθεση με την προηγούμενη μέρα που χτυπιόταν, μόνο που εξακολουθούσε να κλαίει. Όταν επέστρεψε ο σύζυγος μου μετά από λίγο πήρα το αυτοκίνητο και πήγα στο σχολείο του! Πάρκαρα και πήγα σιγά-σιγά απ’ έξω που είχαν βγει διάλειμμα να ρίξω τη μάτια μου χωρίς να με αντιληφθεί! Το θέαμα μου ράγισε την καρδιά! Είδα το παιδί μου να κάθετε μόνο του σε ένα σημείο και να κοιτάζει τα υπόλοιπα παιδιά σαν χαμένο! Στην αρχή δεν τον αναγνώρισα γιατί ήταν μακριά και φαινόταν πως η μπλούζα του είχε χρωματιστούς ώμους ενώ θυμόμουν πως εγώ του είχα φορέσει μια μονόχρωμη! Παρατηρώντας όμως καλύτερα διαπίστωσα πως ήταν το δικό μου παιδί! Το παιδάκι μου, το οποίο φορούσε την τσάντα του και ήταν σε ετοιμότητα να φύγει, και αυτό γιατί περίμενε να πάω να τον πάρω αφού ρωτούσε τις δασκάλες του πότε θα έρθει η μαμά και εκείνες του απαντούσαν «σε λίγο…»! Ένιωσα τόσο άσχημα, ένιωσα κάτι να σπάει μέσα μου! Το πόσο απογοητευμένο και φοβισμένο έδειχνε δεν περιγράφεται! Τί να σκεφτόταν άραγε? Τί να είχε βάλει με το νου του? Και μόνο στη σκέψη ότι θα φοβόταν μήπως τον είχα εγκαταλείψει με κυρίευσε θλίψη! Μου πέρασε από το μυαλό να πάω να τον πάρω αγκαλιά και να του πω ότι δε θα τον ξαναπάω στον παιδικό, να μη φοβάται! Όμως αμέσως μετά σκέφτηκα «και του χρόνου; Τί θα γίνει; Φτου κι από την αρχή;».
Περίμενα λίγο και αμέσως μετά οι δασκάλες σφύριξαν τη λήξη του διαλείμματος και τα έβαλαν στη σειρά για να μπουν στην τάξη! Μόλις συνειδητοποίησε ότι θα έμπαινε πάλι μέσα, άρχισε να κλαίει και να λέει «θέλω τη μαμά μου»! Τόση στεναχώρια δεν έχω ξανανιώσει! Έκανα μια βόλτα και περίμενα να περάσει η ώρα να πάω να τον πάρω! Κατά τη 13:00 πήγα να τον πάρω… βγήκε φορώντας την τσάντα του και γεμάτος απογοήτευση! Η δασκάλα του μου είπε ότι ήταν η καλύτερη του μέρα! Δεν είχε κλάψει πολύ, είχε φάει το φαγητό του και είχε αφιερώσει χρόνο να παίξει με κάποια παιχνίδια μέσα στην τάξη του! Τη συγκεκριμένη στιγμή σταμάτησε απ’ έξω το σχολικό που ήρθε και πήρε κάποια παιδάκια να τα πάει σπίτι τους κι εκείνος όλο απορία με ρώτησε: «πού τα πάει τα παιδάκια το χχολικό μαμά;» Τότε μου δόθηκε η ευκαιρία να του εξηγήσω πως όσα παιδάκια δεν μπορεί η μαμά τους να τα πάρει, τα πάει το σχολικό στο σπίτι τους και πως όλα τα παιδάκια στο τέλος της ημέρας γυρνάνε σπίτι τους! Κανένα παιδάκι δεν έμενε στο σχολείο, αλλά ούτε και οι δασκάλες! Εκεί έδειξε να ηρεμεί αφού ξεφύσησε όλο ανακούφιση!
[/vc_column_text][vc_blockquote type=”type3″]Tο παιδί αισθάνθηκε τη σιγουριά στη φωνή της και ένιωσε λίγο πιο άνετα! Έτσι δέχτηκε να βγάλει την τσάντα του και να παίξει πιο ελεύθερα![/vc_blockquote][vc_column_text]Το Σαββατοκύριακο κύλισε ομαλά και συνέχεια ρωτούσε πότε είχε πάλι σχολείο… τη Δευτέρα το πρωί εννοείται πως δεν ήθελε να πάει σχολείο και εκεί αρχίσαμε το κόλπο με τις καρδούλες συντροφιάς! Αυτό δεν ήταν κάτι άλλο παρά η ιδέα μιας κρυφής καρδούλας, η οποία θα θύμιζε στα δύσκολα τη μαμά! Με ένα σφραγιδάκι κάναμε από μια καρδούλα ο καθένας μας στη κοιλιά και κάθε φορά που θα νιώθαμε ότι μας λείπει ο άλλος, θα κοιτάζαμε την κρυφή καρδούλα πάνω στο κορμάκι μας!!! Το κόλπο άμεσο και αποτελεσματικό μιας και αμέσως δέχτηκε να βάλει μια καρδούλα στην κοιλίτσα, ώστε να νιώθει κοντά του τη μαμά και αμέσως μετά αφού με έκανε μια μεγάλη αγκαλιά, έφυγε για το σχολείο ζητώντας μου να πάω σε λίγη ώρα να τον πάρω και εννοείται πως συμφώνησα!!! Το μεσημέρι που πήγα να τον πάρω, βγήκε από την τάξη του όλο χαμόγελο και η δασκάλα μου είπε πως ήταν η καλύτερη του μέρα! Στην αρχή βέβαια ξεκίνησε λίγο μελαγχολικά τη μέρα του, εννοείται φορώντας την τσάντα του και πάλι, αλλά η δασκάλα μου είπε ότι επειδή τη στενοχωρούσε η εικόνα αυτή του εξήγησε πως θα έκαναν πέντε συγκεκριμένα πράγματα (κυκλική συντροφιά, πρωινό, ελεύθερο παιχνίδι, διάλειμμα, μεσημεριανό φαγητό) και μετά θα ερχόταν η μαμά να τον πάρει… οπότε το παιδί αισθάνθηκε τη σιγουριά στη φωνή της και ένιωσε λίγο πιο άνετα! Έτσι δέχτηκε να βγάλει την τσάντα του και να παίξει πιο ελεύθερα! Η μαμά επίσης ήρθε ακριβώς μετά το μεσημεριανό φαγητό και κατάλαβε ότι του έλεγαν αλήθεια, οπότε τις επόμενες μέρες πήγαινε στο σχολείο με λιγότερη δόση γκρίνιας! Φεύγοντας είπε και πάλι στη δασκάλα του ότι θα ξανά πάει…!
Την επόμενη εβδομάδα μετά από το Σαββατοκύριακο πάλι είχαμε την καθιερωμένη γκρίνια! Έπρεπε να σκεφτώ γρήγορα κάτι για να του αποσπάσω την προσοχή! Τότε θυμήθηκα τα τριανταφυλλάκια από πλαστελίνη που είχαμε φτιάξει και τα είχαμε αφήσει να στεγνώσουν! Είχαμε φτιάξει ένα για κάθε δασκάλα και ένα για τη διευθύντρια που ήταν και η αδυναμία του! Τα βάλαμε σε ένα κουτάκι, όμορφα- όμορφα το ένα δίπλα στο άλλο, τα αρωματίσαμε και με κολόνια και έφυγε μετά από μεγάλη αγκαλιά φυσικά, να πάει στο σχολείο να τα δώσει! Έτσι οι επόμενες μέρες της εβδομάδας κύλισαν ομαλά σχετικά, με τα πάνω τους και τα κάτω τους! Άλλες μέρες πήγαινε πιο ευχάριστα, άλλες πάλι με το ζόρι! Το θετικό ήταν πως είχε μπει στο νόημα! Σίγουρα έφταιγε το γεγονός ότι αποχωριζόταν τη μαμά, ότι η μαμά έμενε στο σπίτι μόνη της με το μωρό και του φαινόταν σας να τον διώχνουμε, ή ότι αναγκάστηκε να συναναστραφεί με κόσμο άγνωστο από τη μια στιγμή στην άλλη! Σίγουρα όμως θα έφταιγε και το γεγονός ότι μπήκε σε αγγλόφωνο τμήμα και αισθανόταν αμήχανα αφού δεν καταλάβαινε τη γλώσσα στην αρχή! Αρχικά σκεφτήκαμε ακόμη και να τον αλλάξουμε τμήμα και να μπει στο ελληνόφωνο, όμως από το σχολείο μας καθησύχασαν λέγοντάς μας πως γρήγορα θα συνήθιζε! Πράγματι σιγά-σιγά άρχισε να συνηθίζει και δεν τον ενοχλούσε η γλώσσα, ίσα – ίσα που άρχισε στο σπίτι, να τραγουδάει κανένα τραγουδάκι στα κρυφά!
ΠΑΙΔΙΚΕΣ ΑΣΘΕΝΕΙΕΣ
[/vc_column_text][vc_blockquote type=”type3″]Η έκπληξη ήταν πως το παιδί έφυγε για το σχολείο με πολύ αυτοπεποίθηση, άνεση και τα φοβερότερο όλων;;; Χωρίς την καθιερωμένη αγκαλιά![/vc_blockquote][vc_column_text]Το υπόλοιπο διάστημα συνέχισε πιο ήσυχα με τα σκαμπανεβάσματά του! Φυσικά δεν έφευγε από το σπίτι αν πρώτα δε με έβαζε στον καναπέ ώστε να με πάρει αγκαλιά! Είχε γίνει πια καθιερωμένη ιεροτελεστία! Μετά από λίγο καιρό και λόγω του ότι ήταν η πρώτη φορά που πήγαινε σχολείο, άρχισαν οι ασθένειες! Ξεκινήσαμε με 2 απανωτές αμυγδαλίτιδες, συνεχίσαμε με ιλαρά (αν και εμβολιασμένος), ωτίτιδα σαν επιπλοκή της ιλαράς και αλλεργική αντίδραση από την αντιβίωση για την ωτίτιδα, με αποτέλεσμα να λείψει το παιδί από το σχολείο περίπου δύο μήνες! «Πότε θα πάω σχολείο μου μαμά;» έλεγε… «κουράστηκα να είμαι άρρωστος» συνέχιζε! Φαινόταν ότι του είχε λείψει! Δύο μήνες μετά επέστρεψε, κι ενώ φοβόμασταν ότι θα περνούσε ξανά προσαρμογή, τελικά πήγε πολύ άνετα, αφού πρώτα έπαιρνε την καθιερωμένη αγκαλιά! Περίπου ένα μήνα αργότερα, ήρθε το lockdown λόγω του κορωνοιού! Άλλους δύο μήνες εκτός σχολείου! Εκεί ένιωσα ότι του στοίχισε γιατί δεν πηγαίναμε πουθενά! «Πότε θα πάω πάλι στο σχολείο μου;» «πότε θα δω τους φίλους μου;» ρωτούσε! «Θα μας πάρουν τηλέφωνο όταν έρθει η ώρα» του απαντούσα! Μια εβδομάδα αργότερα άρχισαν τα διαδικτυακά sessions, και έτσι διατήρησαν τα παιδάκια επαφή! Κάθε μέρα περίμενε την ώρα που θα ξαναέβλεπε τα φιλαράκια του! Μέχρι που πέρασε ο καιρός και τα σχολεία άνοιξαν ξανά! Η παιδίατρος μας συνέστησε να τον στείλουμε σχολείο κανονικά, ώστε να δημιουργεί αντισώματα και γιατί τα παιδιά προσαρμόζονται πιο εύκολα στους κανόνες από τους ενηλίκους και έτσι αποφασίσαμε να τον ξαναστείλουμε! Η έκπληξη ήταν πως το παιδί έφυγε για το σχολείο με πολύ αυτοπεποίθηση, άνεση και τα φοβερότερο όλων;;; Χωρίς την καθιερωμένη αγκαλιά! Επέστρεψε στον παιδικό χωρίς άγχος και χωρίς καμία αντίσταση! Προφανώς γιατί του είχε πραγματικά λείψει! Προς τα τέλη Ιούλη μόνο, άρχισε να αντιδρά αλλά αυτό ήταν σύνηθες σε όλα τα παιδάκια μου έλεγε η δασκάλα του! Έτσι ενώ ξεκινήσαμε με μια πολλά υποσχόμενη σχολική χρονιά, τελικά η καινούρια χρονιά μας επεφύλασσε πράγματα που με τίποτα δεν μπορούσαμε να έχουμε προβλέψει!΄
Αυτή ήταν η δική μας εμπειρία της πρώτης φοράς στο σχολείο, ένα χρόνο πριν και στα χρόνια του κορωνοϊού! Ίσως όχι και τόσο ικανοποιητική αφού οι αναποδιές διαδέχονταν η μία την άλλη, αλλά επαρκής για να πάρει το παιδί το βάπτισμα του πυρός! Ας ελπίσουμε φέτος, παρά την ιδιαιτερότητα της περιόδου αυτής, τα πράγματα να κυλίσουν ομαλά για όλους μας και κυρίως για τα παιδάκια μας! Ας προσπαθήσουμε όλοι να προσφέρουμε στα παιδιά μας μια όσο το δυνατόν ανέμελη σχολική χρονιά, τηρώντας τα μέτρα ασφαλείας και μαθαίνοντας και τα παιδιά μας να πράττουν ανάλογα, αφού είναι ευθύνη όλων μας ο περιορισμός της εξάπλωσης του ιού!
Εσάς;;; Πώς ήταν η δική σας πρώτη εμπειρία;;;[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row][vc_row][vc_column][/vc_column][/vc_row]
